Η πιο αλλόκοτη χρονιά των τελευταίων ετών έφτασε στο τέλος της και παρά τις όποιες δυσκολίες κατάφερε να μας χαρίσει εξαιρετικές μουσικές. Ψάξαμε, ακούσαμε και σας παρουσιάζουμε τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες για τη σκληρή μουσική. Καλή ακρόαση και καλή χρονιά σε όλους.
Apocalyptica - Cell-0
Σίγουρα μια κυκλοφορία που δεν πέρασε στα ψιλά. Οι Φινλανδοί επιστρέφουν σε γνώριμα για αυτούς μονοπάτια, δηλαδή στις ορχηστρικές συνθέσεις, χωρίς να αναμασούν τη δισκογραφία τους και να επαναλαμβάνονται. Πολύ πετυχημένος συνδυασμός κλασικής μουσικής και metal με αρκετές προοδευτικές δόσεις. Ένας απόλυτα ισορροπημένος δίσκος, όπου το τσέλο αποτελεί κυρίαρχο συστατικό, όπως φαίνεται και από τον ιδιαίτερα πρωτότυπο τίτλο του δίσκου. Ιδιαιτερα κινηματογραφικό, θα μπορούσε να ήταν και soundtrack κάποιας ταινίας, με εξαιρετικές εναλλαγές σε ήχους για μουσικές διαθέσεις.
Rage - Wings Of Rage
Οι ακούραστοι Rage μετράνε ήδη την τέταρτη δεκαετία τους στη δισκογραφία. Η τελευταία τους δουλειά δεν αποτελεί απολύτως καμία έκπληξη. Ακολουθούν πιστά τη συνανταγή που τους έχει καθιερώσει όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς νέα στοιχεία και πειραματισμούς. Ένας δίσκος που ακούγεται πολύ ευχάριστα, με πολύ καλές συνθέσεις και διάχυτη την αστείρευτη ενέργεια των Γερμανών. Μια δουλειά που σίγουρα θα αγκαλιάσουν οι οπαδοί τους, αλλά δεν θα αποτελέσει ωστόσο κάποιο σταθμό στην πορεία τους.
[Δισκοκριτική]
Ίσως από τις πιο καλές κυκλοφορίες της χρονιάς. Μια δυναμική επιστροφή μια ιστορικής μπάντας που προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Ένας δίσκος χωρισμένος σε τέσσερις ενότητες, κάθε μια από τις οποίες παρουσιάζει και μια διαφορετική πτυχή τους. Δηλώνουν το παρελθόν τους, πατούν γερά πλέον στο παρόν και κοιτούν αποφασιστικά το μέλλον. Ένας δίσκος που πρέπει να ακουστεί από όλους τους φίλους αλλά και «εχθρούς» του συγκροτήματος. Είναι ένας δίσκος που τα έχει όλα. Θυμό, οργή, μελωδίες, γυναικεία φωνητικά, χορωδίες. Πάνω απ' όλα, όμως, φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα των Sepultura.
Kvelertak - Spild
Με νέο τραγουδιστή, οι Νορβηγοί επιστρέφουν με άλλον ένα δίσκο έκπληξη. Στο "Spild" έχουμε μια punk rock αισθητική παντρεμένη άψογα με τον ακραίο ήχο. Old school διάθεση και μια ενέργεια που τους δικαιώνει στο έπακρο. Ένα ξέφρενο πάρτι από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Μια μπάντα που αποκυκνύει ότι έχει πολλά ακόμα να μας δώσει.
Με νέο τραγουδιστή, οι Νορβηγοί επιστρέφουν με άλλον ένα δίσκο έκπληξη. Στο "Spild" έχουμε μια punk rock αισθητική παντρεμένη άψογα με τον ακραίο ήχο. Old school διάθεση και μια ενέργεια που τους δικαιώνει στο έπακρο. Ένα ξέφρενο πάρτι από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Μια μπάντα που αποκυκνύει ότι έχει πολλά ακόμα να μας δώσει.
