"Σας ευχαριστούμε πολύ. Πάμε να τραγουδήσουμε μαζί... Πλύστρα του ουρανού..." Κάπως έτσι ξεκίνησε η προχθεσινή συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στο Θέατρο Βράχων, στην Αθήνα. Ο Γιάννης, η φωνή του, τα χειροκροτήματα και το τραγούδι του κόσμου. Έτσι, ξεκίνησε κι έτσι τελειώσε η βραδιά, σχεδόν τρείς ώρες μετά...
Το χειμώνα, ο Χαρούλης δεν εμφανίστηκε σε κάποια από τις μουσικές σκηνές, αλλά έκανε λίγες μόνο συναυλίες στο Βοτανικό (Αθήνα) και το Fix Factory of Sound (Θεσσαλονίκη). Το είχε ανάγκη, μετά τις συνεχόμενες συναυλίες του τα τρία προηγούμενα χρόνια. Το χρειαζόταν για να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές στη μουσική πρόταση του και να εμφανιστεί ανανεωμένος στην καλοκαιρινή περιοδεία. Το έκανε ίσως και για να τον πεθυμήσει ο κόσμος...
Αν λάβουμε υπόψιν τις περσινές συναυλίες του, ο Χαρούλης θα μπορούσε να συνεχίσει με την ίδια μουσική πρόταση και φέτος. Οι περισσότεροι θα ήταν ευχαριστημένοι. Εμείς θα ήμασταν;
Ναι, θα χαιρόμασταν για τη φωνή, το ήθος και το μέλλον αυτού του παιδιού. Θα μας χαροποιούσε που ένας νέος μουσικός έχει τόσο μεγάλη επιτυχία, παίζοντας τραγούδια, που σε κάποιο βαθμό δεν παίζονται στο ραδιόφωνο... Θα θέλαμε όμως να δοκιμάσει και κάτι καινούργιο, να φρεσκάρει - ίσως - τη μουσική του και να ρισκάρει. Το έκανε αυτό το πράγμα το βράδυ της Τρίτης;
Σε κάποιο βαθμό ναι. Αν συγκρίνουμε την προχθεσινή συναυλία με τις περσινές στο Θέατρο Βράχων και το Λυκαβηττό, υπήρχαν κάποιες διαφορές. Κατ' αρχάς, στους μουσικούς προστέθηκε ο Λευτέρης Ανδριώτης (Λύρα), κάτι που περίμενα ότι θα γινόταν κάποια στιγμή. Βέβαια, ακόμη κι αν η προσθήκη της λύρας, δημιουργεί προσδοκίες για μια παραδοσιακή στροφή της μουσικής, θα έλεγα ότι το τελικό αποτέλεσμα είχε μάλλον περισσότερα ροκ στοιχεία. Τα "κοφτά" αρπίσματα του Παύλου Συνοδινού στην κιθάρα και τα παιχνίδια του με την πεταλιέρα, άλλοτε ανέβαζαν τα τραγούδια κι άλλοτε δημιουργούσαν μια post-rock ατμόσφαιρα (στη "Μαύρη Πεταλούδα", το "Ξενιτεμένα μου πουλιά" και το "Train" - δε γνωρίζουμε την επίσημη ονομασία του τραγουδιού). Επιπλέον, ο Μιχάλης Πορφύρης έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στις νέες εκτελέσεις αρκετών τραγουδιών και ο Πάνος Τόλιος έπαιξε πιο δυναμικά, φέρνοντας στο μυαλό μας την εποχή που ήταν στα "Ξύλινα Σπαθιά".
Μουσικά θα έλεγα ότι ο Γιάννης Χαρούλης μας πρόσφερε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες εκτελέσεις των τραγουδιών του (κι όχι μόνο). Πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα ότι:
Μαζί με το Γιάννη Χαρούλη έπαιξαν οι εξής μουσικοί:
Κωνσταντής Πιστιόλης/ πνευστά
Μιχάλης Πορφύρης/ τσέλο
Παύλος Συνοδινός/ ηλεκτρική κιθάρα
Πάνος Τόλιος/ τύμπανα
Λευτέρης Ανδριώτης / Λύρα
Τραγούδια που ακούσαμε
21:45
Πλυστρα του ουρανού,
Ανεμόσκαλα,
Τότε κι εγώ θα θυμηθώ,
Μαγγανείες,
Άδης,
Της Λήθης το πηγάδι (σε ωραία ροκ εκτέλεση),
Του Λασιθίου τη στράτα,
Ο τρελός (για την αδερφή του που ξενιτεύτηκε πρόσφατα)
Παράβαση από τους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη,
Άιντε και ξέχασα,
Ένας μικρός λαός,
Πάνω στ΄ αργυρό σκαμνί,
Έλα πάρε με,
Τριανταφυλλακι,
Ακροβάτης (Χαινηδες) με το Μίλτο Πασχαλιδη,
Σαν είχες άλλον στην καρδιά (Με το Μίλτο Πασχαλίδη)
Χειμωνανθος,
Train (instrumental - πολύ ωραίο),
Αγριμια,
Ένα γύρο το φεγγάρι,
Τι λάθος κάνω,
Συ μ΄ έμαθες πώς αγαπούν,
Απόψε,
Εγώ δεν είμαι ποιητής,
Όταν χαράζει,
Ξενιτεμένα μου πουλιά (Κωνσταντής Πιστιόλης)
Η ουρά του αλόγου,
Μαύρη πεταλούδα (σόλο στο τέλος από τσέλο και κλαρίνο),
Στις χαραυγιες ξεχνιέμαι,
η Ρόζα η ναζιάρα,
Το γράμμα,
Σου μιλώ και κοκκινίζεις (Δ. Σαββόπουλος),
Πάντα Θλιμμενη Χαραυγή,
Αυτή η.νύχτα (για το Μόνο Ξυδους),
Ερωτοκριτος,
Μαλαματενια λόγια,
Ραμόν,
Σκουλαρίκι (ένα ποσό του εισιτηρίου θα δοθεί στα κορίτσια του Ιδρύματος Φιλοθέης)
encore:
Σύννεφα του γιαλού (ωραία εκτέλεση),
Βοσκαρουδακι αμουστακο
0:26
encore 2:
Τούτο το μήνα (a capella),
Δε λες κουβέντα (a capella),
Ξενυχτησα στην πόρτα σου (Βίκυ Μοσχολιού - a capella),
Χίλια καλώς εσμίξαμε (χωρίς μικρόφωνο). 0:36
Το χειμώνα, ο Χαρούλης δεν εμφανίστηκε σε κάποια από τις μουσικές σκηνές, αλλά έκανε λίγες μόνο συναυλίες στο Βοτανικό (Αθήνα) και το Fix Factory of Sound (Θεσσαλονίκη). Το είχε ανάγκη, μετά τις συνεχόμενες συναυλίες του τα τρία προηγούμενα χρόνια. Το χρειαζόταν για να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές στη μουσική πρόταση του και να εμφανιστεί ανανεωμένος στην καλοκαιρινή περιοδεία. Το έκανε ίσως και για να τον πεθυμήσει ο κόσμος...
Αν λάβουμε υπόψιν τις περσινές συναυλίες του, ο Χαρούλης θα μπορούσε να συνεχίσει με την ίδια μουσική πρόταση και φέτος. Οι περισσότεροι θα ήταν ευχαριστημένοι. Εμείς θα ήμασταν;
Ναι, θα χαιρόμασταν για τη φωνή, το ήθος και το μέλλον αυτού του παιδιού. Θα μας χαροποιούσε που ένας νέος μουσικός έχει τόσο μεγάλη επιτυχία, παίζοντας τραγούδια, που σε κάποιο βαθμό δεν παίζονται στο ραδιόφωνο... Θα θέλαμε όμως να δοκιμάσει και κάτι καινούργιο, να φρεσκάρει - ίσως - τη μουσική του και να ρισκάρει. Το έκανε αυτό το πράγμα το βράδυ της Τρίτης;
Σε κάποιο βαθμό ναι. Αν συγκρίνουμε την προχθεσινή συναυλία με τις περσινές στο Θέατρο Βράχων και το Λυκαβηττό, υπήρχαν κάποιες διαφορές. Κατ' αρχάς, στους μουσικούς προστέθηκε ο Λευτέρης Ανδριώτης (Λύρα), κάτι που περίμενα ότι θα γινόταν κάποια στιγμή. Βέβαια, ακόμη κι αν η προσθήκη της λύρας, δημιουργεί προσδοκίες για μια παραδοσιακή στροφή της μουσικής, θα έλεγα ότι το τελικό αποτέλεσμα είχε μάλλον περισσότερα ροκ στοιχεία. Τα "κοφτά" αρπίσματα του Παύλου Συνοδινού στην κιθάρα και τα παιχνίδια του με την πεταλιέρα, άλλοτε ανέβαζαν τα τραγούδια κι άλλοτε δημιουργούσαν μια post-rock ατμόσφαιρα (στη "Μαύρη Πεταλούδα", το "Ξενιτεμένα μου πουλιά" και το "Train" - δε γνωρίζουμε την επίσημη ονομασία του τραγουδιού). Επιπλέον, ο Μιχάλης Πορφύρης έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στις νέες εκτελέσεις αρκετών τραγουδιών και ο Πάνος Τόλιος έπαιξε πιο δυναμικά, φέρνοντας στο μυαλό μας την εποχή που ήταν στα "Ξύλινα Σπαθιά".
Μουσικά θα έλεγα ότι ο Γιάννης Χαρούλης μας πρόσφερε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες εκτελέσεις των τραγουδιών του (κι όχι μόνο). Πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα ότι:
- το instrumental "Train" ήταν ένα απίστευτο γέμισμα ανάμεσα στα κομμάτια, το οποίο μου έφερε στο μυαλό το "Σ' αφήνω γεια" του Θανάση Παπακωνσταντίνου (στο "Αγρύπνια"),
- η εκτέλεση του "Μαύρη Πεταλούδα" ήταν ίσως η καλύτερη που έχω ακούσει με post-rock στοιχεία και ωραία solo από τσέλο και κλαρίνο στο τέλος,
- το "Της Λήθης το πηγάδι" έχει ένα δυνατό ροκ κλείσιμο με solo κιθάρας,
- το "Ο τρελός" που αφιέρωσε ο Γιάννης στην αδερφή του (το Αννιώ), που ξενιτεύτηκε πρόσφατα, ξεκίνησε με solo από τη λύρα και κατά τη διάρκεια του, το τσέλο δημιούργησε μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα,
- ο "Άδης" είχε ένα δυναμικό κλείσιμο,
- το "Σύννεφα στο γιαλό" απογειώθηκε με τη λύρα να μπαίνει όμορφα στο τραγούδι και τέλος
- το κλείσιμο της συναυλίας με το Γιάννη να ζητά να κλείσουν τα φώτα, να αποχωρίζεται το μικρόφωνο και να τραγουδάει με όλη του τη δύναμη το "Χίλια καλώς εσμίξαμε." Ήμασταν σχετικά μακριά από τη σκηνή και πιστέψτε με τον ακούγαμε καλά, ακόμη κι αν ο κόσμος δεν έκανε απόλυτη ησυχία...
Μετά από όλα τα παραπάνω, αν σας πω ότι οι περσινές συναυλίες του σε ανοιχτούς χώρους ήταν πιο δυναμικές παό την προχθεσινή, θα με πιστέψετε; Κι όμως... Μουσικά, κερδίσαμε αρκετά στοιχεία από αυτή τη συναυλία. Όμως, αρκετά τραγούδια που απογειώνονταν σε προηγούμενες εμφανίσεις, έπαιξαν σε πιο ήρεμο tempo προχθες. Αυτό δεν είναι κακό βέβαια. Ο Γιάννης είναι πρώτα μουσικός και μετά "ψυχαγωγός".
