1. Τί θα ακούσεις:
funk rock, alternative rock
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Dark Necessities, This Teconderoga, We Turn Red, Go Robot
3. Βαθμολογία:
6.5/10
Ο καινούριος δίσκος των Red Hot Chili Peppers βρισκόταν στα σκαριά εδώ και αρκετό καιρό με τον Flea να μας ενημερώνει από πέρυσι μέσω των social media του για τον καινούριο ήχο των τραγουδιών των Αμερικανών. Ο καιρός πέρασε και η στιγμή έφτασε για ένα από τα πλέον ιστορικά συγκροτήματα παγκοσμίως, να επιστρέψει με το 11ο studio album του. “The Getaway” τιτλοφορείται ο δίσκος με τους Red Hot Chili Peppers να έχουν κάνει την μεγαλύτερη έκπληξη ήδη πριν κυκλοφορήσει το καινούριο υλικό. Η έκπληξη έγινε στη θέση του παραγωγού, όπου μετά από 25 χρόνια δεν συναντούμε τον Rick Rubin, αλλά τον Danger Mouse. Επίσης, τη μίξη έχει αναλάβει ο Nigel Godrich των Radiohead. Οι Καλιφορνέζοι είχαν αποφασίσει από πολύ καιρό τη συγκεκριμένη κίνηση πράγμα που δημιούργησε αυτόματα πολλά ερωτηματικά για το πώς θα είναι ο νέος ήχος των Red Hot Chili Peppers.
Και η αλήθεια είναι πως από την πρώτη ακρόαση καταλαβαίνεις ότι η παρέα του Anthony Kiedis έχει κάνει μια στροφή. Μια στροφή που είναι ικανή να σε μπερδέψει πλήρως σχετικά με το συνολικό αποτέλεσμα του δίσκου. Ως συνήθως, τους στίχους αναλαμβάνει ο Kiedis, ο οποίος και σε αυτό τον τομέα δείχνει τη θέλησή του να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό που θα ταιριάζει κιόλας με το ύφος των καινούριων κομματιών του συγκροτήματος. Το ομώνυμο τραγούδι ανοίγει το δίσκο με ένα τέμπο που θα τραβήξει το ενδιαφέρον σου, με την κιθάρα του Josh Klinghoffer να περπατάει σε πολύ πιο funky μονοπάτια και το μπάσο του Flea να στηρίζει διακριτικά εδώ, καθώς στο αμέσως επόμενο “Dark Necessities” βγαίνει μπροστά οδηγώντας τα υπόλοιπα όργανα. Εδώ σκάει και μια πρώτη έκπληξη μουσικά με τα πλήκτρα να κάνουν την μοναχική παρουσία τους σε μία από τις σπάνιες φορές σε τραγούδι των RHCP, ενώ το κιθαριστικό solo στο τέλος ακούγεται αδιάφορα. Το “We Turn Red” είναι το πρώτο κομμάτι που θυμίζει κάπως το παρελθόν της μπάντας με τον Chad Smith να δίνει ένα πιο δυνατό τέμπο ενώ το riff της ηλεκτρικής κιθάρας κινείται στο γνώριμο μήκος κύματος με το αντίστοιχο του παρελθόντος. Αφήνουμε προς το παρόν το funk, και με το μπαλαντοειδές “The Longest Wave” οι Αμερικανοί στρέφονται σε μελωδίες που μας έχουν συνηθίσει με ένα συνοδευτικό riff. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον ώστε να σταθούμε εδώ.
