Ο αγαπημένος ερμηνευτής Γιάννης Χαρούλης έχει ερμηνεύσει με μεγάλη επιτυχία τραγούδια έντεχνα, ροκ αλλά και παραδοσιακά κρητικά. Από πολύ νεαρή ηλικία ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τις τέχνες, αρχικά παίζοντας διάφορα μουσικά όργανα και έπειτα τραγουδώντας. Ο δίσκος «Μαγγανείες», που κυκλοφόρησε το 2012 και είχε την υπογραφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου, έγινε χρυσός. Ο δίσκος του «Ο Δωδεκάλογος Του Γύφτου», που κυκλοφόρησε το 2016, περιείχε μελοποιημένα αποσπάσματα από το έργο του ποιητή Κωστή Παλαμά. Στην καλλιτεχνική του πορεία έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της μουσικής, όπως είναι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Νατάσα Μποφίλιου, Χρήστος Θηβαίος, Σωκράτης Μάλαμας, Μάνος Ξυδούς, Άλκηστης Πρωτοψάλτη, Μίκης Θεοδωράκης, Μίλτος Πασχαλίδης, Νίκος Πορτοκάλογλου.
Πάμε, όμως, να θυμηθούμε πέντε μεγάλες του επιτυχίες που αγαπάμε και απολαμβάνουμε.
Ερωτόκριτος
Ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια που διασκέυασε ο υπέροχος Γιάννης Χαρούλης είναι το παραδοσιακό κρητικό «Ερωτόκριτος», σε στίχους του Βιτσέτζου Κορνάρου. Δεν είναι και τυχαίο για το Χαρούλη το ότι ερμηνεύει παραδοσιακά κρητικά τραγούδια, μιας και η καταγωγή του είναι από την Κρήτη. Η αρχική εκτέλεση ανήκει, φυσικά, στον αξεπέραστο Νίκο Ξυλούρη.
Όσες φορές κι αν ακούμε αυτό το κομμάτι δακρύζουμε. Λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε την ιστορία αγάπης του Ερωτόκριτου με την Αρετούσα. Πρόκειται για αφηγηματικό ποίημα με έμμετρο στίχο από το μεγάλο ποιητή Βιτσέτζο Κορνάρο, το οποίο το ακούμε μελωποιημένο με την αισθαντική φωνή του Γιάννη Χαρούλη.
Ο λυγμός του Ερωτόκριτου παίρνει «σάρκα και οστά» μέσα από τη βαριά φωνή του ερμηνευτή και δίνει το βάθος και την ένταση που αρμόζει στην ιστορία. Ένα τραγούδι που εξυψώνει την αγάπη, ενώ αυτή θυσιάζεται στο βωμό της κοινωνικής τάξης και της πατρικής εξουσίας. Ο βασιλιάς Ηράκλης και πατέρας της Αρετούσας δε δέχεται για γαμπρό του το φτωχό και χαμηλότερης κοινωνικής τάξης Ερωτόκριτο, και διατάζει την εξορία του και συγχρόνως παντρεύει την κόρη του, Αρετούσα, για να αισθάνεται σίγουρος πως οι δύο ερωτευμένοι νέοι δε θα σμίξουν ποτέ.
Ένα τραγούδι που προέρχεται από ένα διήγημα παλιό και εμπερικλείει όμως διαχρονικά αιτήματα της κοινωνίας. Η μουσική και η φωνή του Γιάννη Χαρούλη σε ταξιδεύουν στο χωροχρόνο και σου μεταφέρουν τις πεποιθήσεις εκείνης της εποχής και τα δικά της μηνύματα. Στα μεσοδιαστήματα του τραγουδιού ο αγαπημένος Γιάννης Χαρούλης απαγγέλει στην ουσία, καθώς δεν υπάρχει μουσική να παίζει, δίνοντας βάση στα λόγια και στον πόνο που ελλοχεύουν στο τραγούδι.
Χειμωνανθός
Ένα ερωτικό τραγούδι χωρισμού και πόνου είναι ένα ακόμη αγαπημένο τραγούδι του σπουδαίου ερμηνευτή, Γιάννη Χαρούλη, με τον τίτλο «Χειμωνανθός», σε στίχους Ελένης Φωτάκη και μουσική Γιώργου Καζαντζή. Στο τραγούδι αυτό ο Γιάννης Χαρούλης εμφανίζεται να πρέπει να αποχωριστεί την αγαπημένη του και αυτό να του προκαλεί θλίψη και συγχρόνως εύχεται να έρθει πίσω.
Έχει επικρατήσει, λόγω του κρύου που φέρνει μαζί του, να θεωρείται ο χειμώνας μια εποχή που προκαλεί στενοχώρια καθώς οι άνθρωποι κλείνονται περισσότερο στα σπίτια τους, και κατ’ επέκταση διασκεδάζουν λιγότερο, και γίνονται περισσότερο κλειστοί. Τα στοιχεία αυτά σε συνδυασμό με τα μετεωρολογικά φαινόμενα που φέρνει μαζί του ο χειμώνας, όπως είναι η βροχή, προκαλούν αισθήματα στην ψυχολογία του ανθρώπου όχι χαρούμενα.
