Πιο ψηλά από αυτό
είσαι εσύ που αγαπώ
και όταν ο ήλιος βγαίνει
θα μένω
Μες στο δρόμο αυτό
σαν παιδί περπατώ
κι όλα αυτά που μου είπες
πιστεύω
ααα!!!
Κάμποσες μέρες μετά το live του Κ.Βήτα στο Gagarin και το μυαλό δεν εννοεί να ξεκολλήσει από το παραπάνω ρεφρέν! Όχι τόσο εξαιτίας των στίχων, όσο της μουσικής που τους συνοδεύει. Μια μουσική με groove, electro και pop διάθεση! Χορός, Χαρά και Αισιοδοξία! Αυτή είναι η αίσθηση, όχι μόνο της Χρυσαλλίδας, όπως λέγεται το παραπάνω κομμάτι, αλλά όλου του νέου έργου του Κ.Βήτα. Χρυσαλλίδα ονομάζεται η ενδιάμεση και πιο βασανιστική περίοδος στην διαδικασία της γένεσης μιας πεταλούδας. Στο εσωτερικό της χρυσαλλίδας η μεταμόρφωση είναι σχεδόν ολική και ανάλογα με το είδος, η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει από μέρες έως και χρόνια. Πραγματοποιείται σε αυτή την περίοδο μια πλήρης, δραματική αναδόμηση. Όταν αυτή ολοκληρωθεί , η πεταλούδα εγκαταλείπει το δέρμα της νύμφης και μπορεί να πετάξει. Ελεύθερη.
Καθόλου τυχαίο λοιπόν δε μου φαίνεται το γεγονός, πως ο νέος δίσκος του Κ.Βήτα έχει πάρει τον τίτλο του από αυτό το κομμάτι και που όλη η αίσθηση και αισθητική του έχει μια ανάλαφρη και χαρούμενη διάσταση. Όπως οι πεταλούδες. Επίσης, καθόλου τυχαίο δεν μπορεί να είναι το γεγονός, πως ο Κ.Βήτα επιλέγει, μετά από τόσα χρόνια
εποικοδομητικού προβληματισμού και αγωνίας, να μας προτείνει μια ευχάριστη και αισιόδοξη οπτική των πραγμάτων. Και πάλι, όπως ακριβώς οι πεταλούδες. Γιατί η πεταλούδα, παρότι κάπως παρεξηγημένη, έχει να μας μάθει πολλά περί υπομονής, αγώνων και ελευθερίας. Φαίνεται πως ο Κ.Βήτα το κατάλαβε και πως, όπως τόσα χρόνια βλέπει μπροστά, προβλέπει και προτείνει την οπτική του κόσμου του διαμέσου μουσικής, έτσι και με την Χρυσαλλίδα, ίσως κάτι να έχει προβλέψει για χάρη μας.
Pop, λοιπόν, disco και funk μελωδίες, απλωμένες σε μια πάντα electro βάση που συνόδευαν στίχους, όχι υποδεέστερους, αλλά δοσμένους μέσα από ένα ευκολόπεπτο πρίσμα , ακούσαμε στο live του Σαββάτου και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι. Το Gagarin γέμισε για άλλη μια φορά και παρά την καθυστέρηση της μιας ώρας, το κοινό δεν δυσκολεύτηκε να πάρει μπρος! Είναι μεγάλη η αγάπη που έχουν στον Κ.Βήτα, τόσο οι άνθρωποι της γενιάς του, όσο και οι νεότεροι και έτσι γρήγορα είδαμε τους πρώτους φανατικούς να ζητούν απελπισμένα από την ασφάλεια να περάσουν το διαχωριστικό για να είναι πιο κοντά σε αυτόν, ενώ άλλους, στο άκουσμα κάποιων κομματιών, να χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η ενέργεια ήταν άριστη και η μπάντα του Κ.Βήτα εξαιρετική. Οι μουσικοί στα πλήκτρα και τις κιθάρες, αλλά και ο dj στο βάθος, έδειχναν να είναι σε πλήρη αρμονία με το νέο υλικό. Ο Κ.Βήτα με την γνωστή, κάπως ντροπαλή και ευγενική φωνή και παρουσία του, δίνει στον κόσμο αυτό που περιμένει. Αγάπη. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να κρύψει. Δοκιμάζει στη φωνή του κάποιες ψηλές τονικότητες και κάποιες απότομες εναλλαγές. Έχει τον τρόπο του να τα κάνει όλα να περνάνε θετικά στον κόσμο (τον περισσότερο), και αυτό έχει μόνο μια εξήγηση: ειλικρίνεια! Αν δεν είσαι απλά κακεντρεχής το καταλαβαίνεις. Ένα τύμπανο στημένο δίπλα από το μικρόφωνό του βρίσκει κάποτε τον ρόλο του, αφού ο ίδιος σε αρκετά κομμάτια παίζει επάνω του κάποια ρυθμικά μοτίβα, άλλοτε ήρεμα κι άλλοτε με μανία, ώσπου μέσα σε κάποια έκσταση πετάει τις μπαγκέτες του μακριά!