Οι ρόλοι έχουν μοιραστεί καλά, με τον Josh Klinghoffer και τον Flea να κάνουν αισθητές τις παρουσίες του. Το “Sick Love” ρίχνει κλεφτές ματιές προς τα 80’s μέσα στο γενικότερο funky κλίμα του δίσκου. Όπως και το “Go Robot” που είναι ένα από τα κομμάτια που θα τραβήξει το ενδιαφέρον σου. Το ίδιο ίσως κάνει και το ρεφρέν από το “Detroit” το οποίο σίγουρα δεν αποτελεί μια πρωτότυπη σύνθεση αλλά έχει κάποια σημεία που μπορείς να κρατηθείς. Και συνεχίζουμε με μια αλλαγή με το “This Ticonderoga” να ανεβάζει ταχύτητες. Το ότι το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί εμφανή διαφορά, δείχνει το μέγεθος της στροφής που πραγματοποίησαν φέτος οι RHCP. Προς το κλείσιμο του album, συναντούμε το “Encore” και το “The Hunter” τα οποία μαζί με το “Feasting on the Flowers” παίρνουν το βραβείο του καλύτερου filler για δίσκο. Το “Dreams of a Samurai” προσπαθεί να γεφυρώσει το παλιό με το νέο των RHCP και κλείνει το δίσκο βάζοντάς με σε μπελάδες γιατί το να παρθεί μια απόφαση για το αν το “The Getaway” είναι καλό ή κακό album δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Είναι δεκτό ότι η μπάντα μετά από τόσα χρόνια άλλαξε παραγωγό κοιτώντας και προς άλλες μουσικές κατευθύνσεις. Δεκτό και ότι ο Flea έσπασε το χέρι του στο snowboarding και επηρεάστηκε ολόκληρο το συγκρότημα για κάποια περίοδο. Όπως και να έχει, η πολύ funky εκδοχή των Red Hot Chili Peppers θα επιφέρει ποικίλα σχόλια. Από το δίσκο θα πάρω με το ζόρι τέσσερα τραγούδια και αυτά δύσκολα θα αντέξουν στο χρόνο. Προτιμώ την ενέργεια που έβγαζαν οι προηγούμενες δουλειές τους. Όπως, επίσης, προτιμώ κομμάτια που σε μια συναυλία θα ξεσηκώσουν τον κόσμο. Χωρίς να θέλω να γίνω γραφικός, η αποχώρηση του John Frusciante είναι εμφανής και σε αυτό το album (είναι από εκείνους που θα σκαρφίζονταν κάτι έξυπνο στην κιθάρα). Και όλο αυτό το υλικό ηχογραφήθηκε στο στούντιο παρέα με τον Danger Mouse. Μέχρι τότε είχαν καμιά 30αριά δικά τους τραγούδια τα οποία θα ήθελα πολύ να ακούσω για να δω και τί άλλο σκεφτόντουσαν οι πάντα αγαπημένοι Red Hot Chili Peppers.
funk rock, alternative rock
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Dark Necessities, This Teconderoga, We Turn Red, Go Robot
3. Βαθμολογία:
6.5/10
Ο καινούριος δίσκος των Red Hot Chili Peppers βρισκόταν στα σκαριά εδώ και αρκετό καιρό με τον Flea να μας ενημερώνει από πέρυσι μέσω των social media του για τον καινούριο ήχο των τραγουδιών των Αμερικανών. Ο καιρός πέρασε και η στιγμή έφτασε για ένα από τα πλέον ιστορικά συγκροτήματα παγκοσμίως, να επιστρέψει με το 11ο studio album του. “The Getaway” τιτλοφορείται ο δίσκος με τους Red Hot Chili Peppers να έχουν κάνει την μεγαλύτερη έκπληξη ήδη πριν κυκλοφορήσει το καινούριο υλικό. Η έκπληξη έγινε στη θέση του παραγωγού, όπου μετά από 25 χρόνια δεν συναντούμε τον Rick Rubin, αλλά τον Danger Mouse. Επίσης, τη μίξη έχει αναλάβει ο Nigel Godrich των Radiohead. Οι Καλιφορνέζοι είχαν αποφασίσει από πολύ καιρό τη συγκεκριμένη κίνηση πράγμα που δημιούργησε αυτόματα πολλά ερωτηματικά για το πώς θα είναι ο νέος ήχος των Red Hot Chili Peppers.