Ozzy Osbourne - Ordinary Man
Ό,τι και να πει κανείς για τον Ozzy θα είναι λίγο. Μετά από 13 χρόνια αναμονής ο γερο-Ozzy επανέρχεται με έναν εκπληκτικό δίσκο. Όλα είναι στην εντέλεια. Συνθέσεις, παραγωγή, στίχοι. Από όπου και να το δει κανείς είναι μια δουλειά που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Στα 70 του πλέον χρόνια και με τόσα προβλήματα υγείας ο Ozzy δεν το βάζει κάτω και έχει ακόμα πολλές ιστορίες να μας πει. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί το κύκνειο δισκογραφικά άσμα του όπως πιστεύουν αρκετοί, αλλά και έτσι να είναι μας αφήνει μια σπουδαία παρακαταθήκη. Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ακόμα τόσο δημιουργικός με τσαγανό που πολλοι θα ζήλευαν. Μεγάλη έκπληξη η συνεργασία του με τον Post Malone στα "It's A Raid" και "Take What You Want". Σταματήστε ό,τι και αν κάνετε και ακούστε τον.
Body Count - Carnivore
Ο Ice-T και η υπόλοιπη συμμορία δεν λένε να αφήσουν σε ησυχία κανέναν. Δυναμισμός, θυμός, hip-hop και metal. Μια συνταγή που ακολουθούν τόσα χρόνια και δεν έχει πάει ποτέ λάθος. Έτσι και τώρα με το "Carnivore". Πολιτικός στίχος ενάντια στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, hip-hop φωνητικά και κιθάρες που μόνο στους Slayer ακούς μέχρι τώρα. Στα high lights η διασκευή του "Ace Of Spades" των Motörhead, ως φόρος τιμής στην τεράστια αυτή μπάντα. Ένας δίσκος γροθιά σε κάθε τι κατεστημένο και συμβατικό. Είναι απλά Body Count... τι δεν καταλαβαίνεις;
Ό,τι και να πει κανείς για τον Ozzy θα είναι λίγο. Μετά από 13 χρόνια αναμονής ο γερο-Ozzy επανέρχεται με έναν εκπληκτικό δίσκο. Όλα είναι στην εντέλεια. Συνθέσεις, παραγωγή, στίχοι. Από όπου και να το δει κανείς είναι μια δουλειά που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Στα 70 του πλέον χρόνια και με τόσα προβλήματα υγείας ο Ozzy δεν το βάζει κάτω και έχει ακόμα πολλές ιστορίες να μας πει. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί το κύκνειο δισκογραφικά άσμα του όπως πιστεύουν αρκετοί, αλλά και έτσι να είναι μας αφήνει μια σπουδαία παρακαταθήκη. Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ακόμα τόσο δημιουργικός με τσαγανό που πολλοι θα ζήλευαν. Μεγάλη έκπληξη η συνεργασία του με τον Post Malone στα "It's A Raid" και "Take What You Want". Σταματήστε ό,τι και αν κάνετε και ακούστε τον.
Ο Ice-T και η υπόλοιπη συμμορία δεν λένε να αφήσουν σε ησυχία κανέναν. Δυναμισμός, θυμός, hip-hop και metal. Μια συνταγή που ακολουθούν τόσα χρόνια και δεν έχει πάει ποτέ λάθος. Έτσι και τώρα με το "Carnivore". Πολιτικός στίχος ενάντια στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, hip-hop φωνητικά και κιθάρες που μόνο στους Slayer ακούς μέχρι τώρα. Στα high lights η διασκευή του "Ace Of Spades" των Motörhead, ως φόρος τιμής στην τεράστια αυτή μπάντα. Ένας δίσκος γροθιά σε κάθε τι κατεστημένο και συμβατικό. Είναι απλά Body Count... τι δεν καταλαβαίνεις;
Testament - Titans Of Deception
Ενώ πολλά άλλα συγκροτήματα μαλακώνουν και ηρεμούν λίγο όσο περνούν τα χρόνια, οι Testament καταφέρνουν να γίνονται ακόμα πιο heavy. Φυσικά είναι μια μπάντα χρόνια καταξιωμένη και δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Βαρύ και ασήκωτο το "Titans Of Deception" προσφέρεται για αδυσώπητο headbanging μέχρι τελικής εξάρθρωσης. Τα κομμάτια ένα προς ένα φτιαγμένα με μαεστρία και προσοχή και συνθέτουν ένα σύνολο που παραπάνω από καλό μπορεί να χαρακτηριστεί. Ο Chuck Billy και η υπόλοιπη ομάδα σε μια από τις καλύτερές τους στιγμές.
