Μπορεί τον τελευταίο καιρό να ασχολούμαστε με την ανασκόπηση της δεκαετίας (τόσο εδώ όσο και εκεί) και να ετοιμάζουμε τις λίστες μας για το 2009, αλλά παράλληλα δεν έχουμε σταματήσει την αναζήτηση νέας μουσικής. Θα ασχοληθούμε λοιπόν σήμερα με την τελευταία φουρνιά δίσκων που εξασφάλισε τη μουσική μας διασκέδαση τον Νοέμβριο.
Το πακετάκι που περιέχει το CD και το DVD της εμφάνισης των Nirvana στο φεστιβάλ του Reading στις 30 Αυγούστου 1992 είναι χωρίς αμφιβολία απαραίτητο σε όλους τους φίλους του συγκροτήματος. Η σπουδαιότερη rock μπάντα της δεκαετίας του ’90, στο απόγειο της δόξας της, στη μία και μοναδική headlining εμφάνιση της στο σπουδαιότερο rock φεστιβάλ της Ευρώπης (το Glastonbury είναι για τους νεο-χίπις) και ίσως του κόσμου. Ο καιρός ήταν απαίσιος, η λάσπη απλωμένη παντού όπως και οι φήμες ότι το συγκρότημα θα ματαίωνε την εμφάνισή του. Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε πια σημασία όταν ο Cobain (με ρόμπα νοσοκομείου και πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι ως απάντηση στις διαδόσεις) ανέβαινε στη σκηνή για να ξεκινήσει, ύστερα από μια θεατρική πτώση, με το «Breed» μια συναυλία που θα έμενε στην ιστορία. Μια συναυλία, η τελευταία τους επί Βρετανικού εδάφους, που σίγουρα θα τη θυμόμαστε για πάντα όσοι είχαμε την τύχη να τη ζήσουμε από κοντά, αλλά που σίγουρα θα απολαύσουν και όσοι την παρακολουθήσουν τώρα στο DVD.
Αφού λοιπόν χτυπήθηκα κάτω με τους Nirvana για άλλη μια φορά και με λύπη μου συνειδητοποίησα ότι στη δεκαετία που φεύγει δεν εμφανίστηκε άλλο συγκρότημα ανάλογης αξίας, είπα να το ρίξω για λίγο στο hip hop με τον Raekwon που συνεπικουρούμενος από τους υπόλοιπους Wu-Tang Clan έφτιαξε το rap άλμπουμ της χρονιάς (περισσότερα εδώ). Δεν άργησα όμως να αισθανθώ και πάλι μια έλλειψη για κιθάρες και έτσι το γύρισα στις Vivian Girls και τους Alberta Cross. Το «Everything Goes Wrong», δεύτερο άλμπουμ για τις τρεις κοπελιές από τη Νέα Υόρκη, συνδυάζει άψογα την 1-2-3 punch ταχύτητα των Ramones με τη shoegaze κιθαριστική βαβούρα της Βρετανικής σκηνής των late '80s. Μπορεί οι Vivian Girls να μην προσφέρουν κάτι το ιδιοφυές ή πρωτάκουστο αλλά για την ώρα βρίσκω τον ορμητικό θόρυβο τους απόλυτα εθιστικό και απολαυστικό.
Ακούγοντας την πρώτη δουλειά των Alberta Cross, επίσης με έδρα τη Νέα Υόρκη, ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό είναι ο Neil Young. Πιο σύγχρονα ονόματα όπως οι Pearl Jam, οι My Morning Jacket ή οι Band Of Horses δεν είναι μακριά από τον ήχο του «Broken Side Of Time» όπου κυριαρχούν οι δυναμικές rock κιθάρες με blues και folk επιρροές. Κομμάτια όπως το «ATX» αφήνουν υποσχέσεις για ακόμα καλύτερα πράγματα στο μέλλον.
Ο παλιόφιλος ο Brendan Benson, αφού ανέβασε το προφίλ του τα τελευταία χρόνια χάρις στη συμμετοχή του στους Raconteurs παρέα με τον Jack White, κάνει δυναμική επιστροφή με τον τέταρτο προσωπικό του δίσκο, το «My Old Familiar Friend». Ο μελωδικός του ήχος έχει τις ρίζες του στα '60s και περιλαμβάνει μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις της έως τώρα καριέρας του, πράγμα που σημαίνει ότι σίγουρα του αξίζει μια θέση στο Top 50 της χρονιάς. Οι '60s μελωδίες δεν λείπουν φυσικά και από το τέταρτο άλμπουμ των Raveonettes, όπως και οι Mary Chain κιθάρες. Το «In And Out Of Control» κλείνει περισσότερο προς την pop ακόμα και όταν καταπιάνεται με κατασκότεινη θεματολογία («D.R.U.G.S.», «Suicide», «Boys Who Rape (Should Be Destroyed»), ζαχαρώνοντας έτσι το πικρό χάπι. Κάπου μας τα έχουν ξαναπεί όλα αυτά οι φίλοι μας οι Δανοί αλλά, επειδή τους συμπαθώ, μια ακόμα επανάληψη δεν θα με χαλάσει, ενώ το «Heart Of Stone» ανήκει σίγουρα στα κορυφαία κομμάτια της χρονιάς.
