Χθες βράδυ βρεθήκαμε στο dunkel bar, στην Πανόρμου 117. Ο Craig Walker μόλις είχε φτάσει μετά από ένα πολύωρο ταξίδι (Δουβλίνο - Παρίσι - Αθήνα). Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, ξεκινήσαμε μια μισάωρη κουβέντα, η οποία ξεκινούσα από μια ερώτηση και κατέληγε σε πολλά άλλα θέματα. Ο νέος δίσκος του, το καινούργιο διπλό CD του "Siamese", οι Smiths, ο Morrissey, οι Mods και οι punks, οι Arcade Fire, η Amy Winehouse, οι Radiohead και βέβαια όλα όσα θα ακούσουμε το βράδυ.
Ωραίος και ζεστός άνθρωπος ο Craig Walker! Θα τον δείτε και το βράδυ βέβαια στο dunkel, μαζί με τον Σταύρο Καρυδά. Θα ξεκινήσουν αυστηρά στις 21:30 και θα παίξουν δύο ώρες. Η είσοδος είναι ελεύθερη και οι τιμές στις μπύρες και τα ποτά δε θα αυξηθούν, λόγω της συναυλίας. Θα είναι οι ίδιες όπως είναι κάθε μέρα.
MG: Νομίζω ότι ετοιμάζεις ένα νέο album τους τελευταίους μήνες. Μπορείς να μας πεις κάποια στοιχεία για αυτό;
Craig Walker: Έχω δύο νέους δίσκους. Το «Siamese» είναι το πρώτο solo album μου, που επιτέλους κυκλοφορεί ως ένα διπλό CD με κάποια νέα τραγούδια και remixes σε κάποια άλλα που είναι στην αρχική μορφή του δίσκου.
MG: Θα είναι και κάποια remixes που έχεις ανεβάσει στη MySpace σελίδα σου;
CW: Κάποια από αυτά θα είναι. Ακόμη, τελείωσα το γράψιμο του νέου δεύτερου solo album μου. Είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει! Το πρώτο single θα βγει το Νοέμβριο και ο δίσκος θα κυκλοφορήσει στις αρχές της νέας χρονιάς. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος δίσκος που έχω γράψει ποτέ!!!
MG; Θα είναι διαφορετικό από το “Siamese”;CW: Ναι, είναι δύσκολο να το περιγράψω. Είναι περισσότερο ηλεκτρονικό. Τα τραγούδια έχουν μεγαλύτερη διάρκεια και φτάνουν κάποιες φορές τα 8 λεπτά. Με το “Siamese”, το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να μοιάζει η μουσική με αυτή των Archive. Δεν ήθελα να το κάνω. Δεν είχε νόημα. Είμαι ένας μεγάλος pop fan. Αγαπώ τους Beatles, μου αρέσει η κλασσική pop μουσική, οι Pet Shop Boys… Αυτή είναι η μουσική που αγαπώ. Πάντα ήθελα να κάνω ένα τέτοιο album και το “Siamese” ήταν κάτι αντίστοιχο. Το επόμενο περιέχει περισσότερη «εγκεφαλική» μουσική. Ας πούμε ότι είναι πιο δύσκολο, με την καλή έννοια…
MG: Θα παίξετε κάποια νέα σου τραγούδια στο dunkel;
CW: Ναι σίγουρα θα παίξω πολλά.
MG: Έχεις γράψει στο Twitter σου ότι: Arcade Fire = Corporate Rock.
CW: Είδα τους Arcade Fire σε ένα Φεστιβάλ στην Ιρλανδία πριν από 2 εβδομάδες. Όλα ήταν προκαθορισμένα. Ήμουν στο backstage και ο τραγουδιστής τους πήγαινε στην τουαλέτα και «μύριζε» σαν μουσικός που ανήκει σε μεγάλη δισκογραφική Εταιρεία. Όλα ήταν τέλεια. Μου φάνηκε αρκετά βαρετό. Δεν είναι rock n’ roll.