Τα νέα του τραγούδια ακούστηκαν σχεδόν όλα, όμως δεν παρέλειψε να μας ικανοποιήσει και με αρκετές παρεμβολές από παλιά και αγαπημένα με φρέσκο μιξάρισμα , ενώ δεν άφησε παραπονεμένο ούτε το οπτικό μας πεδίο. Με την έναρξη της συναυλίας άρχισαν να προβάλλονται στο βάθος της σκηνής κ
άποια φωτογραφικά projects που ο ίδιος ο Κ.Βήτα είχε επιμεληθεί. Έκσταση πάθαμε, όταν είδαμε την εικόνα του ποιητή Γιάννη Ρίτσου να προβάλλεται ενώσω ακούγαμε τα πρώτα κομμάτια. Πέρασαν και άλλοι ποιητές και σπουδαίοι άνθρωποι του πολιτισμού μας, από τον Δ.Σολωμό και τον Παπαδιαμάντη, έως τον Σεφέρη και την Μ. Πολυδούρη, προφανώς όλοι εμπνευστές, οδηγοί ή απλά αγαπημένοι του Κ.Βήτα.
Ήταν μια ωραία συναυλία, που κάποτε όμως έπρεπε να τελειώσει. Δύσκολο κατόρθωμα για κάποιον που έχει τόσο ένθερμους θαυμαστές. Επιστρέφουν όμως και μας χαρίζουν τον Εξώστη! Πανικός, αλλά θέλαμε κι άλλο! Επιστρέφουν πάλι με ένα από τα καινούρια κομμάτια (αν θυμάμαι καλά!), αλλά εμείς, κανένα έλεος! Και τότε έβαλε τα μεγάλα του μέσα.. Επέστρεψε μόνος του, χωρίς την υπόλοιπη μπάντα, και άρχισε να μας τραγουδάει, με την κιθάρα του, ένα νανούρισμα… ξαφνικά ησυχία.. συγκίνηση… αγάπη...
Μα τι άνθρωπος!!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ελευθερία Βουρβαχάκη
είσαι εσύ που αγαπώ
και όταν ο ήλιος βγαίνει
θα μένω
Μες στο δρόμο αυτό
σαν παιδί περπατώ
κι όλα αυτά που μου είπες
πιστεύω
ααα!!!
Κάμποσες μέρες μετά το live του Κ.Βήτα στο Gagarin και το μυαλό δεν εννοεί να ξεκολλήσει από το παραπάνω ρεφρέν! Όχι τόσο εξαιτίας των στίχων, όσο της μουσικής που τους συνοδεύει. Μια μουσική με groove, electro και pop διάθεση! Χορός, Χαρά και Αισιοδοξία! Αυτή είναι η αίσθηση, όχι μόνο της Χρυσαλλίδας, όπως λέγεται το παραπάνω κομμάτι, αλλά όλου του νέου έργου του Κ.Βήτα. Χρυσαλλίδα ονομάζεται η ενδιάμεση και πιο βασανιστική περίοδος στην διαδικασία της γένεσης μιας πεταλούδας. Στο εσωτερικό της χρυσαλλίδας η μεταμόρφωση είναι σχεδόν ολική και ανάλογα με το είδος, η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει από μέρες έως και χρόνια. Πραγματοποιείται σε αυτή την περίοδο μια πλήρης, δραματική αναδόμηση. Όταν αυτή ολοκληρωθεί , η πεταλούδα εγκαταλείπει το δέρμα της νύμφης και μπορεί να πετάξει. Ελεύθερη.
