Έχουν περάσει κιόλας έξι χρόνια από την τελευταία φορά που είδαμε στην Αθήνα τους Black Heart Procession. Τότε ο Pall Jenkins και ο Tobias Nathaniel, ο βασικός πυρήνας του γκρουπ, είχαν εμφανιστεί χωρίς άλλη συνοδεία για να παρουσιάσουν ένα ακουστικό, stripped down show με μόνο τα απαραίτητα, δηλαδή πλήκτρα, κιθάρα και το μουσικό πριόνι που πάντα βρίσκεται στις αποσκευές του Pall.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν οι Black Heart Procession αποσύρθηκαν από το προσκήνιο ώσπου φτάσαμε στην επέτειο της εικοσαετίας από την ίδρυση της μπάντας το 1997. Για την επανεκκίνησή τους αποφάσισαν να επιστρέψουν στο υλικό του πρώτου τους δίσκου, πίσω στο "1" δηλαδή, και να τον παρουσιάσουν ολόκληρο επί σκηνής. Η ιδέα της ζωντανής παρουσίασης ενός σημαντικού άλμπουμ από το παρελθόν έχει γίνει θεσμός τα τελευταία δέκα - δεκαπέντε χρόνια στα παγκόσμια συναυλιακά δρώμενα, σημάδι των καιρών όταν όλο και πιο συχνά ονόματα από το παρελθόν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να επιστρέψουν και να παίξουν τη μουσική τους ζωντανά όχι μόνο για τους παλιούς τους φίλους αλλά και για ένα νεότερο κοινό που τους ανακάλυψε αργότερα μέσω internet και δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τους δει από κοντά.
Στην περίπτωση των Black Heart Procession μπορεί να μην είναι και τόσο μεγάλο το διάστημα της απουσίας τους, αλλά σίγουρα έχουν πίσω τους αρκετά σημαντική δισκογραφία ώστε να αξίζει μια ζωντανή επανάληψη. Βέβαια, προσωπικά θα προτιμούσα να ακούσω ξανά το "Amore Del Tropico" του 2002, αλλά προφανώς ο Pall και ο Tobias έχουν μια ξεχωριστή θέση στη «μαύρη» καρδιά τους για το "1". Έτσι, με τη βοήθεια δύο ακόμα μουσικών από τη Σερβία, οι έντεκα μελαγχολικές συνθέσεις του ντεμπούτου τους πήραν ξανά σάρκα και οστά στη σκηνή του Fuzz και παρουσιάστηκαν με τη σειρά του δίσκου, χωρίς διακοπές για διάλογο με το κοινό, ξεκινώντας με το "The Waiter" και κλείνοντας μια ώρα αργότερα με το "A Heart the Size of a Horse".
Αν αναζητήσουμε τα highlights του κυρίως σετ, αυτά δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν για τον καθένα από τα κομμάτια που προτιμάει από τον ίδιο το δίσκο αφού οι εκτελέσεις δεν διέφεραν ιδιαίτερα από την ηχογραφημένη τους μορφή. Έτσι προσωπικά ξεχώρισα πάνω από όλα το "Release My Heart", την πιο ηλεκτρική στιγμή ενός ως επί το πλείστον ακουστικού δίσκου, καθώς και τα "Blue Water Black Heart" και "Square Heart" (η καρδιά πανταχού παρούσα στα κομμάτια του "1").
Η μπάντα επέστρεψε στη σκηνή για ένα σχεδόν ημίωρο encore και ανάμεσα στα τρία κομμάτια που φαίνεται ότι αποτέλεσαν το φινάλε όλων των συναυλιών της περιοδείας τους, ο Pall πήρε το λόγο και μας εξήγησε το σκεπτικό πίσω από την επιλογή τους. Έτσι το "A Cry for Love", άλλη μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς για τους περισσότερους παρευρισκόμενους, επιλέχτηκε λόγω της δημοτικότητας του στο YouTube (είμαι σίγουρος ότι πολλά από τα like του προέρχονται από την Ελλάδα!), ενώ τα επόμενα δύο, τα "The War Is Over" (από το "Three") και το καινούργιο "Borders", επιλέχτηκαν λόγω της θεματολογίας τους.
Έτσι το "The War Is Over" έγινε ένα σχόλιο για το πώς οι απλοί άνθρωποι μπορούν να ξεπερνούν τις ανοησίες και τις μικρότητες της πολιτικής καθώς και τις συχνά οδυνηρές συνέπειες τους και να συνεργάζονται αρμονικά, όπως αυτή η μουσική Αμερικανοσερβική συμμαχία στις τάξεις του συγκροτήματος για τις ανάγκες αυτής της περιοδείας, ενώ το "Borders" πήρε την έμπνευση του τόσο από το προσφυγικό πρόβλημα όσο και από τη μεταναστευτική πολιτική του Τραμπ. Βλέπετε το San Diego, η ιδιαίτερη πατρίδα της μπάντας, είναι δίπλα στο Μεξικό και η latin κουλτούρα είναι ένα από τα ισχυρά πολιτιστικά στοιχεία της πόλης τους που, φυσικά, δεν είναι δυνατόν να αποκλειστεί από κανένα τείχος. Απλώς, αν πράγματι το χτίσει ο TV personality πλανητάρχης, θα είναι ένα ακόμα σημάδι της τρέλας των καιρών.
