Tweet
Η διάρκεια, ότι κι αν λέμε, είναι το καθοριστικό στοιχειό στη μουσική. Οι ιστορίες των τραγουδιών, έτσι κι αλλιώς, είναι στιγμές που πάγωσαν στον χρόνο και για αυτό και παίζουν στην ουσία με την μυθοπλασία από ένα σημείο και μετά, τη μεταφορά, την θεατρικότητα. Πόσες φόρες μπορείς να νιώσεις αληθινά το ίδιο ακραίο, έντονο συναίσθημα, μεταφέροντας ένα τραγούδι, μια ιστορία επάνω στη σκηνή; Ελάχιστες. Κι όταν αυτές συμβαίνουν (το έχω κουβεντιάσει με αρκετούς 'αρμοδίους' άλλωστε το θέμα.. off the record...) το ίδιο το γεγονός που υπήρξε η αίτια, η φλόγα για την δημιουργία, είναι πια νεκρό σαν ιστορία, ακριβώς γιατί έγινε τραγούδι..
Με αυτά στο μυαλό μου, χώνομαι για ακόμα μια φορά λοιπόν στο νέο του Robbie Robertson - "How to Became Clairvoyant", που φυσικά και δεν είναι κάποιος νέος μάγος, με ένα-δυο άλμπουμ (που ένας θεός ξέρει αν θα ξανακούσουμε για αυτόν..) μα κάποιος που δεκαετίες τώρα, έχει διαμορφώσει έναν αυθεντικά προσωπικό χώρο μέσα στα μουσικά πράγματα.
Το νέο του Robertson, είναι σίγουρα, ένα από τα 4-5 πιο 'γεμάτα', πιο απολαυστικά, που άκουσα φέτος. Εκπλήξεις όχι, δεν έχει και δεν έχει γιατί πολύ απλά δεν τις χρειάζεται. Είναι τόσο μεστό, τόσο άμεσο, τόσο ανεπιτήδευτο το άλμπουμ αυτό, που η μονή έκπληξη που συναντά κάποιος βρίσκεται στο πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος και το άλμπουμ έφτασε στο τέλος του.. Οι συμμέτοχες ονομάτων όπως, Eric Clapton, Stevie Winwood, Trent Reznor, Tom Morello κτλ, είναι από μονές τους αρκετές για να σε κάνουν να το ακούσεις προδιατιθέμενος πως πρόκειται για κάτι που έχει δουλευτεί στην λεπτομέρεια, μα αυτό που μάλλον δεν περιμένει κάποιος, είναι το πόσο φρέσκο τελικά ακούγεται. Και όσο το ακούς, ναι, τόσο πιο φρέσκο φτάνει στα αυτιά σου, ξανά και ξανά. Αυτό, περά από ταλέντο, λέγεται αυθεντική έμπνευση.
Και στο "How To Became Clairvoyant" o Robertson έχει πιάσει στενή κουβέντα με τη μούσα του, μιλάει, είναι ξεκάθαρο, στον ίδιο του τον εαυτό και άρα σε όλους εμάς εκεί έξω, στον καθένα μας ξεχωριστά. Περά από τα μεγάλα άλμπουμ, τα οριακά αριστουργήματα, αυτά που πάντοτε αιχμαλώτιζαν διαχρονικά την προσοχή μου, ήταν δουλειές, ακριβώς όπως αυτή άδω. Είναι μεστό, μα είναι φρέσκο. Είναι ώριμο, μα είναι και ολοζώντανο. Είναι το φετινό άλμπουμ ενός ακόμα γερόλυκου που είναι όντως πολύ νεώτερος, από αρκετούς πιτσιρικάδες. Κάτι σαν τον Neil Young (αν και αυτός είναι περίπτωση....) στο πιο μωβ.. Αν μιλάμε με χρώματα.. Από τις πρώτες νότες του "Straight Down The Line" το παιχνίδι ανάβει για τα καλά, γιατί ακούς αμέσως τη φωνή μέσα σου να σου λέει χωρίς πολλά πολλά 'για μισό λεπτό.. Τι γίνεται εδώ.. Για ετοίμασε ένα καφέ και άκου λίγο πιο προσεκτικά.. ΔΕΝ είναι 'απλά' μουσική... Υπάρχει α λ η θ ε ι α άδω.. Όχι φτηνές εξυπνάδες μιας χρήσης..'
