Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας και η
συνεχής προσπάθεια για ενσυνείδητη ή ασυνείδητη ενημέρωση έχουν
παραγκωνίσει την πραγματοποίηση και κατ’ επέκταση απόλαυση πολλών
αναγκών που έχει ο καθένας μας. Δεν το καταλαβαίνουμε, μιας που δε
στεκόμαστε ούτε ένα λεπτό για να σκεφτούμε τι όντως θέλουμε πέρα από τη
διαγραφή γραμμών στις to do λίστες μας.
Η μουσική δε θα μπορούσε παρά να είναι κι αυτή θύμα των περιστάσεων. Ο διαρκής αγώνας να προλάβεις να ακούσεις ό,τι πιο σύγχρονο και καινούριο υπάρχει σε εμπλέκει σε ένα ατέρμονο εθιστικό γαϊτανάκι που, αν δεν το ελέγξεις, μπορεί να σε βγάλει knock-out έχοντας κατασπαράξει το προσωπικό σου αισθητήριο μανιασμένα. Μία τέτοια μικρή στιγμή αναλαμπής ήταν όταν αντιλήφθηκα πόσο καιρό έχω να ακούσω παλιούς αγαπημένους δίσκους.
Πριν από τέσσερις περίπου εβδομάδες αποφάσισα, έπειτα από πολύ καιρό, να ακούσω το Aja των Steely Dan. Είχα ξεχάσει πόσο ολοκληρωμένη μπορεί να είναι η μουσική, πόσο μεστή και φροντισμένη, ακόμη κι αν προέρχεται από εποχή που τα τεχνικά μέσα δε βοηθούσαν όσο σήμερα. Και είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν καλλιτέχνες –με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως– δύο ταχυτήτων. Ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, υπάρχει μια κάστα ολίγων που αυτό που τους αφορά είναι η ίδια η τέχνη της μουσικής και όχι η μουσική παραγωγή. Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποιον δόκιμο όρο για να διατυπώσω ακριβέστερα αυτό που υπάρχει απροσδιόριστα ως ιδέα στο μυαλό μου, αυτός θα ήταν πανεπιστημιακή μουσική και όχι από όποιο όποιο πανεπιστήμιο, αλλά από Χάρβαρντ και άνω. Είναι ασύλληπτο πώς ορισμένοι άνθρωποι στοχεύουν στην ολότητα και επιτυγχάνουν, με πάρα πολλή δουλειά, την τελειότητα. Ξεκινώντας από τη σύνθεση και τη στιχουργική για να καταλήξεις στην ερμηνεία και τη λεπτομερή ηχογράφηση. Μερικοί από αυτούς είναι οι λόγοι που αγαπώ τους Steely Dan, την Kate Bush, τους Spoon, τον John Coltraine, τον Miles Davis, τους Talk Talk και τον Bacharach, γιατί άφησαν και ορισμένοι εξακολουθούν να αφήνουν εποχή με το έργο τους. Ανήκουν σε εκείνη την ομάδα που δε μπορεί να ανακατευτεί με τη σημερινή αναλώσιμη "πλέμπα" των δισκογραφικών, που αν κάποιοι εξακολουθούν να υπάρχουν έπειτα από καμιά δεκαετία θα είναι εργαστηριακό επίτευγμα.
Όλοι αυτοί υπήρξαν η πηγή έμπνευσης της σημερινής κυριακάτικης λίστας που στοιχειοθετήθηκε με αγάπη και μεράκι. Δυστυχώς θα προέκυπτε ένα ετερόκλητο αποτέλεσμα αν περιελάμβανα μέσα όλους όσους ήθελα και γι αυτόν το λόγο περιορίστηκα στα ύδατα της ροκ σκηνής. Αυτή μου έδωσε άλλωστε και την πρώτη έμπνευση, με την υπόσχεση κάποια επόμενη Κυριακή στο Mixgrill να την αφιερώσω στη jazz.
Η ανάρτηση δε θα ήταν ολοκληρωμένη αν δεν τη συνόδευα με το συγκεκριμένο έργο του Paul Klee, που ανήκει στη συλλογή του αφιερωμένη στη μουσική. Ο τελευταίος γαλουχημένος στην τεράστια μουσική και εικαστική παράδοση της Γερμανίας δε θα μπορούσε παρά να αναπτύξει μια διττή καλλιτεχνικά φύση που αμφιταλαντευόταν επιτυχώς ανάμεσα και στα δύο. Τέχνη άλλης κάστας και αυτή που προοριζόταν μόνο για όσους ήθελαν να έχουν τις αισθήσεις τους τεντωμένες προς όλες τις κατευθύνσεις.
“This is for me the essence of true romance / Sharing the things we know and love with those of my kind” τραγουδά στο Daecon Blues ο Donald Fagen, χωρώντας μέσα σε δύο μόνο αράδες την ουσία της δημιουργίας τους.
Ελπίζω να απολαύσετε τη λίστα όσο κι εγώ!
Από το spotify απουσιάζουν οι Tool.
Το MixGrill πηγαίνει και στο tape.ly. Ακούστε τη σημερινή λίστα Abstract Music @ tape.ly
Τα τραγούδια
01. Steely Dan - Deacon Blues
02. Spoon - Everything Hits At Once
03. Kate Bush - Wuthering Heights
04. Fleetwood Mac - Storms
05. Talk Talk - Such A Shame
06. Teenage Fanclub - Your Love Is The Place Where I Come From
07. Super Furry Animals - Juxtaposed With U
08. Dinosaur Jr. - Little Fury Things
09. The Who - Love Reign O'er Me
10. Rolling Stones - Wild Horses
11. Elton John - Tiny Dancer
12. Bob Dylan & Van Morrison - Crazy Love
13. Bruce Springsteen - Downbound Train
14. Blur - Out Of Time
15. Pearl Jam - Nothingman
16. TV On The Radio - Family Tree
17. Wilco - Jesus, etc
18. Velvet Underground - Sunday Morning
19. Tool - Schism
20. Yeah Yeah Yeahs - Zero
* Ο πίνακας που συνοδεύει τη λίστα είναι του Paul Klee και φέρει τον τίτλο "Abstraktes Terzett" (Abstract Trio, 1923). Η φωτογραφία προέρχεται από το Metropolitan Museum of Art.
Η μουσική δε θα μπορούσε παρά να είναι κι αυτή θύμα των περιστάσεων. Ο διαρκής αγώνας να προλάβεις να ακούσεις ό,τι πιο σύγχρονο και καινούριο υπάρχει σε εμπλέκει σε ένα ατέρμονο εθιστικό γαϊτανάκι που, αν δεν το ελέγξεις, μπορεί να σε βγάλει knock-out έχοντας κατασπαράξει το προσωπικό σου αισθητήριο μανιασμένα. Μία τέτοια μικρή στιγμή αναλαμπής ήταν όταν αντιλήφθηκα πόσο καιρό έχω να ακούσω παλιούς αγαπημένους δίσκους.
Πριν από τέσσερις περίπου εβδομάδες αποφάσισα, έπειτα από πολύ καιρό, να ακούσω το Aja των Steely Dan. Είχα ξεχάσει πόσο ολοκληρωμένη μπορεί να είναι η μουσική, πόσο μεστή και φροντισμένη, ακόμη κι αν προέρχεται από εποχή που τα τεχνικά μέσα δε βοηθούσαν όσο σήμερα. Και είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν καλλιτέχνες –με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως– δύο ταχυτήτων. Ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, υπάρχει μια κάστα ολίγων που αυτό που τους αφορά είναι η ίδια η τέχνη της μουσικής και όχι η μουσική παραγωγή. Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποιον δόκιμο όρο για να διατυπώσω ακριβέστερα αυτό που υπάρχει απροσδιόριστα ως ιδέα στο μυαλό μου, αυτός θα ήταν πανεπιστημιακή μουσική και όχι από όποιο όποιο πανεπιστήμιο, αλλά από Χάρβαρντ και άνω. Είναι ασύλληπτο πώς ορισμένοι άνθρωποι στοχεύουν στην ολότητα και επιτυγχάνουν, με πάρα πολλή δουλειά, την τελειότητα. Ξεκινώντας από τη σύνθεση και τη στιχουργική για να καταλήξεις στην ερμηνεία και τη λεπτομερή ηχογράφηση. Μερικοί από αυτούς είναι οι λόγοι που αγαπώ τους Steely Dan, την Kate Bush, τους Spoon, τον John Coltraine, τον Miles Davis, τους Talk Talk και τον Bacharach, γιατί άφησαν και ορισμένοι εξακολουθούν να αφήνουν εποχή με το έργο τους. Ανήκουν σε εκείνη την ομάδα που δε μπορεί να ανακατευτεί με τη σημερινή αναλώσιμη "πλέμπα" των δισκογραφικών, που αν κάποιοι εξακολουθούν να υπάρχουν έπειτα από καμιά δεκαετία θα είναι εργαστηριακό επίτευγμα.
Όλοι αυτοί υπήρξαν η πηγή έμπνευσης της σημερινής κυριακάτικης λίστας που στοιχειοθετήθηκε με αγάπη και μεράκι. Δυστυχώς θα προέκυπτε ένα ετερόκλητο αποτέλεσμα αν περιελάμβανα μέσα όλους όσους ήθελα και γι αυτόν το λόγο περιορίστηκα στα ύδατα της ροκ σκηνής. Αυτή μου έδωσε άλλωστε και την πρώτη έμπνευση, με την υπόσχεση κάποια επόμενη Κυριακή στο Mixgrill να την αφιερώσω στη jazz.
Η ανάρτηση δε θα ήταν ολοκληρωμένη αν δεν τη συνόδευα με το συγκεκριμένο έργο του Paul Klee, που ανήκει στη συλλογή του αφιερωμένη στη μουσική. Ο τελευταίος γαλουχημένος στην τεράστια μουσική και εικαστική παράδοση της Γερμανίας δε θα μπορούσε παρά να αναπτύξει μια διττή καλλιτεχνικά φύση που αμφιταλαντευόταν επιτυχώς ανάμεσα και στα δύο. Τέχνη άλλης κάστας και αυτή που προοριζόταν μόνο για όσους ήθελαν να έχουν τις αισθήσεις τους τεντωμένες προς όλες τις κατευθύνσεις.
“This is for me the essence of true romance / Sharing the things we know and love with those of my kind” τραγουδά στο Daecon Blues ο Donald Fagen, χωρώντας μέσα σε δύο μόνο αράδες την ουσία της δημιουργίας τους.
Ελπίζω να απολαύσετε τη λίστα όσο κι εγώ!
Το MixGrill πηγαίνει και στο tape.ly. Ακούστε τη σημερινή λίστα Abstract Music @ tape.ly
Τα τραγούδια
01. Steely Dan - Deacon Blues
02. Spoon - Everything Hits At Once
03. Kate Bush - Wuthering Heights
04. Fleetwood Mac - Storms
05. Talk Talk - Such A Shame
06. Teenage Fanclub - Your Love Is The Place Where I Come From
07. Super Furry Animals - Juxtaposed With U
08. Dinosaur Jr. - Little Fury Things
09. The Who - Love Reign O'er Me
10. Rolling Stones - Wild Horses
11. Elton John - Tiny Dancer
12. Bob Dylan & Van Morrison - Crazy Love
13. Bruce Springsteen - Downbound Train
14. Blur - Out Of Time
15. Pearl Jam - Nothingman
16. TV On The Radio - Family Tree
17. Wilco - Jesus, etc
18. Velvet Underground - Sunday Morning
19. Tool - Schism
20. Yeah Yeah Yeahs - Zero
* Ο πίνακας που συνοδεύει τη λίστα είναι του Paul Klee και φέρει τον τίτλο "Abstraktes Terzett" (Abstract Trio, 1923). Η φωτογραφία προέρχεται από το Metropolitan Museum of Art.