Release Athens 2018-Day 2: Thievery Corporation, UB40, Golan, Angelika Dusk, Magenta Flaws

Η δεύτερη ημέρα του Release Athens Festival 2018 συνέπεσε ημερολογιακά με την αρχή του καλοκαιριού. Και ποιο θα ήταν καλύτερο line-up για τη φιέστα έναρξης της καλύτερης εποχής του χρόνου από αυτό της Παρασκευής; Thievery Corporation, UB40, Golan, Angelika Dusk και Magenta Flaws. Οι προσδοκίες, λοιπόν, για διασκέδαση μεγάλωναν κατά τη διαδρομή προς την πλατεία Νερού αλλά δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκαν. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Δείτε εδώ τα ζωντανά σχόλιά μας απευθείας από την Πλατεία Νερού στη Λεπτό προς Λεπτό μετάδοση της δεύτερης μέρας του Release Festival.

Οι Έλληνες Magenta Flaws ήταν τυχεροί που άνοιξαν ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ελλάδας αλλά η ώρα εμφάνισής τους αδίκησε κατάφωρα τη μουσική και το ταλέντο τους. Αναπόφευκτα όποιο συγκρότημα εμφανιστεί στη σκηνή στις 17:45, θα δυσκολευτεί κάτω από τον καυτό αττικό ήλιο και θα παρουσιάσει το σετ του μπροστά σε 100-150 ανθρώπους που ψάχνουν ίσκιο. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι Magenta Flaws τίμησαν τη φήμη τους και έδωσαν μια αξιόλογη trip hop με alternative rock στοιχεία συναυλία μικρής διάρκειας με highlight (λόγω δημοσιότητας και ραδιοφωνικής επιτυχίας) το Cutting Loose. Είμαι σίγουρη ότι η θέση τους στα line up δεν θα αργήσει να ανέβει. Προσωπικά, ανυπομονώ για την επόμενη συναυλία και την επόμενη κυκλοφορία τους και συνιστώ ανεπιφύλακτα να με ακολουθήσετε!

Όπως σε κάθε ημέρα του Release τα δύο opening acts είναι αποκλειστικά Έλληνες καλλιτέχνες. Έτσι, τους Magenta Flaws ακολούθησε η έτερη πατριώτισσα Angelika Dusk. Η Angelika ανέβηκε στη σκηνή με τη μπάντα της και έκανε μια αξιοπρεπή και επαγγελματική εμφάνιση, που δυστυχώς, όμως, δεν ήταν κάτι παραπάνω από αυτό.

Άνετη, χαλαρή και με ιδιαίτερη διάθεση για επικοινωνία με το (λιγοστό ακόμα) κοινό, φάνηκε ότι είχε δουλέψει για την εμφάνισή της στο Release. Από το στυλ, την ενέργειά της, μέχρι τη setlist που επέλεξε για εκείνη την ημέρα, όλα ήταν μελετημένα. Ακούσαμε δικά της τραγούδια όπως το Drown Out The Light και τα Catfight, Scream και Every Kiss από το δεύτερο δίσκο της 'Beautiful Mess' καθώς και διασκευές σε κομμάτια όπως το La Parissiene (με εξαιρετική γαλλική προφορά) και το Welcome to the Jungle της Tash Sultana, με highlight το Big In Japan των Alphaville, σε μια πολύ καλή ροκ διασκευή.

Στη συνέχεια, ενώ ο κόσμος είχε ξεκινήσει να μαζεύεται, η σκηνή άλλαξε και ηλεκτρονικά όργανα πήραν τη θέση των μικροφώνων. Εκτός από synths, DJ decks και ηλεκτρονικά drums στη σκηνή τοποθετήθηκαν προσεκτικά και ένα φλάουτο, μια τρομπέτα και ένα hang drum. Οι Ρουμάνοι Golan ανέβηκαν στη σκηνή, απλοί με μαύρα t-shirt και πήραν θέσεις. Δυστυχώς η εμφάνισή τους αντιμετωπίστηκε περισσότερο σαν soundtrack της αναμονής μέχρι να ανέβουν στη σκηνή τα μεγαλύτερα ονόματα, κάτι που τους αδικεί.

