Γ. Χαρούλης @ Βοτανικός: Γιάννη σ' ευχαριστώ γιατί δε μου 'μεινε φωνή

[του Βασίλη Κατσαρδή]

Δεν έχω φωνή. Πόσα τραγούδια είπε, 50, 100 δεν ξέρω. Μπορεί να μην ξέρω όλους τους στίχους απ’ έξω, μπορεί και κάποια τραγούδια να μη με ενθουσιάζουν όσο άλλα, όμως όσα τραγούδησα, τα τραγούδησα με την ψυχή μου, σχεδόν ουρλιάζοντας, και δε μου βγαίνει η φωνή.

Γράφω φυσικά για άλλη μια αριστουργηματική συναυλία του Γιάννη Χαρούλη χτες το βράδυ (Τετάρτη, 26 Μαρτίου) στο Βοτανικό. Και τι δεν τραγούδησε, Θανάση, Σωκράτη, Παπάζογλου, Πορτοκάλογλου, Σιδηρόπουλο, Ξυλούρη και άλλους πολλούς που με έκαναν να νιώθω τυχερός που βρέθηκα ανάμεσα στους «Χαρούλιγκανς».

Μπήκαμε μέσα λίγο πριν αρχίσει η συναυλία, και ο κόσμος φαινόταν λίγο μουδιασμένος, σα να ήταν ακόμα το μυαλό του στο τετραήμερο που πέρασε. Βγαίνει σύντομα ο Γιάννης, ξεκινάει ενώ ο κόσμος ακόμα κουτσομπολεύει και παρακολουθεί, σαν από απόσταση. Μετά από τρία τέσσερα κομμάτια η ατμόσφαιρα ζεσταίνει απότομα – «Πλύστρα του ουρανού», και ο κόσμος αρχίζει να σιγοτραγουδάει. Μετά από λίγο ακολουθεί  «Ο τρελός», με το Γιάννη να τραγουδάει σχεδόν το μίσο τραγούδι του Πασχαλίδη με...ντουντούκα! «Έλα πάρε με» και «Ανάθεμα π’ αγάπησα το χώμα σου πατρίδα» του Νίκου Ξυλούρη  ξεσήκωσε τον κόσμο, που χειρόκροτούσε.

Μύρισε κάτω η μέρα κι ακόμα εσύ να φανείς,
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου

...σιγοτραγουδήσαμε με το Γιάννη, χωρίς μικρόφωνα και όργανα τους τελευταίους δύο στίχους  από τον «Ακροβάτη» πριν από μια μικρή διακοπή. Κι εκεί που είχαμε μπει στο κλίμα, λέμε, κάνει ένα δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα; Διάλειμμα ναι, ημίχρονο όχι, είχαμε μπροστά μας άλλες δυο ώρες απίθανης μουσικής μαγείας!

Ανεβαίνει ξανά στη σκηνή ο Χαρούλης μόνο με το λαούτο του «Πως μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά» τραγουδάει αφ’ ότου μας εκμηστηρεύτηκε το λάθος του να μην ακούσει ζωντανά ποτέ το Νίκο τον Παπάζογλου. «Τι λάθος κάνω», «Καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά»,  και το κοινό τραγουδάει μαζί του. Βγαίνει και η υπόλοιπη παρέα στη σκηνή - «Όταν χαράζει» από Θανασσάρα όπως είπε κι ο ίδιος - ο κόσμος παραληρεί...

Ακολουθεί σόου του Κωσταντή Πιστιόλη στα πνευστά, μ’ ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι με τους χαρούλιγκανς να τον αποθεώνουν. «Μαύρη Πεταλούδα» κι ένας παππούς, θεούλης, με κόκκινη μπλούζα ανεβάινει στη σκηνή για λίγο και χορεύει καθώς τρεμοπαίζουν τα φώτα. «Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια...», «Μάσκα δεν έχω να γυρνώ...» «Η ρόζα η ναζιάρα...» ήταν μερικά από τα επόμενα που ουσιαστικά τραγουδήσαμε... μισά μισά με το Γιάννη!

