Η Αγγελική Τόρη βρέθηκε χθες βράδυ στο Θέατρο "Δημήτρης Χόρν" (Αμερικής
10) και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις της από "Το μπουφάν της Χάρλεϊ" με
την Άννα Παναγιωτοπούλου.
Το μπουφάν της Χάρλεϊ
Θέατρο: Δημήτρης Χορν, Αμερικής 10, 210 3612500
Συγγραφή: Βασίλης Κατσικονούρης
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Παίζει η Άννα Παναγιωτοπούλου
Παραγωγή: Ελληνική Θεαμάτων
Μία μάνα (και "μόνο η μάνα ξέρει" ως γνωστόν) βρίσκει την ευκαιρία να πει στο γιο της όλα όσα δεν μπόρεσε ποτέ να του πει καταπρόσωπο. Στο "γερμανικό νούμερο", στο φυλάκιο του εύζωνα στην πλατεία Συντάγματος, θα του πει για πρώτη φορά τα μυστικά της ζωής της: όλη τη διαδρομή της από τα καπνοχώραφα της Μακεδονίας ως την Αθήνα, δίπλα σε έναν πολύ μεγαλύτερο άνδρα που δεν επέλεξε η ίδια. Είναι η ευκαιρία της να του μιλήσει, τώρα που δεν μπορεί να βουτήξει το μπουφάν της Χάρλει και να εξαφανισθεί...
Ένα πολύ δυνατό κείμενο του Κατσικονούρη, ευαίσθητο, γλυκόπικρο και με μία ανατροπή που συγκινεί. Λέξεις απλές αλλά "τσεκούρια", η Ελληνίδα (μόνο;;) μάνα σε όλο το μεγαλείο της: με τα δικά της απωθημένα, τα δικά της ματαιωμένα όνειρα, μόνιμες αγωνίες, εμμονές και απαιτήσεις και πολλή αγάπη. Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, χωρίς υπερβολές, το εξυπηρέτησε με εξαιρετικό τρόπο.
Η Άννα Παναγιωτοπούλου ήταν πολύ πολύ καλή, αν και δεν θα τη φανταζόμασταν εύκολα σε ένα τέτοιο ρόλο. Κατάφερε να περάσει από την κωμικότητα των πρώτων στιγμών, στην απελπισία και στην τελική δραματική κορύφωση χωρίς φθηνά κόλπα. Όμως, κάτι μας έλειπε... Ίσως μια πιο γήινη και πιο ζεστή φιγούρα. Μας ήρθε ένα όνομα στα χείλη, θα ήταν άδικο, όμως, να το αναφέρουμε.
Είδα αυτή την παράσταση το βράδυ των 6ων γενεθλίων της κόρης μου. Όταν γύρισα σπίτι, την αγκάλιασα τόσο σφιχτά που την ξύπνησα- κάτι που μετάνιωσα αμέσως. Αυτή η παράσταση αντενδείκνυται για μάνες: τις τσακίζει. Αντιθέτως, είναι ιδανική για γιους και κόρες: τους θυμίζει ότι η μάνα τους κάποτε ήταν “κοπέλα”.
Το μπουφάν της Χάρλεϊ
Θέατρο: Δημήτρης Χορν, Αμερικής 10, 210 3612500
Συγγραφή: Βασίλης Κατσικονούρης
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Παίζει η Άννα Παναγιωτοπούλου
Παραγωγή: Ελληνική Θεαμάτων
Μία μάνα (και "μόνο η μάνα ξέρει" ως γνωστόν) βρίσκει την ευκαιρία να πει στο γιο της όλα όσα δεν μπόρεσε ποτέ να του πει καταπρόσωπο. Στο "γερμανικό νούμερο", στο φυλάκιο του εύζωνα στην πλατεία Συντάγματος, θα του πει για πρώτη φορά τα μυστικά της ζωής της: όλη τη διαδρομή της από τα καπνοχώραφα της Μακεδονίας ως την Αθήνα, δίπλα σε έναν πολύ μεγαλύτερο άνδρα που δεν επέλεξε η ίδια. Είναι η ευκαιρία της να του μιλήσει, τώρα που δεν μπορεί να βουτήξει το μπουφάν της Χάρλει και να εξαφανισθεί...
Ένα πολύ δυνατό κείμενο του Κατσικονούρη, ευαίσθητο, γλυκόπικρο και με μία ανατροπή που συγκινεί. Λέξεις απλές αλλά "τσεκούρια", η Ελληνίδα (μόνο;;) μάνα σε όλο το μεγαλείο της: με τα δικά της απωθημένα, τα δικά της ματαιωμένα όνειρα, μόνιμες αγωνίες, εμμονές και απαιτήσεις και πολλή αγάπη. Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, χωρίς υπερβολές, το εξυπηρέτησε με εξαιρετικό τρόπο.
Η Άννα Παναγιωτοπούλου ήταν πολύ πολύ καλή, αν και δεν θα τη φανταζόμασταν εύκολα σε ένα τέτοιο ρόλο. Κατάφερε να περάσει από την κωμικότητα των πρώτων στιγμών, στην απελπισία και στην τελική δραματική κορύφωση χωρίς φθηνά κόλπα. Όμως, κάτι μας έλειπε... Ίσως μια πιο γήινη και πιο ζεστή φιγούρα. Μας ήρθε ένα όνομα στα χείλη, θα ήταν άδικο, όμως, να το αναφέρουμε.
Είδα αυτή την παράσταση το βράδυ των 6ων γενεθλίων της κόρης μου. Όταν γύρισα σπίτι, την αγκάλιασα τόσο σφιχτά που την ξύπνησα- κάτι που μετάνιωσα αμέσως. Αυτή η παράσταση αντενδείκνυται για μάνες: τις τσακίζει. Αντιθέτως, είναι ιδανική για γιους και κόρες: τους θυμίζει ότι η μάνα τους κάποτε ήταν “κοπέλα”.