Το 2017 ήταν μια από τις κακές χρονιές στη μουσική και η χειρότερη ίσως τα τελευταία 15 χρόνια. Λίγοι ήταν οι καλοί δίσκοι που ξεχώρισαν στην pop και τη rock μουσική, ενώ για άλλη μια χρονιά φάνηκε ότι το μόνο είδος που έχει εξέλιξη και οι μουσικοί του δημιουργούν δίσκους που βλέπουν στο μέλλον είναι η R n' B.
Φέτος όμως παρατήρησα και κάτι ακόμη, το οποίο είναι ανησυχητικό για την μουσική. Παραδοσιακά και ιστορικά μουσικά έντυπα, όπως η Βρετανική μουσική εφημερίδα NME και το Αμερικάνικο περιοδικό Rolling Stone αύξησαν τα άρθρα τους για τον κινηματογράφο, τις τηλεοπτικές σειρές και γενικότερα για άλλες εκφάνσεις του Πολιτισμού εκτός της μουσικής. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο NME. Άραγε, δεν «πουλάει» η μουσική; Έχασε την αξία που είχε;
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, οι πωλήσεις βινυλίων στις Η.Π.Α. αυξήθηκαν πάνω από 3% μέσα στη χρονιά και οι ώρες που αφιέρωσαν οι Αμερικάνοι σε μουσικές πλατφόρμες Streaming (Spotify, Apple Music κτλ) αυξήθηκαν πάνω από 40%, ενώ οι πωλήσεις ψηφιακής και φυσικής μουσικής μειώθηκαν κατά 19%!
Παρακάτω θα δείτε τους 10 πρώτους δίσκους, σύμφωνα με την ψηφοφορία που κάναμε εδώ στο Mix Grill. Τις προηγούμενες ημέρες είδατε τους υπόλοιπους 40. Καλώς ή κακώς, λίγα από αυτά τα albums θα θυμόμαστε μετά από χρόνια...
Δείτε εδώ τους δίσκους στις θέσεις 11-20, 21-30, 31-40 και 41-50.
10. John Maus - Screen memories
Το "Screen Memories" παραμένει πιστό στις αρχές του John Maus. Πιστό στις σκοτεινές synth φόρμες. Συνεχίζει έξι χρόνια μετά από εκεί που σταμάτησε με το επίσης εξαιρετικό "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves", μόνο που οι συνθέσεις του αυτή τη φορά είναι πιο στρογγυλεμένες και στιβαρές. Περισσότερο pop. Και με αυτόν τον τρόπο έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει ένα μεγαλύτερο κοινό και από outsider να γίνει μπροστάρης, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Αν και φέτος κυκλοφόρησαν αρκετοί καλοί δίσκοι, η χρονιά έμοιαζε μουσικά χαμένη. Βρέθηκε, όμως, τελικά εκείνο το άλμπουμ που θα σκάψει για να τρυπώσει και να φωλιάσει μέσα σου.
[Δημήτρης Καμπούρης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Δημήτρη.
9. Arcade Fire - Everything Now
Το "Everything Now" είναι ο πιο pop δίσκος των Καναδών. Ε και; Στερείται έμπνευσης, ευρηματικότητας, μελωδιών, επιτυχιών; Έχει ή δεν έχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς (το ομώνυμο); Οι Arcade Fire κινήθηκαν σε διαφορετικά μονοπάτια στο "Everything Now", αλλά δε σταμάτησαν ποτέ την αναζήτηση νέων μελωδιών και γενικότερα ιδιαίτερων και ξεχωριστών φορμών μουσικής. Θα έλεγα ότι η αυτοπεποίθηση και η έλλειψη φόβου για οποιονδήποτε πειραματισμό και «ένοχη απόλαυση» είναι έμφυτα στοιχεία του δίσκου, ο οποίος «πατάει» γερά στα νέα μονοπάτια, τα οποία βασίζονται μεν στο παρελθόν, αλλά είναι μπολιασμένα με την αύρα και την ταυτότητα των Καναδών, η οποία υπερισχύει όλων των υπολοίπων επιρροών. Το "Everything Now" δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Arcade Fire, αλλά είναι σίγουρα μια από τις πιο ξεχωριστές δουλειές τους!
