Η είσοδος του Νοέμβρη σηματοδοτεί για τους φανατικούς μουσικόφιλους την έναρξη των προεργασιών για την ανασκόπηση της χρονιάς και τη δημιουργία της λίστας με όλους τους αγαπημένους δίσκους του τελευταίου δωδεκάμηνου. Έλα όμως που μαζί με το 2009 μας τελειώνει και η δεκαετία των μηδενικών. Αυτό φυσικά σημαίνει ακόμα περισσότερες λίστες και εφαρμογή ακόμα πιο περίπλοκων αλγορίθμων και στατιστικών θεωριών για να καταλήξουμε στα κορυφαία των κορυφαίων.
Ενώ λοιπόν αυτό το πανηγύρι έχει ξεκινήσει και για μας, στο σημερινό καθώς και στο επόμενο That’s Entertainment θα ασχοληθούμε με τους δίσκους που μας απασχόλησαν περισσότερο μέσα στον Οκτώβρη. Επειδή όμως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που άκουσα τελευταία ανήκει σε ένα συγκρότημα που λίγοι το γνωρίζουν παρόλο που η συνολική παρουσία του στην τρέχουσα δεκαετία είναι ιδιαίτερα αξιόλογη, η σημερινή στήλη είναι εξολοκλήρου αφιερωμένη στους Νεοϋορκέζους Fiery Furnaces, το οικογενειακό συγκρότημα που δημιούργησαν τα αδέλφια Matthew και Eleanor Friedberger στις αρχές των ’00s.
Η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους ήταν ιδανική. Το 2003 η Rough Trade, στα πλαίσια του εορτασμού των 25 χρόνων της, κυκλοφόρησε τη συλλογή “Stop me if you think you’ve heard this one before…” όπου τα νέα συγκροτήματά της διασκεύαζαν κλασσικά κομμάτια από το παρελθόν της εταιρίας. Οι Fiery Furnaces επέλεξαν να αναδομήσουν το “Winter” των Fall, κίνηση που τους έβαλε αμέσως στην κορυφή της λίστας μου με τα νέα ονόματα που πρέπει να παρακολουθήσω. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το “Gallowsbird's Bark” της ίδια χρονιάς, με τον garage blues ήχο του ήταν ένα εξαιρετικό ξεκίνημα, αλλά μας έδειχνε μόνο μία πλευρά του ταλέντου τους και σίγουρα δεν μας είχε προετοιμάσει για τη συνέχεια. Μια συνέχεια που ήρθε σύντομα, με το επικό, πολυεπίπεδο concept άλμπουμ “Blueberry Boat”, με πειραματικό και απρόβλεπτο ήχο και κομμάτια που άλλαζαν στυλ καθώς εξελίσσονταν. Ο δίσκος απόκτησε φανατικούς φίλους αλλά και μπέρδεψε όσους είχαν εκτιμήσει την πιο παραδοσιακή “pop” πλευρά τους, που για το 2004 εκπροσωπήθηκε από το εξαιρετικό κομμάτι “Single Again” που έμεινε εκτός του άλμπουμ. Το τραγούδι αυτό μαζί με άλλα singles και b-sides μπορείτε να το βρείτε στη συλλογή “EP” του 2005, ένα πρώτης τάξεως δείγμα της πιο ανάλαφρης μεριάς του ήχου τους.
Όμως οι Fiery Furnaces ήταν έτοιμοι για ακόμα πιο εκκεντρικά πειράματα στη συνέχεια. Στο “Rehearsing My Choir” (2005) ο λόγος (δεν θα έλεγα το τραγούδι) ανήκει στη γιαγιά τους, Olga Sarantos, πρώην διευθύντρια Ελληνορθόδοξης χορωδίας στο Illinois, που διηγείται ιστορίες από τη ζωή της, ενώ το “Bitter Tea” (2006), αν και δήλωναν ότι είναι η πιο pop δουλειά τους, βαδίζει (ομολογουμένως με μικρότερη επιτυχία) στα βήματα του “Blueberry Boat”. Στις συναυλίες τους εκείνης της εποχής (με τον Jason Loewenstein των Sebadoh στην κιθάρα) τα περισσότερα τραγούδια του “Bitter Tea” παρουσιάζονταν σαν ένα non-stop κομμάτι 30 λεπτών.