MG: Ποιο είναι το πράγμα που μένει τελικά στον κόσμο; Τα τραγούδια ή η συμπεριφορά του μουσικού;
CW: Για μένα και τα δύο. Είναι ένας συνδυασμός και των δύο.
MG: Έχουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα με την Amy Winehouse. Έφυγε από τη ζωή, ξέρουμε την ζωή της, αλλά ήταν μια εξαιρετική τραγουδίστρια.
CW: Φοβερή τραγουδίστρια και έχει ερμηνεύσει καταπληκτικά κομμάτια. Είδα χθες το ντουέτο της με τον Tony Benett. Έμοιαζε σαν την Billy Holiday στα ‘40s. Νομίζω ότι η φωνή της είχε ήδη χαθεί. Την είχα γνωρίσει μια φορά. Ήταν τόσο πολύ αδύνατη…
MG: Διάβασα σε μια από τις συνεντεύξεις σου ότι το αγαπημένο σου συγκρότημα είναι οι Smiths. Προσπάθησες ποτέ να συνεργαστείς με τον Morrissey;CW: Χωρίς αμφιβολία θα το ήθελα! Δε θέλω βέβαια να τον γνωρίσω, αν και είχα υκαιρίες να το κάνω. Για μένα ο Morrissey είναι όπως είναι για άλλους οι Beatles και οι Rolling Stones. Με επηρέασε τόσο, μα τόσο πολύ, γιατί οι Smiths ήταν στα πάνω τους, όταν εγώ ήμουν μικρό παιδί. Ήμουν μεγάλος οπαδός τους! Ο Morrissey άλλαξε τον εαυτό μου, τον τρόπο σκέψης μου, τη φιλοσοφία μου στο γράψιμο τραγουδιών… Έμαθα περισσότερα από αυτόν, παρά από το σχολείο. Θα ήθελα να γράψω τραγούδια για αυτόν και να τα στείλω, αλλά όχι να τον γνωρίσω…
MG: Αν ήσουν μεγαλύτερος σε ηλικία στα τέλη της δεκαετίας του ’70, θα ήσουν punk ή mod στο Λονδίνο;
CW: Καλή ερώτηση. Νομίζω θα ήμουν ένας συνδυασμός και των δύο. Μου άρεσε πολύ το στυλ των Mods και παράλληλα αγαπούσα τους punks. Είναι φανταστικοί και ευφυείς. Κατάφεραν και έδιωξαν το prog rock και αρκετά είδη μουσικής που δεν είχαν να προσφέρουν κάτι.
MG: Προτιμάς τις ακουστικές εμφανίσεις από τα μεγάλα shows; Σου λείπουν οι μεγάλες συναυλίες που κάνατε με τα προηγούμενα συγκροτήματα σου, στις οποίες χρησιμοποιούσατε πολλαπλά μουσικά όργανα;
CW: Οι καλύτερες συναυλίες που έχω κάνει είναι με αυτόν εδώ τον άνθρωπο, τον Σταύρο (Καρυδά). Αυτός με έκανε να αρχίσω να αγαπάω το ακουστικό σετ. Είναι ένας φοβερός τραγουδιστής, εξαιρετικός μουσικός και είναι πραγματικά καλός στην σκηνή. Και αρέσει στις γυναίκες… (γέλια) Είναι ένα διαφορετικό πράγμα. Είναι πιο εύκολο όταν έχεις μια full μπάντα πίσω σου… Το να παίζεις ακουστικά είναι ένα δύσκολο τεστ.
MG: Νομίζω ότι όταν είσαι μόνος στη σκηνή ή με λιτό σχήμα, τα λάθη φαίνονται πιο εύκολα.
CW: Εγώ ρίχνω το φταίξιμο στον Σταύρο πάντως… (γέλια)
MG: Πιστεύεις ότι ο συνθέτης ενός τραγουδιού, δε θα έπρεπε να είναι και ο τραγουδιστής του; Ποιος είναι ο καλύτερος συνδυασμός;
CW: Εξαρτάται.