[Γιώργος Μπαλιώτης]
8. St. Vincent – Masseduction
Το "Masseduction" είναι ο pop δίσκος του 2017. Πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους καλλιτέχνες της pop συνομοταξίας. Μελωδίες που αγγίζουν τα όρια του εναλλακτικού με το mainstream και παίζουν μεταξύ δεκαετίας ’80 και του σήμερα και στίχοι από προσωπικές εμπειρίες. Βάλε τον δίσκο να παίζει και απόλαυσε την St. Vincent, την κορυφαία pop μουσικό των τελευταίων ετών.
[Θωμάς Τζίτζης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Θωμά
7. Slowdive – Slowdive
22 χρόνια μετά το Pygmalion και η επανεμφάνιση των Slowdive ήταν από τα γεγονότα της χρονιάς. Οι βετεράνοι shoegazers ήρθαν από τον πάγκο με ωριμότητα, ζωτικότητα που κόβει την ανάσα, αλλά και με ανέλπιστη φρεσκάδα. Χωρίς ίχνος τσαπατσουλιάς, χωρίς διάθεση για αρπαχτή, αλλά με σεβασμό στο παρελθόν τους και στο όνομά τους, εξερευνούν το μέλλον και μας χαρίζουν ένα από τα καλύτερα album για τη χρονιά που φεύγει. Το "Slowdive" καταφέρνει να εισάγει φρέσκο αέρα στον ήχο του συγκροτήματος, αλλά παράλληλα εξακολουθεί να ακούγεται αρκετά οικείο με την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Τα βασικά χαρακτηριστικά παραμένουν ζωντανά: η μελαγχολική διάθεση, οι συνδυαστικές φωνητικές αρμονίες μεταξύ Rachel και Halstead, ο τρόπος που έχουν να δίνουν χρόνο στις αρμονίες να εξελιχθούν και χώρο στα μουσικά τους μοτίβα να δυναμώσουν. Από εδώ και στο εξής όποιος περιμένει επανασύνδεση αγαπημένου του συγκροτήματος, θα προσεύχεται να γίνει όπως αυτή των Slowdive, η θριαμβευτική επιστροφή των οποίων θα αποτελεί οδηγό για επανασυνδέσεις.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
6. Run the Jewels - Run The Jewels 3
Ένα είναι σίγουρο: ο Killer Mike και ο El-P δεν το περίμεναν αυτό. Στον τρίτο κατά σειρά δίσκο τους ως κοινό project Run The Jewels, αποκαλύπτεται ότι το αρχικά σχεδιασμένο ως side project των δυο θηρίων της rap ξεπέρασε τις προσδοκίες τους. Ένας δίσκος με νόημα και ουσία χωρίς όμως ψυχοπλάκωμα, με θυμό και μαχητικό λόγο, χωρίς όμως niggaz, bitches, guns και drugs. Δεν θα δυσκολευτείτε να ανθολογήσετε στίχους για ένα επαναστατικό, πολιτικά αντιδραστικό μανιφέστο αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός των Run The Jewels. Αφού έχουν ξεσπάσει και απελευθερώσει την αντίθεσή τους στις άδικες αποφάσεις των κυβερνήσεων αλλά και στην πολιτιστική υποβάθμιση, στην αστυνομική βία, στη φτώχεια, γράφουν και κομμάτια με διασκεδαστικούς στίχους και ήχο γεμάτο ζωή, έτσι απλά για το συναυλιακό χαβαλέ. Ένας δίσκος που τα έχει όλα!