Katatonia - City Burials
Μια δουλειά που άκουσα πάρα πολλές φορές και η κάθε φορά ήταν πιο απολαυστική από την άλλη. Οι Katatonia σε μια από τις πιο ώριμες στιγμές τους. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα, ο λυρισμός και η εσωστρέφεια συναντούν τον προοδευτικό ήχο και συνθέτουν το αριστούργημα που ονομάζεται City Burials. Πιστοί στο ύφος που τους έχει καθιερώσει εισάγουν νέα δεδομένα που τους κάνουν να ακούγονται ταυτόχρονα σύγχρονοι και κλασσικοι. Ένας δίσκος που δικαίως ανήκει στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
Trivium - What The Dead Men Say
Μια από τις πιο σημαντικές μπάνες στον χώρο του μοντέρνου metal σφραγίζει την παραμονή της στην κορυφή με αυτην την κυκλοφορία. Η γνώριμή τους δυναμική και η τεχνική τους αρτιότητα δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Η μικρή στροφή που διακρίνεται σε πιο ευπεπτες μελωδίες δεν υποβιβάζει σε καμία περίπτωση την ποιότητα τόσο του δίσκου όσο και του συγκροτήματος. Ίσα ίσα που ίσως να υποδηλώνει και μια νέα εποχή για τον ήχο τους που μόνο φρέσκια και αναζωογονητική μπορεί να χαρακτηριστεί. Μια δουλειά που δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο.
Ενώ πολλά άλλα συγκροτήματα μαλακώνουν και ηρεμούν λίγο όσο περνούν τα χρόνια, οι Testament καταφέρνουν να γίνονται ακόμα πιο heavy. Φυσικά είναι μια μπάντα χρόνια καταξιωμένη και δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Βαρύ και ασήκωτο το "Titans Of Deception" προσφέρεται για αδυσώπητο headbanging μέχρι τελικής εξάρθρωσης. Τα κομμάτια ένα προς ένα φτιαγμένα με μαεστρία και προσοχή και συνθέτουν ένα σύνολο που παραπάνω από καλό μπορεί να χαρακτηριστεί. Ο Chuck Billy και η υπόλοιπη ομάδα σε μια από τις καλύτερές τους στιγμές.
Μια δουλειά που άκουσα πάρα πολλές φορές και η κάθε φορά ήταν πιο απολαυστική από την άλλη. Οι Katatonia σε μια από τις πιο ώριμες στιγμές τους. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα, ο λυρισμός και η εσωστρέφεια συναντούν τον προοδευτικό ήχο και συνθέτουν το αριστούργημα που ονομάζεται City Burials. Πιστοί στο ύφος που τους έχει καθιερώσει εισάγουν νέα δεδομένα που τους κάνουν να ακούγονται ταυτόχρονα σύγχρονοι και κλασσικοι. Ένας δίσκος που δικαίως ανήκει στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
Μια από τις πιο σημαντικές μπάνες στον χώρο του μοντέρνου metal σφραγίζει την παραμονή της στην κορυφή με αυτην την κυκλοφορία. Η γνώριμή τους δυναμική και η τεχνική τους αρτιότητα δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Η μικρή στροφή που διακρίνεται σε πιο ευπεπτες μελωδίες δεν υποβιβάζει σε καμία περίπτωση την ποιότητα τόσο του δίσκου όσο και του συγκροτήματος. Ίσα ίσα που ίσως να υποδηλώνει και μια νέα εποχή για τον ήχο τους που μόνο φρέσκια και αναζωογονητική μπορεί να χαρακτηριστεί. Μια δουλειά που δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο.