Καθόλου τυχαίο λοιπόν δε μου φαίνεται το γεγονός, πως ο νέος δίσκος του Κ.Βήτα έχει πάρει τον τίτλο του από αυτό το κομμάτι και που όλη η αίσθηση και αισθητική του έχει μια ανάλαφρη και χαρούμενη διάσταση. Όπως οι πεταλούδες. Επίσης, καθόλου τυχαίο δεν μπορεί να είναι το γεγονός, πως ο Κ.Βήτα επιλέγει, μετά από τόσα χρόνια
εποικοδομητικού προβληματισμού και αγωνίας, να μας προτείνει μια ευχάριστη και αισιόδοξη οπτική των πραγμάτων. Και πάλι, όπως ακριβώς οι πεταλούδες. Γιατί η πεταλούδα, παρότι κάπως παρεξηγημένη, έχει να μας μάθει πολλά περί υπομονής, αγώνων και ελευθερίας. Φαίνεται πως ο Κ.Βήτα το κατάλαβε και πως, όπως τόσα χρόνια βλέπει μπροστά, προβλέπει και προτείνει την οπτική του κόσμου του διαμέσου μουσικής, έτσι και με την Χρυσαλλίδα, ίσως κάτι να έχει προβλέψει για χάρη μας.Pop, λοιπόν, disco και funk μελωδίες, απλωμένες σε μια πάντα electro βάση που συνόδευαν στίχους, όχι υποδεέστερους, αλλά δοσμένους μέσα από ένα ευκολόπεπτο πρίσμα , ακούσαμε στο live του Σαββάτου και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι. Το Gagarin γέμισε για άλλη μια φορά και παρά την καθυστέρηση της μιας ώρας, το κοινό δεν δυσκολεύτηκε να πάρει μπρος! Είναι μεγάλη η αγάπη που έχουν στον Κ.Βήτα, τόσο οι άνθρωποι της γενιάς του, όσο και οι νεότεροι και έτσι γρήγορα είδαμε τους πρώτους φανατικούς να ζητούν απελπισμένα από την ασφάλεια να περάσουν το διαχωριστικό για να είναι πιο κοντά σε αυτόν, ενώ άλλους, στο άκουσμα κάποιων κομματιών, να χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η ενέργεια ήταν άριστη και η μπάντα του Κ.Βήτα εξαιρετική. Οι μουσικοί στα πλήκτρα και τις κιθάρες, αλλά και ο dj στο βάθος, έδειχναν να είναι σε πλήρη αρμονία με το νέο υλικό. Ο Κ.Βήτα με την γνωστή, κάπως ντροπαλή και ευγενική φωνή και παρουσία του, δίνει στον κόσμο αυτό που περιμένει. Αγάπη. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να κρύψει. Δοκιμάζει στη φωνή του κάποιες ψηλές τονικότητες και κάποιες απότομες εναλλαγές. Έχει τον τρόπο του να τα κάνει όλα να περνάνε θετικά στον κόσμο (τον περισσότερο), και αυτό έχει μόνο μια εξήγηση: ειλικρίνεια! Αν δεν είσαι απλά κακεντρεχής το καταλαβαίνεις. Ένα τύμπανο στημένο δίπλα από το μικρόφωνό του βρίσκει κάποτε τον ρόλο του, αφού ο ίδιος σε αρκετά κομμάτια παίζει επάνω του κάποια ρυθμικά μοτίβα, άλλοτε ήρεμα κι άλλοτε με μανία, ώσπου μέσα σε κάποια έκσταση πετάει τις μπαγκέτες του μακριά!
Τα νέα του τραγούδια ακούστηκαν σχεδόν όλα, όμως δεν παρέλειψε να μας ικανοποιήσει και με αρκετές παρεμβολές από παλιά και αγαπημένα με φρέσκο μιξάρισμα , ενώ δεν άφησε παραπονεμένο ούτε το οπτικό μας πεδίο. Με την έναρξη της συναυλίας άρχισαν να προβάλλονται στο βάθος της σκηνής κ
άποια φωτογραφικά projects που ο ίδιος ο Κ.Βήτα είχε επιμεληθεί. Έκσταση πάθαμε, όταν είδαμε την εικόνα του ποιητή Γιάννη Ρίτσου να προβάλλεται ενώσω ακούγαμε τα πρώτα κομμάτια. Πέρασαν και άλλοι ποιητές και σπουδαίοι άνθρωποι του πολιτισμού μας, από τον Δ.Σολωμό και τον Παπαδιαμάντη, έως τον Σεφέρη και την Μ. Πολυδούρη, προφανώς όλοι εμπνευστές, οδηγοί ή απλά αγαπημένοι του Κ.Βήτα. Ήταν μια ωραία συναυλία, που κάποτε όμως έπρεπε να τελειώσει. Δύσκολο κατόρθωμα για κάποιον που έχει τόσο ένθερμους θαυμαστές. Επιστρέφουν όμως και μας χαρίζουν τον Εξώστη! Πανικός, αλλά θέλαμε κι άλλο! Επιστρέφουν πάλι με ένα από τα καινούρια κομμάτια (αν θυμάμαι καλά!), αλλά εμείς, κανένα έλεος! Και τότε έβαλε τα μεγάλα του μέσα.. Επέστρεψε μόνος του, χωρίς την υπόλοιπη μπάντα, και άρχισε να μας τραγουδάει, με την κιθάρα του, ένα νανούρισμα… ξαφνικά ησυχία.. συγκίνηση… αγάπη...
Μα τι άνθρωπος!!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ελευθερία Βουρβαχάκη