Μια βραδιά μυσταγωγική με τους Χαΐνηδες

Το Σάββατο 23 Δεκεμβρίου, προπαραμονή Χριστουγέννων, βρεθήκαμε στον καλλιτεχνικό χώρο του θεάτρου Ροές για να παρακολουθήσουμε μια υπέροχη συναυλία των Χάϊνηδων. Μπήκαμε πολύ όμορφα στο πνεύμα των γιορτών με μια ακόμη εμφάνισή τους με δύναμη, ζωντάνια και ρυθμό. Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι η αλληλεπίδραση του Δημήτρη Αποστολάκη, του τραγουδιστή του συγκροτήματος, με τον κόσμο. Ήταν μια συναυλία με χιούμορ και φιλοσοφία.

Ένα από τα στοιχεία που έχουν τα τραγούδια του συγκροτήματος είναι ότι οι στίχοι των τραγουδιών τους δεν έχουν καμία σχέση με τα συνηθισμένα τραγούδια, παρόλο που καταπιάνονται με θέματα της καθημερινότητας που απασχολούν κάθε άνθρωπο. Ίσως κι αυτό είναι ένα στοιχείο που τους κάνει να διαφέρουν αλλά και να μαγεύουν το κοινό τους. Οι στίχοι τους μπορεί να είναι λιτοί αλλά το νόημα και η βαρύτητα που κουβαλούν και το άγγιγμα ψυχής που έχουν στις καρδιές και στα αυτιά του κόσμου ξεπερνούν αυτή τη λιτότητα, κι έτσι έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στη μουσική βιομηχανία εδώ και χρόνια. Έχουν καταφέρει μέσα τη φιλοσοφία που κουβαλούν οι στίχοι τους να μεταφέρουν τα δικά τους μηνύματα σε ένα κοινό που διψασμένο τούς ακολουθεί σε όλες τους τις εμφανίσεις και είναι σταθερά δίπλα τους να τους ακούει και να τους στηρίζει.

Ένα από τα τραγούδια που ακούσαμε ήταν το «Είχα Μια Αγάπη Μια Φορά». Πρόκειται για ένα λυρικό κρητικό κομμάτι το οποίο έχει γράψει στίχους και μουσική ο Δημήτρης Αποστολάκης και που ακούγοντάς το ταξιδεύει ο νους σε μνήμες και περασμένες εμπειρίες. Σε κάνει να αναπολείς και να ερωτεύεσαι μαζί του. Έχει μουσικά όργανα που κάνουν τον νου να μελαγχολεί σε παλιούς έρωτες, μιας και είναι ένα τραγούδι που μιλά για έρωτα και χωρισμό. Για μια θύμηση που πονά: «Είχα μια αγάπη μια φορά που 'μοιάζε λίγο στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά», όπως λένε και οι στίχοι του.

Ένα ασυνήθιστο τραγούδι ακούσαμε κι αυτό ήταν το «Συνταγές Μαγειρικής», καθώς πρόκειται για αυτό ακριβώς που περιγράφει ο τίτλος. Ένα τραγούδι που οι στίχοι του μιλάνε για μαγειρική κι ανακατεύουν συναισθήματα, εμπλέκοντας κι εμάς σε μια περίεργη μουσική συνταγή. Μέσα από τη μαγειρική πλέκει μια ιστορία ζωής ο στιχουργός και τραγουδιστής του συγκροτήματος, Δημήτρης Αποστολάκης, με έναν ευφάνταστο τρόπο και μια όμορφη μελωδία. Η μελωδία του τραγουδιού σε συνδυασμό με τη φωνή της τραγουδίστριας Αγγελικής Σύρκου αποτελεί έναν μαγευτικό συνδυασμό που πλέκει στο μυαλό του ακροατή όμορφες ονειροπολήσεις.

Ο «Ακροβάτης» είναι ένα από τα τραγούδια των Χάϊνηδων που ακούσαμε το βράδυ του Σαββάτου και ταξιδέψαμε μαζί του. Ένα τραγούδι που αποτελεί μια παρομοίωση, θα μπορούσαμε να πούμε, για τον άνθρωπο που αντέχει, που χτυπά, πέφτει αλλά εκεί συνεχίζει με δύναμη, κουράγιο και πίστη. «Ο ακροβάτης που όταν πέφτει γελά και ποτέ δεν κλαίει» είναι ένα τραγούδι που όταν ακούς τους στίχους του Δημήτρη Αποστολάκη παίρνεις δύναμη και κουράγιο, πίστη και υπομονή και εκεί λες «Θα συνεχίσω, θα τα καταφέρω» δεν χάνεις την πίστη σου, δεν λιποτακτείς, δεν κουράζεσαι, δεν βαρυγκωμάς. Έχεις ένα όνειρο, μια καθημερινότητα, μια δυσκολία, παίρνεις το δρόμο σου και τραβάς. Τι κι αν βρεις ανηφόρες, τι κι αν συναντήσεις βουνά; Το μόνο που σκέπτεσαι, το μόνο που σε νοιάζει είναι η θέα μετά. Είναι το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, είναι το μάθημα που αποκτάς με μία ακόμη δύσκολη εμπειρία. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, τα δύσκολα σε ωριμάζουν. Από αυτά μαθαίνεις και συνεχίζεις πιο δυνατός, πιο ρωμαλέος. Όλα αυτά τα συναντάς στο τραγούδι «Ο Ακροβάτης».

