[Του Χάρη Παπαευαγγέλου]
Με το 2013 να μας έχει αφήσει εδώ και λίγες μέρες, αποφάσισα να κάνω μια λίστα με μερικά απ’τα άλμπουμς που ξεχώρισα, τα οποία όμως για διάφορους λόγους δεν αναγνωρίστηκαν όσο τους άξιζαν. Αν και καθυστερημένα, λοιπόν, θα σας παρουσιάσω τα αγαπημένα μου “underdogs”!
Τα κριτήρια με τα οποία επέλεξα τα παρακάτω άλμπουμς είναι αποκλειστικά υποκειμενικά. Άλλωστε, όταν μιλάμε για κριτικές και επιλογές, μόνο υποκειμενικές μπορεί να είναι αυτές. Όμως, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: χαμηλή αναγνωρισιμότητα. Άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο, δεν πήραν τη θέση που τους άξιζε στα πασίγνωστα «charts». Επίσης, έλαβα υπόψη μου και την αντίστοιχη αναπαραγωγή τους απ’το ελληνικό ραδιόφωνο. Το τονίζω αυτό, διότι μερικά απ’τα παρακάτω άλμπουμς μπορεί να τα ακούσατε ή να τα είδατε στο Internet, αλλά δεν έφτασαν ποτέ στα αυτιά σας απ’το ραδιόφωνο – ευτυχώς υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις -. Έτσι, πρέπει κάποιος να ψάξει πολύ ανάμεσα σε αυτόν τον κυκεώνα νέων κυκλοφοριών για να τα βρει. Όμως, συνήθως εκεί βρίσκονται και τα πιο όμορφα διαμάντια της μουσικής. Don’t believe the hype, λοιπόν και ξεκινάμε:
Σ.Σ: Η σειρά με την οποία παρουσιάζονται τα άλμπουμς είναι τυχαία, καθώς και η φωτογραφία που επιλέχτηκε ως κεντρική του άρθρου.
• Jon Hopkins – Immunity
Ο γνωστός Λονδρέζος παραγωγός – μουσικός (“πληκτράς”) με τις πολύ επιτυχημένες συνεργασίες του με Brian Eno , Coldplay κ.α. έβγαλε φέτος το τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ – Immunity. Το άλμπουμ ξεκινάει δυνατά με το χορευτικό techno “We Disappear”, κορυφώνεται με το “Collider” και κλείνει με το μελωδικό πιάνο στο “Immunity”. Είναι ένας κύκλος. Ξεκινάει δυνατά και τελειώνει ήρεμα και λυτρωτικά, σαν τον κύκλο της ζωής. Τα ambient πλήκτρα κυριαρχούν σε όλο το άλμπουμ, το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι χωρισμένο στη μέση: Τα 4 πρώτα τραγούδια είναι δυνατή techno, ενώ τα υπόλοιπα 4 τείνουν περισσότερο στην ambient, deep house, eletcro rock (ναι όλα αυτά) των Brian Eno, Sigur Ros, Bjork κ.α. Αυτές οι αντιθέσεις του είναι που το κάνουν τόσο ξεχωριστό. Η κορύφωση και η σταδιακή πτώση του ρυθμού, σε συνδυασμό με την σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργείται, καθιστά το άλμπουμ ένα απ’τα αγαπημένα μου. Η αισθητική του μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη των αξεπέραστων Sigur Ros. Το τραγούδι που με συνεπήρε ήταν το “Sun Harmonics”, στο οποίο, οι αρμονικές του νότες αναμειγνύονται σε low-temp ηλεκτρονικά beats και δημιουργούν ένα υπέροχο αποτέλεσμα.
• Darkside – Psychic
Το ντεμπούτο των Darkside ή αλλιώς Nicolas Jaar και Dave Harrington με το Psychic αναβλύζει καινοτομία. Θυμίζει λίγο Pink Floyd, λίγο Doors στις αρχές τους και σε όλα αυτά προσθέτει λίγο σήμερα. Είναι ένα ταξίδι στη «σκοτεινή πλευρά» με υποτονικές μουσικές, αργό beat που πιστεύεις ή θες να πιστέψεις ότι θα πεθάνεις ακούγοντας το και όμως τόσο τρομακτικά όμορφο. Mesmerism at its best. Ένα κομψοτέχνημα ευφυΐας του Nicolas Jaar που με τη βοήθεια του κιθαρίστα Dave Harrington κατάφερε να μελοποιήσει ό,τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι του και εμείς το απολαμβάνουμε. Οι κιθάρες συνοδεύουν τα υποτονικά beats και τα απόκοσμα φωνητικά του Nicolas Jaar δημιουργούν μια καταπληκτική – μα σκοτεινή – ατμόσφαιρα. Βρέθηκε σε μερικές λίστες σε υψηλές θέσεις, όμως σε καμία περίπτωση δεν ανέβηκε στις θέσεις που του άξιζε. Για το ελληνικό ραδιόφωνο, πέρασε και δεν άγγιξε, δυστυχώς.
• Robert Glasper Experiment, ‘Black Radio 2’
Ο βραβευμένος με Grammy, αμερικανός παραγωγός και τζαζ καλλιτέχνης, Robert Glasper επέστρεψε το φθινόπωρο του 2013 με το δεύτερο “πείραμα” του. Μετά το πολύ επιτυχημένο “Black Radio” ήρθε το sequel του και είναι αρκετά καλό και ίσως ακόμα πιο προκλητικό . Ο τύπος θέλει να κάνει πραγματική τζαζ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το άλμπουμ του δεν είναι προσκολλημένο στο παρελθόν: μπλέκει στοιχεία σύγχρονης μουσικής – hip-hop, R&B, soul κ.α. Στο άλμπουμ συμμετέχουν καλλιτέχνες από διάφορα μουσικά φάσματα, όπως Norah Jones, Snoop Dogg κ.α. Δεν το παρακάνει με τους πειραματισμούς, ώστε να μπορεί να το ακούσει ο καθένας. Μπορεί να μην είναι αντάξιο του πρώτου άλμπουμ, αλλά είναι πολύ καλή προσπάθεια και απαιτεί πολύ θάρρος ώστε να προσπαθήσει κάποιος να “αναδιαμορφώσει” το πλαίσιο της σημερινής τζαζ μουσικής. Αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον εγχείρημα.
• Majical Cloudz – Impersonator
Ένα φρέσκο όνομα στη μουσική βιομηχανία κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του το 2013: Οι Majical Cloudz απ’τον Καναδά. Το “Impersonator” είναι η επιτομή της απλότητας. Τα περισσότερα τραγούδια του έχουν πολύ απλές μουσικές γραμμές, ενώ κυριαρχεί ένα απλό – μα μελωδικό - πιάνο. Όμως, πάνω σε αυτή τη μελωδία δεσπόζει η σπαρακτική φωνή του Devon Welsh με τους κυνικούς στίχους του, δημιουργώντας την ανάγκη να θες να ακούσεις και να ξανακούσεις αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα. Η απλότητα στη μουσική αντανακλά και την απλότητα των στίχων του: “Hey man, sooner or later you'll be dead.” Ένα άλμπουμ μεταξύ των κορυφαίων της χρονιάς που βρίθει συναισθημάτων και συγκινήσεων.
• Robbie Williams – Swings Both Ways
Αυτό έχει πλάκα! Αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση όταν πρωτοάκουσα το άλμπουμ. Αμέσως μετά σκέφτηκα, “ζει ο Robbie Williams?”. Είχε ξεχαστεί, η αλήθεια είναι. Τουλάχιστον στην Ελλάδα. Δεν άκουγα καθόλου νέα του και άντε στην καλύτερη να άκουγα ένα “Me and my monkey”. Όμως, ευτυχώς ζούσε και μεγαλουργούσε! Το τελευταίο του άλμπουμ είναι η πεμπτουσία της χαράς και του χορού! Έχει διασκευές σε κορυφαία κλασικά κομμάτια, όπως “Dream a Little Dream” κ.α. , ενώ οι συνεργασίες, που έχει ο δίσκος, είναι καταπληκτικές: Michael Bublé, Lily Allen, Oly Murs κ.α. Ένα εξαιρετικό άλμπουμ του Βρετανού, που μόλις το ακούσεις θα θες να ξεσπάσεις σε φρενήρεις χορούς! Let’s dance, let’s swing!
• Sigur Rós– Kveikur
Ε, όταν βγάζουν οι άλμπουμ οι Sigur Ros, είναι σπουδαία νέα. Να ξέρεις ότι οι Ισλανδοί δεν κουράστηκαν ακόμη. Ίσως, μετά από χρόνια και όταν κοιτάμε την ιστορία του συγκροτήματος να θεωρηθεί ως το άλμπουμ σταθμός. Εξηγούμαι: Αλλάζει κάπως η μουσική και το ύφος τους. Είναι πιο επιθετικό. Ήδη απ’το εξώφυλλο – έργο της Βραζιλιάνας Lygia Clark – με την μορφή να θυμίζει την “Κραυγή” του Munch μπαίνεις στο κλίμα. Δυνατές κιθάρες, ντραμς και γενικότερα ένας ήχος που δεν έχουμε συνηθίσει απ’τους Sigur Ros. Όμως, τα φωνητικά του Jón Þór Birgisson μας φέρνουν πάντα στο μυαλό ποιους ακούμε και κατασκευάζουν αυτή την αιθέρια ατμόσφαιρα για την οποία έγιναν γνωστοί απ’την πρώτη στιγμή. Μπορεί το άλμπουμ να μην είναι το highlight του συγκροτήματος, όπως το Ágætis byrjun, όμως είναι κάτι ξεχωριστό και μπορεί να είναι η αρχή για μια διαφορετική κατεύθυνση. Όπως και να ‘χει, η ακρόαση του άλμπουμ είναι ένα αληθινό ταξίδι αισθήσεων. Και παραισθήσεων.
• Danny Brown – Old
Το καλύτερο άλμπουμ του Danny Brown ως τώρα. Ο Αμερικανός rapper, ίσως να έβγαλε το καλύτερο hip-hop άλμπουμ της χρονιάς. Λυρικό στοιχείο του άλμπουμ είναι οι ιστορίες μπλεγμένες με αυθόρμητες αναμνήσεις του “παλιού” Danny Brown με καταπληκτικά samples. Σε όλο το άλμπουμ προσπαθεί να εξορκίσει τον παλιό του εαυτό, μα δεν τα καταφέρνει. Εξού και οι αναδυόμενες αναμνήσεις. Θα προσπαθήσω να το πλαισιώσω σε μια φράση: Είναι η κυκλοθυμία μελοποιημένη. Λάτρεις του είδους και μη, αξίζει την προσοχή σας. Σας παραθέτω έναν απ’τους καλύτερους στίχους που άκουσα φέτος: προσεύχεται να γεράσει, ώστε να “see my influence on this genre of music”. Φιλόδοξη μα ταυτόχρονα ταπεινή ευχή.
• Jake Bugg – Shangri La
Το δεύτερο άλμπουμ του 18χρονου Jake Bugg! Το πρώτο του άλμπουμ “Jake Bugg” είχε κάνει τρομερή αίσθηση και σε αυτό έπαιξε ρόλο και η ηλικία. Τώρα, όμως που ξεπεράστηκε το πρώτο “σοκ”, νομίζω μπορούμε να τον κρίνουμε ωριμότερα. Η μουσική κυμαίνεται στα ίδια: folk, country, rock ‘n roll. Οι ικανότητες του στην κιθάρα είναι εξαιρετικές. Αυτό το ξέραμε ήδη. Αυτό που δεν ξέραμε όμως, ήταν ότι μπορούσε να γράψει έτσι. Οι στίχοι του μου θυμίζουν Bob Dylan: μελοποιημένες ιστορίες ατόμων χωρίς ρεφραίν. Το άλμπουμ έχει, επίσης, και rockabilly στιγμές – άκου Lightning Bolt- ! Κάπου διάβασα ότι ο Jake Bugg είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί στο rock ‘n roll τα τελευταία 15-20 χρόνια. Δεν είμαι σίγουρος, καθώς ποτέ δεν μου άρεσαν οι μεγάλες δηλώσεις, όμως αν συνεχίσει έτσι, σίγουρα θα χαραχτεί στην ιστορία του είδους. Το “Shangri La” είναι ένα γενναίο εγχείρημα και απολαυστικό στο αυτί. Ο ρυθμός του ξεσηκωτικός, αλλά και γαλήνιος όταν πρέπει. Ξεκινάει με το “There’s A Beast and We All Feed It” με τις γρήγορες ρυθμικές κιθάρες και τελειώνει με το πιο bluesy “Storm Passes Away”.