Είναι αμέτρητες οι φόρες, που έχω υπάρξει φρικτά κυνικός (για να μην πω κάτι χειρότερο..) απέναντι στην μουσική και τους καλλιτέχνες.. Απέναντι σε ότι έχει χαρακτηρίσει τη ζωή μου δηλαδή μέσα στα χρόνια που πέρασαν μέχρι σήμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.. Ο απέναντι, δεν υποψιάζεται και είναι λογικό, πως είναι απλά μια μορφή άμυνας, ένας τρόπος για να μη χαθείς μέσα σε κάτι που έχει τη δυναμική να σε καταπιεί στο λεπτό.. Με τον ίδιο τρόπο που έχει εξαφανίσει άλλωστε άτομα από 1.000.000 χώρους, που έχουν μια (όποια) επαγγελματική σχέση με τη μουσική. Είναι ευλογία, μα και 'διαστροφή' μαζί το να κάνεις επάγγελμα αυτό που αγαπάς περισσότερο.. Γιατί πάντα η ουσία, βρίσκεται στον ερασιτεχνισμό.. Άλμπουμ όπως αυτό, με πείθουν χωρίς να προσπαθήσουν καθόλου, πως έχω δίκιο, πως αυτό που τελικά μετράει, είναι η ιδία μουσική.. Γιατί έτσι κι αλλιώς, αυτή μένει όταν τα φωτά σβήσουν και ο καθένας από μας βυθιστεί μέσα του στο τέλος ακόμη μιας μέρας...
Το "Fear Of Falling", από το συγκεκριμένο άλμπουμ, μοιάζει με ένα όνειρο που κάνεις δεν μπορεί να ονειρευτεί πια.. Τόσο σπουδαίο και τόσο επικίνδυνα όμορφο..
Απολύστε το νέο του Robbie Robertson, χωρίς δεύτερη σκέψη... Είμαστε τυχεροί που είναι ακόμα εδω.
Η διάρκεια, ότι κι αν λέμε, είναι το καθοριστικό στοιχειό στη μουσική. Οι ιστορίες των τραγουδιών, έτσι κι αλλιώς, είναι στιγμές που πάγωσαν στον χρόνο και για αυτό και παίζουν στην ουσία με την μυθοπλασία από ένα σημείο και μετά, τη μεταφορά, την θεατρικότητα. Πόσες φόρες μπορείς να νιώσεις αληθινά το ίδιο ακραίο, έντονο συναίσθημα, μεταφέροντας ένα τραγούδι, μια ιστορία επάνω στη σκηνή; Ελάχιστες. Κι όταν αυτές συμβαίνουν (το έχω κουβεντιάσει με αρκετούς 'αρμοδίους' άλλωστε το θέμα.. off the record...) το ίδιο το γεγονός που υπήρξε η αίτια, η φλόγα για την δημιουργία, είναι πια νεκρό σαν ιστορία, ακριβώς γιατί έγινε τραγούδι..
Με αυτά στο μυαλό μου, χώνομαι για ακόμα μια φορά λοιπόν στο νέο του Robbie Robertson - "How to Became Clairvoyant", που φυσικά και δεν είναι κάποιος νέος μάγος, με ένα-δυο άλμπουμ (που ένας θεός ξέρει αν θα ξανακούσουμε για αυτόν..) μα κάποιος που δεκαετίες τώρα, έχει διαμορφώσει έναν αυθεντικά προσωπικό χώρο μέσα στα μουσικά πράγματα.
