To ΑΜ είναι ένα δύσκολο album για να κάνεις review. Καταρχάς είναι υπερhypαρισμενο. Ο πρώτος πραγματικά αναμενόμενος δίσκος των AM μετά το πολύ καλό περσινό R U Mine, ο πρώτος δίσκος τους που αναμένονταν με ίδιο ζήλο και από τις δύο όχθες του ατλαντικού. Επιπλέον όλοι τους περιμένουν με την καραμπίνα στην γωνία, ο καθένας για κάποιο δικό του προσωπικό "indie" κόμπλεξ για να γιορτάσει την αποκαθήλωση τους. Δύσκολα θα βρεις θα βρεις κάποιο review που δεν θα αναφέρεται στο πως το συγκρότημα του Myspace έσπασε κάθε ρεκόρ με το ντεμπούτο του χωρίς κάποιο μεγάλο radio hit και άλλα τέτοια κλισέ. Αλλά κυρίως πως μπορείς να κάνεις review όταν το αγαπημένο σου συγκρότημα βγάζει ένα τελείως διαφορετικό album από αυτά που το αγάπησες. Θα μου πείτε βέβαια πως αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Ναι δεν είναι και η αλήθεια είναι πως κανένα συγκρότημα της γενιάς τους δεν κατάφερε να ξεφύγει τόσο πολύ από τον ήχο που τους έκανε γνωστούς, με τόσο μεγάλη επιτυχία. Παρότι τα τελευταία χρόνια είχαμε κυκλοφορίες απ'όλους τους σωτήρες της rock των 00s (sic) κάνεις δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει δοκιμάζοντας καινούρια πράγματα (βλ. The Strokes) ή προσπαθώντας να επαναλάβει τις δόξες του παρελθόντος (βλ. Bloc Party, The Strokes -γελάει ο κόσμος-, Franz Ferdinand).
Aπό την άλλη το AM είναι ένα εύκολο album να κάνεις review γιατί από τα πρώτα του λεπτά καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό άλμπουμ. Tα opening songs ήταν πάντα από τα δυνατά σημεία των ΑΜ και αυτή την φορά έχουν ανεβάσει ακόμα περισσότερο τον πήχη. Ένα από τα πιο καψούρικα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ το Do I Wanna Know είναι ένα εθιστικό τραγούδι και μια από τις καλύτερες στιγμές του album.
Φρέσκος ήχος, αβίαστα εύκολα cool τραγούδια που
Αυτό δεν πάει να πει πως το AM είναι τέλειο. Δεν είναι το album της δεκαετίας όπως θέλει να μας πείσει η μουσική espresso της Αγγλίας που του χάρισε ένα 10/10.
Το album χάνει σε 2 σημεία που ήταν τα κλασικά δυνατά στοιχεία των AM. Καταρχάς πέρα από τα 2 πρώτα τραγούδια του δίσκου (Do i wanna know και R U Mine) απουσιάζουν τελείως τα εκρηκτικά και εντυπωσιακά riffs, οι δυνατές κιθάρες (καταζητούνται μετά το Humbug) αλλά και ολόκληρος ο Matt Helders και τα drums του.
Δεύτερη και σημαντικότερη απώλεια είναι αυτή των καλοδουλεμένων στίχων του Alex Turner. Οποιοδήποτε από τα προηγούμενα album όσο διαφορετικά και αν ήταν μεταξύ τους είχε στιγμές στις οποίες οι στίχοι ξεχώριζαν. O δίσκος δεν έχει ούτε ένα A Certain Romance, ούτε Fluorescence Adolescence, ούτε Pretty Visitors ούτε καν Suck It And See. Από εκεί που τραγουδούσαν πριν μερικά χρόνια για Fake tales of San Fransisco οι μαϊμούδες μένουν πλέον στο Los Angeles και μας μιλάν για μηνύματα που στέλνουν στις 3 το πρωί μετά από μερικά ποτά.
Συνολικά: πολύ καλός δίσκος. Ένας από τους καλύτερους της χρονιάς. Καλύτερος από τους προηγούμενους 2 χωρίς να φτάνει το μεγαλείο των 2 πρώτων.
Ένα είναι σίγουρο: όπου και αν αποφασίσουν να κινηθούν μουσικά στο μέλλον, πλέον δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν.