Καθώς εισερχόμαστε δειλά προς τη νέα θεατρική σεζόν, ζητήσαμε από τα μέλη της θεατρικής μας ομάδας να κάνουν ένα μικρό ταξίδι στη σεζόν που πέρασε για να μας αποκαλύψουν τις παραστάσεις που τους συγκίνησαν, τους εντυπωσίασαν ή που κόλλησαν για ώρες ή ακόμη και για μέρες στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Πριν σας τις παρουσιάσουμε όμως, αξίζει να επισημάνουμε πως στην προηγούμενη σεζόν κυριάρχησαν στο σανίδι θεατρικά κείμενα ή έργα εμπνευσμένα από την παγκόσμια και ελληνική λογοτεχνία, από τα οποία ξεχώρισαν «Το λεωφορείο, ο πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς και «Η Δύναμη του σκότους» από τον Τολστόι στο Σύγχρονο Θέατρο, «Οι Τρεις αδερφές» του Τσέχωφ στο Θέατρο Πορεία, «Το Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου στo Studio Μαυρομιχάλη. Ως επί τω πλείστον, το δράμα επιβλήθηκε για ακόμη μια χρονιά στις αθηναϊκές σκηνές προσφέροντας έντονα συναισθήματα στο κοινό, το οποίο παρά τις οικονομικές δυσχέρειες απέδειξε πως αγαπά την τέχνη του θεάτρου. Μικρές ανάσες γέλιου προσπαθούσαν να προσφέρουν στο θεατρόφιλο κοινό, όμως, και ένας μικρός αριθμός κωμωδιών και μιούζικαλ τα οποία δε σταματούν να ανεβαίνουν κάθε θεατρική χρονιά - χαρακτηριστικά παραδείγματα οι παραστάσεις «Για όνομα...», «Το Ψέμα» και "Mamma Mia!" που αγαπήθηκαν από το κοινό.
Πριν σας τις παρουσιάσουμε όμως, αξίζει να επισημάνουμε πως στην προηγούμενη σεζόν κυριάρχησαν στο σανίδι θεατρικά κείμενα ή έργα εμπνευσμένα από την παγκόσμια και ελληνική λογοτεχνία, από τα οποία ξεχώρισαν «Το λεωφορείο, ο πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς και «Η Δύναμη του σκότους» από τον Τολστόι στο Σύγχρονο Θέατρο, «Οι Τρεις αδερφές» του Τσέχωφ στο Θέατρο Πορεία, «Το Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου στo Studio Μαυρομιχάλη. Ως επί τω πλείστον, το δράμα επιβλήθηκε για ακόμη μια χρονιά στις αθηναϊκές σκηνές προσφέροντας έντονα συναισθήματα στο κοινό, το οποίο παρά τις οικονομικές δυσχέρειες απέδειξε πως αγαπά την τέχνη του θεάτρου. Μικρές ανάσες γέλιου προσπαθούσαν να προσφέρουν στο θεατρόφιλο κοινό, όμως, και ένας μικρός αριθμός κωμωδιών και μιούζικαλ τα οποία δε σταματούν να ανεβαίνουν κάθε θεατρική χρονιά - χαρακτηριστικά παραδείγματα οι παραστάσεις «Για όνομα...», «Το Ψέμα» και "Mamma Mia!" που αγαπήθηκαν από το κοινό.
Παράλληλα, φεστιβάλ όπως το Bob Theatre Festival (που φέτος έκλεινε δέκα χρόνια), το Off off Athens και φυσικά το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου έδωσαν μια θεατρική πνοή στα καλοκαιρινά μας βράδια.
Αναμένουμε με ανυπομονησία τις θεατρικές συγκινήσεις που έχει να μας προσφέρει η θεατρική σεζόν 2017-2018.
Αναμένουμε με ανυπομονησία τις θεατρικές συγκινήσεις που έχει να μας προσφέρει η θεατρική σεζόν 2017-2018.