Το «Καπηλειό» ένα από τα πολύ γνωστά τραγούδια των Χάϊνηδων. Είναι ένα ακόμα τραγούδι που αποτελεί από μόνο του μια ιστορία. Την ώρα που ακούγαμε το συγκεκριμένο τραγούδι, όπως και πολλά από τα δικά τους, φτιάχναμε μέσα από τις περιγραφές τους εικόνες, παρόλο που υπήρχαν στιγμές που χανόσουν με τη μουσική και απλά σιγοτραγουδούσες κι εσύ τον σκοπό του άσματος. Ο κόσμος που βρισκόταν δίπλα μας άνοιγε τα χέρια του, βιώνοντας τη μελωδία και κάνοντας το τραγούδι ζήση του κι ίσως και σε μια προσπάθεια να έρθει κοντά στους αγαπημένους του καλλιτέχνες. Το πολύ σημαντικό στοιχείο που έχουν τα τραγούδια των Χάϊνηδων είναι ότι μπορούν να φέρουν όλους τους ανθρώπους κοντά τους και να τους μαγέψουν, όχι μόνο τους λάτρεις της κρητικής μουσικής παράδοσης.

«Το Συρτό Του Ανέμου» σε προσκαλεί και σε προκαλεί να το ανακαλύψεις. Σου μιλά για πόνο και δάκρυ για την αγάπη, οποιασδήποτε μορφής, και την έλλειψή της. Μιλά για τη μοναξιά της ψυχής, για τον άνθρωπο που μονάχος του πορεύεται, μία συνήθη δηλαδή κατάσταση στη σημερινή εποχή. Μέσα στην ολότητα και στην κοινωνικότητά τους, πολλοί άνθρωποι αισθάνονται μόνοι κι έρημοι. Αυτό το τραγούδι αποτελεί τη συντροφιά της μοναξιάς, όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται. Οι στίχοι του σου κρατούν παρέα ακόμα κι αν νιώθεις μόνος κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως για να γίνει τραγούδι η μοναξιά πάει να πει πως είναι σημείο των καιρών. Κι ίσως τότε να μη νιώθεις και τόσο μόνος πια.

Ένα τραγούδι των Χάϊνηδων που έχουμε λατρέψει είναι το «Αλεξανδρινό/Υπατία», που όπως μας είπε ο Αποστολάκης, είναι ένας φόρος τιμής στην Υπατία. Η Υπατία αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες γυναικείες φυσιογνωμίες της Αλεξάνδρειας, καθώς ήταν φιλόσοφος, μαθηματικός και αστρονόμος. Βασανίστηκε και θανατώθηκε από Χριστιανούς και «θεωρείται η πιο εγκληματική γυναικοκτονία στην ανθρωπότητα», όπως είπε ο Δημήτρης Αποστολάκης, «γιατί η κοινωνία δεν συγχωρεί τη διαφορετικότητα». Το τραγούδι «Υπατία» είναι ένα ακόμα τραγούδι που μέσα από το μοναδικό του στίχο μιλά για την αγάπη και τον έρωτα.

Κλείνοντας, μερικές πολύ όμορφες στιγμές που ζήσαμε ακούγοντας τους Χάϊνηδες στο θέατρο Ροές ήταν ότι στα πλαίσια της αλληλεπίδρασής τους με το κοινό ο Δημήτρης Αποστολάκης μοιράστηκε και κάποιες σκέψεις του φιλοσοφώντας τη ζωή και τα γεγονότα της καθημερινότητας. Κάποια που μας έκαναν εντύπωση μέσα σε όσα ακούσαμε και θα θέλαμε να σας τα μεταφέρουμε είναι και οι εξής δύο φράσεις και θα κλείσουμε με αυτές, η πρώτη είναι: «Δεν υπάρχει γιατρός και ασθενής. Είμαστε όλοι συν-θεραπευτές. Δεν υπάρχει δάσκαλος και μαθητής. Είμαστε όλοι μαθητές». Η δεύτερη φράση που ταιριάζει με τη μαγεία των Χριστουγέννων είναι η εξής: «Όλοι οι λαοί είχαν το αρχέτυπο του μάγου. Δεν αναρωτιέστε γιατί; Ο κόσμος έχει ανάγκη από μαγεία. Η μαγεία, όμως, ποια είναι; Η χαμένη παιδικότητα».

Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Πολυξένη Ζαρκαδούλα και στο mixgrill.gr.