• David Lynch – The Big Dream
Ο γνωστός ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης με τις καταπληκτικές ταινίες του εντυπωσιάζει ακόμα μία φορά και μας παρουσιάζει το δεύτερο ολοκληρωμένο του άλμπουμ. Αγγίζει τα όρια της trip-hop αλλά με εντονότερη την αίσθηση της κιθάρας( που παίζει ο ίδιος ο Lynch!). Αυτό που μου άρεσε πολύ στο άλμπουμ του Lynch ήταν η μουσική. Προφανώς και ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα. Το έχουμε βιώσει όσοι έχουμε δει το Twin Peaks ή το Blue Velvet, όμως αυτή τη φορά χρησιμοποιεί μόνο την μία αίσθηση: την ακοή. Δημιουργεί, λοιπόν, μια πολύ μυστηριώδης ατμόσφαιρα, την οποία όμως ελαφρύνουν οι blues νότες. Είναι ξεκάθαρα Lynch αυτός ο δίσκος! Μετά το άκουσμα του αναρωτιέσαι αν πρωταγωνίστησες σε κάποια καινούρια ταινία του!
Και για το τέλος ένα EP του John Frusciante, σε αυτό που θα λέγαμε στροφή της καριέρας του.
• John Frusciante – Outsides
Είναι ξεκάθαρα η στροφή προς την ηλεκτρονική μουσική. Φυσικά, έχει καταπληκτικά κιθαριστικά σόλο, όμως ξεφεύγει απ’τα συνηθισμένα: είναι περισσότερο ένας πειραματικός δίσκος που ο Frusciante αφέθηκε τελείως ελεύθερος και αυτοσχεδίαζε διαρκώς. Αξίζει να το ακούσετε.
Με το 2013 να μας έχει αφήσει εδώ και λίγες μέρες, αποφάσισα να κάνω μια λίστα με μερικά απ’τα άλμπουμς που ξεχώρισα, τα οποία όμως για διάφορους λόγους δεν αναγνωρίστηκαν όσο τους άξιζαν. Αν και καθυστερημένα, λοιπόν, θα σας παρουσιάσω τα αγαπημένα μου “underdogs”!
Τα κριτήρια με τα οποία επέλεξα τα παρακάτω άλμπουμς είναι αποκλειστικά υποκειμενικά. Άλλωστε, όταν μιλάμε για κριτικές και επιλογές, μόνο υποκειμενικές μπορεί να είναι αυτές. Όμως, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: χαμηλή αναγνωρισιμότητα. Άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο, δεν πήραν τη θέση που τους άξιζε στα πασίγνωστα «charts». Επίσης, έλαβα υπόψη μου και την αντίστοιχη αναπαραγωγή τους απ’το ελληνικό ραδιόφωνο. Το τονίζω αυτό, διότι μερικά απ’τα παρακάτω άλμπουμς μπορεί να τα ακούσατε ή να τα είδατε στο Internet, αλλά δεν έφτασαν ποτέ στα αυτιά σας απ’το ραδιόφωνο – ευτυχώς υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις -. Έτσι, πρέπει κάποιος να ψάξει πολύ ανάμεσα σε αυτόν τον κυκεώνα νέων κυκλοφοριών για να τα βρει. Όμως, συνήθως εκεί βρίσκονται και τα πιο όμορφα διαμάντια της μουσικής. Don’t believe the hype, λοιπόν και ξεκινάμε:
Σ.Σ: Η σειρά με την οποία παρουσιάζονται τα άλμπουμς είναι τυχαία, καθώς και η φωτογραφία που επιλέχτηκε ως κεντρική του άρθρου.