Οι παραστάσεις που ξεχώρισαν, σύμφωνα με τους συντάκτες του Mixgrill:
Γράφει η Ελένη Ζαρκάδα:
Το έργο του Αλμπέρ Καμύ «Καλιγούλας» έκανε πρεμιέρα την περασμένη θεατρική σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Για εμένα, ήταν η παράσταση που ξεχώρισε για πολλούς λόγους. Αρχικά, διότι το αθηναϊκό κοινό δεν είχε την ευκαιρία να ξαναέρθει σε επαφή (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια) με το συγκεκριμένο λογοτεχνικό κείμενο και γιατί η έρευνα που έγινε πάνω στον φιλοσοφικό στοχασμό του Καμύ αποδόθηκε πολύ εύστοχα πάνω στη σκηνή. Έπειτα, η υλοποίηση του εγχειρήματος ήταν από τις πιο προσεγμένες που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις κάμερες πάνω στη σκηνή και τη live μουσική από τον Blaine Reininger. Η Αλίκη Δανέζη Knutsen κατόρθωσε να μιλήσει για το Αδύνατο και το Παράλογο, έννοιες φιλοσοφικές μα και απτές στην καθημερινή τους έκφανση, με πολύ ξεκάθαρο τρόπο και να σκηνοθετήσει τον Γιάννη Στάνκογλου σε μία από τις πιο δυνατές (αν όχι τη δυνατότερη!) ερμηνείες της καριέρας του. Πρόκειται για μία παράσταση που δε φεύγει εύκολα από το μυαλό του θεατή και η οποία θα επαναληφθεί φέτος για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στον ίδιο χώρο.
Το έργο του Αλμπέρ Καμύ «Καλιγούλας» έκανε πρεμιέρα την περασμένη θεατρική σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Για εμένα, ήταν η παράσταση που ξεχώρισε για πολλούς λόγους. Αρχικά, διότι το αθηναϊκό κοινό δεν είχε την ευκαιρία να ξαναέρθει σε επαφή (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια) με το συγκεκριμένο λογοτεχνικό κείμενο και γιατί η έρευνα που έγινε πάνω στον φιλοσοφικό στοχασμό του Καμύ αποδόθηκε πολύ εύστοχα πάνω στη σκηνή. Έπειτα, η υλοποίηση του εγχειρήματος ήταν από τις πιο προσεγμένες που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις κάμερες πάνω στη σκηνή και τη live μουσική από τον Blaine Reininger. Η Αλίκη Δανέζη Knutsen κατόρθωσε να μιλήσει για το Αδύνατο και το Παράλογο, έννοιες φιλοσοφικές μα και απτές στην καθημερινή τους έκφανση, με πολύ ξεκάθαρο τρόπο και να σκηνοθετήσει τον Γιάννη Στάνκογλου σε μία από τις πιο δυνατές (αν όχι τη δυνατότερη!) ερμηνείες της καριέρας του. Πρόκειται για μία παράσταση που δε φεύγει εύκολα από το μυαλό του θεατή και η οποία θα επαναληφθεί φέτος για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στον ίδιο χώρο.
Από την άλλη πλευρά, ένα έργο βασισμένο στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία
ανέβασε η θεατρική ομάδα momentum στο Σύγχρονο Θέατρο, την «Μητρόπολη».
Η σύλληψη της ιδέας με κοινό παρονομαστή τη μήτρα κάθε δημιουργήματος
υπήρξε για εμένα συγκλονιστική και επαινέσιμη. Πρόκειται για μία
εξαιρετικά ελπιδοφόρα προσπάθεια μίας ομάδας νέων ηθοποιών να μιλήσει
για έννοιες καθολικές και διαχρονικές. Έπειτα, δε θα μπορούσα ποτέ να
ξεχάσω τους ήχους που τράνταζαν τον θεατή και που έδιναν στόμφο στα
λεγόμενα των ηθοποιών. Αυτοί και μόνο οι δύο λόγοι ήταν αρκετοί για να
κλέψει η συγκεκριμένη παράσταση τη θέση της δικής μου επιλογής ως της καλύτερης θεατρικής παράστασης της χρονιάς.
Γράφει η Ηρώ Μαούνη:
Αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα σε δύο παραστάσεις που με ενθουσίασαν και ξεχώρισα την προηγούμενη σεζόν γι’ αυτό και τις επιλέγω αμφότερες. Αν και δε μοιάζουν θεματικά η μία με την άλλη -και αυτό είναι το ωραίο- διακρίνονται για τη φρεσκάδα τους, τα έξυπνα και καλογραμμένα κείμενά τους από Έλληνες δημιουργούς, την πρωτοτυπία τους, τις άψογες ερμηνείες από νεαρούς ηθοποιούς και κυρίως για τα κοινωνικά μηνύματα που περνούν με απόλυτα επιτυχημένο τρόπο.
