Σωκράτης Μάλαμας: ένας άνθρωπος γεμάτος από τη ζωή

Αυτό το καλοκαίρι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για όλους όσους αγαπάνε το Σωκράτη Μάλαμα να βρεθούν στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας και να τον απολαύσουν σε μία σειρά από πολύ όμορφες συναυλίες του, μαζί με την Ιουλία Καραπατάκη και τον Πέτρο Μάλαμα: την Κυριακή στις 2, την Τρίτη στις 4 και την Τετάρτη στις 5 Ιουλίου. Η συναυλία θα ξεκινάει στις 21:00 η ώρα ξεκινάει η συναυλία, με τις πόρτες να ανοίγουν από τις 19:30. Θα αποτελείται από τραγούδια που προέρχονται από τη δική του δισκογραφία αλλά και από άλλους καλλιτέχνες.

Ο Σωκράτης Μάλαμας γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1957 σε ένα πολύ όμορφο χωριό της Χαλκιδικής. «Έβλεπες τον καταγάλανο ουρανό από τα πέτρινα αρχοντικά σπίτια με τις ξύλινες βεράντες», θυμάται. Οι γονείς του ήταν άνθρωποι του μεροκάματου, κι έτσι αναγκάστηκε σε πολύ μικρή ηλικία να φύγει μαζί τους για τη Γερμανία. Τα προς το ζην έβγαιναν πολύ δύσκολα για την οικογένεια, οπότε άλλη επιλογή δεν υπήρχε. Μία εμπειρία, σύμφωνα με δηλώσεις του, όχι πολύ ευχάριστη, καθώς αρρώστησε. Ήταν πολύ άσχημη η ζωή για ένα μικρό παιδί από ένα χωριό της Ελλάδος που έφυγε τόσο μικρό σε μια βιομηχανική πόλη της αχανούς Γερμανίας. 

Στην εφηβεία επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Εδώ την εφηβεία του την πέρασε ζόρικα, μιας και ήταν ζωηρός και τον έδιωχναν από τα σχολεία. Αλλά ευτυχώς είχε το καταφύγιό του, τη μουσική. Παρά το άτακτο του χαρακτήρα του, ο Σωκράτης Μάλαμας ενδιαφερόταν σχεδόν αποκλειστικά για τις τέχνες: ταινίες, ζωγραφική, διάβασμα και δη μουσική, που ήταν και αυτή που τον κατέκτησε. Και αυτό δεν ήταν τυχαίο. Ανακάλυψε τη μεγάλη του αγάπη και μετά όλα ήταν μονόδρομος. 

Παρόλο που μπήκε στη σχολή Ηλεκτρολογίας-Μηχανολογίας, γρήγορα τα παράτησε και στράφηκε στις μουσικές σπουδές, που ήταν και η μεγάλη του αγάπη. Πριν κατέβει στην Αθήνα έκανε πολλές δουλειές: «Καθάριζα τζάμια και πατώματα, έκανα τον συνοδό στο λεωφορείο από το αεροδρόμιο, τον ταμία στο pool bar, δούλεψα στο λογιστήριο». Έπειτα πήρε τη μεγάλη απόφαση να κατέβει στην Αθήνα και να φοιτήσει στο Εθνικό Ωδείο.

Παράλληλα με το Ωδείο κάπως έπρεπε να βιοπορίζεται. Έτσι, άρχισε να δουλεύει σε «σκυλάδικα με πολλή βία και φασαρίες», κατά τη ρήση του ίδιου. Σε επόμενο στάδιο έπαιζε μουσική και τραγουδούσε σε μαγαζιά της Πλάκας με καλύτερο μισθό, όμως το ξενύχτι δεν συνδυαζόταν με το Εθνικό Ωδείο, κι έτσι πήρε την απόφαση να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Εν τω μεταξύ, έκανε οικογένεια και η βιοπάλη τον έσπρωξε, παράλληλα με τα μαθήματα μουσικής στο Ωδείο Βορείου Ελλάδος όπου δίδασκε, να δουλέψει και σε νυχτερινά μαγαζιά. Σε ένα από αυτά τον ανακάλυψε και ο Νίκος Παπάζογλου.

Η μουσική του δεινότητα είχε πλέον επεκταθεί και στη στιχουργική. Έτσι, ο Νίκος Παπάζογλου τον έπεισε και άρχισε να ηχογραφεί τα τραγούδια του. Ξεκίνησε εμφανίσεις σε νησιά και χωριά και σιγά-σιγά έπαιζε εκτός από τραγούδια άλλων και δικά του. Με το πέρας των χρόνων, σε συνέντευξή του είπε πως «Αυτή η ζωή ήταν μία μαύρη τρύπα». Η νυχτερινή ζωή και η κραιπάλη που τη συνόδευε σαν μοτίβο της καθημερινότητας θα τον κάνουν χρόνια αργότερα να πει: «Μπορεί να λέω ότι δεν θα αποχωρήσω ποτέ από το τραγούδι, άλλα αυτό είναι ψέμα. Δεν μπορείς να παίζεις εσαεί». 

Από εκεί και πέρα όλα είναι λίγο πολύ γνωστά. Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι ένας άνθρωπος που έζησε τη νυχτερινή ζωή, τη λάμψη, το χειροκρότημα, αγαπήθηκε και ακόμα αγαπιέται από πολύ κόσμο και δεν έχει να ζηλέψει ή να του λείπει τίποτα.