• Jon Hopkins – Immunity
Ο γνωστός Λονδρέζος παραγωγός – μουσικός (“πληκτράς”) με τις πολύ επιτυχημένες συνεργασίες του με Brian Eno , Coldplay κ.α. έβγαλε φέτος το τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ – Immunity. Το άλμπουμ ξεκινάει δυνατά με το χορευτικό techno “We Disappear”, κορυφώνεται με το “Collider” και κλείνει με το μελωδικό πιάνο στο “Immunity”. Είναι ένας κύκλος. Ξεκινάει δυνατά και τελειώνει ήρεμα και λυτρωτικά, σαν τον κύκλο της ζωής. Τα ambient πλήκτρα κυριαρχούν σε όλο το άλμπουμ, το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι χωρισμένο στη μέση: Τα 4 πρώτα τραγούδια είναι δυνατή techno, ενώ τα υπόλοιπα 4 τείνουν περισσότερο στην ambient, deep house, eletcro rock (ναι όλα αυτά) των Brian Eno, Sigur Ros, Bjork κ.α. Αυτές οι αντιθέσεις του είναι που το κάνουν τόσο ξεχωριστό. Η κορύφωση και η σταδιακή πτώση του ρυθμού, σε συνδυασμό με την σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργείται, καθιστά το άλμπουμ ένα απ’τα αγαπημένα μου. Η αισθητική του μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη των αξεπέραστων Sigur Ros. Το τραγούδι που με συνεπήρε ήταν το “Sun Harmonics”, στο οποίο, οι αρμονικές του νότες αναμειγνύονται σε low-temp ηλεκτρονικά beats και δημιουργούν ένα υπέροχο αποτέλεσμα.
• Darkside – Psychic
Το ντεμπούτο των Darkside ή αλλιώς Nicolas Jaar και Dave Harrington με το Psychic αναβλύζει καινοτομία. Θυμίζει λίγο Pink Floyd, λίγο Doors στις αρχές τους και σε όλα αυτά προσθέτει λίγο σήμερα. Είναι ένα ταξίδι στη «σκοτεινή πλευρά» με υποτονικές μουσικές, αργό beat που πιστεύεις ή θες να πιστέψεις ότι θα πεθάνεις ακούγοντας το και όμως τόσο τρομακτικά όμορφο. Mesmerism at its best. Ένα κομψοτέχνημα ευφυΐας του Nicolas Jaar που με τη βοήθεια του κιθαρίστα Dave Harrington κατάφερε να μελοποιήσει ό,τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι του και εμείς το απολαμβάνουμε. Οι κιθάρες συνοδεύουν τα υποτονικά beats και τα απόκοσμα φωνητικά του Nicolas Jaar δημιουργούν μια καταπληκτική – μα σκοτεινή – ατμόσφαιρα. Βρέθηκε σε μερικές λίστες σε υψηλές θέσεις, όμως σε καμία περίπτωση δεν ανέβηκε στις θέσεις που του άξιζε. Για το ελληνικό ραδιόφωνο, πέρασε και δεν άγγιξε, δυστυχώς.
• Robert Glasper Experiment, ‘Black Radio 2’
Ο βραβευμένος με Grammy, αμερικανός παραγωγός και τζαζ καλλιτέχνης, Robert Glasper επέστρεψε το φθινόπωρο του 2013 με το δεύτερο “πείραμα” του. Μετά το πολύ επιτυχημένο “Black Radio” ήρθε το sequel του και είναι αρκετά καλό και ίσως ακόμα πιο προκλητικό . Ο τύπος θέλει να κάνει πραγματική τζαζ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το άλμπουμ του δεν είναι προσκολλημένο στο παρελθόν: μπλέκει στοιχεία σύγχρονης μουσικής – hip-hop, R&B, soul κ.α. Στο άλμπουμ συμμετέχουν καλλιτέχνες από διάφορα μουσικά φάσματα, όπως Norah Jones, Snoop Dogg κ.α. Δεν το παρακάνει με τους πειραματισμούς, ώστε να μπορεί να το ακούσει ο καθένας. Μπορεί να μην είναι αντάξιο του πρώτου άλμπουμ, αλλά είναι πολύ καλή προσπάθεια και απαιτεί πολύ θάρρος ώστε να προσπαθήσει κάποιος να “αναδιαμορφώσει” το πλαίσιο της σημερινής τζαζ μουσικής. Αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον εγχείρημα.