Ακόμη, αξίζει να σημειωθεί ότι η διασκευή στο "Όταν χαράζει" δεν ήταν πετυχημένη κατά τη γνώμη μου και δεν ταίριαζε στη φωνή του Χαρούλη.
Εν κατακλείδι, ο Γιάννης Χαρούλης διανύει μια περίοδο υπερβολικά μεγάλης αναγνώρισης από τον κόσμο. Το κοινό του Θανασάρα και του Σωκράτη είναι σε κάθε συναυλία του, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κι άλλοι που δεν ακούν τους δύο παραπάνω. Η κορυφή είναι όμορφη και παράλληλα επικίνδυνη. Ο Γιάννης είναι έξυπνο και παράλληλα σεμνό παιδί. Αυτό το μεταδίδει στον κόσμο και πιστέψτε με δεν είναι εύκολο... Να 'ναι καλά και να συνεχίσει να μας ταξιδεύει με τη φωνή του...Μαζί με το Γιάννη Χαρούλη έπαιξαν οι εξής μουσικοί:
Κωνσταντής Πιστιόλης/ πνευστά
Μιχάλης Πορφύρης/ τσέλο
Παύλος Συνοδινός/ ηλεκτρική κιθάρα
Πάνος Τόλιος/ τύμπανα
Λευτέρης Ανδριώτης / Λύρα
Τραγούδια που ακούσαμε
21:45
Πλυστρα του ουρανού,
Ανεμόσκαλα,
Τότε κι εγώ θα θυμηθώ,
Μαγγανείες,
Άδης,
Της Λήθης το πηγάδι (σε ωραία ροκ εκτέλεση),
Του Λασιθίου τη στράτα,
Ο τρελός (για την αδερφή του που ξενιτεύτηκε πρόσφατα)
Παράβαση από τους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη,
Άιντε και ξέχασα,
Ένας μικρός λαός,
Πάνω στ΄ αργυρό σκαμνί,
Έλα πάρε με,
Τριανταφυλλακι,
Ακροβάτης (Χαινηδες) με το Μίλτο Πασχαλιδη,
Σαν είχες άλλον στην καρδιά (Με το Μίλτο Πασχαλίδη)
Χειμωνανθος,
Train (instrumental - πολύ ωραίο),
Αγριμια,
Ένα γύρο το φεγγάρι,
Τι λάθος κάνω,
Συ μ΄ έμαθες πώς αγαπούν,
Απόψε,
Εγώ δεν είμαι ποιητής,
Όταν χαράζει,
Ξενιτεμένα μου πουλιά (Κωνσταντής Πιστιόλης)
Η ουρά του αλόγου,
Μαύρη πεταλούδα (σόλο στο τέλος από τσέλο και κλαρίνο),
Στις χαραυγιες ξεχνιέμαι,
η Ρόζα η ναζιάρα,
Το γράμμα,
Σου μιλώ και κοκκινίζεις (Δ. Σαββόπουλος),
Πάντα Θλιμμενη Χαραυγή,
Αυτή η.νύχτα (για το Μόνο Ξυδους),
Ερωτοκριτος,
Μαλαματενια λόγια,
Ραμόν,
Σκουλαρίκι (ένα ποσό του εισιτηρίου θα δοθεί στα κορίτσια του Ιδρύματος Φιλοθέης)
encore:
Σύννεφα του γιαλού (ωραία εκτέλεση),
Βοσκαρουδακι αμουστακο
0:26
encore 2:
Τούτο το μήνα (a capella),
Δε λες κουβέντα (a capella),
Ξενυχτησα στην πόρτα σου (Βίκυ Μοσχολιού - a capella),
Χίλια καλώς εσμίξαμε (χωρίς μικρόφωνο). 0:36