Μικαέλλα Παπαχρυσάνθου: Το επάγγελμά μας είναι δύσκολο σχεδόν σε όλα τα μέρη του κόσμου!

Η Μικαέλλα Παπαχρυσάνθου γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου, ενώ εδώ και πολλά χρόνια ζει και δημιουργεί στην Ελλάδα. Καταπιάνεται με την παραδοσιακή και βυζαντινή μουσική, ασχολείται με το κανονάκι και διδάσκει μουσική σε παιδιά. Έχει εμφανιστεί σε διάφορες μουσικές σκηνές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και με σταθερά βήματα διαγράφει τη δική της πορεία στον χώρο. Πέρα από όμορφη φωνή, διαθέτει μια γλυκιά αμεσότητα που σε κερδίζει αμέσως! Πού μπορεί να τη βρει κανείς; Ανατολικά της Δύσης!

Η κλίση στη μουσική φάνηκε από πολύ νωρίς. Από 3 ετών νομίζω. Θα σε γελάσω και δεν το θέλω. Δεν θυμάμαι, θυμούνται όμως οι οικείοι μου! Στα 8 μου ζήτησα να ασχοληθώ με το πιάνο, έπαιζα φλογέρα στο σχολείο κι ήμουν ήδη σολίστ στο τραγούδι. Η οικογένειά μου δεν έχει τη μουσική ως επάγγελμα. Στο σπίτι άκουγε ο μπαμπάς λαϊκά τραγούδια. Η γιαγιά κι ο παππούς τραγουδούσαν και επίσης «τσιάττιζαν», δηλ. σκάρωναν κυπριακές μαντινάδες. Τον άλλο μου παππού τον πρόλαβα μόνο 2 χρόνια. Ήταν ιερέας -  έψελνε. Ίσως όλα αυτά να με έσπρωξαν στη μουσική.

Έτσι φαίνεται; (γέλια) «Ταγμένη» είναι μεγάλη κουβέντα! Ούτε ταγμένη θα με χαρακτήριζα μα ούτε και αφοσιωμένη. Θεωρώ ότι τα ακούσματα των οικείων μου με έσπρωξαν στην παράδοση, την οποία υπηρετώ με αγάπη και σεβασμό. Αυτή είναι η τρανταχτή δικαιολογία, τα ακούσματα. Πάντοτε τα προγράμματά μας εμπεριέχουν κομμάτια παραδοσιακά, είτε οργανικά είτε τραγούδια. Νιώθουμε την ανάγκη να μεταλαμπαδεύουμε το συγκεκριμένο ρεπερτόριο στο κοινό. Είναι τεράστιος ο μουσικός μας πλούτος. Μια ζωή δε φτάνει για να εντρυφήσει κανείς. Έτυχε να ασχοληθώ με ένα μικρό κομμάτι του ρεπερτορίου της παραδοσιακής μουσικής από πολύ νωρίς. Από παιδί τραγουδούσα νησιώτικα και κυπριακά, σε γάμους σε γιορτές, σε ωδεία, σχολεία κλπ. Στα 15 μου ήρθε στο δρόμο μου και η Βυζαντινή μουσική, λίγο αργότερα το μαγευτικό κανονάκι.

Στα lives υπηρετώ τα «είδη» που μου ταιριάζουν υφολογικά και τεχνικά. Ρεμπέτικα και λαϊκά μονοπάτια έως και jazz standards. Ασχολούμαι και με το «έντεχνο»  - εάν θες να χαρακτηρίσουμε έτσι ένα μεγάλο σημαντικό μέρος της ελληνικής δισκογραφίας.

Νομίζω πως δεν συνδέονται! Είναι δύο διαφορετικοί ρόλοι που απαιτούν διαφορετικούς μηχανισμούς. Παρόλα αυτά, άλλη χαρά δίνει η διδασκαλία κι άλλη η σκηνή. Δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, μα όμορφοι!

Ας αναφερθώ για τη σχολική ζωή του δημοτικού σχολείου κι όχι για τη διδασκαλία σε ωδεία/χορωδίες κλπ. Η μικρή μου εμπειρία 8 ετών στις σχολικές αίθουσες έδειξε πως για να ανταποκριθούν στο μάθημα της μουσικής τα παιδιά θα πρέπει να έχουν μπροστά τους δυνατά κίνητρα. Ας μην το κρύβουμε: τα πιο πολλά παιδιά διακατέχονται από το αίσθημα της απαξίωσης για το μάθημα της μουσικής στο δημοτικό σχολείο. Άρα δεν μπορούν να ανταποκριθούν όλα εξίσου -  τουλάχιστον στην αρχή. Εκεί καλείται ο δάσκαλος/η δασκάλα της μουσικής να ανατρέψει τα δεδομένα και να κάνει το μάθημα όσο πιο ενδιαφέρον γίνεται. Με μουσικά παραμύθια, με τραγούδια, με διαδραστικότητα, με μουσικά παιχνίδια. Και θα σας πω κι ένα παράδειγμα: φέτος είμαι στο ίδιο σχολείο στο οποίο ήμουν και πριν 2 χρόνια. Δε φαντάζεστε πόσο χάρηκα όταν ήρθαν τα παιδιά των μεγάλων τάξεων και μου ανέφεραν πως θυμούνταν κάποια μουσικά παιχνίδια και πως ακόμα τραγουδούν τα τραγούδια που είχαμε μάθει 2 χρόνια πριν. Ακούγοντας αυτό, σκέφτηκα «τελικά κάτι έχω προσφέρει σ’ αυτά τα παιδιά».   