Οι Golan ήρθαν από το Βουκουρέστι πρώτη φορά στην Ελλάδα και παρουσίασαν ένα ολοκληρωμένο house set με τις απαραίτητες δόσεις πνευστών που ταίριαζε απόλυτα με την ώρα και το σημείο. Ο ήλιος είχε ξεκινήσει να δύει και οι ήχοι των τεσσάρων νεαρών -με αποκορύφωμα το κομμάτι 'Samba' - μας ταξίδεψαν σε παραλίες και μας έκαναν να νοσταλγήσουμε στιγμές από καλοκαιρινές διακοπές. Ίσως η σκηνική τους παρουσία να ήταν πιο έντονη αν δεν έλειπε από την παρέα τους ο κουβανικής καταγωγής Ernesto στα κρουστά. Σίγουρη προσθήκη στις playlists του καλοκαιριού, ελπίζουμε να τους απολαύσουμε σύντομα σε ένα beach bar.

Αφού σκοτείνιασε έφτασε και η ώρα για το ένα από τα δύο μεγάλα ονόματα τις βραδιάς, τους UB40, ή μάλλον τρεις από το ιδρυτικό roaster των UB40, τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Ali Campbell, τον Astro (φωνητικά) και τον Mickey Virtue (πλήκτρα). Όταν το 2008 ο Ali αποφάσισε να αποχωρήσει από τους UB40 ξεκίνησε μια δικαστική διαμάχη που ακόμα καλά κρατεί. Ο Mickey Virtue ακολούθησε τον Ali και μετά από μερικά χρόνια το ίδιο έκανε και ο Astro. Oι τρεις τους πλέον εμφανίζονται ως UB40 featuring Ali, Astro & Mickey. Ως νέοι UB40, λοιπόν, ξεκίνησαν περιοδείες για την προώθηση του νέου τους δίσκου με τίτλο "Α Real Labour of Love", όταν ως μέλη του αυθεντικού σχήματος είχαν κάνει μεγάλη επιτυχία με τη σειρά δίσκων "Labour of Love" I, ΙΙ, ΙΙΙ και ΙV. Αφήνοντας στην άκρη την ίντριγκα και το παρασκήνιο, η περιοδεία τους που θα συνεχιστεί και το 2019, περιλαμβάνει στάσεις σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Ο Ali, ο Astro και ο Mickey, λοιπόν, πλαισιωμένοι από επτά μουσικούς επί σκηνής, εμφανίστηκαν στη σκηνή του Release ξεκινώντας χωρίς να τους καταλάβουμε! Χωρίς πολλά πολλά, βγήκαν όλοι στη σκηνή και ακούσαμε για αρχή ένα τραγούδι από τον ομώνυμο solo δίσκο του Ali Campbell, έναν από τους τέσσερις που κυκλοφόρησε τη μετά-τους-UB40 περίοδο από το 2008. Μάλλον μια περίεργη επιλογή καθώς ξεκίνησαν κάπως αμήχανα, αν εξαιρέσουμε την πολύ καλή απόδοση των πνευστών. Tο ιδιαίτερο στυλ του Ali όταν τραγουδά και η μετρημένη σκηνική του παρουσία δεν βοήθησαν επίσης στην αρχή. Η αμηχανία συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα του βασικού set, όταν με τα One In Ten και Cherry Oh Baby το κοινό λύθηκε και άρχισε να χορεύει και να συμμετέχει. Με τις επόμενες επιλογές τραγουδιών το κοινό κρατήθηκε ζεστό, αλλά χωρίς αποκορύφωμα σε κανένα σημείο.