MG: Νομίζω ότι υπάρχουν κάποιοι τραγουδιστές που γράφουν καλή μουσική. Όμως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι αναγκάζονται να γράψουν τραγούδια, ακόμη κι αν δεν είναι καλοί σε αυτό.CW: Συμφωνώ. Νομίζω ότι το γράψιμο ενός τραγουδιού και η ερμηνεία του είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Αν μπορείς να κάνεις και τα δύο, είναι τέλεια! Επίσης, πιστεύω ότι κάποιοι τραγουδιστές είναι φοβεροί στο να ερμηνεύουν κομμάτια άλλων συνθετών. Εγώ αγαπώ να τραγουδάω τραγούδια άλλων, γιατί είναι πιο εύκολο να ζεις μέσα από τις λέξεις άλλων κι όχι τις δικές σου. Είναι πιο δύσκολο γιατί γράφω για στιγμές ανθρώπων… Χάνεις τον έλεγχο έτσι. Όταν γράφω ένα κομμάτι για μια γυναίκα, είναι ωραίο, γιατί ξέρω ότι δεν προσποιούμε τον τραγουδιστή. Τον χαρακτήρα του… Είναι μια αλλαγή ρόλων. Είναι πιο εύκολο, πιο περιπετειώδες να υποδύεσαι κάποιον άλλο. Όταν είσαι ο τραγουδιστής, θα πρέπει να ζήσεις το τραγούδι. Θα έπρεπε να ήμουν κάποιος άλλος για να γράψω τραγούδια για τον Thom Yorke. Είναι ένας ευφυής τραγουδιστής. Το επόμενο album του θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Το τελευταίο των Radiohead είναι αγαπημένο μου. Συμφωνείς;
MG: Μου αρέσει το “The King of Limbs". Δεν είμαι σίγουρος αν μου αρέσει περισσότερο το TKOL από το “In Rainbows”. Νομίζω ότι είμαι πιο κοντά στο δεύτερο. Γενικότερα, μου αρέσει που αλλάζουν το μουσικό τους ύφος, χωρίς να φοβούνται το ρίσκο.
CW: Μου αρέσει και μένα πολύ το “In Rainbows”.
MG: Θα μπορούσαν να γράφουν συνέχεια τραγούδια, σαν το “Creep” κι εσύ σαν το “Again” και το “Fuck you”.
CW: Ναι αλλά είναι βαρετό. Για αυτό τον θαυμάζω. Ο Yorke δίνει στον κόσμο αυτό που θέλει, αλλά συνεχίζει να τους προσφέρει νέες προκλήσεις. Αυτό είναι φοβερό.
MG: Τα τελευταία 10 χρόνια, οι μουσικοί αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της πειρατείας της μουσικής, με τα free downloads κλπ. Οι περισσότεροι επέλεξαν να κάνουν πιο πολλές συναυλίες από πριν για να καλύψουν το κενό. Όμως αυτή την περίοδο πολλές χώρες είναι σε οικονομική κρίση. Πώς θα αντιμετωπίσετε αυτή την κατάσταση; Όπως λένε οι Blur: “There’s no other way”;CW: Νομίζω ότι το όλο θέμα με το downloading είναι αρκετά καλό. Σήμερα, κάποια παιδιά από την Αθήνα μπορούν να ανεβάσουν τραγούδια τους στο Internet και να γίνουν αστέρια μέσα σε 2 εβδομάδες. Αυτό είναι φοβερό και μάλιστα δεν υπάρχει πουθενά η ανάμιξη της δισκογραφικής εταιρείας! Δίνει μια ευκαιρία στους ανθρώπους. Διάβασα τον Damon Albarn σε μια συνέντευξη του , ο οποίος έλεγε ότι έκανε 2 δίσκους την τελευταία χρονιά. Το ένα ήταν το Plastic Beach με τους Gorillaz, το οποίο ήταν μια μεγάλη παραγωγή, που κόστισε αρκετά λεφτά και το δεύτερο το έκανε στο iPad του, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Αυτό το έδωσε δωρεάν και μάλιστα είπε ότι δεν του κόστισε τίποτα. Χαιρόταν που το έδωσε δωρεάν στον κόσμο.
Αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως είναι τώρα, δε θα έχουμε μεγάλες παραγωγές, γιατί δε θα υπάρχουν χρήματα. Δε θα ακούσουμε εύκολα ένα νέο “Dark side of the moon”. Αυτό είναι το μόνο μελανό σημείο. Εγώ όμως γράφω για τους ανθρώπους, γράφω τραγούδια για ταινίες και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να συνεχίσω να γράφω μουσική. Λατρεύω τη στιγμή που η μουσική μου δίνεται στον κόσμο… Δεν είναι κακό.
MG: Πώς όμως θα κερδίσετε κάποια χρήματα για να ζήσετε;
CW: Οι μουσικοί πρέπει να είναι πολυάσχολοι. Δεν μπορεί να συνεχίζει το μοντέλο του να δημιουργείς ένα δίσκο σε 3 ή 4 χρόνια, να βγάζεις πολλά λεφτά, να παίζεις σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο. Χρειάζεται να κάνουμε περισσότερα κι αυτό δεν είναι κακό.
MG: Ποια είναι η γνώμη σου για τον Alan McGee? Έγραψες στο Twitter account σου ότι είναι ο μόνος άνθρωπος στη μουσική που λέει την αλήθεια. Γιατί το λες αυτό;
CW: Μα είναι αλήθεια. Γνώρισα τον Alan όταν ήμουν στα 18 μου. Ήθελε να υπογράψουμε στην Creation, αλλά δεν ήθελα να το κάνουμε, γιατί είχε ήδη κάνει τους Jam, τον Morrison και αυτές ήταν πολύ αγαπημένες μου μπάντες. Από τότε είμαστε καλοί φίλοι με τον Alan. Πρόκειται για μια ιδιοφυία. Αν άκουγες τα demos του ‘Definitely Maybe” των Oasis, θα έλεγες ότι ποτέ δε θα γίνονταν η μπάντα που τελικά έγιναν. Ηχογράφησαν το δίσκο τέσσερις φορές και ο Alan έκανε τον ήχο τους να ακούγεται έτσι όπως τον ξέρουμε όλοι. Αυτός είναι ο Alan και πάντα λέει αλήθειες. Είναι ειλικρινής. Θα μπορούσε να κάθεται και να μην κάνει τίποτα, γιατί έχει βγάλει πολλά λεφτά, αλλά συνεχίζει να αγαπάει τη μουσική. Έχει προσφέρει φοβερά albums!
MG: Τι θα ακούσουμε στην εμφάνιση σας στο dunkel bar?
CW: Ο Σταύρος θα παίξει γυμνός στη σκηνή… (γέλια) Θα παίξουμε πολλά τραγούδια. Κάποια θα είναι από το νέο μου δίσκο. Μου αρέσει να είμαι στην σκηνή με τον Σταύρο. Έχει ένα πολύ καλο και θετικό vibe. Πάντα μου άρεσε να παίζω στην Ελλάδα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχαμε έρθει να παίξουμε στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα με τους Archive (σ.σ. στο Φως Club). Είχαμε πάει σε ένα bar στη Θεσσαλονίκη και η μουσική που έπαιζε ήταν τόσο, μα τόσο καλή. Έχετε έναν φοβερό πολιτισμό και πραγματικά αγαπάτε τη μουσική, σε αντίθεση με την Ιρλανδία, που όλοι ακούν όσα παίζουν οι Ρ/Σ. Εσείς αγαπάτε και τη μουσική και τον καλλιτέχνη.
MG: Σε ευχαριστούμε πολύ Craig. Θα τα πούμε ξανά αύριο.
CW: Κι εμείς ευχαριστούμε George.
Σχετικό θέμα