[Ελένη Πεφάνη]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική της Ελένης.
5. Robert Plant - Carry Fire
Ο αειθαλής Robert Plant ακολούθησε φέτος το "Lullaby and the Ceaseless Roar" του 2014 με το "Carry Fire", συνεχίζοντας την πρόσφατη πορεία του με τους Sensational Space Shifters. Tο "Carry Fire" δεν είναι τόσο μυστηριώδες αλλά πλησιάζει το επίπεδο και το βάθος του προκατόχου του. Δεν επαναλαμβάνει την ίδια συνταγή - παρουσιάζει διαφορετικές πτυχές της μουσικής προσωπικότητας του Plant. Η διαφορά μεταξύ των δύο δίσκων είναι ότι ο πρώτος είναι εσωτερικός και μελαγχολικός, χρησιμοποιώντας ένα rock-folk-ethnic ηχητικό υβρίδιο, ενώ το δεύτερο είναι πιο φωτεινό και υπερισχύει το folk στοιχείο. Στιχουργικά ο δίσκος δίνει βαρύτητα σε προβλήματα της εποχής, ερεθίσματα που έχουν προκληθεί από τα ταξίδια του Robert. Στην δημιουργική διαδικασία χρησιμοποιεί το παρελθόν του, ενώ παράλληλα χτυπάει το πόδι του δυναμικά στο παρόν. Το "Carry Fire" θυμίζει τις ακουστικές στιγμές των Led Zeppelin, το "Raising Sand", που είχε ηχογραφήσει ο Robert με την Alisson Krauss και το "Band Of Joy", παραμένοντας κάτι εντελώς ξεχωριστό και καινούριο.
[Ξενοφών Καράμπαλης]
4. Benjamin Clementine - I Tell A Fly
Να έχεις κερδίσει Mercury Prize με το ντεμπούτο σου. Να έχεις λάβει θετικότατες κριτικές. Να παίζεσαι πολύ στο ραδιόφωνο. Και να πηγαίνεις μετά να κάνεις έναν αβανγκαρντίστικο δίσκο που θα αποξενώσει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που σε ακολουθεί. Θέλει κότσια... Ο Benjamin Clementine δεν έχει μόνο απ’ αυτά, έχει και όραμα. Ένα όραμα το οποίο βάζει κάτω από την ίδια στέγη τις λόγιες και τις ροκ επιρροές του, τον Frank Zappa και την Kate Bush, το τσέμπαλο του rococo και τους ηλεκτρονικούς ρυθμοκράτες. Θα μπορούσε εύκολα να προκύψει αχταρμάς, όμως το "I Tell A Fly" έχει συνοχή, όχι μόνο αφηγηματική αλλά και ατμοσφαιρική. Αλλά το πιο σπουδαίο του κατόρθωμα είναι ότι, παρά την τρέλα του, δεν χάνει το δυνητικό ενδιαφέρον του ακόμα και για τον άβγαλτο (αλλά προσεκτικό και δεκτικό) ακροατή.
[Μιχάλης Τσαντίλας]
3. Kendrick Lamar – DAMN
Φέτος όμως παρατήρησα και κάτι ακόμη, το οποίο είναι ανησυχητικό για την μουσική. Παραδοσιακά και ιστορικά μουσικά έντυπα, όπως η Βρετανική μουσική εφημερίδα NME και το Αμερικάνικο περιοδικό Rolling Stone αύξησαν τα άρθρα τους για τον κινηματογράφο, τις τηλεοπτικές σειρές και γενικότερα για άλλες εκφάνσεις του Πολιτισμού εκτός της μουσικής. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο NME. Άραγε, δεν «πουλάει» η μουσική; Έχασε την αξία που είχε;
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, οι πωλήσεις βινυλίων στις Η.Π.Α. αυξήθηκαν πάνω από 3% μέσα στη χρονιά και οι ώρες που αφιέρωσαν οι Αμερικάνοι σε μουσικές πλατφόρμες Streaming (Spotify, Apple Music κτλ) αυξήθηκαν πάνω από 40%, ενώ οι πωλήσεις ψηφιακής και φυσικής μουσικής μειώθηκαν κατά 19%!
