Χθες, Παρασκευή 26 Σεπτέμβρη, βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της ταινίας “Pulp: A Film about Life, Death and Supermarkets” στον κινηματογράφο Ideal, η οποία έκλεισε το διαγωνιστικό κομμάτι της ενότητας «Μουσική και Φιλμ» του φεστιβάλ "Νύχτες Πρεμιέρας". Αύριο, στην τελετή λήξης τού φεστιβάλ, θα έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε το νικητή.
Με τέτοιον τίτλο, περιμένεις πολλά από μια ταινία που αφορά μία από τις επιδραστικότερες και σημαντικότερες BritPop μπάντες. Ειδικά αν έχεις ακούσει και τους στίχους του Jarvis Cocker (σ.σ. frontman των Pulp), τότε μπαίνεις στο κλίμα πριν ακόμα μπεις στην αίθουσα.
Το ντοκιμαντέρ, το οποίο σκηνοθέτησε –και δημιούργησε ουσιαστικά– ο Florian Habricht, ξεφεύγει από τα κλισέ των συνηθισμένων μουσικών ντοκιμαντέρ και μας καλεί να εξερευνήσουμε την εικόνα των Pulp, όπως αυτή αποτυπώνεται σε μία ημέρα. Μία ημέρα, όμως, μεγίστης σημασίας, καθώς πρόκειται για την τελευταία μέρα της Βρετανικής περιοδείας της μπάντας, η οποία κλείνει με μια συναυλία στη γενέτειρα της, το Σέφιλντ. Όπως παραδέχονται σύσσωμα τα μέλη της μπάντας, «όσα περισσότερα άτομα ξέρεις στο κοινό, τόσο το χειρότερο, γιατί ξέρεις ότι δεν πρέπει να κάνεις κανένα λάθος».
Έτσι, ο Florian Habricht αποφασίζει να αλλάξει την αφηγηματική ροή του συνηθισμένου μουσικού ντοκιμαντέρ, που, συχνά, θέλει την ταινία να χωρίζεται σε δύο κομμάτια: απ’ τη μία να προβάλλει διαρκώς αποσπάσματα από παλιές συναυλίες και απ’ την άλλη να συνομιλεί με μουσικούς «γκουρού» και είδωλα για το πόσο σπουδαίος ή μοναδικός ήταν ο εκάστοτε καλλιτέχνης.
Ο Habricht πρωτοτυπεί και διαλέγει ως αφηγητή κάτι πιο συλλογικό. Το ίδιο το Σέφιλντ, τους ανθρώπους του, την καθημερινότητα του, την αγορά του, την ίδια τη μουσική των Pulp και, φυσικά, την πιο σημαντική μέρα του συγκροτήματος, την 8η Δεκεμβρίου 2012. Με άλλα λόγια, αντί ο Habricht να μας μιλήσει με τη συνηθισμένη δομή “from zero to hero”, διαλέγει ως αφηγηματικό άξονα την ημέρα που οι Pulp παίζουν στη home-town τους και το πιο απαιτητικό κοινό, 36 χρόνια μετά το σχηματισμό τους.
Η ταινία ξεκινά με την οθόνη του σταδίου του Σέφιλντ, όπου γίνεται η συναυλία, να γράφει «Sheffield, are you ready to go mental?» και λίγο μετά ακούγεται το εμβληματικό «Common People» και πιάνεις τον εαυτό σου και την υπόλοιπη αίθουσα να σιγοτραγουδάτε. Τα περισσότερα πλάνα που έχει επιλέξει ο Habricht, ώστε να μας δείξει την ενέργεια και την αύρα του συγκροτήματος, είναι από αυτή τη συναυλία. Στην οποία, οι Nick Banks (drums), Jarvis Cocker (vocals/guitar), Mark Webber (guitar), Steve Mackey (bass) και Candida Doyle (keyboard) έχουν ξεπεράσει την ηλικία των 50 και παρόλ’ αυτά δεν έχουν ξεχάσει πώς είναι να είσαι rockstar. Ειδικά, ο Jarvis, ο οποίος σε μία σκηνή, επιδίδεται σεξουαλικά πάνω στα ηχεία. Oh, Jarvis...
Έχουμε μικρές συζητήσεις με πολλούς κατοίκους του Σέφιλντ, μερικοί απ’ τους οποίους δεν έχουν ιδέα ή δεν τους αρέσουν οι Pulp, αλλά και με die-hard fans που φοράνε εσώρουχα με το όνομα του Jarvis σε γκλίτερ. Τις ονομάζω συζητήσεις, γιατί δεν είναι ακριβώς συνεντεύξεις. Δεν είναι καν ακριβώς ερωτήσεις αυτές που κάνει ο Habricht, απλά δίνει πάσα στους Sheffielders να μιλήσουν και να πουν την άποψη τους για τους Pulp, για το Σέφιλντ, τη ζωή, το θάνατο και ό, τι άλλο έχουν όρεξη να μιλήσουν. Και, πραγματικά, έχουν πολλή όρεξη. Από τη γραφική φιγούρα του περιπτερά έως ένα ζευγάρι μικρών παιδιών που, παρότι δεν έχουν ιδέα ποιοι είναι οι Pulp, στο άκουσμα του «Disco 2000» παραδέχονται πως «είναι ένας περίεργος τίτλος για τραγούδι, αλλά σε κάνει να χορέψεις».
Όμως, δεν θα ήταν ντοκιμαντέρ, αν δεν μιλούσαν και τα μέλη της μπάντας. Και πάλι, ο Habicht πρωτοτυπεί και δεν επιστρέφει στο παρελθόν, παρά μόνο όταν είναι αναγκαίο. Συνομιλεί με τα μέλη την προηγούμενη της συναυλίας και αποτυπώνει στην κάμερα τα συναισθήματα τους. Ο Jarvis ετοιμάζει τα ρούχα του, τα μαλλιά του, τα χάπια του • ο Banks προπονεί την ομάδα ποδοσφαίρου της κόρης του, η οποία έχει για χορηγό τους Pulp (!) • η Candida ομολογεί πως έκλαψε όταν ο Jarvis τής πρότεινε να επανενωθούν, γιατί φοβόταν ότι δε θα μπορούσε να παίξει λόγω της αρθρίτιδας της • ο Webber, οικογενειάρχης πια, λέει μερικές καυστικές ιστορίες απ’ το παρελθόν και απαντάει αφοπλιστικά στην ερώτηση αν ο Jarvis είναι common person «Well.. he has the potential to be one!», ενώ ο Mackey κάνει μια αναδρομή και μας εκμυστηρεύεται πως η μπάντα μίσησε τον pop εαυτό της μετά το «Different Class» και ήθελε να τον αποτινάξει μέσα απ’ το «This is Hardcore».
- «Ποιοι σας άρεσαν περισσότερο; Οι Blur ή οι Pulp;»
- «Οι Pulp. Σίγουρα οι Pulp. Οι στίχοι τους σου μιλούν απευθείας, καταλαβαίνεις; Οι στίχοι τους έχουν βάθος και μου αρέσει η μουσική να έχει βάθος.»
Αυτή ήταν η απάντηση μιας ηλικιωμένης κυρίας, που σε λίγα λεπτά μάς διηγήθηκε τη ζωή της, καταλήγοντας να μας πει πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την απολαμβάνουμε.
Εν κατακλείδι, η ταινία προορίζεται για το κοινό των Pulp, προφανώς, χωρίς να αποκλείει άλλους επίδοξους θεατές. Δεν είναι το παραδοσιακό rock documentary. Δεν μαθαίνεις ιστορικά στοιχεία ή την πορεία του συγκροτήματος στο χρόνο, όμως συνδέεσαι με την μπάντα σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο. Περιπλανιέσαι στη γενέτειρα τους, μοιράζεσαι τους φόβους και ανησυχίες τους. Γενικότερα, ο Habricht έχει πετύχει να «καταργήσει» την απρόσωπη πτυχή των συνηθισμένων συνεντεύξεων που περιλαμβάνει ένα μουσικό ντοκιμαντέρ και, πια, νιώθεις πως μετέχεις και εσύ στη συνομιλία.
Η ταινία προσφέρει ένα πολύ ζεστό συναίσθημα, έντονες διαπροσωπικές συζητήσεις, στις οποίες δεν λείπει ο συναισθηματισμός όταν πρόκειται για τη φήμη, τα ναρκωτικά και τις ανασφάλειες όλων των ανθρώπων. Είναι ένα tribute στους Pulp και τους 90's ύμνους που μας χάρισαν. Αν, λοιπόν, νιώθεις ότι χρωστάς κάτι σε αυτό το εμβληματικό συγκρότημα και, φυσικά, στον Jarvis, οφείλεις να αποτίσεις τον προσωπικό σου φόρο τιμής.
Υ.Γ. Σήμερα, 27 Σεπτέμβρη, η ταινία προβάλλεται σε επανάληψη στον κινηματογράφο Δαναός 2 και ώρα 19:30, με παρουσία του σκηνοθέτη, αλλά και του drummer των Pulp, Nick Banks. Μη την χάσετε.
Με τέτοιον τίτλο, περιμένεις πολλά από μια ταινία που αφορά μία από τις επιδραστικότερες και σημαντικότερες BritPop μπάντες. Ειδικά αν έχεις ακούσει και τους στίχους του Jarvis Cocker (σ.σ. frontman των Pulp), τότε μπαίνεις στο κλίμα πριν ακόμα μπεις στην αίθουσα.
Το ντοκιμαντέρ, το οποίο σκηνοθέτησε –και δημιούργησε ουσιαστικά– ο Florian Habricht, ξεφεύγει από τα κλισέ των συνηθισμένων μουσικών ντοκιμαντέρ και μας καλεί να εξερευνήσουμε την εικόνα των Pulp, όπως αυτή αποτυπώνεται σε μία ημέρα. Μία ημέρα, όμως, μεγίστης σημασίας, καθώς πρόκειται για την τελευταία μέρα της Βρετανικής περιοδείας της μπάντας, η οποία κλείνει με μια συναυλία στη γενέτειρα της, το Σέφιλντ. Όπως παραδέχονται σύσσωμα τα μέλη της μπάντας, «όσα περισσότερα άτομα ξέρεις στο κοινό, τόσο το χειρότερο, γιατί ξέρεις ότι δεν πρέπει να κάνεις κανένα λάθος».
Έτσι, ο Florian Habricht αποφασίζει να αλλάξει την αφηγηματική ροή του συνηθισμένου μουσικού ντοκιμαντέρ, που, συχνά, θέλει την ταινία να χωρίζεται σε δύο κομμάτια: απ’ τη μία να προβάλλει διαρκώς αποσπάσματα από παλιές συναυλίες και απ’ την άλλη να συνομιλεί με μουσικούς «γκουρού» και είδωλα για το πόσο σπουδαίος ή μοναδικός ήταν ο εκάστοτε καλλιτέχνης.
Ο Habricht πρωτοτυπεί και διαλέγει ως αφηγητή κάτι πιο συλλογικό. Το ίδιο το Σέφιλντ, τους ανθρώπους του, την καθημερινότητα του, την αγορά του, την ίδια τη μουσική των Pulp και, φυσικά, την πιο σημαντική μέρα του συγκροτήματος, την 8η Δεκεμβρίου 2012. Με άλλα λόγια, αντί ο Habricht να μας μιλήσει με τη συνηθισμένη δομή “from zero to hero”, διαλέγει ως αφηγηματικό άξονα την ημέρα που οι Pulp παίζουν στη home-town τους και το πιο απαιτητικό κοινό, 36 χρόνια μετά το σχηματισμό τους.
Η ταινία ξεκινά με την οθόνη του σταδίου του Σέφιλντ, όπου γίνεται η συναυλία, να γράφει «Sheffield, are you ready to go mental?» και λίγο μετά ακούγεται το εμβληματικό «Common People» και πιάνεις τον εαυτό σου και την υπόλοιπη αίθουσα να σιγοτραγουδάτε. Τα περισσότερα πλάνα που έχει επιλέξει ο Habricht, ώστε να μας δείξει την ενέργεια και την αύρα του συγκροτήματος, είναι από αυτή τη συναυλία. Στην οποία, οι Nick Banks (drums), Jarvis Cocker (vocals/guitar), Mark Webber (guitar), Steve Mackey (bass) και Candida Doyle (keyboard) έχουν ξεπεράσει την ηλικία των 50 και παρόλ’ αυτά δεν έχουν ξεχάσει πώς είναι να είσαι rockstar. Ειδικά, ο Jarvis, ο οποίος σε μία σκηνή, επιδίδεται σεξουαλικά πάνω στα ηχεία. Oh, Jarvis...
Έχουμε μικρές συζητήσεις με πολλούς κατοίκους του Σέφιλντ, μερικοί απ’ τους οποίους δεν έχουν ιδέα ή δεν τους αρέσουν οι Pulp, αλλά και με die-hard fans που φοράνε εσώρουχα με το όνομα του Jarvis σε γκλίτερ. Τις ονομάζω συζητήσεις, γιατί δεν είναι ακριβώς συνεντεύξεις. Δεν είναι καν ακριβώς ερωτήσεις αυτές που κάνει ο Habricht, απλά δίνει πάσα στους Sheffielders να μιλήσουν και να πουν την άποψη τους για τους Pulp, για το Σέφιλντ, τη ζωή, το θάνατο και ό, τι άλλο έχουν όρεξη να μιλήσουν. Και, πραγματικά, έχουν πολλή όρεξη. Από τη γραφική φιγούρα του περιπτερά έως ένα ζευγάρι μικρών παιδιών που, παρότι δεν έχουν ιδέα ποιοι είναι οι Pulp, στο άκουσμα του «Disco 2000» παραδέχονται πως «είναι ένας περίεργος τίτλος για τραγούδι, αλλά σε κάνει να χορέψεις».
Όμως, δεν θα ήταν ντοκιμαντέρ, αν δεν μιλούσαν και τα μέλη της μπάντας. Και πάλι, ο Habicht πρωτοτυπεί και δεν επιστρέφει στο παρελθόν, παρά μόνο όταν είναι αναγκαίο. Συνομιλεί με τα μέλη την προηγούμενη της συναυλίας και αποτυπώνει στην κάμερα τα συναισθήματα τους. Ο Jarvis ετοιμάζει τα ρούχα του, τα μαλλιά του, τα χάπια του • ο Banks προπονεί την ομάδα ποδοσφαίρου της κόρης του, η οποία έχει για χορηγό τους Pulp (!) • η Candida ομολογεί πως έκλαψε όταν ο Jarvis τής πρότεινε να επανενωθούν, γιατί φοβόταν ότι δε θα μπορούσε να παίξει λόγω της αρθρίτιδας της • ο Webber, οικογενειάρχης πια, λέει μερικές καυστικές ιστορίες απ’ το παρελθόν και απαντάει αφοπλιστικά στην ερώτηση αν ο Jarvis είναι common person «Well.. he has the potential to be one!», ενώ ο Mackey κάνει μια αναδρομή και μας εκμυστηρεύεται πως η μπάντα μίσησε τον pop εαυτό της μετά το «Different Class» και ήθελε να τον αποτινάξει μέσα απ’ το «This is Hardcore».
- «Ποιοι σας άρεσαν περισσότερο; Οι Blur ή οι Pulp;»
- «Οι Pulp. Σίγουρα οι Pulp. Οι στίχοι τους σου μιλούν απευθείας, καταλαβαίνεις; Οι στίχοι τους έχουν βάθος και μου αρέσει η μουσική να έχει βάθος.»
Αυτή ήταν η απάντηση μιας ηλικιωμένης κυρίας, που σε λίγα λεπτά μάς διηγήθηκε τη ζωή της, καταλήγοντας να μας πει πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την απολαμβάνουμε.
Εν κατακλείδι, η ταινία προορίζεται για το κοινό των Pulp, προφανώς, χωρίς να αποκλείει άλλους επίδοξους θεατές. Δεν είναι το παραδοσιακό rock documentary. Δεν μαθαίνεις ιστορικά στοιχεία ή την πορεία του συγκροτήματος στο χρόνο, όμως συνδέεσαι με την μπάντα σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο. Περιπλανιέσαι στη γενέτειρα τους, μοιράζεσαι τους φόβους και ανησυχίες τους. Γενικότερα, ο Habricht έχει πετύχει να «καταργήσει» την απρόσωπη πτυχή των συνηθισμένων συνεντεύξεων που περιλαμβάνει ένα μουσικό ντοκιμαντέρ και, πια, νιώθεις πως μετέχεις και εσύ στη συνομιλία.
Η ταινία προσφέρει ένα πολύ ζεστό συναίσθημα, έντονες διαπροσωπικές συζητήσεις, στις οποίες δεν λείπει ο συναισθηματισμός όταν πρόκειται για τη φήμη, τα ναρκωτικά και τις ανασφάλειες όλων των ανθρώπων. Είναι ένα tribute στους Pulp και τους 90's ύμνους που μας χάρισαν. Αν, λοιπόν, νιώθεις ότι χρωστάς κάτι σε αυτό το εμβληματικό συγκρότημα και, φυσικά, στον Jarvis, οφείλεις να αποτίσεις τον προσωπικό σου φόρο τιμής.
Υ.Γ. Σήμερα, 27 Σεπτέμβρη, η ταινία προβάλλεται σε επανάληψη στον κινηματογράφο Δαναός 2 και ώρα 19:30, με παρουσία του σκηνοθέτη, αλλά και του drummer των Pulp, Nick Banks. Μη την χάσετε.