Σε μια πρώτη ανάγνωση, φίλτατε αναγνώστη αυτής εδώ της στήλης, θα ξαφνιαστείς και θα αναρωτηθείς: τι δουλειά έχει το «Σ' αγαπάω μόνο» σε ερμηνεία του Γιάννη Κότσιρα (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος - στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου) σε μια στήλη αφιερωμένη στο πολιτικό τραγούδι του σήμερα; Φαινομενικά, πρόκειται για ένα ερωτικό τραγούδι, ανδρικό, που απευθύνεται στην αγαπημένη του αφηγητή με σκηνές της καθημερινότητας και τίποτα παραπάνω.
Και εγώ κάπως έτσι αντιμετώπισα το συγκεκριμένο τραγούδι, στην πρώτη ακρόασή του (και στη δεύτερη και σε πολλές ακόμα). Ενταγμένο, μάλιστα, σε ένα δίσκο με ιδιαίτερη πολιτική χροιά και θέση («Ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει», 2014) και τις υπογραφές δύο εντόνως πολιτικοποιημένων δημιουργών, του Θάνου Μικρούτσικου και του Οδυσσέα Ιωάννου. Ακούγοντάς το ανάμεσα στα άλλα τραγούδια του δίσκου, σκέφτηκα πως έχουμε να κάνουμε με ένα «διάλειμμα» στα δύσκολα και σοβαρά και τη στροφή στην καθημερινότητα του έρωτα που, ναι μεν είναι πολιτική, αλλά όχι πρωτευόντως.
Έπρεπε να μου «ανάψει ένα φως» ο ίδιος ο στιχουργός του για να το καταλάβω. Το τραγούδι είναι, κατά κάποιο τρόπο, «ερωτικό τραγούδι της εποχής της Κρίσης». Ο πρωταγωνιστής είναι άνεργος. Και απευθύνεται στην ερωμένη του κατά τη διάρκεια της ημέρας της στο γραφείο, όντας «άπραγος» στο σπίτι. Έτσι, την «(παρ)ενοχλεί» λιγουλάκι, της τηλεφωνά, τη διακόπτει, αλλά περνάει και το μήνυμα. Στα χρόνια της Κρίσης, αμέτρητα ζευγάρια βίωσαν όσα περιγράφει το τραγούδι. Και δεν ήταν μόνο το παράδοξο του απολυμένου ανδρός (με βάση όσα μάθαμε από τους παππούδες μας για τον άνδρα - κουβαλητή / πιο κλισέ πεθαίνεις), αλλά μάλλον το φαινόμενο ήταν επαναλαμβανόμενο και ισοβαρές. Δηλαδή, απολυμένη κι εκείνη, με εκείνον στη δουλειά, να του γράφει και να του τηλεφωνεί. Μη γελιέστε, στην Κρίση και στην Απόλυση υπάρχει ισότητα. Σε όλα τα άλλα ούτε για αστείο.
Με την ευκαιρία της συγκεκριμένης αναφοράς στο τραγούδι, αλλά και στο δίσκο που το περιέχει γενικότερα, θα ήθελα να υπογραμμίσω πως σήμανε την «αναβάθμιση» του Γιάννη Κότσιρα ως τραγουδιστή. Ήταν που ήταν άρτιος τεχνικά, από το «Ο,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει» κι έπειτα άρχισε να κατακτά ολοένα και περισσότερες ερμηνευτικές αρετές και - μέχρι σήμερα - εξελίσσει το συναίσθημά του στα τραγούδια που του ανατίθενται. Εμείς, κερδισμένοι το δίχως άλλο.
Υ.Γ. Ένα άλλο τραγούδι του δίσκου περιλαμβάνει - για μένα - και έναν από τους πιο ανατριχιαστικούς (πολιτικούς) στίχους των τελευταίων ετών: «όσοι δεν τα παράτησαν στη μέση με ένα μόνο πέταξαν φτερό».