Χρειάστηκαν πολλαπλές ακροάσεις για να γραφτεί αυτή η κριτική. Γιατί από την αρχή ήθελα να υποστηρίξω τον ΚΒ και την Χρυσαλλίδα του, έπειτα από μια τυχαία συζήτηση, όπου η ατάκα που μου έμεινε ήταν «Τί περισσότερο έχει αυτή τη στιγμή, η επιφανειακή στιχουργική του Κ.Β από εκείνη των Vegas;». Δεν είχα ακούσει μέχρι τότε το cd, οπότε και δεν απάντησα, την αμέσως επόμενη μέρα όμως, όφειλα να το κάνω.
Αρχικά μάλιστα, στην 1η ακρόαση, έμοιαζε να δικαιολογείται μια τέτοια κουβέντα, αφού στην 7η (αν δεν κάνω λάθος) δισκογραφική του δουλειά, οι στίχοι μιλούσαν περισσότερο από ποτέ για την αγάπη και μάλιστα με έναν τρόπο που θα μπορούσες να τον πεις κι επιφανειακό. Κι αν οι στίχοι μου φάνηκαν «ελαφρότεροι» των προσδοκιών μου, αυτό που περισσότερο με «ενόχλησε» ήταν οι μελωδίες, για πρώτη ίσως φορά, μου έλειπαν οι «σωστές» μελωδίες.
Αρχικά όμως όπως ανέφερα. Σιγά-σιγά η Χρυσαλλίδα, άρχισε να μου ξεδιπλώνει τις αρετές της, τον κόσμο της, ένα κόσμο που μου άρεσε μέσα του να ζω. Οπότε ασυναίσθητα, άρχισαν να μου αρέσουν κι οι στίχοι κι οι μελωδίες και φυσικά να ξεχωρίζω κάποια από τα τραγούδια. Και πάλι οι στίχοι περιγράφουν τις απλές στιγμές που ζούμε, τις βόλτες με το ποδήλατο, μια ματιά στα πουλιά που πετούν στον ουρανό, ένα απρόσωπο πάρτυ κ.τ.λ. αποτυπώνοντας τα με τον πιο ευθύ κι άμεσο τρόπο. Είναι αλήθεια πως η προσέγγιση του είναι περισσότερο αθώα και παιδική, αλλά νομίζω πως κι αυτό γίνεται «εσκεμμένα» από τον Κ.Β. Στις περιόδους της ψεύτικης ευδαιμονίας αυτής της χώρας, μιλούσε με λόγια βαριά, πολλές φορές με ωμό, ειρωνικό τρόπο και μας έκανε να συνειδητοποιούμε την πλάνη που ζούμε, τους πλαστικούς έρωτες, τους τσιμεντένιους τοίχους πάνω στους οποίους οδηγούμασταν χωρίς φρένα. Τώρα που έχουμε ήδη σπάσει τα μούτρα μας κι αποκαλύφθηκε το μέγεθος της «καταστροφής» ( αν κι έχουμε ακόμα πιο βαθιά να βουτήξουμε στη λάσπη), είναι ενθαρρυντικό κι ελπιδοφόρο ότι ο Κ.Β, σαν ένας δικός μας προφήτης, μας μιλάει με αυτόν τον τρόπο. Προσωπικά με βοηθάει στο να ξεφεύγω από τη μίζερη πραγματικότητα και με κάνει να πιστεύω πως τελικά θα υπάρξει μια καλύτερη μέρα.
Να σημειωθεί πως σε αυτό βοηθάνε τελικά κι οι στρογγυλεμένες, χορευτικές διαθέσεις σε κάποια από τα τραγούδια (Πάρτυ & Δύση) ή οι lounge ατμόσφαιρες κάποιων άλλων (Νταίζη & Τζιτζίκη). Αυτά τα 4 μάλιστα είναι τα αγαπημένα τραγούδια από τη Χρυσαλλίδα.Αν θα μπορούσα να βρω τελικά κάποιο αρνητικό, είναι η σειρά των τραγουδιών καθώς κι ο αριθμός των instrumental. Κατά τα άλλα, η διαφορά μεταξύ της στιχουργικής του Κ.ΒΗΤΑ και των Vegas, έγκειται στην αισθητική που περιβάλλει τις λέξεις που εκφέρουμε.