Το νέο του Robertson, είναι σίγουρα, ένα από τα 4-5 πιο 'γεμάτα', πιο απολαυστικά, που άκουσα φέτος. Εκπλήξεις όχι, δεν έχει και δεν έχει γιατί πολύ απλά δεν τις χρειάζεται. Είναι τόσο μεστό, τόσο άμεσο, τόσο ανεπιτήδευτο το άλμπουμ αυτό, που η μονή έκπληξη που συναντά κάποιος βρίσκεται στο πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος και το άλμπουμ έφτασε στο τέλος του.. Οι συμμέτοχες ονομάτων όπως, Eric Clapton, Stevie Winwood, Trent Reznor, Tom Morello κτλ, είναι από μονές τους αρκετές για να σε κάνουν να το ακούσεις προδιατιθέμενος πως πρόκειται για κάτι που έχει δουλευτεί στην λεπτομέρεια, μα αυτό που μάλλον δεν περιμένει κάποιος, είναι το πόσο φρέσκο τελικά ακούγεται. Και όσο το ακούς, ναι, τόσο πιο φρέσκο φτάνει στα αυτιά σου, ξανά και ξανά. Αυτό, περά από ταλέντο, λέγεται αυθεντική έμπνευση. Και στο "How To Became Clairvoyant" o Robertson έχει πιάσει στενή κουβέντα με τη μούσα του, μιλάει, είναι ξεκάθαρο, στον ίδιο του τον εαυτό και άρα σε όλους εμάς εκεί έξω, στον καθένα μας ξεχωριστά. Περά από τα μεγάλα άλμπουμ, τα οριακά αριστουργήματα, αυτά που πάντοτε αιχμαλώτιζαν διαχρονικά την προσοχή μου, ήταν δουλειές, ακριβώς όπως αυτή άδω. Είναι μεστό, μα είναι φρέσκο. Είναι ώριμο, μα είναι και ολοζώντανο. Είναι το φετινό άλμπουμ ενός ακόμα γερόλυκου που είναι όντως πολύ νεώτερος, από αρκετούς πιτσιρικάδες. Κάτι σαν τον Neil Young (αν και αυτός είναι περίπτωση....) στο πιο μωβ.. Αν μιλάμε με χρώματα.. Από τις πρώτες νότες του "Straight Down The Line" το παιχνίδι ανάβει για τα καλά, γιατί ακούς αμέσως τη φωνή μέσα σου να σου λέει χωρίς πολλά πολλά 'για μισό λεπτό.. Τι γίνεται εδώ.. Για ετοίμασε ένα καφέ και άκου λίγο πιο προσεκτικά.. ΔΕΝ είναι 'απλά' μουσική... Υπάρχει α λ η θ ε ι α άδω.. Όχι φτηνές εξυπνάδες μιας χρήσης..'
Είναι αμέτρητες οι φόρες, που έχω υπάρξει φρικτά κυνικός (για να μην πω κάτι χειρότερο..) απέναντι στην μουσική και τους καλλιτέχνες.. Απέναντι σε ότι έχει χαρακτηρίσει τη ζωή μου δηλαδή μέσα στα χρόνια που πέρασαν μέχρι σήμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.. Ο απέναντι, δεν υποψιάζεται και είναι λογικό, πως είναι απλά μια μορφή άμυνας, ένας τρόπος για να μη χαθείς μέσα σε κάτι που έχει τη δυναμική να σε καταπιεί στο λεπτό.. Με τον ίδιο τρόπο που έχει εξαφανίσει άλλωστε άτομα από 1.000.000 χώρους, που έχουν μια (όποια) επαγγελματική σχέση με τη μουσική. Είναι ευλογία, μα και 'διαστροφή' μαζί το να κάνεις επάγγελμα αυτό που αγαπάς περισσότερο.. Γιατί πάντα η ουσία, βρίσκεται στον ερασιτεχνισμό.. Άλμπουμ όπως αυτό, με πείθουν χωρίς να προσπαθήσουν καθόλου, πως έχω δίκιο, πως αυτό που τελικά μετράει, είναι η ιδία μουσική.. Γιατί έτσι κι αλλιώς, αυτή μένει όταν τα φωτά σβήσουν και ο καθένας από μας βυθιστεί μέσα του στο τέλος ακόμη μιας μέρας...Το "Fear Of Falling", από το συγκεκριμένο άλμπουμ, μοιάζει με ένα όνειρο που κάνεις δεν μπορεί να ονειρευτεί πια.. Τόσο σπουδαίο και τόσο επικίνδυνα όμορφο..
Απολύστε το νέο του Robbie Robertson, χωρίς δεύτερη σκέψη... Είμαστε τυχεροί που είναι ακόμα εδω.
Σχετικό θέμα