Από τη μία, στο Θέατρο 104 ανοίξαμε το «Σεξ Λεξικόν» και περιπλανηθήκαμε στην Αθήνα του ’78, πριν ένα 17χρονο ζευγάρι εξερευνήσει τον έρωτα για πρώτη φορά. Με λεπτό αλλά ξεκαρδιστικό χιούμορ και μια αθωότητα βγαλμένη από άλλη εποχή, οι Μαρία Χάνου και Χρήστος Κοντογεώργης ανέπτυξαν επί σκηνής το ταλέντο και την αξιοζήλευτη χημεία τους, υπό τις σκηνοθετικής οδηγίες της Αγγελίτας Τσούγκου. Το κείμενο του δημοσιογράφου Σπύρου Μιχαλόπουλου καυτηριάζει τον δήθεν πουριτανισμό και τις προκαταλήψεις του τότε, καμπανάκι για το σήμερα που κατ’ επίφαση και μόνο έχει εξελιχθεί σε τέτοια θέματα, απλοποιώντας και εξυμνώντας τον έρωτα σε όλες του τις μορφές. Ίσως ένα τέτοιο «Λεξικό» να απέβαινε βοηθητικό σε όλους. Μια παράσταση με καθολικά μηνύματα που άνετα θα μπορούσε να παρουσιαστεί στο εξωτερικό και εύχομαι ολόψυχα κάποια στιγμή να γίνει.
Από την άλλη, ώθηση για αλλαγές, τολμήματα και ζωή γενικότερα μας έδωσε η
«Τεράστια έκρηξη» που σημειώθηκε στο Θέατρο Skrow, παράσταση που είχε ανέβει ξανά στο παρελθόν. Αυτή τη φορά ταξιδέψαμε κάπου ανάμεσα στις δεκαετίες του ’80 και ’90 αλλά και πάλι οι ομοιότητες με το σήμερα ήταν παραπάνω από εμφανείς. Ο Ορφέας Αυγουστίδης στον πρωταγωνιστικό ρόλο, καλείται να ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό σε έναν κόσμο που αλλάζει και εντυπωσιάζει επί σκηνής σε ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει. Μαζί του, η Άννα Καλαϊτζίδου και η Αριάδνη Καβαλιέρου υποδύονται ένα συνονθύλευμα από χαρακτήρες ευρείας γκάμας, συνδράμοντας τον πρωταγωνιστή σε αυτή την αναζήτηση. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου γράφει και σκηνοθετεί με μεγάλη έμπνευση τον θίασο, έχοντας ακόμη στη διάθεσή του ένα λειτουργικό σκηνικό και τις υπέροχες μουσικές δημιουργίες του Φοίβου Δεληβοριά, που τραγουδά ο μουσικός Δημήτρης Τάσαινας.
«Τεράστια έκρηξη» που σημειώθηκε στο Θέατρο Skrow, παράσταση που είχε ανέβει ξανά στο παρελθόν. Αυτή τη φορά ταξιδέψαμε κάπου ανάμεσα στις δεκαετίες του ’80 και ’90 αλλά και πάλι οι ομοιότητες με το σήμερα ήταν παραπάνω από εμφανείς. Ο Ορφέας Αυγουστίδης στον πρωταγωνιστικό ρόλο, καλείται να ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό σε έναν κόσμο που αλλάζει και εντυπωσιάζει επί σκηνής σε ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει. Μαζί του, η Άννα Καλαϊτζίδου και η Αριάδνη Καβαλιέρου υποδύονται ένα συνονθύλευμα από χαρακτήρες ευρείας γκάμας, συνδράμοντας τον πρωταγωνιστή σε αυτή την αναζήτηση. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου γράφει και σκηνοθετεί με μεγάλη έμπνευση τον θίασο, έχοντας ακόμη στη διάθεσή του ένα λειτουργικό σκηνικό και τις υπέροχες μουσικές δημιουργίες του Φοίβου Δεληβοριά, που τραγουδά ο μουσικός Δημήτρης Τάσαινας.
