Μετά από την πολύ συνοπτική εισαγωγή της προηγούμενης Κυριακής, ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω το πρώτο άνιμε έργο αυτής της στήλης: το οποίο δε θα μπορούσε να ’ναι άλλο απ’ το κλασικό πια αριστούργημα του 2003 «Spirited Away» ή «Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων» του τεράστιου Χαγιάο Μιγιαζάκι (Hayao Miyazaki) και του στούντιο στο οποίο εργαζόταν μέχρι να αποσυρθεί το 2014, Studio Ghibli. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα πως η ταινία βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων το 2003.
Με την πρώτη ματιά η ταινία δεν ανήκει στη θεματολογία που ανέφερα στην εισαγωγή. Όμως κοιτάζοντας λίγο προσεκτικότερα τα σύμβολα που υπάρχουν διάχυτα στην ταινία, καταλαβαίνει κανείς πως δεν είναι μια απλή ιστορία ενηλικίωσης, αλλά μια αγωνιώδης αναζήτηση της ταυτότητας από την ηρωίδα.
Η μικρή Τσιχίρο (Chihiro) μετακομίζει με την οικογένειά της στα προάστια,. Όταν χάνονται στο δρόμο, βρίσκονται σε ένα μυστηριώδες τούνελ, στο τέλος του οποίου θα τους αποκαλυφθεί ένα εγκαταλελειμμένο Λούνα Παρκ. Η μικρή Τσιχίρο θα αντιληφθεί σύντομα πως δεν πρόκειται για ένα απλό Λούνα Παρκ, αλλά για ένα μαγικό λουτρό για θεούς και ένα μέρος άμεσα συνδεδεμένο με τη «Χώρα των Θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ, στο οποίο και θα βιώσει κάθε λογής συναίσθημα. Για να σώσει τους γονείς της, που έχουν μεταμορφωθεί σε γουρούνια, θα χρειαστεί να ξεπεράσει όποιο εμπόδιο σταθεί στο διάβα της και να αντιμετωπίσει κάθε φόβο της. Μεταξύ άλλων, στο ταξίδι της αυτό, θα προσπαθήσει να επαναφέρει την τάξη στο χαώδες βασίλειο της μάγισσας Γιουμπάμπα, να σώσει το θεό του ποταμού απ' τα σκουπίδια και να γνωρίσει την τρυφερότητα του έρωτα.
Η ταινία αποτελεί μια ωδή στη Μητέρα Φύση, την αγάπη, την παιδική αθωότητα, τη συνεργασία και τη συμβίωση, τόσο έμβιων όσο και άβιων όντων. Ταυτόχρονα μας υπενθυμίζει με ένα αίσθημα πικρίας και μελαγχολίας πόσο εύκολα ξεχνάμε στις μέρες μας την παράδοση. Σε μια εποχή μάλιστα που το παλιό οικογενειακό μοντέλο έχει αλλάξει ριζικά. Σαφώς, με έναν πανέμορφο τρόπο και συμβολισμό, μας φέρνει στη μνήμη και εκείνα τα παλιά αντικείμενα που πετάμε με ευκολία και συχνά καταλήγουν στον πάτο κάποιου ποταμού. Γενικά οτιδήποτε δεν αντιστοιχεί σε χρηματική αξία (γιατί σήμερα όλα μετρούνται με την αξία τους σε χρήμα) το ξεφορτωνόμαστε με ευκολία. Όμως, όπως πολύ έξυπνα μας επισημαίνει ο Miyazaki, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.
Ωστόσο, όλα αυτά δεν γίνονται επιφανειακά ή με προφανή τρόπο, όπως π.χ. στο «Πριγκίπισσα Μονονόκε», αλλά πιο συμβολικά (χωρίς να μειώνεται επ' ουδενί το άλλο αριστούργημα του Μιγιαζάκι). Ο Μιγιαζάκι επιλέγει να μας παρουσιάσει τις απόψεις και τις αξίες του σε ένα βαθιά πνευματικό ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου η ηρωίδα προσπαθεί διαρκώς να μην ξεχάσει το πραγματικό της όνομα, δηλαδή τις ρίζες της, ενώ κοντεύει να χαθεί σε μια τεχνοκρατική κοινωνία που έχει επισκιαστεί απ’ τον υψηλό φόρτο εργασίας και τον υπερκαταναλωτισμό.
Τέλος, θα ήθελα να κλείσω το παρθενικό άρθρο της στήλης τονίζοντας τα καταπληκτικά γραφικά της ταινίας, ζωγραφισμένα και σχεδιασμένα καρέ καρέ με το χέρι απ’ τον Μιγιαζάκι, που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του. Σας προκαλώ να παρατηρήσετε (εντάξει όχι την πρώτη φορά που θα δείτε την ταινία, ίσως τη δεύτερη) το background κάθε σκηνής. Θα διαπιστώσετε πως υπάρχουν λεπτομέρειες σε τέτοιο βαθμό που θα έλεγε κανείς ότι είναι αχρείαστες για ένα animated φιλμ. Κι όμως, πιστεύω πως όλες αυτές οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν το έργο του Μιγιαζάκι μοναδικό.Έστω ασυνείδητα, αυτές εγγράφονται σε μας, με αποτέλεσμα, μάλλον, να μην μπορούμε να περιγράψουμε με ακρίβεια την τέχνη του , αλλά να επιστρέφουμε διαρκώς σε αυτήν για να τη θαυμάσουμε. Η οποία, φυσικά, δε θα ήταν η ίδια χωρίς την υπέροχη μουσική του Τζο Χισαϊσι (Joe Hisaishi), του συνθέτη όλων των soundtracks του Μιγιαζάκι. Δε θα τελείωνα ποτέ το άρθρο αν ξεκινούσα να αναφέρομαι σε σκηνές στις οποίες η μουσική υπόκρουση έδενε τόσο αρμονικά, δημιουργώντας μία αξέχαστη εμπειρία .
Σας αφήνω με το trailer του Spirited Away. Α, και κάντε μια χάρη στον εαυτό σας: βλέπετε τα πάντα στην αυθεντική ιαπωνική τους έκδοση και όχι τις αγγλικές (αμερικάνικες) dub αηδίες.