Η σκέψη γυρνούσε για αρκετό καιρό στο μυαλό μου. Τι δουλειά έχουν οι εθνικοί ύμνοι σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ακόμα κι αν αυτός είναι εθνικών ομάδων; Ποιον ακριβώς ρόλο εξυπηρετούν; Αδυνατούσα να βρω μια πειστική απάντηση που να μην σχετίζεται έστω και έμμεσα με το ρατσισμό, τον οποίο και η ίδια FIFA -υποτίθεται ότι- πολεμά.
Τη βραδιά του ημιτελικού Βραζιλία-Γερμανία τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Στην ανάκρουση του Βραζιλιάνικου εθνικού ύμνου σύσσωμοι οι παίκτες της γηπεδούχου αγκαλιάστηκαν και τραγούδησαν παρέα με τις χιλιάδες των θεατών. Ήταν στ’ αλήθεια τόσο το πάθος που επεδείκνυαν που προς στιγμήν πήγα να παρασυρθώ κι εγώ. Μάλιστα προς το τέλος έπαυσε η μουσική και ακούγαμε τον ύμνο a capella. Το πώς εξελίχθηκε το παιχνίδι είναι πλέον γνωστό τοις πάσι, όπως και το γεγονός ότι οι Βραζιλιάνοι μάλλον εξάντλησαν τα αποθέματα τους σε εθνική υπερηφάνεια πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας.
Το θέμα είναι σίγουρα πολυεπίπεδο, αλλά δεν έχω σκοπό να εκμεταλλευτώ αυτή τη συγκυρία για να το θίξω ούτε καν επιδερμικά. Η θέση μου όμως παραμένει αναλλοίωτη. Να καταργηθούν άμεσα οι εθνικοί ύμνοι από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Και για να προλάβω τους καλοθελητές, έχω να καταθέσω και συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση. Από τη στιγμή που ένας εθνικός ύμνος ο οποίος γράφτηκε πριν από δεκάδες χρόνια –στην καλύτερη περίπτωση– δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τη σημερινή κατάσταση ενός έθνους ή μιας χώρας, απαιτείται μια ριζική μουσική αναδιάρθρωση. Κάθε χώρα μπορεί, πριν από κάθε σημαντική διοργάνωση που συμμετέχει, να επιλέξει ένα τραγούδι το οποίο θα συνοδεύει την είσοδο της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο. Είναι η ιδανική ευκαιρία να γνωρίσουμε τον πολιτισμό και τη μουσική κουλτούρα μιας χώρας μέσω του συγκεκριμένου τραγουδιού. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι δε θα υπάρξουν αντιδράσεις. Για παράδειγμα, ποιο τραγούδι θα μπορούσε να εκπροσωπήσει επάξια την ελληνική εθνική ομάδα στο φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου; Μπουζούκια ή έντεχνο; Ελληνικός ή αγγλικός στίχος; Τα διλήμματα πολλά και οι απαντήσεις κάθε άλλο παρά εύκολες.
Αν από την άλλη θέλουμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα, το τραγούδι θα πρέπει να είναι πρωτότυπο και να γράφεται «κατά παραγγελία». Η επιλογή του μπορεί να γίνεται με απευθείας ανάθεση από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία ή με ένα διαγωνισμό στα πρότυπα της Eurovision. Στην περίπτωση που οι προτάσεις ξεπερνούν τις προσδοκίες και... ξεχειλίζουν ποιότητα, μπορεί η ομάδα να χρησιμοποιεί διαφορετικό τραγούδι σε κάθε αγώνα. Για παράδειγμα, η Ελλάδα θα μπορούσε να προωθήσει 4 διαφορετικά άσματα στους 4 αγώνες που έδωσε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και να καλύψει έτσι ένα ευρύ φάσμα του χάους που επικρατεί στα μουσικά ακούσματα των πολιτών της.
Το καλύτερο όμως θα είναι το live. Οι καλλιτέχνες δηλαδή που έγραψαν το τραγούδι ή που επιλέχθηκαν να το ερμηνεύσουν (τι χαλασμός έχει να γίνει!) θα παρουσιάζουν το τραγούδι ζωντανά στο γήπεδο. Σκεφτείτε μονάχα πόσο περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε αν η Καλομοίρα αντί για τον εθνικό ύμνο, δοκίμαζε μια εκτέλεση του Secret Combination με φόντο τον Καραγκούνη, τον Μανωλά και τ’ άλλα παιδιά!
Αρκετά το συζητήσαμε όμως. Αύριο θα διεξαχθεί ο μεγάλος τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου και ήδη η Γερμανία και η Αργεντινή έχουν πάρει θέσεις. Επειδή είναι κάπως αργά για δημιουργία τραγουδιού κατά παραγγελία, αναγκαστικά θα πάρουμε από τα έτοιμα.
