''Σήμερα δεν είμαι φίλος κανενός''.
Με αυτή την ατάκα ξεκινάει η καριέρα ενός σπουδαίου ηθοποιού και μιας εξαιρετικής σκηνοθέτιδας. Σε έναν επαρχιακό δρόμο της Tζόρτζια της δεκαετίας του '50, βλέπουμε έναν νεαρό Willem Dafoe ντυμένον από πάνω μέχρι κάτω στα δερμάτινα και με μερικά λίτρα μπριγιαντίνη στο μαλλί. Κάπου σε μια άκρη του δρόμου βρίσκεται η Kathryn Bigelow, πίσω από την κάμερα. Είναι 1982, ο Ρίγκαν κοιμάται στον Λευκό Οίκο, ο Rambo έχει καθαρίσει τους πάντες μέσα και γύρω από το Βιετνάμ, και ο John Hughes δεν έχει αρχίσει ακόμα να κάνει τις κλασικές πλέον νεανικές ταινίες που σημάδεψαν τη σαπουνόφουσκα που ήταν τα περιβόητα 80s. Και η Bigelow μαζί με τον Monty Montgomery (τι όνομα) γυρίζουν το σκηνοθετικό ντεμπούτο τους έχοντας γράψει μαζί και το σενάριο. Ο δεύτερος μάλιστα αργότερα θα συνεργαστεί με τον David Lynch στο Wild at Heart, (και πώς να μη συνεργαζόταν με τον Lynch με τέτοιο όνομα).
Ο τύπος πάνω στη μηχανή λέγεται Vance και σταματάει σε ένα χωριουδάκι για να περιμένει τους φίλους του με τις μηχανές τους. Κατευθύνονται στη Ντεητόνα της Φλόριντα για να τρέξουν σε κάτι αγώνες και η αναγκαστική στάση στο χωριό είναι μια ανεπιθύμητη αγγαρεία. Όμως πρέπει να περάσουν μερικές ώρες εκεί για να επισκευάσουν τη μοτοσυκλέτα ενός από αυτούς. Η παρουσία τους σε αυτό το άντρο των κοκκινολαίμηδων μόνο φασαρίες μπορεί να δημιουργήσει. Και οι λίγες ώρες είναι αρκετές για να ξεσπάσει το χάος. Και όπως κάθε καλό biker movie που σέβεται τον εαυτό του καταλήγει σε πιστολίδια, έτσι και εδώ η σύγκρουση των περιπλανώμενων αλανιών με τους υπερσυντηρητικούς επαρχιώτες είναι καταλυτική και διαλύει την πλαστή ηρεμία.
Το Τhe Loveless είναι μια σπάνια rock ταινία με ένα killer soundtrack από τον Robert Gordon που συμπρωταγωνιστεί ως Davis και είναι εξίσου ''κακό παιδί'' με τον Vance. Για τους πέντε νεαρούς μηχανόβιους η λέξη αύριο σημαίνει μόνο ''η επόμενη μέρα''. Το μηδενιστικό attitude της παρέας αγγίζει τη μισανθρωπία στη σκηνή όπου ο Vance παρακολουθεί με απόλυτη απάθεια έναν τύπο να αυτοκτονεί. Η άνεση με την οποία τραβούν πιστόλια και αρχίζουν να πυροβολούν για πλάκα μέσα στο μπαρ είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα της χωρίς αιτία επανάστασής τους. Οι δύο πρωταγωνιστές συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον για το ποιος είναι πιο cool. Tα άλλα τρία μέλη της ''συμμορίας'' συναγωνίζονται κι εκείνοι μεταξύ τους. Τα κουστούμια της ταινίας είναι το απόλυτο φετίχ καθώς η κάμερα στέκεται για αρκετή ώρα σε κάθε στυλιστική λεπτομέρεια, σε κάθε πόζα, σε κάθε επιτηδευμένη γκριμάτσα, κάθε τούφα από τα γρασαρισμένα μαλλιά, σε κάθε μηχανική λεπτομέρεια της μoτοσυκλέτας που επισκευάζεται. Τόσο πολύ που θα έλεγες ότι οι ηθοποιοί δεν ποζάρουν για την κάμερα αλλά ποζάρουν ο ένας για τον άλλον. Όλα αυτά υπό τους ήχους του Gordon που δείχνουν πόσο ερωτικό είναι το αυθεντικό rock 'n' roll. Ο Νεοϋορκέζος ροκαμπιλάς είχε ήδη μερικά θαυμάσια άλμπουμ στο ρεπερττόριό του. Άλλωστε εκείνη την εποχή οι Stray Cats ήταν στα ντουζένια τους και το psychobilly μόλις ξεκινούσε.
Είναι φανερό ότι το Τhe Loveless δανείζεται στοιχεία από κλασικές και μη ταινίες με μηχανές, όπως το Τhe Wild Angels του Roger Corman ή το Scorpio Rising του Kenneth Anger. Eπίσης θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι φόρος τιμής στο The Wild One και ότι ο Dafoe θα πουλούσε τη μάνα του στο διάολο για να γεμίσει τα παπούτσια του Brando. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές στιγμές στην ταινία που "προφητεύουν'' τα νωχελικά πλάνα του Jarmusch ή κάποια διαστροφικά τερτίπια του Lynch. To 1982 o πρώτος έπαιζε ακόμη μουσική ενώ το Blue Velvet βγήκε χρόνια αργότερα.
Μετά τα γυρίσματα, ο Robert Goron κράτησε την κόκκινη μηχανή-φετίχ της ταινίας και την έκανε τραπεζάκι στο καθιστικό του.
Την άλλη εβδομάδα θα μιλήσουμε για ένα περσινό live του Gordon στη Νέα Υόρκη.