Και η αλήθεια είναι πως από την πρώτη ακρόαση καταλαβαίνεις ότι η παρέα του Anthony Kiedis έχει κάνει μια στροφή. Μια στροφή που είναι ικανή να σε μπερδέψει πλήρως σχετικά με το συνολικό αποτέλεσμα του δίσκου. Ως συνήθως, τους στίχους αναλαμβάνει ο Kiedis, ο οποίος και σε αυτό τον τομέα δείχνει τη θέλησή του να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό που θα ταιριάζει κιόλας με το ύφος των καινούριων κομματιών του συγκροτήματος. Το ομώνυμο τραγούδι ανοίγει το δίσκο με ένα τέμπο που θα τραβήξει το ενδιαφέρον σου, με την κιθάρα του Josh Klinghoffer να περπατάει σε πολύ πιο funky μονοπάτια και το μπάσο του Flea να στηρίζει διακριτικά εδώ, καθώς στο αμέσως επόμενο “Dark Necessities” βγαίνει μπροστά οδηγώντας τα υπόλοιπα όργανα. Εδώ σκάει και μια πρώτη έκπληξη μουσικά με τα πλήκτρα να κάνουν την μοναχική παρουσία τους σε μία από τις σπάνιες φορές σε τραγούδι των RHCP, ενώ το κιθαριστικό solo στο τέλος ακούγεται αδιάφορα. Το “We Turn Red” είναι το πρώτο κομμάτι που θυμίζει κάπως το παρελθόν της μπάντας με τον Chad Smith να δίνει ένα πιο δυνατό τέμπο ενώ το riff της ηλεκτρικής κιθάρας κινείται στο γνώριμο μήκος κύματος με το αντίστοιχο του παρελθόντος. Αφήνουμε προς το παρόν το funk, και με το μπαλαντοειδές “The Longest Wave” οι Αμερικανοί στρέφονται σε μελωδίες που μας έχουν συνηθίσει με ένα συνοδευτικό riff. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον ώστε να σταθούμε εδώ.
Οι ρόλοι έχουν μοιραστεί καλά, με τον Josh Klinghoffer και τον Flea να κάνουν αισθητές τις παρουσίες του. Το “Sick Love” ρίχνει κλεφτές ματιές προς τα 80’s μέσα στο γενικότερο funky κλίμα του δίσκου. Όπως και το “Go Robot” που είναι ένα από τα κομμάτια που θα τραβήξει το ενδιαφέρον σου. Το ίδιο ίσως κάνει και το ρεφρέν από το “Detroit” το οποίο σίγουρα δεν αποτελεί μια πρωτότυπη σύνθεση αλλά έχει κάποια σημεία που μπορείς να κρατηθείς. Και συνεχίζουμε με μια αλλαγή με το “This Ticonderoga” να ανεβάζει ταχύτητες. Το ότι το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί εμφανή διαφορά, δείχνει το μέγεθος της στροφής που πραγματοποίησαν φέτος οι RHCP. Προς το κλείσιμο του album, συναντούμε το “Encore” και το “The Hunter” τα οποία μαζί με το “Feasting on the Flowers” παίρνουν το βραβείο του καλύτερου filler για δίσκο. Το “Dreams of a Samurai” προσπαθεί να γεφυρώσει το παλιό με το νέο των RHCP και κλείνει το δίσκο βάζοντάς με σε μπελάδες γιατί το να παρθεί μια απόφαση για το αν το “The Getaway” είναι καλό ή κακό album δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Είναι δεκτό ότι η μπάντα μετά από τόσα χρόνια άλλαξε παραγωγό κοιτώντας και προς άλλες μουσικές κατευθύνσεις. Δεκτό και ότι ο Flea έσπασε το χέρι του στο snowboarding και επηρεάστηκε ολόκληρο το συγκρότημα για κάποια περίοδο. Όπως και να έχει, η πολύ funky εκδοχή των Red Hot Chili Peppers θα επιφέρει ποικίλα σχόλια. Από το δίσκο θα πάρω με το ζόρι τέσσερα τραγούδια και αυτά δύσκολα θα αντέξουν στο χρόνο. Προτιμώ την ενέργεια που έβγαζαν οι προηγούμενες δουλειές τους. Όπως, επίσης, προτιμώ κομμάτια που σε μια συναυλία θα ξεσηκώσουν τον κόσμο. Χωρίς να θέλω να γίνω γραφικός, η αποχώρηση του John Frusciante είναι εμφανής και σε αυτό το album (είναι από εκείνους που θα σκαρφίζονταν κάτι έξυπνο στην κιθάρα). Και όλο αυτό το υλικό ηχογραφήθηκε στο στούντιο παρέα με τον Danger Mouse. Μέχρι τότε είχαν καμιά 30αριά δικά τους τραγούδια τα οποία θα ήθελα πολύ να ακούσω για να δω και τί άλλο σκεφτόντουσαν οι πάντα αγαπημένοι Red Hot Chili Peppers.