Τα ηνία της επικοινωνίας με το κοινό ανέλαβε καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας ο Astro (αν και πολλές φορές λόγω της βαριάς προφοράς του αλλά και των εφέ στον ήχο, δεν μπορούσαμε να τον καταλάβουμε), ο οποίος δεν σταμάτησε να σαρώνει τη σκηνή. Με τη χαρακτηριστική του χροιά μας χάρισε το Rat In Mi Kitchen, στο οποίο μετά από παρακίνηση του Astro, το κοινό συμμετείχε μεν, κάπως χλιαρά δε.

Το encore ήρθε με τις τυμπανοκρουσίες που περιμέναμε. Ένα εντυπωσιακό drum solo ξεσήκωσε το κοινό και τα Food For Thought, How Could I Leave, (I Can't Help) Falling In Love και Red Red Wine έκλεισαν την εμφάνιση των UB40, καλύτερα από ότι ξεκίνησε.

Όπως έγραφα λίγα λεπτά μετά την εμφάνιση των UB40, νομίζω ότι οι προσδοκίες μας ήταν μεγαλύτερες από αυτές που έπρεπε για τη συγκεκριμένη συναυλία. Δυστυχώς δεν θα τη θυμόμαστε για πολύ καιρό.

Τα τραγούδια που ακούσαμε:
Flying High
Here I Am (Come And Take Me)
Wear You To The Ball
Homely Girl
Version Girl
One In Ten
Cherry Oh Baby
Rat In Mi Kitchen
She Loves Me Now
Silhouette
Hard Times
Kingston Town
Many Rivers To Cross
Encore:
Food For Thought
How Could I Leave
(I Can't Help) Falling In Love
Red Red Wine

Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα και τις καθυστερήσεις να μην ξεπερνούν το τέταρτο, κάτι που πρέπει να αποδώσουμε στην εξαιρετική (και φέτος) οργάνωση του φεστιβάλ, κατά τις 23:15 ακούστηκαν οι πρώτοι στίχοι του Marching The Hate Machines (Into The Sun) από τον Frank Orrall. Στη σκηνή, ο μαέστρος Rob Garza στα decks (που όπως και πέρσι έτσι και φέτος ήρθε στην Αθήνα χωρίς το έτερον ήμισύ του Eric Hilton), ο δυνατός Jeff Franca στα drums, ο αεικίνητος Ashish "Ηash" Vyas στο μπάσο και η καλτ -πλέον- περσόνα του Rob Myers στην κιθάρα (και αργότερα στο σιτάρ).

Με τη λήξη του πρώτου τραγουδιού και τα πρώτα χειροκροτήματα ο Frank Orrall φεύγει από το κέντρο της σκηνής, σκυφτός σαν κομπάρσος που δεν θέλει να κλέψει την πρωτιά, και αφήνει τη θέση του στον Christopher "Puma" Smith - και όχι Notch όπως από λάθος έγραψα στην Λεπτό προς Λεπτό μετάδοση της δεύτερης μέρας του Release Festival - και την ραδιοφωνική επιτυχία True Sons of Zion από τον περσινό δίσκο τους The Temple of I & I. Στα κλεφτά φεύγει και αυτός με τη σειρά του και επόμενη η Natalia Clavier, μια εντυπωσιακή τραγουδίστρια με υπέροχη φωνή. H ίδια έδωσε τη σειρά της στην Loulou Ghelichkhani, η οποία ήταν ίσως η πιο αδύναμη παρουσία της βραδιάς, και εκείνη στην εκρηκτική Raquel Jones, την πιο πρόσφατη προσθήκη στην Εταιρία των Κλεφτών. Μετά από πέντε τραγουδιστές και ισάριθμα τραγούδια ήρθε και η σειρά του Mr. Lif με το Culture of Fear και την πρώτη στιγμή της βραδιάς που το κοινό φάνηκε να το διασκεδάζει πραγματικά.