Η υποβλητική μουσική βοηθά στο να αναπτυχθεί το ονειρικό στοιχείο της και να δώσει την ανάλογη αίσθηση του χωρισμού. Ενός χωρισμού που κανείς από τους δύο δε διάλεξε αλλά για κάποιον λόγο αναγκάστηκε ο ερμηνευτής να προβεί σε αυτή την ενέργεια.
Ένα γύρο το φεγγάρι
Το τρίτο τραγούδι που θα δούμε παρέα του αγαπημένου ερμηνευτή είναι το «Ένα Γύρο Το Φεγγάρι», σε στίχους και μουσική της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί μια ερωτική εξομολόγηση του άνδρα προς τη γυναίκα, με στίχους άκρως ποιητικούς. Εξομολογείται τον έρωτά του χωρίς να απαιτεί ή να προκαλεί τον οίκτο της, αφού της λέει: «Στη φωτιά μου θα καώ, δεν ζητάω δική μου να 'σαι, θέλω μόνο να σε δω».
Όλο το τραγούδι αποπνέει μια αξιοπρέπεια απέναντι στο υψηλό συναίσθημα του έρωτα και έρχεται στον αντίποδα της καταστρεπτικής δύναμης που έχει η άλλη πλευρά του. Η στιγμή ενός συναισθηματικού μοιράσματος δεν μπορεί παρά να προσφέρει λύτρωση στο τέλος όποια κι αν είναι η έκβασή της. Η μουσική σε ήρεμους, χαμηλούς τόνους αφήνει τους στίχους να μιλήσουν και να προσδώσουν τη δραματουργία που απαιτεί η συναισθηματική φόρτιση τη στιγμή του ψυχικού ανοίγματος του άνδρα.
Έλα πάρε με
Ένα ακόμη λυρικό τραγούδι που όλοι αγαπάμε να ακούμε από τον ξεχωριστό ερμηνευτή, Γιάννη Χαρούλη, είναι το «Έλα, Πάρε Με», σε στίχους Μιχάλη Κούμπιου και μουσική Μιχάλη Νικολούδη.
Ο Γιάννης Χαρούλης είναι ένας ερμηνευτής του έρωτα που του δίνει σάρκα και οστά. Ακούγοντας τα τραγούδια που ερμηνεύει ταξιδεύεις, ερωτεύεσαι, χάνεσαι. Κάθε τραγούδι που έχει πει είναι από μόνο του μια μικρή ιστορία που κάτι έχει να σου δώσει, κάτι να μάθεις. Το τραγούδι «Έλα, Πάρε Με» έχει κι αυτό εξομολογητική χροιά και συγχρόνως αποτελεί μια παράκληση, εγκιβωτίζει μια ικεσία γεμίζοντας τον ακροατή με όμορφες εικόνες και τοπία.
Η μουσική προσδίδει το ονειρικό και ταξιδιάρικο στοιχείο προσθέτοντας λυρικότητα στους στίχους και ξετυλίγοντάς τους σου εμπνέει μαγικούς κόσμους. Η ερμηνεία του Γιάννη Χαρούλη αποπνέει μια ηρεμία και μια ερωτική διάθεση, όπως αρμόζει στο τραγούδι.
Το σκουλαρίκι
Το τελευταίο τραγούδι που θα δούμε πριν κλείσουμε το αφιέρωμα αυτό στον αγαπημένο ερμηνευτή είναι το «Σκουλαρίκι» σε στίχους και μουσική του εξαίρετου Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Ένα τραγούδι διαφορετικό από τα προηγούμενα, καθώς πρόκειται για ένα τραγούδι κοινωνικό με πολιτικές προεκτάσεις. Μιλάει για την κοινωνία και το σύστημα που μας περιβάλλει, επικρίνει την εξουσία και ειδικά την αστυνομική εξουσία, που τους παρομοιάζει με μανεκέν με τους εξής στίχους:«Ήταν μπάτσοι διαλεχτοί, που κάναν πασαρέλα» αφήνοντας να νοηθεί πως η αστυνομική αρχή είναι μόνο για φιγούρα.
Με τους εξής στίχους, «Φταίει το σκουλαρίκι σου, γιατί ανταύγειες βγάζει και ενώ 'μαι αυτοκράτορας, γελάει και με χλευάζει», καυτηριάζει την εξουσία που έχουν και αντιπαραβάλλει μπροστά στην εξουσιαστική δύναμη που έχουν τον άνθρωπο, παρομοιάζοντάς τον με ένα αθώο ζώο όπως είναι το πουλί. Το πουλί, όμως, εκτός από αθώο πτηνό έχει και ελεύθερο πνεύμα. Έτσι, μέσα από την παρομοίωση αυτή αντιπαραβάλλονται η εξουσία με την ελευθερία.
Παράλληλα, δείχνει και την έπαρση που έχει η εξουσία (σε οποιαδήποτε μορφή της) με τους στίχους: «Κανένας δεν τους κοίταξε, τους γύρισαν την πλάτη και μείνανε τα μανεκέν, στην πίκρα και στο άχτι» και με τους ίδιους στίχους καταδεικνύει συγχρόνως και την περιφρόνηση με την οποία έρχονται αντιμέτωποι οι αστυνομικοί.