Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Τζώρτζια Σαπτελιανού και τον Στάθη Αργείτη.
Γνωρίζαμε από τις αρχές Φεβρουαρίου του 2011 ότι οι Cathedral αποχαιρετούν το κοινό τους με τη Farewell tour, ύστερα από 21 χρόνια υπηρεσίας στο heavy metal και εδικά σε ένα είδος το οποίο έχει μόνο φανατικούς οπαδούς: to doom. Εκτός του ότι έχει φανατικούς οπαδούς γενικά σαν σκηνή είναι και από τις πιο underground.
Αθήνα 1 Οκτώβρη 2011, ημέρα Σάββατο. Ωρα 21:00 και οι πόρτες του Gagarin είναι έτοιμες να ανοίξουν και να υποδεχθούν το ελληνικό κοινό που ηρθε για να δει το κύκνειο άσμα των Cathedral. Και πιστέψτε με ότι όσοι είχαν έρθει ήξεραν πολύ καλά σε ποιο show βρίσκονταν.
Περάσαμε στο χωρο του Gagarin γύρω στις 21:45- 21:50 όταν και στη σκηνή βρίσκονταν ακόμα το πρώτο support συγκρότημα και πρόλαβα να ακούσω το τελευταίο κομμάτι τους. Δεν μπορώ να κρίνω τίποτα, τα φωνητικά τους μόνο δεν με ενθουσίασαν αλλα δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα ασφαλές για κατι που δεν είδα από την αρχή.
Γύρω στις 22:15 βγαίνουν στη σκηνή οι Violet Vortex. Κατι σας θυμίζει το όνομα έτσι; Μα είναι η εισαγωγή στο δίσκο The Ethereal Mirror των Cathedral. Οι Έλληνες doomsters Violent Vortex ήταν ότι πιο ιδανικό για να προετοιμάσουν το έδαφος για αυτό που όλοι είχαμε παρευρεθεί στο Gagarin. Σοβαροί, δυνατοί με εμφανή τα στοιχεία των Black Sabbath, St.Vitus, Pentagram, Cathedral και Count Raven οι Violet Vortex πραγματικά έδωσαν την έναρξη της τελετής λήξης αυτής της θρυλικής μπάντας των 90’s από το μεγάλο νησί.
Οι Violet Vortex γύρω στις 23:00 ολοκλήρωσαν το σετ τους και άρχισαν οι διαδικασίες για το στήσιμο της σκηνης των Cathedral. Στήσιμο της σκηνης, λοιπόν… Η πιο λιτή σκηνή. Στο βάθος και ελαφρώς υπερυψωμένα τα drums, δυο μικρόφωνα και δεξιά (λίγο χωμένα) τα πλήκτρα. Τίποτα άλλο. Ωραία τα φαντασμαγορικά shows τα εφέ και ότι άλλο μπορεί να προσφέρει η τεχνολογία ήχου και φωτισμού. Σήμερα όμως η σκηνή γέμισε με τον Dorian και την παρέα του. Μεγάλες προσωπικότητες ειδικά οι Dorian / Jennings που δεν χρειάζονται πολλα φρου, φρου και αρώματα για να αναδεχθούν.
23:15 Τα φώτα χαμήλωσαν. Η εισαγωγή από τα πλήκτρα ξεκινούσε την αντίστροφη μέτρηση . Οι πρώτοι τρεις βγαίνουν (κιθαρα, μπάσο, drums) και αποθεώνονται. Και ναι βγαίνει και η μορφή του group. Υποδεχόμαστε τον Lee Dorian και το πάρτυ αρχίζει: VAMPIRE SUN από τον υπερδίσκο Carnival Bizarre. Χαμός!!! Όταν ξεκινούν με τέτοια κομματάρα και τοση τρελή ενέργεια και κέφι, προσωπικά ήμουν σίγουρος ότι θα ήμασταν μάρτυρες ενός πραγματικού αποχαιρετιστήριου live που θα μείνει στην μουσική ιστορία.
Και όπως θα καταλάβετε και παρακάτω, δεν διαψεύστηκα. Από την γκρουβιά του Vampire Sun πήγαμε ένα δίσκο πίσω, κατεβάσαμε ταχύτητα αλλα όχι ποιότητα και απολαύσαμε το Enter The Worms. Και ο Dorian μας πήγε ακόμα πιο πίσω και από τον πρώτο δίσκο, κυρίες και κύριοι: Soul Sacrifice!
