Τι θα ακούσεις;
electronic experimental pop
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
"Red Trails", "Mustn't Hurry", "To The Moon And Back", "Mama's Hand"
Βαθμολογία;
7/10
Ήθελα πολύ να μου αρέσει το άλμπουμ της Fever Ray... Πολύ. Το ντεμπούτο της είχε ενδιαφέρον και σε συνδυασμό με τα άλμπουμ που έχει κάνει με τους Knife, την καθιστά ως μία από τις αγαπημένες μου καλλιτέχνιδες των τελευταίων ετών.
Το “Plunge” όμως καταφέρνει να είναι κάπου στη μέση: να είναι pop και παράλληλα να μην είναι. Θα ήταν προτιμότερο να έσπρωχνε τα όρια με κάτι περισσότερο pop ή περισσότερο πειραματικό. Αντίθετα, περιέχει δέκα μηχανικά δημιουργημένα τραγούδια, στη μέση των οποίων αμήχανα στέκει η Karin Dreijer (ή μάλλον εγώ).
Το ότι αρέσει όμως λιγότερο από όσο θα ήθελα, δε σημαίνει πως το “Plunge” δεν έχει πολλές αρετές που κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο. Αποσπασματικά σημειώνει αρκετές επιτυχημένες στιγμές. Ειδικά, όταν γίνεται όσο pop πρέπει, θυμίζει τις παλιές καλές εποχές των Knife, εκείνες του Silent Shout (άκου “To The Moon And Back”, “Mama’s Hand”, “Mustn’t Hurry”). Όταν όμως γίνεται περισσότερο πειραματική, τότε θυμίζει τις δυσκολίες του “Shaking the Habitual” (άκου “IDK about you”).
Ξεχωρίζει το “Red Trails”, ένα εξαιρετικό τραγούδι, που απλώνεται κι αγγίζει διάφορες άλλες αγαπημένες καλλιτέχνιδες, όπως η Bjork και η Kate Bush και ουσιαστικά ανεβάζει το επίπεδο του δίσκου. Ίσως να μην τυχαίο πως στο συγκεκριμένο τραγούδι οι τόνοι πέφτουν κι η Fever Ray «μαλακώνει» και γίνεται πιο ανθρώπινη (μην προσπεράσεις το βιολί που σκίζει).
Το άλμπουμ είναι ψυχρό και ζεστό ταυτόχρονα. Οι ερμηνείες της Karin Dreijer, άλλοτε σκληρές κι άλλοτε γλυκές, πρωτοστατούν για ακόμη μία φορά. Η παραγωγή είναι περισσότερο φορτωμένη από όσο χρειάζεται, όχι τόσο όμως που να ενοχλεί και να «μπουκώνει». Οι πολλές ακροάσεις βοήθησαν ορισμένα τραγούδια να αναδειχθούν, δεν ήταν ικανές όμως για να σε κερδίσουν, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό που να αναγνωρίσεις ότι το “Plunge” είναι εκείνο το άλμπουμ που περίμενες.
electronic experimental pop
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
"Red Trails", "Mustn't Hurry", "To The Moon And Back", "Mama's Hand"
Βαθμολογία;
7/10
Ήθελα πολύ να μου αρέσει το άλμπουμ της Fever Ray... Πολύ. Το ντεμπούτο της είχε ενδιαφέρον και σε συνδυασμό με τα άλμπουμ που έχει κάνει με τους Knife, την καθιστά ως μία από τις αγαπημένες μου καλλιτέχνιδες των τελευταίων ετών.
Το “Plunge” όμως καταφέρνει να είναι κάπου στη μέση: να είναι pop και παράλληλα να μην είναι. Θα ήταν προτιμότερο να έσπρωχνε τα όρια με κάτι περισσότερο pop ή περισσότερο πειραματικό. Αντίθετα, περιέχει δέκα μηχανικά δημιουργημένα τραγούδια, στη μέση των οποίων αμήχανα στέκει η Karin Dreijer (ή μάλλον εγώ).
Το ότι αρέσει όμως λιγότερο από όσο θα ήθελα, δε σημαίνει πως το “Plunge” δεν έχει πολλές αρετές που κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο. Αποσπασματικά σημειώνει αρκετές επιτυχημένες στιγμές. Ειδικά, όταν γίνεται όσο pop πρέπει, θυμίζει τις παλιές καλές εποχές των Knife, εκείνες του Silent Shout (άκου “To The Moon And Back”, “Mama’s Hand”, “Mustn’t Hurry”). Όταν όμως γίνεται περισσότερο πειραματική, τότε θυμίζει τις δυσκολίες του “Shaking the Habitual” (άκου “IDK about you”).
Ξεχωρίζει το “Red Trails”, ένα εξαιρετικό τραγούδι, που απλώνεται κι αγγίζει διάφορες άλλες αγαπημένες καλλιτέχνιδες, όπως η Bjork και η Kate Bush και ουσιαστικά ανεβάζει το επίπεδο του δίσκου. Ίσως να μην τυχαίο πως στο συγκεκριμένο τραγούδι οι τόνοι πέφτουν κι η Fever Ray «μαλακώνει» και γίνεται πιο ανθρώπινη (μην προσπεράσεις το βιολί που σκίζει).
Το άλμπουμ είναι ψυχρό και ζεστό ταυτόχρονα. Οι ερμηνείες της Karin Dreijer, άλλοτε σκληρές κι άλλοτε γλυκές, πρωτοστατούν για ακόμη μία φορά. Η παραγωγή είναι περισσότερο φορτωμένη από όσο χρειάζεται, όχι τόσο όμως που να ενοχλεί και να «μπουκώνει». Οι πολλές ακροάσεις βοήθησαν ορισμένα τραγούδια να αναδειχθούν, δεν ήταν ικανές όμως για να σε κερδίσουν, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό που να αναγνωρίσεις ότι το “Plunge” είναι εκείνο το άλμπουμ που περίμενες.