Ο δωδέκατος δίσκος για τους Σουηδούς ήρθε επιτέλους στην επιφάνεια. Το "Moment" διαδέχεται επάξια το πολύ καλό "Atoma" και η μπάντα είναι στα καλύτερά της. Μπορεί οι ταχύτητες να έχουν πέσει αρκετά, κάτι που ίσως να ενοχλεί μερικούς οπαδούς, αλλά παιδιά... απλά δεχτείτε το. Αλλάζουν οι άνθρωποι και οι μουσικές τους. Αλίμονο αν δεν άλλαζαν δηλαδή. Τα πλήκτρα και τα ατμοσφαιρικά μέρη έχουν καταλάβει περισσότερο έδαφος χωρίς όμως να έχει επηρεαστεί ο ήχος και η ταυτότητα του σχήματος. Καθαρά και brutal φωνητικά και progressive περάσματα που δίνουν μια ιδιαίτερη δυναμική σε όλο τον δίσκο. Από την εποχή του Projector φυσικά και έχουν αλλάξει πολλά. Όμως οι Dark Tranquility βρίσκονται στις επάλξεις. Πειραματίζονται χωρίς να αλλοιώνονται και κάνουν αυτό το βήμα μπροστά που πολλοί θα ζήλευαν.
Zeal & Ardor - Wake Of A Nation
Οι Zeal & Ardor είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα του post ήχου. Μια τέλεια μίξη funk-soul-rap με black metal. Είδη που μοιάζουν τόσο αντίθετα μεταξύ τους, αλλά τα έχουν κάνει να ακούγονται τόσο ταιριαστά. Πραγματικά πρωτοπόροι και ανατρεπτικοί, καθώς και έντονα πολιτικοποιημένοι. Το νέο τους EP είναι μια κραυγή δικαιοσύνης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και φανερά επηρεασμένο από τη δολοφονία του αφροαμερικανού George Floyd που συγκλόνισε την υφήλιο. Εκεί είναι αφιερωμένο και το κομμάτι "I Can't Breathe" που πραγματικά προκαλεί ανατριχίλα και ας έχει μόνο διάρκεια κάτι παραπάνω από ένα λεπτό.
Solstafir - Endless Twilight of Codependent Love
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το φθινόπωρο.]
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το φθινόπωρο.]
Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει κάποια μπάντα που να αποτυπώνει σε κάθε της δουλειά τόσο καλά τον ήχο ενός τόπου. Οι Solstafir κουβαλούν σε κάθε τους νότα και από ένα τοπίο της Ισλανδίας. Γλυκιά μελαγχολία, παραμυθένια ατμόσφαιρα, σε ταξιδεύει στους σκληρούς παγετώνες μέχρι τα καταπράσινα λιβάδια του νησιού. Με κομμάτια όπως το "Dionysus" δημιουργείται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην καρδιά ενός γκέιζερ την ώρα που σε ξερνάει στην επιφάνεια της γης. Όλα αυτά με έναν σκληρό ήχο που καταφέρνει να μαλακώσει την καρδιά. Συνθέσεις τεράστιες σε διάρκεια μεν, διαπερνούν δε όλες τις αισθήσεις. Μετά από καιρό έχουμε και στίχους στα Αγγλικά, αλλά επικρατεί η ισλανδική γλώσσα που δένει τόσο αρμονικά με τον ήχο τους.
