Το βράδυ της Πέμπτης 18 Ιανουαρίου με βρήκε στο θέατρο Ροές. Δεν θα μπορούσα να λείπω από την παρουσίαση δίσκου ενός αγαπημένου μου καλλιτέχνη. Ο Κωνσταντής Πιστιόλης, γνωστός δεξιοτέχνης μουσικός (Villagers of Ioannina City, Γιάννης Χαρούλης), Θανάσης Παπακωνσταντίνου), παρουσίασε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Ξενιτεμένα».
Από
την ανακοίνωση της εκδήλωσης, ο κόσμος
ανταποκρίθηκε άμεσα και η μία βραδιά
της παρουσίασης έγινε σε
πολύ γρήγορο χρόνο τέσσερεις. Και πάλι λίγες είναι.
Φθάνοντας, η οδός Ιάκχου, ήταν ήδη γεμάτη από κάθε λογής κόσμο.
Η αρχή της εκδήλωσης έγινε με την προβολή της ταινίας τεκμηρίωσης «Πέντε Φορές Ξένος» του Βαγγέλη Ευθυμίου, με πρωταγωνιστή τον Σταύρο Κωτούλα από το εγκαταλελειμμένο μαστοροχώρι Ζέρμα της Κόνιτσας. Ο Σταύρος Κωτούλας έζησε κυνηγημένος σε πέντε διαφορετικές χώρες της Ευρώπης. Όχι μία, αλλά πέντε φορές ένιωσε ξένος, μετανάστης σε πέντε διαφορετικές χώρες, με φόντο το ιστορικό τοπίο της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Τη μουσική της ταινίας έγραψε ο Κωσταντής Πιστιόλης.
Μετά την ταινία το λόγο πήρε η μουσική. Και τι μουσική! Με αφετηρία την παραδοσιακή μουσική της Ηπείρου και σύγχρονη οπτική και διάθεση, φθάνουμε στον κόσμο του σήμερα. Στη σκηνή, εκτός φυσικά από τον πολυτάλαντο Κωνσταντή, ήταν οι μουσικοί του: ο Βαγγέλης Καζαντζής σε ηλεκτρική κιθάρα, ο Γιάννης Ριζόπουλος στα κρουστά και ο Κώστας Τσαρούχης στο κοντραμπάσο.
Στη γη της Ηπείρου, έναν τόπο τραχύ αλλά
παράλληλα μαγικό, που κρατά ευλαβικά
τις παραδόσεις, ένα πανηγύρι αρχίζει
και τελειώνει με μοιρολόι. Είναι τιμή
και αναφορά σ’ όσους δεν βρίσκονται
στη «γιορτή» μαζί μας, τους ξενιτεμένους
και τους πεθαμένους.
Με τον ίδιο τρόπο ξεκινά και το μουσικό ταξίδι στο δίσκο του ο Κωνσταντής. «Μοιρολόι» κι αμέσως μια συναισθηματική φόρτιση γέμισε το χώρο. Και γίναμε μύστες μιας μουσικής παραδοσιακής ιεροτελεστίας από τόπους κακοτράχαλους και δύσβατους με πονεμένους ανθρώπους.
Κι όταν συνέχισε με τα «Ξενιτεμένα», που έδωσαν και τον τίτλο στο δίσκο, είδα δίπλα μου κάποιους ακροατές μεγαλύτερης ηλικίας να δακρύζουν. Ποιος ξέρει γιατί; Αλλά αυτό είναι κάτι που μόνο η μουσική, μπορεί να καταφέρει!
«Τρυγόνα», «Παναγιώ» κι ο Κωνσταντής αεικίνητος κι ακούραστος. Πότε με κλαρίνο, πότε με γκάιντα, πότε με κιθάρα, δίνει ρυθμό και ένταση. Είμαι σίγουρος ότι αν η παρουσίαση ήταν σε κάποιο άλλο χώρο, όλοι οι παρευρισκόμενοι θα είχαν πιαστεί σε κύκλο να χορέψουν, όπως συνήθως γίνεται όταν εμφανίζεται κάπου ο Κωνσταντής Πιστιόλης.
Δεν θα πρωτοτυπήσω λέγοντας ότι η παραδοσιακή μουσική εδώ και κάποια χρόνια, απ' όποια γωνιά της Ελλάδας κι αν προέρχεται, έχει πολύ δυνατό εκτόπισμα στους μουσικόφιλους και ειδικά στη νέα γενιά.
Κρατώ για το τέλος μια εικόνα που συγκράτησα στο τέλος της παρουσίασης, αυτή της χαράς και της περηφάνιας προς το πρόσωπο του Κωνσταντή από τρεις γυναίκες της ζωής του: της μάνας του, της γυναίκας του και της κόρης του. Κι αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο!