Ότι ο Τζίμης Πανούσης αποτελεί συγκεκριμένη κατηγορία καλλιτέχνη, νομίζω πως είναι γνωστό. Ο άνθρωπος που έχει φανατικούς υποστηρικτές και φυσικά φανατικούς πολέμιους. Ο άνθρωπος που αναμιγνύει το ροκ, το ρεμπέτικο, τη σάτιρα πάντα με αρκετή αθυροστομία, έχει διαγράψει την δίκη του πορεία στην ελληνική σκηνή. Και όπως πάντα επειδή η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, εδώ μπαίνουν οι Μουσικές Ταξιαρχίες.
Η είδηση και μόνο ότι θα γίνει live των Μουσικών Ταξιαρχιών είναι το κίνητρο για να πας. Τέλος. Κανονικό live, στο όρθιο, όχι τραπεζάκια, όχι σε κανένα κέντρο. Όπως παλιά, όταν ξεκίνησαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες. Να δούμε τον Δρόλαπα και τον Πάζιο να οργώνουν με τις κιθάρες τους.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πράγματα για την ιστορία των Μουσικών Ταξιαρχιών, τουλάχιστον όπως τα έχω διαβάσει (μιας και ηλικιακά πρώτα άκουσα τις προσωπικές δουλειές του Τζιμάκου), αλλά θα ξεφύγουμε από τον σκοπό μας. Ο απολογισμός της εμφάνισης του Πανούση με τις Ταξιαρχίες.
Το Κύτταρο ασφυκτικά γεμάτο (sold out). Αν δεν ήσουν κοντά στο bar να παίρνεις εύκολα μπύρα, είχες πρόβλημα. Αν δεν ήσουν κοντά στην τουαλέτα και είχες πρόβλημα συχνοουρίας, πάλι είχες πρόβλημα. Ξεπερνώντας αυτά τα δυο τεχνικά προβλήματα, η συναυλία ξεκίνησε στις 23:00 με τον Τζιμάκο να βγαίνει μόνος του και να ανακοινώνει τις τέσσερις εμφανίσεις του με τους παλιούς συνοδοιπόρους του (3, 4, 17, 18/4, όλες στο Κύτταρο). Επιπρόσθετα, να αφιερώνει τη συναυλία στα δυο μέλη των Ταξιαρχιών Βέκιο (ντραμς) και Πολίτη (μπάσο) που δεν είναι στη ζωή. Έγινε το κάλεσμά του για να ανέβουν οι παλιοί on stage, που λένε στο χωριό μου, και πρώτο κομμάτι Disco Tsoutsouni.
Ο ήχος παρά πολύ καλός , ο Τζιμάκος μια χαρά, Δρόλαπας και Πάζιος να τους πιεις στο ποτήρι. Ο Πάζιος πιο εκδηλωτικός και πιο κοντά στον Τζιμάκο, ο Δρόλαπας στην άλλη άκρη μακριά, αποστασιοποιημένος θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά το μάτι του εξερευνούσε τα πάντα. Είναι η στιγμή, όμως, που βλέπεις αυτούς που ξεκίνησαν αυτό που έχει γράψει η ιστορία ως Μουσικές Ταξιαρχίες, και να ακούς κομμάτια όπως «Το παιδί του σωλήνα», «Οι εκλογές», «Μουσικές Ταξιαρχίες», «Ο Τεκές» (διασκευή ρεμπέτικο Ανέστης Δελιάς), «Πάρε το χαπάκι σου». Για να μην πολυλογούμε και τα εννέα τεμάχια της πρώτης τους κυκλοφορίας αποδόθηκαν όπως έπρεπε. Το κομμάτι βέβαια που μου έμεινε ήταν «Οι νύχτες της Μόσχας», που είναι από τα τέλη του '70 από ανεξάρτητη παραγωγή. Και φυσικά η ανταπόκριση του κόσμου στο «Ερωτικό».
Μόλις τελείωσε ο πρώτος δίσκος έφυγε ο Δρόλαπας, έμεινε ο Παζιος για λίγα κομμάτια ακόμα και τέλος πάντων άλλαξαν κάποια μέλη με τα οποία κάποια συνεργάστηκε και άλλα συνεργάζεται, ο Πανούσης. Οπότε το υπόλοιπο σετ είχε κομμάτια από τον δίσκο «Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν» αλλά και τις μετέπειτα δουλειές του Τζιμάκου μετά τις Ταξιαρχίες.
Ένα live που διήρκεσε δυόμιση ώρες χωρίς διάλειμμα. Να τα ακούν κάποιοι μπούμπηδες που δεν αντέχουν τα νεφράκια τους. Για συγκροτήματα μιλώ. Αν και τα έχουμε ξαναπεί αυτά.
Άλλα άσματα που ακούσαμε σε τόση ώρα μουσικής; Ενδεικτικά αναφέρω τα «Ναγκασάκι», «Γαμάτε γιατί χανόμαστε», «Γιαγιά Πατίνι», «Ανακωχή», «Κάγκελα Παντού», «Ούζο Power», «Φασμπίντερ και ξερό ψωμί», «Αχ Ευρώπη», «10.000 Watt» όπως και τα πιο πρόσφατα «Φάτε τους», « Obi obi bi». Και σχεδόν όλα με διάφορα ποιηματάκια για πρόλογο, πάντα με το ύφος και το χιούμορ του Τζιμάκου.
Επίσης να σημειωθεί ότι δόθηκε κείμενο στον Πανούση (το οποίο το εκφώνησε κανονικά) από την κατάληψη της Πρυτανείας (διαμαρτυρία για τις φυλακές τύπου Γ κλπ).
Και φτάνουμε κάπου προς το τέλος. «Ένα τραγούδι για το χειμώνα» και μετά κάλεσμα όλων αυτών που έπαιξαν για ένα σωστό κλείσιμο. Κλείσιμο με την διασκευή του We are the world αλά Πανούση : “USA for Marketing”. Αλλά και με «Νεοέλληνα» και «Σουζάνα». Και το σκηνικό ίδιο : ο Πάζιος δίπλα στον Τζιμακο, και ο Δρόλαπας στη θέση του αλλά πίσω από τους υπόλοιπους, σαν να μην ήθελε να πολύ φαίνεται. αλλά ψιλοχαμογελούσε και φαινόταν ότι το διασκέδαζε.
Μετά από τέτοιο live ο επίλογος είναι πολύ δύσκολος. Επειδή οι Μουσικές Ταξιαρχίες ήταν η αρχή για την υπόλοιπη συνέχεια του Πανούση ήταν ό,τι πιο ιδανικό να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουμε οι νέοι. Για αυτό κι εγώ θα κλείσω με παραλλαγμένους τους στίχους του «Ερωτικού»:
Κι εμείς σας αγαπάμε , Γ___ το Χ_____ μου!
(Έχουμε και Μεγάλη Εβδομάδα , συμπληρώστε τα κενά μόνοι σας)
Η είδηση και μόνο ότι θα γίνει live των Μουσικών Ταξιαρχιών είναι το κίνητρο για να πας. Τέλος. Κανονικό live, στο όρθιο, όχι τραπεζάκια, όχι σε κανένα κέντρο. Όπως παλιά, όταν ξεκίνησαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες. Να δούμε τον Δρόλαπα και τον Πάζιο να οργώνουν με τις κιθάρες τους.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πράγματα για την ιστορία των Μουσικών Ταξιαρχιών, τουλάχιστον όπως τα έχω διαβάσει (μιας και ηλικιακά πρώτα άκουσα τις προσωπικές δουλειές του Τζιμάκου), αλλά θα ξεφύγουμε από τον σκοπό μας. Ο απολογισμός της εμφάνισης του Πανούση με τις Ταξιαρχίες.
Το Κύτταρο ασφυκτικά γεμάτο (sold out). Αν δεν ήσουν κοντά στο bar να παίρνεις εύκολα μπύρα, είχες πρόβλημα. Αν δεν ήσουν κοντά στην τουαλέτα και είχες πρόβλημα συχνοουρίας, πάλι είχες πρόβλημα. Ξεπερνώντας αυτά τα δυο τεχνικά προβλήματα, η συναυλία ξεκίνησε στις 23:00 με τον Τζιμάκο να βγαίνει μόνος του και να ανακοινώνει τις τέσσερις εμφανίσεις του με τους παλιούς συνοδοιπόρους του (3, 4, 17, 18/4, όλες στο Κύτταρο). Επιπρόσθετα, να αφιερώνει τη συναυλία στα δυο μέλη των Ταξιαρχιών Βέκιο (ντραμς) και Πολίτη (μπάσο) που δεν είναι στη ζωή. Έγινε το κάλεσμά του για να ανέβουν οι παλιοί on stage, που λένε στο χωριό μου, και πρώτο κομμάτι Disco Tsoutsouni.
Ο ήχος παρά πολύ καλός , ο Τζιμάκος μια χαρά, Δρόλαπας και Πάζιος να τους πιεις στο ποτήρι. Ο Πάζιος πιο εκδηλωτικός και πιο κοντά στον Τζιμάκο, ο Δρόλαπας στην άλλη άκρη μακριά, αποστασιοποιημένος θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά το μάτι του εξερευνούσε τα πάντα. Είναι η στιγμή, όμως, που βλέπεις αυτούς που ξεκίνησαν αυτό που έχει γράψει η ιστορία ως Μουσικές Ταξιαρχίες, και να ακούς κομμάτια όπως «Το παιδί του σωλήνα», «Οι εκλογές», «Μουσικές Ταξιαρχίες», «Ο Τεκές» (διασκευή ρεμπέτικο Ανέστης Δελιάς), «Πάρε το χαπάκι σου». Για να μην πολυλογούμε και τα εννέα τεμάχια της πρώτης τους κυκλοφορίας αποδόθηκαν όπως έπρεπε. Το κομμάτι βέβαια που μου έμεινε ήταν «Οι νύχτες της Μόσχας», που είναι από τα τέλη του '70 από ανεξάρτητη παραγωγή. Και φυσικά η ανταπόκριση του κόσμου στο «Ερωτικό».
Μόλις τελείωσε ο πρώτος δίσκος έφυγε ο Δρόλαπας, έμεινε ο Παζιος για λίγα κομμάτια ακόμα και τέλος πάντων άλλαξαν κάποια μέλη με τα οποία κάποια συνεργάστηκε και άλλα συνεργάζεται, ο Πανούσης. Οπότε το υπόλοιπο σετ είχε κομμάτια από τον δίσκο «Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν» αλλά και τις μετέπειτα δουλειές του Τζιμάκου μετά τις Ταξιαρχίες.
Ένα live που διήρκεσε δυόμιση ώρες χωρίς διάλειμμα. Να τα ακούν κάποιοι μπούμπηδες που δεν αντέχουν τα νεφράκια τους. Για συγκροτήματα μιλώ. Αν και τα έχουμε ξαναπεί αυτά.
Άλλα άσματα που ακούσαμε σε τόση ώρα μουσικής; Ενδεικτικά αναφέρω τα «Ναγκασάκι», «Γαμάτε γιατί χανόμαστε», «Γιαγιά Πατίνι», «Ανακωχή», «Κάγκελα Παντού», «Ούζο Power», «Φασμπίντερ και ξερό ψωμί», «Αχ Ευρώπη», «10.000 Watt» όπως και τα πιο πρόσφατα «Φάτε τους», « Obi obi bi». Και σχεδόν όλα με διάφορα ποιηματάκια για πρόλογο, πάντα με το ύφος και το χιούμορ του Τζιμάκου.
Επίσης να σημειωθεί ότι δόθηκε κείμενο στον Πανούση (το οποίο το εκφώνησε κανονικά) από την κατάληψη της Πρυτανείας (διαμαρτυρία για τις φυλακές τύπου Γ κλπ).
Και φτάνουμε κάπου προς το τέλος. «Ένα τραγούδι για το χειμώνα» και μετά κάλεσμα όλων αυτών που έπαιξαν για ένα σωστό κλείσιμο. Κλείσιμο με την διασκευή του We are the world αλά Πανούση : “USA for Marketing”. Αλλά και με «Νεοέλληνα» και «Σουζάνα». Και το σκηνικό ίδιο : ο Πάζιος δίπλα στον Τζιμακο, και ο Δρόλαπας στη θέση του αλλά πίσω από τους υπόλοιπους, σαν να μην ήθελε να πολύ φαίνεται. αλλά ψιλοχαμογελούσε και φαινόταν ότι το διασκέδαζε.
Μετά από τέτοιο live ο επίλογος είναι πολύ δύσκολος. Επειδή οι Μουσικές Ταξιαρχίες ήταν η αρχή για την υπόλοιπη συνέχεια του Πανούση ήταν ό,τι πιο ιδανικό να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουμε οι νέοι. Για αυτό κι εγώ θα κλείσω με παραλλαγμένους τους στίχους του «Ερωτικού»:
Κι εμείς σας αγαπάμε , Γ___ το Χ_____ μου!
(Έχουμε και Μεγάλη Εβδομάδα , συμπληρώστε τα κενά μόνοι σας)