Το συγκρότημα του Γιοακίμ Λεβ (ναι, αυτού που δεν κολλούσε «ξέρετε εσείς τι» κάτω από το κάθισμα ή το θρανίο του στο σχολείο), ξεπερνώντας τεχνηέντως τυχόν αναφορές σε Kraftwerk ή Rammstein, θα μπορούσε να βγει στο γήπεδο υπό τους ήχους της Helene Fischer. Το "Atemlos durch die Nacht" (μτφ. Χωρίς ανάσα όλη τη νύχτα) αποτελεί έναν από τους ύμνους των γερμανικών κλαμπ και μάλιστα από τους λιγότερο κακόγουστους –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
(Παρεμπιπτόντως, ξέρετε, στη Γερμανία δεν υπάρχουν μονάχα αυτά τα χωμένα, προχωρημένα, σούπερ-ντούπερ και ουάου κλαμπ του Βερολίνου που παίζουν μουσική έτη φωτός μπροστά! Υπάρχουν και τα άλλα, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε κακογουστιά και κιτσαριό από μια ντουζίνα ελληνικά. Ποιος είπε ότι δεν είμαστε Ευρώπη;)
Η Αργεντινή, από τη μεριά της, θα επέλεγε να βγει με κάτι λιγότερο προκλητικό. Άλλωστε, πώς να καταφέρει να υποσκελίσει την 7άρα της Γερμανίας με μια αγχώδη πρόκριση στα πέναλτι; Πριν από την έναρξη του παιχνιδιού οι εντυπώσεις είναι με τους Γερμανούς και καλύτερα οι Αργεντίνοι να μπουν πιο συγκρατημένα -και συγκροτημένα. Έτσι, θα μπορούσε να προτιμηθεί το "Don't Cry For Me Argentina". Έστω κι αν στην παραγωγή του τραγουδιού δεν ενεπλάκη κάποιος Αργεντίνος καλλιτέχνης, η προτροπή του θα χρειαστεί στους φιλάθλους της ομάδας του Μέσι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Άλλωστε μετά τον νικηφόρο ημιτελικό κατά της Ολλανδίας η πρώτη, αυθόρμητη αντίδρασή τους ήταν το κλάμα.
Ας νικήσει το ποδόσφαιρο... και η μουσική!
Ανανέωση 19.07.2014
Προφητική αποδείχτηκε η επιλογή του "Atemlos"! Δείτε παρακάτω το βίντεο με τη ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού από την Helene Fischer στην υποδοχή των Γερμανών διεθνών στο Βερολίνο
Τη βραδιά του ημιτελικού Βραζιλία-Γερμανία τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Στην ανάκρουση του Βραζιλιάνικου εθνικού ύμνου σύσσωμοι οι παίκτες της γηπεδούχου αγκαλιάστηκαν και τραγούδησαν παρέα με τις χιλιάδες των θεατών. Ήταν στ’ αλήθεια τόσο το πάθος που επεδείκνυαν που προς στιγμήν πήγα να παρασυρθώ κι εγώ. Μάλιστα προς το τέλος έπαυσε η μουσική και ακούγαμε τον ύμνο a capella. Το πώς εξελίχθηκε το παιχνίδι είναι πλέον γνωστό τοις πάσι, όπως και το γεγονός ότι οι Βραζιλιάνοι μάλλον εξάντλησαν τα αποθέματα τους σε εθνική υπερηφάνεια πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας.
Η φωτογραφία προέρχεται από το twitter.
Το θέμα είναι σίγουρα πολυεπίπεδο, αλλά δεν έχω σκοπό να εκμεταλλευτώ αυτή τη συγκυρία για να το θίξω ούτε καν επιδερμικά. Η θέση μου όμως παραμένει αναλλοίωτη. Να καταργηθούν άμεσα οι εθνικοί ύμνοι από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Και για να προλάβω τους καλοθελητές, έχω να καταθέσω και συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση. Από τη στιγμή που ένας εθνικός ύμνος ο οποίος γράφτηκε πριν από δεκάδες χρόνια –στην καλύτερη περίπτωση– δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τη σημερινή κατάσταση ενός έθνους ή μιας χώρας, απαιτείται μια ριζική μουσική αναδιάρθρωση. Κάθε χώρα μπορεί, πριν από κάθε σημαντική διοργάνωση που συμμετέχει, να επιλέξει ένα τραγούδι το οποίο θα συνοδεύει την είσοδο της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο. Είναι η ιδανική ευκαιρία να γνωρίσουμε τον πολιτισμό και τη μουσική κουλτούρα μιας χώρας μέσω του συγκεκριμένου τραγουδιού. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι δε θα υπάρξουν αντιδράσεις. Για παράδειγμα, ποιο τραγούδι θα μπορούσε να εκπροσωπήσει επάξια την ελληνική εθνική ομάδα στο φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου; Μπουζούκια ή έντεχνο; Ελληνικός ή αγγλικός στίχος; Τα διλήμματα πολλά και οι απαντήσεις κάθε άλλο παρά εύκολες.