Και νάτος πάλι ο Dave Grohl μπροστά μας, ξανά πίσω από τα ντραμς, αλλά αυτή τη φορά για λογαριασμό του supergroup των Them Crooked Vultures όπου συμπρωταγωνιστεί μαζί με τον Josh Homme, τον John Paul Jones και τον Alain Johannes. Δεν είναι δύσκολο να φανταστείτε πώς ακούγεται το ομώνυμο ντεμπούτο τους και όσοι περίμεναν ένα δίσκο των Queens Of The Stone Age με περισσότερες αναφορές στους Led Zeppelin δεν πρόκειται να απογοητευτούν. Επειδή όμως, με αφορμή την ανασκόπηση στα '00s, ξαναθυμηθήκαμε τελευταία τους δίσκους του πρόσφατου παρελθόντος, νομίζω ότι θα προτιμήσω να βάλω να ξανακούσω το «Songs For The Deaf».
Δύο σόλο άλμπουμ που δεν θα μπορούσαν να με αφήσουν αδιάφορο, αφού οι υπεύθυνοι για αυτά μας έχουν χαρίσει όχι και λίγες σπουδαίες δουλειές στο παρελθόν με τα συγκροτήματά τους, ανήκουν στους Julian Casablancas και Lou Barlow. Αφού όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι Strokes έχουν πλέον παρουσιάσει δείγματα από τις προσωπικές τους αναζητήσεις, ήρθε και η στιγμή για τον Casablancas να δώσει το δικό του στίγμα. Το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι βέβαια η χαρακτηριστική φωνή του που μαζί με τις κοφτές κιθάρες που σκάνε μύτη κατά διαστήματα («Out Of The Blue», «River Of Breaklights»), καταφέρνουν να ικανοποιήσουν τη νοσταλγία μας για τους παλιούς, καλούς Strokes. Το διαφορετικό που υπάρχει στο «Phrazes For The Young» και χρειάζεται κάποια ακούσματα για να το συνηθίσεις, είναι τα πολλά synthesizer και μια πιο χορευτική διάθεση που εμφανίζεται σε κομμάτια όπως το «11th Dimension». Σίγουρα δεν είναι και το πιο θεαματικό κλείσιμο της δεκαετίας για κάποιον που τη σημάδεψε με τη φωνή του όσο λίγοι άλλοι, αλλά ο δίσκος θα μας κρατήσει ευχάριστη συντροφιά μέχρι την πολυαναμενόμενη επιστροφή των Strokes. Ούτε ο Barlow τα πάει άσχημα στο «Goodnight Unknown», αλλά με δεδομένο ότι η προσοχή όλων (και νομίζω και η δική του) είναι τώρα στραμμένη ξανά στους Dinosaur Jr, ενώ στο παρελθόν μας έχει δώσει και πολύ δυνατότερα πράγματα στην καριέρα του είτε με τους Sebadoh είτε με τους Folk Implosion, μάλλον αυτός ο δίσκος θα περάσει απαρατήρητος. Συστήνεται όμως στους αφοσιωμένους φίλους του, που όλο και κάτι θα βρουν για να κρατήσουν, όπως για παράδειγμα το περίφημο «One Machine, One Long Fight».
Για το τέλος και κάτι από τη Βρετανική σκηνή. Οι Cribs είναι ένα από τα κιθαριστικά σχήματα που έχουν ξεχωρίσει από το σωρό και μπορεί να μην έχουν δώσει το super δίσκο που θα τους έβαζε στην ελίτ δίπλα σε ονόματα όπως οι Arctic Monkeys ή οι Franz Ferdinand (o Καπράνος είχε κάνει την παραγωγή στην προηγούμενη δουλειά τους), αλλά διαθέτουν συνέπεια και ξέρουν να γράφουν αιχμηρή indie-pop. Με τον σπουδαίο Nick Launay στην παραγωγή (Nick Cave, P.I.L., Yeah Yeah Yeahs κλπ) δεν αστοχούν ούτε αυτή τη φορά αλλά δεν καταφέρνουν να κάνουν και την υπέρβαση που είχαν υποσχεθεί με το «Men's Needs, Women's Needs, Whatever».
Top 10 Albums
1. Live At Reading - NIRVANA 2. Only Built 4 Cuban Linx Pt II - RAEKWON 3. Everything Goes Wrong - VIVIAN GIRLS 4. My Old Familiar Friend - BRENDAN BENSON 5. Broken Side of Time - ALBERTA CROSS 6. Them Crooked Vultures - THEM CROOKED VULTURES 7. In And Out Of Control - THE RAVEONETTES 8. Phrazes for the Young - JULIAN CASABLANCAS 9. Goodnight Unknown - LOU BARLOW 10. Ignore the Ignorant - THE CRIBS
Top 12 Tracks
1. Ambling alp - YEASAYER 2. I was born - HIGH PLACES 3. Keep slipping away - A PLACE TO BURY STRANGERS 4. River of breaklights - JULIAN CASABLANCAS 5. Can't get over you - VIVIAN GIRLS 6. ATX - ALBERTA CROSS 7. Planting seeds - BUILT TO SPILL 8. Eyes on the horizon - BRENDAN BENSON 9. One machine, one long fight - LOU BARLOW 10. House of flying daggers - RAEKWON 11. Dead end friends - THEM CROOKED VULTURES 12. We were aborted - THE CRIBS
Τραγούδι της εβδομάδας: "I Was Born", το νέο single από τους πολλά υποσχόμενους High Places.