Ίσως η καλύτερη κυκλοφορία για το φθινόπωρο του 2020 και μάλλον πάει για για μια από τις καλύτερες όλης της χρονιάς. H κλάση αυτής της μπάντας είναι μεγάλη. Ανατροπές και αλλαγές στον ήχο και στην κατεύθυνσή τους διαρκώς. Στο "Utgard" έχουν καταφέρει την απόλυτη ισορροπία όλων των μουσικών στοιχείων που έχουν φέρει μέχρι τώρα στο προσκήνιο. Σκοτεινή viking ατμόσφαιρα, με περιορισμό των progressive πειραματισμών και εξαιρετική μίξη καθαρών και brutal φωνητικών. Το "Utgard" είναι μια επιστροφή στις εποχές που έπαιζαν ατόφιο black metal περιτοιχισμένο αρμονικά με όλα αυτά τα στοιχεία που τους έχουν καθιερώσει. Ένα αποτέλεσμα που τους δικαιώνει στο έπακρο και θα κάνει χαρούμενους όλους τους οπαδούς τους.
Ihsahn - Pharos
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το φθινόπωρο.]
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το φθινόπωρο.]
Ο Νορβηγός Ihsahn ήταν πάντα ο μουσικός που γούσταρα και γουστάρω τρελά όχι μόνο από τις δουλειές του με τους Emperor, αλλά (κυρίως) από την προσωπική πορεία του. Δεν διστάζει να πειραματιστεί να προσπαθήσει και δεν φαίνεται να τον απασχολεί το εμπορικό του θέματος. Για άλλη μια φορά έρχεται να μας ξαφνιάσει με ένα EP αρκετά διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Το "Pharos" είναι ίσως η πιο ώριμη δουλειά του και κινείται σε ατμοσφαιρικά μονοπάτια μετριάζοντας λίγο το γνωστό του avant garde ύφος. Φλερτάρει έντονα με pop στοιχεία και σύγχρονους ήχους κρατώντας ωστόσο το το σκοτεινό ύφος στο οποίο μας έχει συνηθίσει. Είναι γνωστή η σχέση του με τους Leprous κι αυτό δηλώνεται εμπρακτα με τη συμμετοχή του τραγουδιστή τους, Einar Solberg, στο υπέροχο "Manhattan Skyline".
Fates Warning - Long Day Good Night
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το φθινόπωρο.]
Μια μπάντα, από τους πρωτεργάτες του προοδευτικού ήχου, επιστρέφει πολύ δυναμικά, μετά από μια - κατ΄εμέ - κάμψη στην πορεία τους. Όχι ότι έβγαζαν ποτέ κακούς δίσκους, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάπου μετά το "Disconnected" είχαν χαθεί λίγο. Εδώ έχουμε ένα εντελώς αντιεμπορικό πόνημα κυρίως λόγω της μεγάλης του διάρκειας που φτάνει τα 73 λεπτά. Κι όμως η ποιότητα των συνθέσεων είναι τέτοια που δεν κουράζει. Ούτε υπάρχουν κομμάτια μέσα που απλά γεμίζουν τα κενά. Μια εξαιρετική δουλειά με την μπάντα σε πολύ καλή διάθεση και φόρμα. Θυμίζει παλιές καλές μέρες αλλά περιέχει και μια φρεσκάδα που είναι πέρα από κάθε άλλο αναζωογονητική. Θα το παρομοίαζα με ένα φωτογραφικό άλμπουμ που σε ταξιδεύει ηχητικά σε όλη τη ζωή του σχήματος. Ξυπνά αναμνήσεις και επαναπροσδιορίζει το μέλλον. Ξέρεις φυσικά ότι οι μέρες του "Parallels" δεν θα γυρίσουν πίσω, αλλά σίγουρα θα ακούσεις πολύ καλή μουσική από μια μπάντα που σέβεται το κοινό της.
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το φθινόπωρο.]