• Majical Cloudz – Impersonator
Ένα φρέσκο όνομα στη μουσική βιομηχανία κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του το 2013: Οι Majical Cloudz απ’τον Καναδά. Το “Impersonator” είναι η επιτομή της απλότητας. Τα περισσότερα τραγούδια του έχουν πολύ απλές μουσικές γραμμές, ενώ κυριαρχεί ένα απλό – μα μελωδικό - πιάνο. Όμως, πάνω σε αυτή τη μελωδία δεσπόζει η σπαρακτική φωνή του Devon Welsh με τους κυνικούς στίχους του, δημιουργώντας την ανάγκη να θες να ακούσεις και να ξανακούσεις αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα. Η απλότητα στη μουσική αντανακλά και την απλότητα των στίχων του: “Hey man, sooner or later you'll be dead.” Ένα άλμπουμ μεταξύ των κορυφαίων της χρονιάς που βρίθει συναισθημάτων και συγκινήσεων.
• Robbie Williams – Swings Both Ways
Αυτό έχει πλάκα! Αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση όταν πρωτοάκουσα το άλμπουμ. Αμέσως μετά σκέφτηκα, “ζει ο Robbie Williams?”. Είχε ξεχαστεί, η αλήθεια είναι. Τουλάχιστον στην Ελλάδα. Δεν άκουγα καθόλου νέα του και άντε στην καλύτερη να άκουγα ένα “Me and my monkey”. Όμως, ευτυχώς ζούσε και μεγαλουργούσε! Το τελευταίο του άλμπουμ είναι η πεμπτουσία της χαράς και του χορού! Έχει διασκευές σε κορυφαία κλασικά κομμάτια, όπως “Dream a Little Dream” κ.α. , ενώ οι συνεργασίες, που έχει ο δίσκος, είναι καταπληκτικές: Michael Bublé, Lily Allen, Oly Murs κ.α. Ένα εξαιρετικό άλμπουμ του Βρετανού, που μόλις το ακούσεις θα θες να ξεσπάσεις σε φρενήρεις χορούς! Let’s dance, let’s swing!
• Sigur Rós– Kveikur
Ε, όταν βγάζουν οι άλμπουμ οι Sigur Ros, είναι σπουδαία νέα. Να ξέρεις ότι οι Ισλανδοί δεν κουράστηκαν ακόμη. Ίσως, μετά από χρόνια και όταν κοιτάμε την ιστορία του συγκροτήματος να θεωρηθεί ως το άλμπουμ σταθμός. Εξηγούμαι: Αλλάζει κάπως η μουσική και το ύφος τους. Είναι πιο επιθετικό. Ήδη απ’το εξώφυλλο – έργο της Βραζιλιάνας Lygia Clark – με την μορφή να θυμίζει την “Κραυγή” του Munch μπαίνεις στο κλίμα. Δυνατές κιθάρες, ντραμς και γενικότερα ένας ήχος που δεν έχουμε συνηθίσει απ’τους Sigur Ros. Όμως, τα φωνητικά του Jón Þór Birgisson μας φέρνουν πάντα στο μυαλό ποιους ακούμε και κατασκευάζουν αυτή την αιθέρια ατμόσφαιρα για την οποία έγιναν γνωστοί απ’την πρώτη στιγμή. Μπορεί το άλμπουμ να μην είναι το highlight του συγκροτήματος, όπως το Ágætis byrjun, όμως είναι κάτι ξεχωριστό και μπορεί να είναι η αρχή για μια διαφορετική κατεύθυνση. Όπως και να ‘χει, η ακρόαση του άλμπουμ είναι ένα αληθινό ταξίδι αισθήσεων. Και παραισθήσεων.