Παρακάτω θα δείτε τους 10 πρώτους δίσκους, σύμφωνα με την ψηφοφορία που κάναμε εδώ στο Mix Grill. Τις προηγούμενες ημέρες είδατε τους υπόλοιπους 40. Καλώς ή κακώς, λίγα από αυτά τα albums θα θυμόμαστε μετά από χρόνια...
Δείτε εδώ τους δίσκους στις θέσεις 11-20, 21-30, 31-40 και 41-50.
10. John Maus - Screen memories
Το "Screen Memories" παραμένει πιστό στις αρχές του John Maus. Πιστό στις σκοτεινές synth φόρμες. Συνεχίζει έξι χρόνια μετά από εκεί που σταμάτησε με το επίσης εξαιρετικό "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves", μόνο που οι συνθέσεις του αυτή τη φορά είναι πιο στρογγυλεμένες και στιβαρές. Περισσότερο pop. Και με αυτόν τον τρόπο έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει ένα μεγαλύτερο κοινό και από outsider να γίνει μπροστάρης, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Αν και φέτος κυκλοφόρησαν αρκετοί καλοί δίσκοι, η χρονιά έμοιαζε μουσικά χαμένη. Βρέθηκε, όμως, τελικά εκείνο το άλμπουμ που θα σκάψει για να τρυπώσει και να φωλιάσει μέσα σου.
[Δημήτρης Καμπούρης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Δημήτρη.
9. Arcade Fire - Everything Now
Το "Everything Now" είναι ο πιο pop δίσκος των Καναδών. Ε και; Στερείται έμπνευσης, ευρηματικότητας, μελωδιών, επιτυχιών; Έχει ή δεν έχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς (το ομώνυμο); Οι Arcade Fire κινήθηκαν σε διαφορετικά μονοπάτια στο "Everything Now", αλλά δε σταμάτησαν ποτέ την αναζήτηση νέων μελωδιών και γενικότερα ιδιαίτερων και ξεχωριστών φορμών μουσικής. Θα έλεγα ότι η αυτοπεποίθηση και η έλλειψη φόβου για οποιονδήποτε πειραματισμό και «ένοχη απόλαυση» είναι έμφυτα στοιχεία του δίσκου, ο οποίος «πατάει» γερά στα νέα μονοπάτια, τα οποία βασίζονται μεν στο παρελθόν, αλλά είναι μπολιασμένα με την αύρα και την ταυτότητα των Καναδών, η οποία υπερισχύει όλων των υπολοίπων επιρροών. Το "Everything Now" δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Arcade Fire, αλλά είναι σίγουρα μια από τις πιο ξεχωριστές δουλειές τους!
[Γιώργος Μπαλιώτης]
8. St. Vincent – Masseduction
Το "Masseduction" είναι ο pop δίσκος του 2017. Πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους καλλιτέχνες της pop συνομοταξίας. Μελωδίες που αγγίζουν τα όρια του εναλλακτικού με το mainstream και παίζουν μεταξύ δεκαετίας ’80 και του σήμερα και στίχοι από προσωπικές εμπειρίες. Βάλε τον δίσκο να παίζει και απόλαυσε την St. Vincent, την κορυφαία pop μουσικό των τελευταίων ετών.