Όπως λοιπόν, ξεκίνησαν έτσι συνέχισαν να εναλλάσσονται στα φωνητικά οι έξι τραγουδιστές με την Raquel Jones να κλέβει την παράσταση με την εντυπωσιακή εμφάνισή της, την άνεσή της στο ραπάρισμα και την αμεσότητά της. Φέτος, την έκπληξη έκανε ο Frank Orrall, που βγήκε λίγο από το καβούκι του και  χειροκροτήθηκε από το κοινό όταν στο "The Heart's A Lonely Hunter" άρχισε να τρέχει γύρω από τους υπόλοιπους μουσικούς. Ο Puma πάντα ξεχωρίζει για την υπέροχη χροιά και την αισθαντικότητα της φωνής του ακόμα και στα πιο σκληρά κομμάτια.

Ίσως το παραπάνω name dropping να φαίνεται υπερβολικό αλλά αυτή είναι η ουσία των Thievery Corporation: οι live performers και η επικοινωνία τους με το κοινό. Στην πλατεία Νερού είδαμε δέκα διαφορετικές προσωπικότητες να ερμηνεύουν και να παρουσιάζονται στη σκηνή με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται είναι μια μπάντα κλεφτών, μια ομάδα ανεξάρτητων και έντονων ανθρώπων που όταν ενώνονται μετατρέπονται σε μια ενιαία καλλιτεχνική οντότητα.  Αυτή η ιδιαιτερότητα είναι ο ένας λόγος που είναι τόσο αγαπητοί στη χώρα μας. Ο άλλος είναι τα τραγούδια τους. Όπως κάθε φορά, έτσι και την Παρασκευή, μας παρουσίασαν ένα γεμάτο setlist που περιελάμβανε εκτός από μερικά πρόσφατα τραγούδια τους και τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, εκτός από το Exilio που έχουμε καημό εδώ και μερικά χρόνια να το ακούσουμε ξανά live.


Αν και έδωσαν μια δυνατή συναυλία, πρέπει να αναφέρουμε ότι δεν ήταν η καλύτερη βραδιά των Thievery Corporation. Άλλωστε, μην ξεχνάτε ότι οι Thievery Corporation έχουν έρθει 11 φορές στην Ελλάδα και όπως είπε ο ίδιος ο Rob Garza στο τέλος της βραδιάς η πρώτη συναυλία που έδωσαν εκτός της πατρίδας τους Washington ήταν εδώ πριν από 20 χρόνια. Μας αγαπούν και τους αγαπάμε και αυτό φαίνεται σε κάθε τους εμφάνιση.

Δείτε εδώ τους 35 συχνότερους επισκέπτες για συναυλίες στην Ελλάδα από τα 80's μέχρι σήμερα. Οι Thievery Corporation είναι στην 15η θέση

Τα τραγούδια που ακούσαμε:
Marching The Hate Machines (Into The Sun)
True Sons Of Zion

Lebanese Blonde
The Richest Man In Babylon

Η πρώτη μέρα του καλοκαιριού ήταν πολλά υποσχόμενη αλλά τελικά δεν κατάφερε να ικανοποιήσει πλήρως τις απαιτήσεις μας. Ας μην ξεχάσουμε όμως να αναφέρουμε την εξαιρετική διοργάνωση. Παρατηρήσαμε περισσότερες επιλογές για φαγητό και ποτό, περισσότερες σκηνές με δραστηριότητες, καθαριότητα και ασφάλεια. Τα λέμε πάλι σε ζωντανή μετάδοση από την πλατεία Νερού στις 17 Ιουνίου με Jamiroquai, Parov Stelar, Cigarettes After Sex, Sillyboy's Ghost Reatives και Σtella.

Οι φωτογραφίες ανήκουν στο mixgrill.gr και τον Μιχάλη Τσεσμετζή. Δείτε εδώ ολόκληρο το photo story από τη δεύτερη μέρα του Release Athens Festival.

Σχετικό θέμα

συναυλίες 2024

Μεταλλική Λατρεία στην Πλατεία Νερού: Μια ημέρα αφιερωμένη στους θρύλους του heavy metal