• Danny Brown – Old
Το καλύτερο άλμπουμ του Danny Brown ως τώρα. Ο Αμερικανός rapper, ίσως να έβγαλε το καλύτερο hip-hop άλμπουμ της χρονιάς. Λυρικό στοιχείο του άλμπουμ είναι οι ιστορίες μπλεγμένες με αυθόρμητες αναμνήσεις του “παλιού” Danny Brown με καταπληκτικά samples. Σε όλο το άλμπουμ προσπαθεί να εξορκίσει τον παλιό του εαυτό, μα δεν τα καταφέρνει. Εξού και οι αναδυόμενες αναμνήσεις. Θα προσπαθήσω να το πλαισιώσω σε μια φράση: Είναι η κυκλοθυμία μελοποιημένη. Λάτρεις του είδους και μη, αξίζει την προσοχή σας. Σας παραθέτω έναν απ’τους καλύτερους στίχους που άκουσα φέτος: προσεύχεται να γεράσει, ώστε να “see my influence on this genre of music”. Φιλόδοξη μα ταυτόχρονα ταπεινή ευχή.
• Jake Bugg – Shangri La
Το δεύτερο άλμπουμ του 18χρονου Jake Bugg! Το πρώτο του άλμπουμ “Jake Bugg” είχε κάνει τρομερή αίσθηση και σε αυτό έπαιξε ρόλο και η ηλικία. Τώρα, όμως που ξεπεράστηκε το πρώτο “σοκ”, νομίζω μπορούμε να τον κρίνουμε ωριμότερα. Η μουσική κυμαίνεται στα ίδια: folk, country, rock ‘n roll. Οι ικανότητες του στην κιθάρα είναι εξαιρετικές. Αυτό το ξέραμε ήδη. Αυτό που δεν ξέραμε όμως, ήταν ότι μπορούσε να γράψει έτσι. Οι στίχοι του μου θυμίζουν Bob Dylan: μελοποιημένες ιστορίες ατόμων χωρίς ρεφραίν. Το άλμπουμ έχει, επίσης, και rockabilly στιγμές – άκου Lightning Bolt- ! Κάπου διάβασα ότι ο Jake Bugg είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί στο rock ‘n roll τα τελευταία 15-20 χρόνια. Δεν είμαι σίγουρος, καθώς ποτέ δεν μου άρεσαν οι μεγάλες δηλώσεις, όμως αν συνεχίσει έτσι, σίγουρα θα χαραχτεί στην ιστορία του είδους. Το “Shangri La” είναι ένα γενναίο εγχείρημα και απολαυστικό στο αυτί. Ο ρυθμός του ξεσηκωτικός, αλλά και γαλήνιος όταν πρέπει. Ξεκινάει με το “There’s A Beast and We All Feed It” με τις γρήγορες ρυθμικές κιθάρες και τελειώνει με το πιο bluesy “Storm Passes Away”.
• David Lynch – The Big Dream
Ο γνωστός ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης με τις καταπληκτικές ταινίες του εντυπωσιάζει ακόμα μία φορά και μας παρουσιάζει το δεύτερο ολοκληρωμένο του άλμπουμ. Αγγίζει τα όρια της trip-hop αλλά με εντονότερη την αίσθηση της κιθάρας( που παίζει ο ίδιος ο Lynch!). Αυτό που μου άρεσε πολύ στο άλμπουμ του Lynch ήταν η μουσική. Προφανώς και ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα. Το έχουμε βιώσει όσοι έχουμε δει το Twin Peaks ή το Blue Velvet, όμως αυτή τη φορά χρησιμοποιεί μόνο την μία αίσθηση: την ακοή. Δημιουργεί, λοιπόν, μια πολύ μυστηριώδης ατμόσφαιρα, την οποία όμως ελαφρύνουν οι blues νότες. Είναι ξεκάθαρα Lynch αυτός ο δίσκος! Μετά το άκουσμα του αναρωτιέσαι αν πρωταγωνίστησες σε κάποια καινούρια ταινία του!
Και για το τέλος ένα EP του John Frusciante, σε αυτό που θα λέγαμε στροφή της καριέρας του.
• John Frusciante – Outsides
Είναι ξεκάθαρα η στροφή προς την ηλεκτρονική μουσική. Φυσικά, έχει καταπληκτικά κιθαριστικά σόλο, όμως ξεφεύγει απ’τα συνηθισμένα: είναι περισσότερο ένας πειραματικός δίσκος που ο Frusciante αφέθηκε τελείως ελεύθερος και αυτοσχεδίαζε διαρκώς. Αξίζει να το ακούσετε.
Σχετικό θέμα