Βαθμολογία:
8
Τι θα ακούσετε:
Stoner rock, progressive rock
Η τελευταία δουλειά των Embargo από την πόλη της Θεσσαλονίκης με τον τίτλο "High Seas", κατά την ταπεινή μου άποψη, βρίσκει το γκρουπ στην καλύτερη και ωριμότερη φάση του. Ως τρίο πλέον, με τη σύνθεση να αποτελείται από τους Γιάννη Χρηματόπουλο/Johnny Chrima στις κιθάρες και τα φωνητικά, τον αδερφό του Αλέξανδρο Χρηματόπουλο/Alex Chrima στα τύμπανα και τον Harry Nill στο μπάσο, όλοι τους από το ξεκίνημα του συγκροτήματος.
Συμπληρώνοντας, λοιπόν, αισίως δέκα χρόνια από το ξεκίνημά τους, πιο μεστοί μουσικά και έχοντας πλέον χωρέσει όλες τους τις επιρροές μέσα στις δικιές τους μουσικές προτάσεις, μας δίνουν έναν πολύ κάλο νέο δίσκο, ο οποίος άνετα μπορεί να σταθεί δίπλα σε καταξιωμένες μπάντες τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό.
Όχι μόνο λόγω των πολύ κάλων συνθέσεων που υπάρχουν στον δίσκο αλλά και για την απόφασή τους πλέον η νέα τους μορφή να περιλαμβάνει και συνθέσεις με φωνητικά, κάτι που οδηγεί την μπάντα σε ακόμα πιο ενδιαφέροντα μουσικά μονοπάτια.
Το νέο πόνημα των Embargo ξεκινάει με ένα απολυτά stoner ύφος στο instrumental τραγούδι τους με τον τίτλο "Billow", το οποίο δείχνει ξεκάθαρα την αγάπη τους για το σπουδαίο συγκρότημα των Karma To Burn.
Το "Allana Finch" ξεκινάει αρκετά υπνωτικά, για να πατήσει γκάζι στη συνέχεια και να μας αποδείξει ότι πλέον οι Embargo μπορούν να έχουν υψηλή απόδοση και σε τραγούδια που περιλαμβάνουν φωνητικά. Αρκετές στιγμές μέσα στο τραγούδι υπάρχει έντονη η επιρροή που έχουν ασκήσει και αλλά μεγαθήρια της μουσικής, όπως οι Tool.
Φυσικά, το πόσο καλοί είναι οι Embargo στα instrumental δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να αναφερθεί. Τρανή απόδειξη οι συνθέσεις τους "22 22" και "Livingston": ψυχεδελικό stoner το πρώτο και το δεύτερο να είναι ακόμα πιο κοντά στον ήχο της ερήμου, θυμίζοντας ακόμα πιο ψυχεδελικές μπάντες από εκεί, όπως οι Yawning Man.
Στο "Candy" οι κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο και για ένα ακόμη τραγούδι έρχονται και πάλι αναφορές από τους Tool, μια ακόμη υπενθύμιση ότι εκτός από ογκώδεις κιθάρες, οι Embargo διαθέτουν και στιβαρότατο rythm section.
Το "Under The Surface", με ένα αρκετά γλυκόπικρο ήχο θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αποτείνει και έναν τρόπο τινά φόρο τιμής στη σκηνή του τόπου μας, θυμίζοντας αρκετά Puta Volcano και Godsleep.
Στο "Draupner" αφήνουν την αίσθηση ότι εκτός από stoner μπορούν να βάλουν και πιο grunge πινελιές στον ήχο τους, φερνωντας στο μυαλό τους Alice In Chains.
Φθάνοντας σιγά-σιγά προς το τέλος, συναντάμε τα τραγούδια τους "Eat" και "Null", με το πρώτο να είναι ένα slowburner που πραγματικά τεκμηριώνει αυτό που λέμε «η ηρεμία πριν την καταιγίδα». Στο δεύτερο κομμάτι, πάλι, που είναι ίσως το πιο groovy του δίσκου, συναντάμε εξτρά φωνητικά από Nate Bergman και Karma To Burn, σε μια μελωδία που «συνομιλεί» με τους Unida.
Το closing track ερχετε με το instrumental ομότιτλο του δίσκου, με έναν πολύ trippy ήχο που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το δίσκο των Embargo.
Στα συν να προσθέσουμε την πολύ καλή και στιβαρή παραγωγή από τον Γιώργο Μπρίγκο και επίσης ότι το mastering έγινε από τον Brad Boatright στο Portland του Όρεγκον στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδυκνυει την σοβαρότητα με την οποία η μπάντα αντιμετωπίζει το υλικό της με μεγάλη σοβαρότητα σε όλα τα επίπεδα.
Μια δουλειά που φανερώνει ότι, όχι άδικα, όλοι όσοι παρακολουθούμε την μπάντα από το ξεκίνημά της είχαμε από αυτήν μεγάλες προσδοκίες και μετά από το High Seas οι ίδιοι μεγαλώνουν τις προσδοκίες μας ακόμα περισσότερο.