Και ξανά η ντουντούκα! «Σκουλαρικάκι» και ο Γιάννης το ξεκινάει με μια σειρήνα! Ο κόσμος τρελαίνεται κι έχουμε το πρώτο encore.

Σε δύο λεπτά επιστρέφουν μέσα σε έξαλα χειροκροτήματα. Έχει έρθει η ώρα για τ’ αγαπημένα μου! «Μαλαματένια λόγια», και «Τίγρη» ακολουθούν ενώ εγώ ουρλιάζω μαζί με τον περισσότερο κόσμο γύρω μου.

Δεύτερο και τελευταίο δυστυχώς encore. Ερωτόκριτος και «Τα θλιβερά μαντάτα» με κάνουν να δακρύσω σκεπτόμενος πόσο μοιάζει η φωνή του Γιάννη με τον Ξυλούρη. Κι έρχεται το τέλος με το «Βοσκαρουδάκι». Ο κόσμος χειροκροτάει, ζητώντας από το Χαρούλη να πάιξει κι άλλο, όμως όλοι μας νιώθουμε ήδη γεμάτοι!

Αυτό που χαίρομαι στις συναυλίες του Γιάννη του Χαρούλη είναι η ενέργεια που βγάζει πάντα. Νιώθεις ότι είναι εκεί για σένα, για να περάσετε μαζί καλά, είτε παίζει στο Λυκαβητό, είτε στο Λονδίνο, είτε σε ανοιχτό, είτε σε κλειστό χώρο. Φεύγεις απόλυτα ικανοποιημένος, ερωτευμένος, ζωντανός και αγαπώντας τη μουσική, την καλή μουσική. Κοινώς δε νιώθεις ποτέ ότι πρόκειται για αρπαχτή, για χαμένο χρόνο από τη ζωή σου, για πεταμένα λεφτά.

Στις συναυλίες του Χαρούλη πας για να ακούσεις να συνδυάζονται το παλιό με το νέο στο τραγούδι με ένα εξαιρετικό ψυχικό μεγαλείο. Φεύγεις και νιώθεις ότι όλα είναι πιθανά, ότι όλα γίνονται, ότι θα βγιες έξω να αρπάξεις τη ζωή απ’ τα μαλλιά και θα τα καταφέρεις. Και είναι λίγοι οι άνθρωποι που συνεχίζουν να στο δίνουν αυτό. Γιάννη σ’ ευχαριστώ...
 
Αντί υστερόγραφου, λίγα λόγια για το χώρο:

Πρώτη φορά βρέθηκα στο «Βοτανικό live stage» και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Ενώ η συναυλία ήταν sold out, δεν ένιωθες αυτό το κλειστοφοβικό σοκ που σε πνίγει σε άλλους χόρους. Το ότι τα τραπέζια είναι στον εξώστη, βοηθούν την ατμόσφαιρα, καθώς στο κάτω διάζωμα είναι όλοι όρθιοι, χορεύουν και χοροπηδάνε, χωρίς να ενοχλούν/νται αυτοί που ήρθαν να ακούσουν τη συναυλία, ενώ κάθονται και πίνουν το ποτό τους. Ήταν δηλαδή ο χόρος εξαιρετικός για όλες τις ηλικίες.

Ένα πράγμα βρήκα ενοχλητικό, και δεν είναι άλλο από τον εξαερισμό, τον οποίο οι διοργανωτές μου φάνηκε ότι δεν άνοιξαν από την αρχή, αλλά μετά το πρώτο διάλειμμα...Τέλος, ένα σχόλιο και για την τιμή. Το να δίνεις 10 ευρώ για να δεις τόσο άνετα μια τρίωρη πολύ ποιοτική συναυλία (10:05 μμ - 01:15 πμ), ακόμα και στα χρόνια της κρίσης είναι μια πολύ καλή τιμή. Αυτά...

Μαζί με το Γιάννη Χαρούλη, έπαιξαν οι εξής:

 
Βασίλης Κατσαρδής
Δημοσιογράφος / Τηλεοπτικός Παραγωγός
LinkedIN
Twitter: @vkatsardis
Vimeo
YouTube