ΛΕΠΥΡ - Bukurana

Στον πρώτο του προσωπικό δίσκο, ο ΛΕΠΥΡ επιστρατεύει όλο του το ταλέντο, σε μια ανάγκη όχι μόνο για ένα άρτιο αποτέλεσμα αλλά πολύ περισσότερο για την εγκαθίδρυση της μουσικής του ταυτότητας, πετυχαίνοντας και τους δύο αυτούς στόχους. Η "Bukurana" («όμορφη» στα αρβανίτικα) φαντάζει σαν μια προσωπική κατάθεση που περικλείει αισθήματα διαμαρτυρίας αλλά και ξεγνοιασιάς, με μια εύθραυστη ισορροπία μεταξύ ματζόρε και μινόρε.

Οι μουσικές συνθέσεις αλλά και πολύ περισσότερο οι ενορχηστρώσεις των κομματιών με ηλεκτρονικά, “ethnic”, παραδοσιακά αλλά και “upbeat Indie” στοιχεία ζωγραφίζουν ένα φορτισμένο καμβά που σίγουρα σε ξεσηκώνει να χορέψεις αλλά και συνάμα να αφεθείς σε μια ρομαντική συλλογιστική που χαϊδεύει φωτεινές ή και πιο περιοριστικές καθημερινές συνθήκες.

Αν και σε πιο «ηλεκτρονικές» δημιουργίες είναι σύνηθες να μη δίνεται τόση βάση στο «φωνητικό ντύσιμό» των κομματιών, ο ΛΕΠΥΡ εδώ έχει μια αξιοπρεπέστατη φωνητική παρουσία που ενίοτε απογειώνει το συνολικό αποτέλεσμα. Αντίστοιχα, οι συμμετοχές της Έλενας Λεώνη στο «Ένας Φόβος Μικρός» αλλά και του ΜΑΖΟHΑ στο «Εγώ Και Η Σκιά Μου», αποτελούν μια γλυκιά πινελιά, καθώς έχουν προσαρμόσει πλήρως τις ερμηνείες τους στις απαιτήσεις του “Bukurana”.

Οι στίχοι γενικότερα στον εν λόγω δίσκο παρουσιάζουν μια ομοιομορφία ως προς τον τρόπο που αφουγκράζονται τις εκάστοτε θεματικές. Παρατηρείται μεν μια αφή κάποιων πιο «δύσκολων» θεμάτων είτε στο ερωτικό είτε στο κοινωνικό φάσμα, ωστόσο προσωπικά μου έλειψε η απαραίτητη εμβάθυνση έστω σε κάποιες από τις θεματικές αυτές, ώστε να επέλθει η κάθαρση μετά τον αρχικό προβληματισμό. Ίσως, βέβαια, αυτό να συμβαίνει υπό το πρίσμα της γενικότερης «ανεβαστικής επίγευσης» του δίσκου, και ίσως οι πιο βαρύγδουπες έννοιες να μην ήταν σε απόλυτη ισορροπία με την πρόθεση του καλλιτέχνη.

Συνολικά, είναι αξιέπαινο πως μουσικοί που δεν συναντήθηκαν ποτέ μεταξύ τους δημιούργησαν ένα τόσο άρτιο αποτέλεσμα που ακούγεται τόσο εύκολα ακόμα και από μη εραστές του εν λόγω είδους, και σίγουρα διεκδικεί πολλές ώρες σε αντίστοιχες playlist. Ο ΛΕΠΥΡ στο ντεμπούτο του σίγουρα επικοινωνεί στο ακέραιο το «ηχόπλασμα» που έχει εμπνευστεί.