Με αυτά τα τρία κομμάτια οι Black Heart Procession μας αποχαιρέτησαν και ανανέωσαν το ραντεβού μας για την επόμενη περιοδεία τους. Για να δούμε λοιπόν που θα οδηγήσει αυτή η επανεμφάνιση των παλιόφιλων, πέρα από αυτή την ευκαιρία που μας δόθηκε για να θυμηθούμε για λίγο τα παλιά.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν οι Black Heart Procession αποσύρθηκαν από το προσκήνιο ώσπου φτάσαμε στην επέτειο της εικοσαετίας από την ίδρυση της μπάντας το 1997. Για την επανεκκίνησή τους αποφάσισαν να επιστρέψουν στο υλικό του πρώτου τους δίσκου, πίσω στο "1" δηλαδή, και να τον παρουσιάσουν ολόκληρο επί σκηνής. Η ιδέα της ζωντανής παρουσίασης ενός σημαντικού άλμπουμ από το παρελθόν έχει γίνει θεσμός τα τελευταία δέκα - δεκαπέντε χρόνια στα παγκόσμια συναυλιακά δρώμενα, σημάδι των καιρών όταν όλο και πιο συχνά ονόματα από το παρελθόν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να επιστρέψουν και να παίξουν τη μουσική τους ζωντανά όχι μόνο για τους παλιούς τους φίλους αλλά και για ένα νεότερο κοινό που τους ανακάλυψε αργότερα μέσω internet και δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τους δει από κοντά.
Στην περίπτωση των Black Heart Procession μπορεί να μην είναι και τόσο μεγάλο το διάστημα της απουσίας τους, αλλά σίγουρα έχουν πίσω τους αρκετά σημαντική δισκογραφία ώστε να αξίζει μια ζωντανή επανάληψη. Βέβαια, προσωπικά θα προτιμούσα να ακούσω ξανά το "Amore Del Tropico" του 2002, αλλά προφανώς ο Pall και ο Tobias έχουν μια ξεχωριστή θέση στη «μαύρη» καρδιά τους για το "1". Έτσι, με τη βοήθεια δύο ακόμα μουσικών από τη Σερβία, οι έντεκα μελαγχολικές συνθέσεις του ντεμπούτου τους πήραν ξανά σάρκα και οστά στη σκηνή του Fuzz και παρουσιάστηκαν με τη σειρά του δίσκου, χωρίς διακοπές για διάλογο με το κοινό, ξεκινώντας με το "The Waiter" και κλείνοντας μια ώρα αργότερα με το "A Heart the Size of a Horse".
Αν αναζητήσουμε τα highlights του κυρίως σετ, αυτά δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν για τον καθένα από τα κομμάτια που προτιμάει από τον ίδιο το δίσκο αφού οι εκτελέσεις δεν διέφεραν ιδιαίτερα από την ηχογραφημένη τους μορφή. Έτσι προσωπικά ξεχώρισα πάνω από όλα το "Release My Heart", την πιο ηλεκτρική στιγμή ενός ως επί το πλείστον ακουστικού δίσκου, καθώς και τα "Blue Water Black Heart" και "Square Heart" (η καρδιά πανταχού παρούσα στα κομμάτια του "1").
Η μπάντα επέστρεψε στη σκηνή για ένα σχεδόν ημίωρο encore και ανάμεσα στα τρία κομμάτια που φαίνεται ότι αποτέλεσαν το φινάλε όλων των συναυλιών της περιοδείας τους, ο Pall πήρε το λόγο και μας εξήγησε το σκεπτικό πίσω από την επιλογή τους. Έτσι το "A Cry for Love", άλλη μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς για τους περισσότερους παρευρισκόμενους, επιλέχτηκε λόγω της δημοτικότητας του στο YouTube (είμαι σίγουρος ότι πολλά από τα like του προέρχονται από την Ελλάδα!), ενώ τα επόμενα δύο, τα "The War Is Over" (από το "Three") και το καινούργιο "Borders", επιλέχτηκαν λόγω της θεματολογίας τους.
Έτσι το "The War Is Over" έγινε ένα σχόλιο για το πώς οι απλοί άνθρωποι μπορούν να ξεπερνούν τις ανοησίες και τις μικρότητες της πολιτικής καθώς και τις συχνά οδυνηρές συνέπειες τους και να συνεργάζονται αρμονικά, όπως αυτή η μουσική Αμερικανοσερβική συμμαχία στις τάξεις του συγκροτήματος για τις ανάγκες αυτής της περιοδείας, ενώ το "Borders" πήρε την έμπνευση του τόσο από το προσφυγικό πρόβλημα όσο και από τη μεταναστευτική πολιτική του Τραμπ. Βλέπετε το San Diego, η ιδιαίτερη πατρίδα της μπάντας, είναι δίπλα στο Μεξικό και η latin κουλτούρα είναι ένα από τα ισχυρά πολιτιστικά στοιχεία της πόλης τους που, φυσικά, δεν είναι δυνατόν να αποκλειστεί από κανένα τείχος. Απλώς, αν πράγματι το χτίσει ο TV personality πλανητάρχης, θα είναι ένα ακόμα σημάδι της τρέλας των καιρών.
Με αυτά τα τρία κομμάτια οι Black Heart Procession μας αποχαιρέτησαν και ανανέωσαν το ραντεβού μας για την επόμενη περιοδεία τους. Για να δούμε λοιπόν που θα οδηγήσει αυτή η επανεμφάνιση των παλιόφιλων, πέρα από αυτή την ευκαιρία που μας δόθηκε για να θυμηθούμε για λίγο τα παλιά.
The Black Heart Procession - A Cry for Love (live in Athens)