Απόλυτα δικαιολογημένο θεωρώ το γεγονός ότι οι δύο παραστάσεις συνεχίζονται και αυτή τη θεατρική σεζόν. Είναι δύο κωμωδίες πολύ ευχάριστες αλλά καθόλου κενές νοήματος και ουσίας, γι’ αυτό και τις συστήνω ανεπιφύλακτα για μία ή και περισσότερες φορές! Να σημειωθεί ότι το «Σεξ Λεξικόν» αλλάζει διανομή με τους Φωτεινή Αθερίδη και Σπύρο Χατζηαγγελάκη να αναλαμβάνουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αυτή τη φρεσκάδα χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, το σύγχρονο ελληνικό θέατρό!
Άλλες παραστάσεις που ξεχώρισα: «Επτά επί Θήβας», «Μάρτυς μου ο Θεός».
Γράφει η Άννα Παπαδάκη :
Ήταν η πρώτη παράσταση που είδα μόλις τις πρώτες μέρες του Γενάρη. Λίγο πριν πέσει η αυλαία, είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω στον πολυχώρο Vault την παράσταση «Πού είναι η μάνα σου μωρή», τη διασκευή της Σοφίας Αδαμίδου στο βιβλίο της Δήμητρας Πέτρουλα, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι. Ο αφανισμός μίας ολόκληρης οικογένειας ιδωμένος μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού. Με την ανατριχιαστική κατ’ εμέ ερμηνεία της Βέρας Κρούσκα, πλαισιωμένης από τις Αγάπη Παπαθανασίου και Ορνέλλα Λούτη, των οποίων η κινησιολογία ήταν εντυπωσιακή και ο ρόλος τους καταλυτικός για την έκβαση της ιστορίας. Επαναλαμβάνω εδώ τι είχα γράψει τότε: «Με μάτια συνεχώς υγρά, παραδομένη, διηγείται ακατάπαυστα με νεύρο κι ένταση την ιστορία «της». Ας μου επιτραπεί να πω «της», καθώς δημιουργείται η εντύπωση πως απέναντί στο θεατή βρίσκεται αυτό το παιδί. Μοναδική η ικανότητά της να υπαινίσσεται κάτι χιουμοριστικό και το επόμενο λεπτό να σπαράζει. Κι όλα αυτά με τέτοια φυσικότητα κι αμεσότητα, που εκπλήσσει».
Όλα αυτά φυσικά μέσα από μία άκρως ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά. Όλα λιτά κι όμως πολύ σημαντικά. Δεν έχω παρά να υποκλιθώ μπροστά στην κυρία Κρούσκα.
Μία ακόμη παράσταση που ξεχώρισα είναι το έργο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Ο φόβος τρώει σωθικά» (Angst Essen Seele Auf), το οποίο μεταφέρθηκε στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα, σε μία συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης και του Θεάτρου Νέου Κόσμου.
Ένα ετερόκλιτο, αταίριαστο φαινομενικά ζευγάρι, η Έμμι και ο Αλί,
προσπαθούν να είναι μαζί κάτω από τα πυρά διαφόρων μορφών ρατσισμού.
Ο Κωστής Καλλιβρετάκης στον ρόλο του Αλί είναι απλός και δωρικός. Η Δήμητρα Κούζα, ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης και η Ειρήνη Κότσιφα γεμάτοι ζωντάνια ενσαρκώνουν τους διαφορετικούς ρόλους με μεγάλη επιτυχία και φυσικότητα. Η ερμηνεία όμως που ξεχωρίζει είναι εκείνη της Τάνιας Τσανακλίδου στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Έμμι. Έχει την ικανότητα να αφήνει στην άκρη την Τάνια και να κουβαλά σε κάθε ρόλο τα στοιχεία της προσωπικότητάς της που την κάνουν ιδιαίτερη. Όμως δεν την προδίδουν, απορροφώνται από τον εκάστοτε ρόλο και τελικά το κράμα αυτό είναι ιδιαιτέρως γοητευτικό.
Το έργο μας αφύπνισε, δείχνοντάς μας πως αυτό το τέρας, ο ρατσισμός, δεν έχει φύγει. Εδώ και πολλά πολλά χρόνια μας χαρίζει φόβο, φόβο που τρώει τα σωθικά μας και δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε λεπτό.