[Θωμάς Τζίτζης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Θωμά
7. Slowdive – Slowdive
22 χρόνια μετά το Pygmalion και η επανεμφάνιση των Slowdive ήταν από τα γεγονότα της χρονιάς. Οι βετεράνοι shoegazers ήρθαν από τον πάγκο με ωριμότητα, ζωτικότητα που κόβει την ανάσα, αλλά και με ανέλπιστη φρεσκάδα. Χωρίς ίχνος τσαπατσουλιάς, χωρίς διάθεση για αρπαχτή, αλλά με σεβασμό στο παρελθόν τους και στο όνομά τους, εξερευνούν το μέλλον και μας χαρίζουν ένα από τα καλύτερα album για τη χρονιά που φεύγει. Το "Slowdive" καταφέρνει να εισάγει φρέσκο αέρα στον ήχο του συγκροτήματος, αλλά παράλληλα εξακολουθεί να ακούγεται αρκετά οικείο με την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Τα βασικά χαρακτηριστικά παραμένουν ζωντανά: η μελαγχολική διάθεση, οι συνδυαστικές φωνητικές αρμονίες μεταξύ Rachel και Halstead, ο τρόπος που έχουν να δίνουν χρόνο στις αρμονίες να εξελιχθούν και χώρο στα μουσικά τους μοτίβα να δυναμώσουν. Από εδώ και στο εξής όποιος περιμένει επανασύνδεση αγαπημένου του συγκροτήματος, θα προσεύχεται να γίνει όπως αυτή των Slowdive, η θριαμβευτική επιστροφή των οποίων θα αποτελεί οδηγό για επανασυνδέσεις.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
6. Run the Jewels - Run The Jewels 3
Ένα είναι σίγουρο: ο Killer Mike και ο El-P δεν το περίμεναν αυτό. Στον τρίτο κατά σειρά δίσκο τους ως κοινό project Run The Jewels, αποκαλύπτεται ότι το αρχικά σχεδιασμένο ως side project των δυο θηρίων της rap ξεπέρασε τις προσδοκίες τους. Ένας δίσκος με νόημα και ουσία χωρίς όμως ψυχοπλάκωμα, με θυμό και μαχητικό λόγο, χωρίς όμως niggaz, bitches, guns και drugs. Δεν θα δυσκολευτείτε να ανθολογήσετε στίχους για ένα επαναστατικό, πολιτικά αντιδραστικό μανιφέστο αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός των Run The Jewels. Αφού έχουν ξεσπάσει και απελευθερώσει την αντίθεσή τους στις άδικες αποφάσεις των κυβερνήσεων αλλά και στην πολιτιστική υποβάθμιση, στην αστυνομική βία, στη φτώχεια, γράφουν και κομμάτια με διασκεδαστικούς στίχους και ήχο γεμάτο ζωή, έτσι απλά για το συναυλιακό χαβαλέ. Ένας δίσκος που τα έχει όλα!
[Ελένη Πεφάνη]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική της Ελένης.
5. Robert Plant - Carry Fire
Ο αειθαλής Robert Plant ακολούθησε φέτος το "Lullaby and the Ceaseless Roar" του 2014 με το "Carry Fire", συνεχίζοντας την πρόσφατη πορεία του με τους Sensational Space Shifters. Tο "Carry Fire" δεν είναι τόσο μυστηριώδες αλλά πλησιάζει το επίπεδο και το βάθος του προκατόχου του. Δεν επαναλαμβάνει την ίδια συνταγή - παρουσιάζει διαφορετικές πτυχές της μουσικής προσωπικότητας του Plant. Η διαφορά μεταξύ των δύο δίσκων είναι ότι ο πρώτος είναι εσωτερικός και μελαγχολικός, χρησιμοποιώντας ένα rock-folk-ethnic ηχητικό υβρίδιο, ενώ το δεύτερο είναι πιο φωτεινό και υπερισχύει το folk στοιχείο. Στιχουργικά ο δίσκος δίνει βαρύτητα σε προβλήματα της εποχής, ερεθίσματα που έχουν προκληθεί από τα ταξίδια του Robert. Στην δημιουργική διαδικασία χρησιμοποιεί το παρελθόν του, ενώ παράλληλα χτυπάει το πόδι του δυναμικά στο παρόν. Το "Carry Fire" θυμίζει τις ακουστικές στιγμές των Led Zeppelin, το "Raising Sand", που είχε ηχογραφήσει ο Robert με την Alisson Krauss και το "Band Of Joy", παραμένοντας κάτι εντελώς ξεχωριστό και καινούριο.