8/10
Αρχικά μάλιστα, στην 1η ακρόαση, έμοιαζε να δικαιολογείται μια τέτοια κουβέντα, αφού στην 7η (αν δεν κάνω λάθος) δισκογραφική του δουλειά, οι στίχοι μιλούσαν περισσότερο από ποτέ για την αγάπη και μάλιστα με έναν τρόπο που θα μπορούσες να τον πεις κι επιφανειακό. Κι αν οι στίχοι μου φάνηκαν «ελαφρότεροι» των προσδοκιών μου, αυτό που περισσότερο με «ενόχλησε» ήταν οι μελωδίες, για πρώτη ίσως φορά, μου έλειπαν οι «σωστές» μελωδίες.
Αρχικά όμως όπως ανέφερα. Σιγά-σιγά η Χρυσαλλίδα, άρχισε να μου ξεδιπλώνει τις αρετές της, τον κόσμο της, ένα κόσμο που μου άρεσε μέσα του να ζω. Οπότε ασυναίσθητα, άρχισαν να μου αρέσουν κι οι στίχοι κι οι μελωδίες και φυσικά να ξεχωρίζω κάποια από τα τραγούδια. Και πάλι οι στίχοι περιγράφουν τις απλές στιγμές που ζούμε, τις βόλτες με το ποδήλατο, μια ματιά στα πουλιά που πετούν στον ουρανό, ένα απρόσωπο πάρτυ κ.τ.λ. αποτυπώνοντας τα με τον πιο ευθύ κι άμεσο τρόπο. Είναι αλήθεια πως η προσέγγιση του είναι περισσότερο αθώα και παιδική, αλλά νομίζω πως κι αυτό γίνεται «εσκεμμένα» από τον Κ.Β. Στις περιόδους της ψεύτικης ευδαιμονίας αυτής της χώρας, μιλούσε με λόγια βαριά, πολλές φορές με ωμό, ειρωνικό τρόπο και μας έκανε να συνειδητοποιούμε την πλάνη που ζούμε, τους πλαστικούς έρωτες, τους τσιμεντένιους τοίχους πάνω στους οποίους οδηγούμασταν χωρίς φρένα. Τώρα που έχουμε ήδη σπάσει τα μούτρα μας κι αποκαλύφθηκε το μέγεθος της «καταστροφής» ( αν κι έχουμε ακόμα πιο βαθιά να βουτήξουμε στη λάσπη), είναι ενθαρρυντικό κι ελπιδοφόρο ότι ο Κ.Β, σαν ένας δικός μας προφήτης, μας μιλάει με αυτόν τον τρόπο. Προσωπικά με βοηθάει στο να ξεφεύγω από τη μίζερη πραγματικότητα και με κάνει να πιστεύω πως τελικά θα υπάρξει μια καλύτερη μέρα.
Να σημειωθεί πως σε αυτό βοηθάνε τελικά κι οι στρογγυλεμένες, χορευτικές διαθέσεις σε κάποια από τα τραγούδια (Πάρτυ & Δύση) ή οι lounge ατμόσφαιρες κάποιων άλλων (Νταίζη & Τζιτζίκη). Αυτά τα 4 μάλιστα είναι τα αγαπημένα τραγούδια από τη Χρυσαλλίδα.Αν θα μπορούσα να βρω τελικά κάποιο αρνητικό, είναι η σειρά των τραγουδιών καθώς κι ο αριθμός των instrumental. Κατά τα άλλα, η διαφορά μεταξύ της στιχουργικής του Κ.ΒΗΤΑ και των Vegas, έγκειται στην αισθητική που περιβάλλει τις λέξεις που εκφέρουμε.
8/10