Αλλιώς ήταν η μουσική παιδεία όταν ξεκινούσα κι αλλιώς είναι τώρα. Τα σημερινά παιδιά έχουν πολύ περισσότερα μουσικά ερεθίσματα από αυτά που είχαμε τότε εμείς. Παρόλο που απουσιάζω από την Κύπρο 14 χρόνια, προσπαθώ να παρακολουθώ τα μουσικά τεκταινόμενα. Μεγάλα φυτώρια θεωρώ πως είναι τα μουσικά σχολεία, νεοσύστατα μεν, υψηλού επιπέδου δε. Επίσης, θέλω να φωτίσω το γεγονός πως πολλοί συνάδελφοι μετά από σπουδές στο εξωτερικό ή και μετά από εργασία στο εξωτερικό έχουν επιστρέψει στο νησί και προσφέρουν στη μουσική παιδεία και στη μουσική ζωή του τόπου γενικότερα. Ανεκτίμητοι πολύτιμοι συνάδελφοι!

Το επάγγελμά μας είναι δύσκολο σχεδόν σε όλα τα μέρη του κόσμου! Είναι φορτωμένο ρίσκα και οικονομική ανασφάλεια. Όμως, σε γεμίζει εγρήγορση και δημιουργική ανησυχία! Η μουσική είναι γλυκιά εξάρτηση! Δεν απέκλεισα ποτέ το να επιστρέψω στον τόπο μου. Προς το παρόν, ζω και δημιουργώ στην Ελλάδα και νιώθω ευτυχής που μπορώ να ασχολούμαι μ’ αυτό που αγαπώ και να ζω από αυτό σ’ αυτή τη δύσκολη  εποχή.

Από την απλή λογική! Βλέποντας τη γεωγραφική θέση της Ελλάδος (μα και της Κύπρου) διαπιστώνει κανείς ότι όντως βρισκόμαστε «Ανατολικά της Δύσης». Προσπαθούμε ματαίως να τετραγωνίσουμε την ανατολική μας ιδιοσυγκρασία, να τη «δυτικήσουμε». Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτό είναι αδύνατον. Μουσικά, γεωγραφικά, πνευματικά, γαστρονομικά είμαστε Ανατολή. Κι ας φλερτάρουμε με τη Δύση! Κι ας νομίζουμε πως θέλουμε να είμαστε Δύση. Προσέξτε: λέω ότι νομίζουμε πως θέλουμε Δύση. Δεν το θέλουμε στ' αλήθεια διότι είμαστε οι «Ανατολικά της Δύσης»! Έτσι σ’ αυτές τις εμφανίσεις, θα κινηθούμε ρεπερτοριακά προς τα 'κει!

Στις 25 Νοεμβρίου μέρα Παρασκευή και ώρα 9.30μμ θα βρισκόμαστε στον πολυχώρο «Διέλευσις» στην Κυψέλη, μαζί με τους εξαιρετικούς Μάριο Ιβάν Παπούλια στο βιολί, Στέφανο Δορμπαράκη στο κανονάκι και τη Δέσποινα Γιαννοπούλου – φωνή/κρουστά. Θα παρουσιάσουμε 2 κομμάτια που απλόχερα μου χάρισε η Ανδριανή Ζαγγανά και που ελπίζουμε να τα κυκλοφορήσουμε μες στο 2017. Επίσης, θα ακουστούν τραγούδια  και σκοποί από την ελληνική παράδοση. Κομμάτια από το ρεμπέτικο φάσμα, από τα κλασικά λαϊκά μονοπάτια μέχρι τα σύγχρονα κομμάτια που «παραδοσιακίζουν». Θα πειραματιστούμε και ενορχηστρωτικά.

Επίτρεψέ μου να μην αποκαλύψω τα μεγαλεπήβολα όνειρά μου διότι κι ο Θεός γελάει με τα πολύ μακρινά σχέδια! Έχω σταματήσει να σκέφτομαι μακριά. Στο άμεσο μέλλον, στόχο έχουμε να κυκλοφορήσουμε ως digital single το τραγούδι «Ανατολές» (στίχοι – μουσική : Ανδριανή Ζαγγανά).

Ευχαριστούμε πολύ!

Σχετικό θέμα

συνεντεύξεις 2023

Δημήτρης Πουλικάκος: Καριέρα δεν έκανα ποτέ!