[Ξενοφών Καράμπαλης]
4. Benjamin Clementine - I Tell A Fly
Να έχεις κερδίσει Mercury Prize με το ντεμπούτο σου. Να έχεις λάβει θετικότατες κριτικές. Να παίζεσαι πολύ στο ραδιόφωνο. Και να πηγαίνεις μετά να κάνεις έναν αβανγκαρντίστικο δίσκο που θα αποξενώσει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που σε ακολουθεί. Θέλει κότσια... Ο Benjamin Clementine δεν έχει μόνο απ’ αυτά, έχει και όραμα. Ένα όραμα το οποίο βάζει κάτω από την ίδια στέγη τις λόγιες και τις ροκ επιρροές του, τον Frank Zappa και την Kate Bush, το τσέμπαλο του rococo και τους ηλεκτρονικούς ρυθμοκράτες. Θα μπορούσε εύκολα να προκύψει αχταρμάς, όμως το "I Tell A Fly" έχει συνοχή, όχι μόνο αφηγηματική αλλά και ατμοσφαιρική. Αλλά το πιο σπουδαίο του κατόρθωμα είναι ότι, παρά την τρέλα του, δεν χάνει το δυνητικό ενδιαφέρον του ακόμα και για τον άβγαλτο (αλλά προσεκτικό και δεκτικό) ακροατή.
[Μιχάλης Τσαντίλας]
3. Kendrick Lamar – DAMN
Ό,τι και να πει ή να γράψει κανείς για τον Kendrick Lamar είναι λίγο. Όπως «λίγο» θα φαινόταν οτιδήποτε κι αν κυκλοφορούσε μετά από το "To Pimp A Butterfly" του 2015. Το "DAMN" μπορεί να μη φτάνει το επίπεδο, την πολυπλοκότητα, τις μουσικές ιδέες και το συνολικό εκτόπισμα του προκατόχου του, αλλά δεν παύει να είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ ενός εκ των σπουδαιότερων καλλιτεχνών της γενιάς του - της εποχής μας. Με τραγούδια που γίνονται άμεσες επιτυχίες, με άλλα πιο καυστικά και ίσως πιο ωραία, με ρυθμούς και ήχους που φλερτάρουν με την πρωτοπορία και απόδοση των στίχων με τον μοναδικό του, καταιγιστικό τρόπο, το "DAMN" είναι ένα θαυμάσιο δείγμα της σύγχρονης (μαύρης) μουσικής και των αιτιών της καθολικής αποδοχής της.
[Δημήτρης Όρλης]
2. The War On Drugs - A Deeper Understanding
Σαν χθες θυμάμαι την επική μάχη που είχε η Ομάδα Ξένης Μουσικής του Mix Grill για το Δίσκο του Οκτώβρη ανάμεσα σε LCD Soundsystem και The War on Drugs. Με οριακή πλειοψηφία και τότε νικήτρια ήταν η μπάντα του James Murphy. Εκείνη ήταν ίσως η μόνη ενδιαφέρουσα περίοδος σε όλο το 2017 με τα 2 κορυφαία albums της χρονιάς. Το "A Deeper Understanding" των «πολέμιων των ναρκωτικών» είναι ένας δίσκος, που σου δίνει την αίσθηση των ταξιδιών στις ερήμους της Αμερικής, των απέραντων post-rock μελωδιών,των μακρόσυρτων κιθαριστικών solo και του καλύτερου ίσως ροκ τραγουδιού του 2017 ("Strangest Thing"). Με αυτό τον δίσκο, οι Αμερικάνοι από τη Φιλαδέλφεια «χτυπάνε την πόρτα» σε πιο μεγάλους συναυλιακούς χώρους και μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο το κοινό τους.