Αν από την άλλη θέλουμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα, το τραγούδι θα πρέπει να είναι πρωτότυπο και να γράφεται «κατά παραγγελία». Η επιλογή του μπορεί να γίνεται με απευθείας ανάθεση από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία ή με ένα διαγωνισμό στα πρότυπα της Eurovision. Στην περίπτωση που οι προτάσεις ξεπερνούν τις προσδοκίες και... ξεχειλίζουν ποιότητα, μπορεί η ομάδα να χρησιμοποιεί διαφορετικό τραγούδι σε κάθε αγώνα. Για παράδειγμα, η Ελλάδα θα μπορούσε να προωθήσει 4 διαφορετικά άσματα στους 4 αγώνες που έδωσε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και να καλύψει έτσι ένα ευρύ φάσμα του χάους που επικρατεί στα μουσικά ακούσματα των πολιτών της.
Το καλύτερο όμως θα είναι το live. Οι καλλιτέχνες δηλαδή που έγραψαν το τραγούδι ή που επιλέχθηκαν να το ερμηνεύσουν (τι χαλασμός έχει να γίνει!) θα παρουσιάζουν το τραγούδι ζωντανά στο γήπεδο. Σκεφτείτε μονάχα πόσο περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε αν η Καλομοίρα αντί για τον εθνικό ύμνο, δοκίμαζε μια εκτέλεση του Secret Combination με φόντο τον Καραγκούνη, τον Μανωλά και τ’ άλλα παιδιά!
Αρκετά το συζητήσαμε όμως. Αύριο θα διεξαχθεί ο μεγάλος τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου και ήδη η Γερμανία και η Αργεντινή έχουν πάρει θέσεις. Επειδή είναι κάπως αργά για δημιουργία τραγουδιού κατά παραγγελία, αναγκαστικά θα πάρουμε από τα έτοιμα.
Το συγκρότημα του Γιοακίμ Λεβ (ναι, αυτού που δεν κολλούσε «ξέρετε εσείς τι» κάτω από το κάθισμα ή το θρανίο του στο σχολείο), ξεπερνώντας τεχνηέντως τυχόν αναφορές σε Kraftwerk ή Rammstein, θα μπορούσε να βγει στο γήπεδο υπό τους ήχους της Helene Fischer. Το "Atemlos durch die Nacht" (μτφ. Χωρίς ανάσα όλη τη νύχτα) αποτελεί έναν από τους ύμνους των γερμανικών κλαμπ και μάλιστα από τους λιγότερο κακόγουστους –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
(Παρεμπιπτόντως, ξέρετε, στη Γερμανία δεν υπάρχουν μονάχα αυτά τα χωμένα, προχωρημένα, σούπερ-ντούπερ και ουάου κλαμπ του Βερολίνου που παίζουν μουσική έτη φωτός μπροστά! Υπάρχουν και τα άλλα, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε κακογουστιά και κιτσαριό από μια ντουζίνα ελληνικά. Ποιος είπε ότι δεν είμαστε Ευρώπη;)
Η Αργεντινή, από τη μεριά της, θα επέλεγε να βγει με κάτι λιγότερο προκλητικό. Άλλωστε, πώς να καταφέρει να υποσκελίσει την 7άρα της Γερμανίας με μια αγχώδη πρόκριση στα πέναλτι; Πριν από την έναρξη του παιχνιδιού οι εντυπώσεις είναι με τους Γερμανούς και καλύτερα οι Αργεντίνοι να μπουν πιο συγκρατημένα -και συγκροτημένα. Έτσι, θα μπορούσε να προτιμηθεί το "Don't Cry For Me Argentina". Έστω κι αν στην παραγωγή του τραγουδιού δεν ενεπλάκη κάποιος Αργεντίνος καλλιτέχνης, η προτροπή του θα χρειαστεί στους φιλάθλους της ομάδας του Μέσι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Άλλωστε μετά τον νικηφόρο ημιτελικό κατά της Ολλανδίας η πρώτη, αυθόρμητη αντίδρασή τους ήταν το κλάμα.
Ας νικήσει το ποδόσφαιρο... και η μουσική!
Ανανέωση 19.07.2014
Προφητική αποδείχτηκε η επιλογή του "Atemlos"! Δείτε παρακάτω το βίντεο με τη ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού από την Helene Fischer στην υποδοχή των Γερμανών διεθνών στο Βερολίνο