Θυμάμαι μικρός, όταν μ' άρεσε μια μπάντα, δενόμουν σε προσωπικό επίπεδο. Δεν έμενα στη μουσική, ένιωθα φίλος με τον καλλιτέχνη, με γοήτευαν οι πιθανές εμπειρίες, οι δυνητικές καταστάσεις που θα μπορούσε να χει περάσει και να τον κάνουν να γράφει μουσική που να μιλάει κατευθείαν στην καρδιά (μου, τουλάχιστον).. Μεγαλώνοντας το ξεπέρασα αυτό. Άκουγα μουσική σαν τρελός, έβρισκα μικρά διαμάντια, τεράστια singles που έπρεπε να είναι singles, ελπιδοφόρους νέους συνθέτες που είχαν λόγο ύπαρξης στη μουσική μου καθημερινότητα! Αλλά είχα χρόνια να νιώσω αυτό το φιλικό δέσιμο μ' έναν καλλιτέχνη. Μεγάλωσα.. Αυτό θα φταίει, έλεγα.. κι έπειτα έρχεται ο κύριος Cooper. Ben Cooper από το Jacksonville της Florida.
Σκηνοθέτης, συνθέτης, πολυτάλαντος, όχι μόνο μουσικά. Το 2006 οι Radical Face κυκλοφορούν το "Ghost". Δεν το άκουσα στην κυκλοφορία του, το παραδέχομαι.. Το άκουσα όμως. Όπως είχα στα υπ΄όψιν και τους Electric President, το έταιρο project του κυρίου, ένα από τα πολλά βασικά, αλλά το πιο σοβαρό. Πέρασαν οι μέρες, τα χρόνια και κυκλοφορεί το "The Violent Blue".. Μήνες μετά, ο Ben θα γινόταν ο μουσικός εκείνος, ο καλλιτέχνης που έψαχνα τελικά όπως φάνηκε χρόνια να ξαναβρώ ώστε να ξανανιώσω πως είμαι τόσο τυχερός που ένας "φίλος" μου μπορεί και γράφει τόσο καλή μουσική, πως -παρέα με αλκοόλ- αράζουμε στο studio και μένω μ' ανοιχτό το στόμα με τις νέες ιδέες που μου παρουσιάζει. Κι έρχεται επιτέλους το 2011, στο τέλος του, με συνθήκες που κάνουν τη μουσική σχεδόν τη μόνη ελπίδα, και μου στέλνει τα καινούρια του τραγούδια..
Η εισαγωγή έρχεται κάπως νωχελικά, τουλάχιστον σε επίπεδο ενορχηστρωτικών αλχημειών. Τον καταλαβαίνω, είναι ένας concept δίσκος, έχει συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του, τόσα χρόνια φίλοι, τον ξέρω. Στα "Ghost towns" και "Always gold" έρχεσαι σε επαφή με τον ευκολόπεπτο λυρισμό των RF. Τίποτε κακό στον όρο "ευκολόπεπτο", απλώς είναι κομμάτια που θα σου κολλήσουν στο μυαλό, που θα σιγοτραγουδάς τη μελωδία όταν έχεις το κεφάλι σκυμμένο στο μετρό, αν είναι μια από τις μέρες που δε θέλεις να βλέπεις αυτά που συμβαίνουν γύρω σου..
Οι ενορχηστρώσεις ακολουθούν τα πρότυπα που έχουν κάνει τον ήχο τους τόσο αναγνωρίσιμο. Η lo-fi αισθητική (όλα είναι γραμμένα στο ειδικά διαμορφωμένο γκαράζ του σπιτιού του) κυριαρχεί, επιβάλλεται με τέτοιο τρόπο ώστε ξαφνικά νομίζεις πως έτσι πρέπει να ακούγεται η μουσική και οι καλογυαλισμένες παραγωγές να είναι ένα παρακλάδι που σύντομα θα εκλείψει, ή έστω θα ακούγεται από κόσμο που εσύ θα αποστρέφεσαι..
Κομμάτια που ξεχωρίζουν, σαν το στοιχειωτικό "The moon is down" ή το ελπιδοφόρο, στα απόλυτα πλαίσια μιας αισιόδοξης απαισιοδοξίας, "Black eyes", απλώς αναδεικνύουν τη συνθετική δεινότητα του Ben. Η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τόσο μινιμαλιστική από κάποιον που θα περίμενε τις απόλυτες κορυφώσεις, το πιασάρικο chorus, την μελαγχολική μπαλάντα που θα αφιέρωνε στην πρώην κοπέλα του.. Ο κύριος Cooper, χωρίς να προσπαθεί επιτηδευμένα να ικανοποιήσει τις ανάγκες αυτές, γράφει μουσική για τον ίδιο και όσους τον καταλαβαίνουν.. Παραθέτει το πρώτο απο τα τρία μέρη της "The Family Tree" concept δουλειάς του κι εμείς απλά αναρωτιόμαστε για τον αν μπορεί στη συνέχεια να γίνει ακόμα περισσότερο ελπιδοφόρα μελαγχολικός..
Σ' ευχαριστώ φίλε μου!