Γενικότερα η σύγκριση του James Blake με το SBTRKT, είναι για καλό, αφού ο ομώνυμος του 1ου πήρε πολύ καλές κριτικές κι άλλο τόσο καλές φαίνεται να είναι και του Subtract (αυτό σημαίνει το SBTRKT). Με την ίδια σύγκριση θα ξεκινήσουμε κι εδώ, αλλά μάλλον για το αντίθετο, αφού τόσο το debut του James Blake, όσο και το SBTRKT, με αφήνουν σχεδόν αδιάφορο.
Η μετεξέλιξη του ήχου του Bristol σε dubstep και τώρα στο λεγόμενο post-dubstep (πείτε το όπως θέλετε), αρχικά μπορεί να ενθουσίασε αρκετούς (βλέπε περίπτωση Burial), αλλά πέρα από αυτό, νομίζω πως δεν έχει να προσφέρει πολλά. Αλήθεια, σε πόσους από εμάς, τους απλούς ακροατές, μας ενθουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο ακούγεται το μπάσο ή η τέλεια παραγωγή ενός cd. Δε χρειάζεται να υπερβάλλουμε, αλλά αν στην περίπτωση του Burial, οι μουσικές έβγαιναν από τα σωθικά του και τα φωνητικά έσκαγαν σα δαίμονες, στις 2 περιπτώσεις που αναφέρω, δεν φαίνεται να παίζουν ρόλο. Ηχητικά, όλα μπορεί να ακούγονται τέλεια, ισορροπημένα, αλλά τα τραγούδια μοιάζουν να είναι ανολοκλήρωτα, οι συνθέσεις έρχονται σε 2ο ρόλο, σε σχέση με τον ήχο.
Στα του δίσκου τώρα, γυναικεία κι αντρικά φωνητικά εναλλάσσονται (Sampha, Yukimi Nagano, Jessie Ware, Roses Gabor), με κάποιες uptempo στιγμές που προσπαθούν κάπως να ανεβάσουν ρυθμούς (Hold On, Pharoahs-ίσως το καλύτερο τραγούδι του cd), λιτή παραγωγή, κι ενορχήστρωση που κυρίως παίζει με τους ρυθμούς και τους ήχους. Δεν είναι ένα cd που θα σε ξεσηκώσει, περισσότερο αφορά τις ώρες πριν ή μετά από κάτι μεγάλο, κάτι δυνατό, ένα συνοδευτικό άκουσμα, που χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις. Μόνο τότε ίσως σε καταφέρει να σε ταξιδέψει, δύσκολα όμως θα το καταφέρει.
Δώσε σημασία επίσης στα Sanctuary (ένα τραγούδι που όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο σε στοιχειώνει) και Wildlife.
*** Να σημειωθεί πως όσο περισσότερο το ακούς τόσο περισσότερο νοιώθεις το SBTRKT, οπότε μην το προσπεράσετε!!!
Σχετικό θέμα