Άλλες παραστάσεις που ξεχώρισα: «Για μια ανάσα», «Δανεικά Παπούτσια», «Η τελευταία Μαύρη γάτα».
Άλλες παραστάσεις που ξεχώρισα: «Για μια ανάσα», «Δανεικά Παπούτσια», «Η τελευταία Μαύρη γάτα».
Γράφει η Κατερίνα Αδαμοπούλου:
Έπειτα από ολιγόλεπτη δυσκολία επέλεξα τον « Άγριο σπόρο» και τις «Ακυβέρνητες πολιτείες: Η Λέσχη» ως τις αγαπημένες μου παραστάσεις για τη θεατρική σεζόν 2016-2017.
Η πρώτη, βασισμένη στο βραβευμένο κείμενο του Γιάννη Τσίρου, σκιαγραφεί σε πρώτο επίπεδο, μέσω ενός ιδιόμορφου παντρέματος κωμωδίας και δράματος, το πλαίσιο της σύγχρονης βιοπάλης και τους ηθικούς κανόνες που ανακύπτουν εξ' αυτής, για να αναδείξει έπειτα στο δεύτερο μισό της παράστασης τον άγριο τρόπο με τον οποίο κοινωνικές σχέσεις που δείχνουν απόλυτα στέρεες προς τα έξω αποδομούνται με την παραμικρή υπόνοια ενοχής.
Εκτός του άψογου θεατρικού κειμένου, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Σκότη, οι τρεις ηθοποιοί, Τάκης Σπυριδάκης, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Ηλίας Βαλάσης, πλημμύρισαν με τις ερμηνείες το κοινό με αντιφατικά συναισθήματα, με την αγωνία να συναντά το χιούμορ δημιουργώντας μια δραματική ατμόσφαιρα, από την οποία ήταν αδύνατον να ξεφύγεις καθώς οι γρήγοροι ρυθμοί και η εναλλαγή των συναισθημάτων εγκλώβιζαν τη σκέψη σου στη σκηνή. Ο Άγριος σπόρος, όπως είχα γράψει σχεδόν ένα χρόνο πριν, κατέχει επάξια τον χαρακτηρισμό του θεατρικού mindfuck και ως εκ τούτου η παρουσία του επιβάλλεται σ' αυτή τη λίστα.
Η
συνάντηση του Μάνου Σιμωνίδη και της Έμυ Μπόμπρετσμπεργκ θα γίνει ο
καταλύτης για να ξυπνήσουν το καλοκαίρι του 1942, εν μέσω της επίθεσης
του Ρόμελ, τα πάθη στην
Πολιτεία της Ιερουσαλήμ. Έρωτας και πολιτική, πόλεμος και διανόηση είναι
τα κύρια συστατικά της Λέσχης που κυβερνά την Πολιτεία των μοναχικών
ανθρώπων της ιερής πόλης της Ιερουσαλήμ, συστατικά που παρουσιάστηκαν
στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο.
Το πρώτο μέρος των «Ακυβέρνητων Πολιτειών» του Τσίρκα ζωντάνεψε στο θεατρικό σανίδι με τη σκηνοθεσία της Έφης Θεοδώρου και ενός δεκαμελούς θιάσου, ο οποίος αξιοποιώντας τα σκηνικά της Άσης Δημητρολοπούλου κινήθηκε
σ' όλο το σκηνικό μεταφέροντας μας από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της
Μέσης Ανατολής στη μεταεμφυλιακή Αθήνα και βυθίζοντας μας με τις
πολυεπίπεδες ερμηνείες τους στα μπερδεμένα μυαλά τους και στις
τσακισμένες ψυχές τους. Παρά τη μεγάλη διάρκεια της, η παράσταση όχι
μόνο δεν κούρασε αλλά γέννησε, ταξίδευε ολοένα και περισσότερο το κοινό
στον κόσμο που έχτιζε εμπρός του.
Το θεατρόφιλο κοινό θα έχει και φέτος τη χαρά να απολαύσει τον «Άγριο σπόρο» για τρίτη χρονιά στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ αλλά και τις «Ακυβέρνητες πολιτείες» τόσο στο Θέατρο Τέχνης που θα φιλοξενήσει την «Λέσχη» και τη «Νυχτερίδα», όσο και στο Εθνικό Θέατρο όπου θα παιχτεί το δεύτερο μέρος, η «Αριάγνη».