Και ενώ το είχαμε πάρει απόφαση ότι δεν θα ξανακούσουμε έναν “απλό” rock δίσκο από τα αδέλφια Friedberger, ήρθε το 2007 το “Widow City”, ένα άλμπουμ που δεν θα το έλεγα ακριβώς απλό, αλλά ο ’70s rock ήχος του ήταν άμεσος και απολαυστικός, ενώ τα θεωρητικά concept και τα εκκεντρικά τρικ αυτή τη φορά απουσίαζαν. Πέρυσι κυκλοφόρησε το διπλό live cd “Remember”, όπου κάποιος που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τους δει ζωντανά, μπορούσε να διαπιστώσει ότι παρ’ όλες τις εκκεντρικότητες και την πειραματική δομή μεγάλου μέρους του υλικού τους, οι Fiery Furnaces είναι ικανοί για απολαυστικότατα ζωντανά show, όπου οι κωμικές όπερες των Gilbert & Sullivan, συναντούν τον Captain Beefheart, τους Fall και τους Who.
Το επόμενο βήμα των Fiery Furnaces είναι το φετινό “I'm Going Away” (κυκλοφορία της Thrill Jockey), όπου εδώ μας εκπλήσσουν ξανά παρουσιάζοντας τον πιο “συμβατικό” δίσκο τους από την εποχή του “Gallowsbird's Bark”. Το έκτο στούντιο άλμπουμ τους, χωρίς να στερείται της ευρηματικότητας που πάντα χαρακτηρίζει τις συνθέσεις τους, έχει την πιο ανάλαφρη pop διάθεση από όλες τις δουλειές τους ως σήμερα. Ο ήχος του πιάνου του Matthew δίνει το ρυθμό και η επιβλητική, σε ρυθμό πολυβόλου, ερμηνεία της Eleanor κυριαρχεί στην μελωδικότερη δωδεκάδα τραγουδιών της καριέρας τους. Το rock’n’roll νεύρο και η garage ενέργεια δεν απουσιάζουν από το δίσκο και σε αυτό βοηθάει και το rhythm section των τακτικών συνεργατών τους Jason Loewenstein και Robert D’Amico.
Ενώ λοιπόν πλησιάζουμε στο τέλος του έτους και της δεκαετίας, όσοι αναζητούν την πρωτοτυπία και τον γόνιμο πειραματισμό στη μουσική δεν θα πρέπει να παραβλέψουν το συγκρότημα των αδελφών Friedberger με τις ελληνικές ρίζες στις ανασκοπήσεις τους, ενώ προσωπικά θεωρώ το “I'm Going Away” όχι απλώς ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2009 αλλά και τον καταλληλότερο δίσκο για να τους αντιπροσωπεύσει στις λίστες με τα άλμπουμ των zeros.
Τραγούδι της εβδομάδας: “Charmaine Champagne”, μία από τις κορυφαίες στιγμές μέσα από το “I'm Going Away”.
Ενώ λοιπόν αυτό το πανηγύρι έχει ξεκινήσει και για μας, στο σημερινό καθώς και στο επόμενο That’s Entertainment θα ασχοληθούμε με τους δίσκους που μας απασχόλησαν περισσότερο μέσα στον Οκτώβρη. Επειδή όμως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που άκουσα τελευταία ανήκει σε ένα συγκρότημα που λίγοι το γνωρίζουν παρόλο που η συνολική παρουσία του στην τρέχουσα δεκαετία είναι ιδιαίτερα αξιόλογη, η σημερινή στήλη είναι εξολοκλήρου αφιερωμένη στους Νεοϋορκέζους Fiery Furnaces, το οικογενειακό συγκρότημα που δημιούργησαν τα αδέλφια Matthew και Eleanor Friedberger στις αρχές των ’00s.
