Άργησε να γραφτεί αυτό το review για το 2ο cd της Σουηδέζας Lykke Li. Κι αυτό γιατί στα πρώτα ακούσματα στην αρχή της χρονιάς δε μου τράβηξε το ενδιαφέρον συνολικά. Ήταν μάλιστα και τα 2 πρώτα singles τόσο καθοριστικά, που δεν άφησε το υπόλοιπο cd να ακουστεί μέσα μου. Κι αυτό γιατί θεωρώ τόσο το Get Some όσο και το I Follow Rivers, δύο από τα καλύτερα singles της χρονιάς.
Κύλησε ο καιρός όμως, το Wounded Rhymes επέμενε στο mp3 player κι άκουσμα, με άκουσμα, όλο και ζωντάνευε. Κι έτσι τραγούδια όπως το Youth knows no pain, Jerome, Rich Kids Blues, I know places, Silent my Song, Love out of lust - ναι ξέρω ανέφερα σχεδόν όλα τα τραγούδια του cd - άρχισαν να μοιάζουν το απόλυτο soundtrack της τέλειας pop συναυλίας (Και πόσο δε θα ήθελα να δω ζωντανά τη Li στα μέρη μας αυτή τη χρονική στιγμή).
Στο debut cd της Youth Novels μου είχε τραβήξει την προσοχή το 2008, και πολύ φοβάμαι ότι τώρα θα πρέπει να το ξανακούσω, μήπως και το είχα αδικήσει στη βιασύνη. Αλλά το θέμα μας είναι το Wounded Rhymes, το οποίο τελικά είναι ένα concept cd, τα τραγούδια φέρνουν μια μυρωδιά από τα 60ς, αλλά είναι ταυτόχρονα και μοντέρνα. Σχεδόν μοιρασμένα τα τραγούδια στη διάρκεια του, μισά φωτεινά, τα υπόλοιπα στο σκοτάδι, διονυσιακοί ρυθμοί και αμερικανό-indie πινελιές, μυστήριο, μελαγχολία, αλλά και σχεδόν ηλιόλουστες βόλτες στο Λος Άντζελες, το μέρος που γράφτηκε το cd, σε παραγωγή του Bjorn, από τους Peter Bjorn and John.
Άφησε τα ηλεκτρονικά της παιχνίδια, και πρόσθεσε κιθάρες, drum machines, ξυλόφωνα κι άλλα καλούδια σύγχρονης παραγωγής που ίσως σου φέρουν και πονοκέφαλο αν δεν αφεθείς ή κάποια μονοτονία (το μοναδικό αρνητικό σημείο του cd κι οι αφελείς σε κάποια σημεία στίχοι του, που όμως όταν ακούγονται από το στοματάκι της, σε παρασύρουν)
Η Lykke Li, ντυμένη τη μελαγχολική φορεσιά του Ευρωπαϊκού Βορρά, τραβήχτηκε» στις ανηφοριές-κατηφοριές της πόλης της California και «έφτιαξε» το Wounded Rhymes με τέτοιο τρόπο που περιμένουμε πολύ το επόμενο δισκογραφικό της βήμα.