Τη Μαρία Παπαγεωργίου, μια από τις πιο αινιγματικές παρουσίες της σύγχρονης ελληνικής μουσικής βιομηχανίας, την παρακολουθώ χρόνια και έχω την τύχη να είμαι μάρτυρας σε διάφορες στιγμές-ορόσημα της εξέλιξής της. Μια πεμπτουσία τέτοιων στιγμών ζήσαμε την Παρασκευή όσοι βρεθήκαμε στην ανανεωμένη σκηνή του Gazarte, η οποία αναδιαμορφώθηκε με βάση το όραμα της Μαρίας για το «Palming Up».
Καταρχάς, ο χώρος αυτός καθεαυτός, σε ένα άκρως industrial ύφος, που αντικειμενικά έμοιαζε πιο αυθεντικός και για το ίδιο το Gazarte, κατόρθωνε μέσω της αφαίρεσης να μας κάνει να εστιάσουμε σε όλες τις λεπτομέρειες που συνιστούν την εκάστοτε μουσική εμπειρία. Κοινό και συντελεστές της συναυλίας ήμασταν αλληλομπλεγμένοι στο χώρο, έναν χώρο που μας «εξανάγκασε» σε μια έξαρση αισθήσεων, προκειμένου να αντιληφθούμε το σύνολο του δρώμενου.
Δεν θα σταθώ στην εξαιρετική και άρτια συντεθειμένη "setlist", που ειλικρινά το μόνο της ίσως μειονέκτημα (και συνολικό παράπονο από την βραδιά) ήταν η έλλειψη encore. Στο μήκος της παράστασης βιώσαμε μια ισορροπία συναισθημάτων, που αβίαστα γεννούσε η φυσική ροή των κομματιών από ερωτικά σε κοινωνικά, από ξένα σε ελληνικά, από ματζόρε σε πιο εσωτερικά, ή από περίπλοκα σε πιο λιτά.
Αν και η ερμηνεύτρια ομολογουμένως διανύει μια άκρως απαιτητική περίοδο, ως σωστή υπηρέτης της τέχνης της αλλά και σωστή επαγγελματίας, δεν έκανε καμία έκπτωση σε αυτό που μας προσέφερε. Τραγούδια αρκετά απαιτητικά ως επί το πλείστον, και φωνητικά και σε ενέργεια, που ως συνήθως η Μαρία ερμήνευσε υπεράνω προσδοκιών, με το κοινό σε στιγμές να συνερμηνεύει αλλά σε (πολλές) στιγμές να απολαμβάνει με δέος. Το πρόγραμμα είχε ένα σαφώς αρκετά διονυσιακό ροκ ήχο, και για τα δεδομένα της τραγουδοποιού αλλά και για το σύνηθες ύφος του ρεπερτορίου που ακούσαμε. Και οι ερμηνείες της Μαρίας, με το φωνητικό σεκόντο των Ειρήνης Ζούτσου και Βασιλικής Κωνσταντέλλου, αλλά και οι ενορχηστρώσεις του Ευριπίδη Ζεμενίδη, που συνόδευε στις κιθάρες, αποδεικνύουν πως η ενίοτε παραγκωνισμένη ελληνική ροκ έχει πραγματικά πολύ χώρο δημιουργίας.
Η ομάδα της Μαρίας συμπληρώνεται από το Θάνο Μιχαϊλίδη στα τύμπανα, το Γιώργο Ντάνη στο μπάσο, την Weronika Kijewska στο τσέλο, ενώ τον πραγματικά αποκαλυπτικό σχεδιασμό των φώτων έκανε ο Δημήτρης Σταμάτης.
Η περιγραφή της πραγματικά υπέροχης βραδιάς μπορεί να γίνει άκρως λεπτομερής, καθώς το άψογο θέαμα έχει εντυπωθεί με κάθε λεπτομέρεια, ωστόσο θεωρώ πως είναι μια εμπειρία που αξίζει να τη βιώσει κανείς στο έπακρον ως έχει. Εύχομαι ειλικρινά και δεδομένης της άκρως επιτυχημένης προσέλευσης να ακολουθήσουν έξτρα ημερομηνίες ή τώρα ή στο μέλλον, αλλά σαφώς επιδιώξτε την ερχόμενη Παρασκευή, 26 Γενάρη, να βρεθείτε στο Gazarte.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Γιάννη Κουρεμένο και στο mixgrill.gr.