Η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους ήταν ιδανική. Το 2003 η Rough Trade, στα πλαίσια του εορτασμού των 25 χρόνων της, κυκλοφόρησε τη συλλογή “Stop me if you think you’ve heard this one before…” όπου τα νέα συγκροτήματά της διασκεύαζαν κλασσικά κομμάτια από το παρελθόν της εταιρίας. Οι Fiery Furnaces επέλεξαν να αναδομήσουν το “Winter” των Fall, κίνηση που τους έβαλε αμέσως στην κορυφή της λίστας μου με τα νέα ονόματα που πρέπει να παρακολουθήσω. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το “Gallowsbird's Bark” της ίδια χρονιάς, με τον garage blues ήχο του ήταν ένα εξαιρετικό ξεκίνημα, αλλά μας έδειχνε μόνο μία πλευρά του ταλέντου τους και σίγουρα δεν μας είχε προετοιμάσει για τη συνέχεια. Μια συνέχεια που ήρθε σύντομα, με το επικό, πολυεπίπεδο concept άλμπουμ “Blueberry Boat”, με πειραματικό και απρόβλεπτο ήχο και κομμάτια που άλλαζαν στυλ καθώς εξελίσσονταν. Ο δίσκος απόκτησε φανατικούς φίλους αλλά και μπέρδεψε όσους είχαν εκτιμήσει την πιο παραδοσιακή “pop” πλευρά τους, που για το 2004 εκπροσωπήθηκε από το εξαιρετικό κομμάτι “Single Again” που έμεινε εκτός του άλμπουμ. Το τραγούδι αυτό μαζί με άλλα singles και b-sides μπορείτε να το βρείτε στη συλλογή “EP” του 2005, ένα πρώτης τάξεως δείγμα της πιο ανάλαφρης μεριάς του ήχου τους.Όμως οι Fiery Furnaces ήταν έτοιμοι για ακόμα πιο εκκεντρικά πειράματα στη συνέχεια. Στο “Rehearsing My Choir” (2005) ο λόγος (δεν θα έλεγα το τραγούδι) ανήκει στη γιαγιά τους, Olga Sarantos, πρώην διευθύντρια Ελληνορθόδοξης χορωδίας στο Illinois, που διηγείται ιστορίες από τη ζωή της, ενώ το “Bitter Tea” (2006), αν και δήλωναν ότι είναι η πιο pop δουλειά τους, βαδίζει (ομολογουμένως με μικρότερη επιτυχία) στα βήματα του “Blueberry Boat”. Στις συναυλίες τους εκείνης της εποχής (με τον Jason Loewenstein των Sebadoh στην κιθάρα) τα περισσότερα τραγούδια του “Bitter Tea” παρουσιάζονταν σαν ένα non-stop κομμάτι 30 λεπτών.Και ενώ το είχαμε πάρει απόφαση ότι δεν θα ξανακούσουμε έναν “απλό” rock δίσκο από τα αδέλφια Friedberger, ήρθε το 2007 το “Widow City”, ένα άλμπουμ που δεν θα το έλεγα ακριβώς απλό, αλλά ο ’70s rock ήχος του ήταν άμεσος και απολαυστικός, ενώ τα θεωρητικά concept και τα εκκεντρικά τρικ αυτή τη φορά απουσίαζαν. Πέρυσι κυκλοφόρησε το διπλό live cd “Remember”, όπου κάποιος που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τους δει ζωντανά, μπορούσε να διαπιστώσει ότι παρ’ όλες τις εκκεντρικότητες και την πειραματική δομή μεγάλου μέρους του υλικού τους, οι Fiery Furnaces είναι ικανοί για απολαυστικότατα ζωντανά show, όπου οι κωμικές όπερες των Gilbert & Sullivan, συναντούν τον Captain Beefheart, τους Fall και τους Who.
Το επόμενο βήμα των Fiery Furnaces είναι το φετινό “I'm Going Away” (κυκλοφορία της Thrill Jockey), όπου εδώ μας εκπλήσσουν ξανά παρουσιάζοντας τον πιο “συμβατικό” δίσκο τους από την εποχή του “Gallowsbird's Bark”. Το έκτο στούντιο άλμπουμ τους, χωρίς να στερείται της ευρηματικότητας που πάντα χαρακτηρίζει τις συνθέσεις τους, έχει την πιο ανάλαφρη pop διάθεση από όλες τις δουλειές τους ως σήμερα. Ο ήχος του πιάνου του Matthew δίνει το ρυθμό και η επιβλητική, σε ρυθμό πολυβόλου, ερμηνεία της Eleanor κυριαρχεί στην μελωδικότερη δωδεκάδα τραγουδιών της καριέρας τους. Το rock’n’roll νεύρο και η garage ενέργεια δεν απουσιάζουν από το δίσκο και σε αυτό βοηθάει και το rhythm section των τακτικών συνεργατών τους Jason Loewenstein και Robert D’Amico.Ενώ λοιπόν πλησιάζουμε στο τέλος του έτους και της δεκαετίας, όσοι αναζητούν την πρωτοτυπία και τον γόνιμο πειραματισμό στη μουσική δεν θα πρέπει να παραβλέψουν το συγκρότημα των αδελφών Friedberger με τις ελληνικές ρίζες στις ανασκοπήσεις τους, ενώ προσωπικά θεωρώ το “I'm Going Away” όχι απλώς ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2009 αλλά και τον καταλληλότερο δίσκο για να τους αντιπροσωπεύσει στις λίστες με τα άλμπουμ των zeros.
Τραγούδι της εβδομάδας: “Charmaine Champagne”, μία από τις κορυφαίες στιγμές μέσα από το “I'm Going Away”.
The Fiery Furnaces - Charmaine Champagn
Οι φωτογραφίες είναι από live εμφάνιση του γκρουπ στο Southpaw της Νέας Υόρκης (26/4/2008). Περισσότερα εδώ.