[Δημήτρης Όρλης]
2. The War On Drugs - A Deeper Understanding
Σαν χθες θυμάμαι την επική μάχη που είχε η Ομάδα Ξένης Μουσικής του Mix Grill για το Δίσκο του Οκτώβρη ανάμεσα σε LCD Soundsystem και The War on Drugs. Με οριακή πλειοψηφία και τότε νικήτρια ήταν η μπάντα του James Murphy. Εκείνη ήταν ίσως η μόνη ενδιαφέρουσα περίοδος σε όλο το 2017 με τα 2 κορυφαία albums της χρονιάς. Το "A Deeper Understanding" των «πολέμιων των ναρκωτικών» είναι ένας δίσκος, που σου δίνει την αίσθηση των ταξιδιών στις ερήμους της Αμερικής, των απέραντων post-rock μελωδιών,των μακρόσυρτων κιθαριστικών solo και του καλύτερου ίσως ροκ τραγουδιού του 2017 ("Strangest Thing"). Με αυτό τον δίσκο, οι Αμερικάνοι από τη Φιλαδέλφεια «χτυπάνε την πόρτα» σε πιο μεγάλους συναυλιακούς χώρους και μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο το κοινό τους.
[Γιώργος Μπαλιώτης]
1. LCD Soundsystem - American Dream
Οι επιστροφές στη δισκογραφία «χαμένων» για χρόνια και καιρούς συγκροτημάτων έχουν πάψει πια να αποτελούν έκπληξη και θα μπορούσαμε πλέον να καθιερώσουμε στις ετήσιες ανασκοπήσεις μας μια κατηγορία με τα καλύτερα comeback της χρονιάς. Αυτό όμως που σίγουρα σπανίζει είναι μία τέτοια επιστροφή να προσφέρει ένα δίσκο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις παλιές δόξες της μπάντας και αυτό ακριβώς είναι το δύσκολο επίτευγμα των LCD Soundsystem με το εξαιρετικό “American Dream”, την τέταρτη δουλειά τους επτά χρόνια μετά το "This Is Happening" και τους πρόωρους, όπως αποδείχτηκε, αποχαιρετισμούς στο Madison Square Garden. Μπορεί ο James Murphy να ανησυχεί εδώ και 15 χρόνια ότι χάνει την αιχμή του, αλλά να που το "Losing My Edge" βρήκε την άξια συνέχεια του εδώ με κομμάτια όπως το "Tonite", το "Other Voices" ή το "I Used To".
1. LCD Soundsystem - American Dream
Οι επιστροφές στη δισκογραφία «χαμένων» για χρόνια και καιρούς συγκροτημάτων έχουν πάψει πια να αποτελούν έκπληξη και θα μπορούσαμε πλέον να καθιερώσουμε στις ετήσιες ανασκοπήσεις μας μια κατηγορία με τα καλύτερα comeback της χρονιάς. Αυτό όμως που σίγουρα σπανίζει είναι μία τέτοια επιστροφή να προσφέρει ένα δίσκο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις παλιές δόξες της μπάντας και αυτό ακριβώς είναι το δύσκολο επίτευγμα των LCD Soundsystem με το εξαιρετικό “American Dream”, την τέταρτη δουλειά τους επτά χρόνια μετά το "This Is Happening" και τους πρόωρους, όπως αποδείχτηκε, αποχαιρετισμούς στο Madison Square Garden. Μπορεί ο James Murphy να ανησυχεί εδώ και 15 χρόνια ότι χάνει την αιχμή του, αλλά να που το "Losing My Edge" βρήκε την άξια συνέχεια του εδώ με κομμάτια όπως το "Tonite", το "Other Voices" ή το "I Used To".
[Οδυσσέας Παύλου]