Τα πράγματα εξελίσσονταν όπως ακριβως περίμενα, αλλα και νομίζω ο περισσότερος κόσμος που ήταν στο Gagarin. Δεν είπαμε και πόσος ήταν αυτός ο κόσμος. Το Gagarin δεν ήταν γεμάτο. Πολύ πρόχειρα θα πω ότι είχε περί το 75% πληρότητα. Συγκεκριμένα, επειδή ήθελα να έχω και καλή θέση για παρακολούθηση του live αλλα και καλή ακουστική, δοκίμασα και την αρένα και τον εξώστη με χαρακτηριστική άνεση χωρίς να βρω εμπόδια. Θέλετε η κρίση, θέλετε η συγκεκριμένη σκηνή; Δεν ξέρω. Αυτοί όμως που ήρθαν δεν απογοητεύτηκαν. Αντιθέτως γέμισαν και ευχαριστήθηκαν.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων Cosmic Funeral, Funeral Of Dreams, Carnival Bizarre, τα επιθανάτια, αλλα μνημειώδη Night Of The Seagulls και Ebony Tears, αλλα και τα Upon Azrael’s Wings και Corpsecycle από το The Garden Of The Unearthly Delights. Κομματια ένα και ένα με εναλλαγές από heavy rock n roll και stoner στα αργά και σκοτεινά μονοπάτια του doom και πάλι πίσω. Ειδικά αν είσαι και οπαδός αυτής της σκηνης δεν νομίζω ότι μπορείς να βαρεθείς σε ένα τέτοιο live.
Η άμμος στην κλεψύδρα των Cathedral αρχίζει να τελειώνει. Όλοι το καταλαβαίναμε ότι κάπου πλησιάζει το τέλος. Ο Dorian προλογίζει την κομματάρα Ride από το Ethereal Mirror και γίνεται σφαγή. Το Ride τελειώνει, μας αποχαιρετούν και αποσύρονται.
Ωραία είπαμε τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα, αλλα νομίζω ότι κατι έχουν να μας πουν ακόμα. Η επιστροφή τους ήταν άκρως δυναμική με το Utopian Blaster. Οι Cathedral είναι πλέον κομμάτι της ζωής μας και ο αποχωρισμός αρχίζει να γίνεται ακομα πιο δύσκολος παρόλο που έχει προαναγγελθεί.
Άλλη μια αποχώρηση και νέα εμφανιση του group. Πραγματικά, όμως ήταν η τελευταία. Ο Dorian αφού μας ευχαρίστησε όχι μόνο για τη συγκεκριμένη μέρα, αλλα για όλα τα χρόνια που σταθήκαμε στο group φώναξε: ‘’I am Matthew Hopkins, The Witchfinder’’. Δεν θα περιγράψω κατι άλλο. Απλά το κομμάτι τελείωσε με τον Dorian να έχει περάσει το καλώδιο του μικρόφωνου γύρω από το λαιμό του για απαγχονισμό. Η κλεψύδρα στέρεψε.
Οι Cathedral, απ’ότι φαίνεται, έχοντας το μυαλό τους μεσα στο κεφάλι τους φεύγουν από το προσκήνιο καταξιωμένοι με ένα κοινό που θα τους ακούει για πάντα και αφήνοντας μια κληρονομιά τεράστια για τη νέα γενιά του doom και όχι μόνο.
Τα υπέρ και τα κατά με δυο λόγια:
• Συγκλονιστικές ερμηνείες στα Ebony Tears, Carnival Bizarre και Night Of The Seagulls
• Ο ίδιος o Dorian επι σκηνης ήταν φοβερός!
• Η επιλογή των κομματιών μπορεί να μην ήταν από όλη τη δισκογραφία του group αλλα παίζοντας το μισό Carnival Bizarre και τα καλύτερα από τα Ethereal Mirror και διάφορα αλλα hits δεν νομίζω ότι άφησε και πολλούς παραπονεμένους.
• Επειδή ήταν εύκολο να κινηθεί κανείς στο χωρο του Gagarin έψαχνα να βρω ένα καλό σημειο και οπτικά και ακουστικά. Στο οπτικό κομμάτι δεν είχα κανένα πρόβλημα. Στο ακουστικό όμως είχα. Ήχος κάπως μπουκωμένος κυρίως αν καθόταν κάποιος στην αρένα, ενώ στον εξώστη ήταν καλύτερα τα πράγματα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Τζώρτζια Σαπτελιανού και τον Στάθη Αργείτη για τη βοήθεια τους στο φωτογραφικό υλικό! Stay Heavy!