Μια μπάντα, από τους πρωτεργάτες του προοδευτικού ήχου, επιστρέφει πολύ δυναμικά, μετά από μια - κατ΄εμέ - κάμψη στην πορεία τους. Όχι ότι έβγαζαν ποτέ κακούς δίσκους, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάπου μετά το "Disconnected" είχαν χαθεί λίγο. Εδώ έχουμε ένα εντελώς αντιεμπορικό πόνημα κυρίως λόγω της μεγάλης του διάρκειας που φτάνει τα 73 λεπτά. Κι όμως η ποιότητα των συνθέσεων είναι τέτοια που δεν κουράζει. Ούτε υπάρχουν κομμάτια μέσα που απλά γεμίζουν τα κενά. Μια εξαιρετική δουλειά με την μπάντα σε πολύ καλή διάθεση και φόρμα. Θυμίζει παλιές καλές μέρες αλλά περιέχει και μια φρεσκάδα που είναι πέρα από κάθε άλλο αναζωογονητική. Θα το παρομοίαζα με ένα φωτογραφικό άλμπουμ που σε ταξιδεύει ηχητικά σε όλη τη ζωή του σχήματος. Ξυπνά αναμνήσεις και επαναπροσδιορίζει το μέλλον. Ξέρεις φυσικά ότι οι μέρες του "Parallels" δεν θα γυρίσουν πίσω, αλλά σίγουρα θα ακούσεις πολύ καλή μουσική από μια μπάντα που σέβεται το κοινό της.
Αν δεν είχαμε την όλη φάση με τον COVID είναι βέβαιο ότι θα είχαμε αμέτρητες εξαρθρώσεις στα mosh pits του κόσμου και με αυτό το νέο υλικό από τους Lamp Of God. H συνταγή είναι δοκιμασμένη και δεν μπορεί κάτι να πάει στραβά. O Randy Blythe και οι υπόλοιπη ομάδα από τη Βιρτζίνια δεν αστειεύτηκαν ούτε αυτήν τη φορά και παρέδωσαν στον κόσμο τους ένα δίσκο αντάξιο του παρελθόντος τους. Μην περιμένετε να ακούσετε κάτι ανώτερο του "Ashes Of The Wake" ή του "Sacrament" καθώς αυτές οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, μα ο κιθαριστικός συνδυασμός των Willie Adler και Mark Morton είναι τόσο αλάνθαστος και τα riff απλά καταιγιστικά. Τα ουρλιαχτά του Blythe δεν προδίδουν με τίποτα ότι ο τύπος αυτός κοντεύει τα πενήντα, ενώ εξαιρετική δουλεία πίσω από τα τύμπανα κάνει και ο ντράμερ Art Cruz, ο οποίος κλήθηκε να φορέσει τα παπούτσια του προκατόχου του Chris Adler. Όχι και η πιο εύκολη υπόθεση στον κόσμο. Γενικά ο δίσκος δεν υστερεί πουθενά και δείχνει ξεκάθαρα ότι οι Lamp Of God δεν ανήκουν τυχαία σε μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του σύγχρονου metal.
Ο «μπαρμπα-Τζόν» είπε να ξεκουραστεί λίγο από τις εργασίες του με τους Dream Theater, μιας και η πανδημία έχει παγώσει τα πάντα. Γνωστός όμως για την εργασιομανία του, ήταν αδύνατον να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα και μάλλον σκέφτηκε: «ρε δεν κάνω ένα solo δίσκο;» Το 'πε και το έκανε ο τεράστιος John Petrucci. Έτσι, στο δείλι του φετινού καλοκαιριού, πριν από λίγες μέρες στην κυριολεξία, κυκλοφόρησε ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος με μια διαφορά δεκαπέντε ετών από τον προηγούμενο. Αυτό που αξίζει όσο τίποτα σε αυτή την ιστορία είναι ότι στα τύμπανα επέλεξε τον πρώην συνεργάτη του στους Dream Theater, Mike Portnoy. Αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός που αναπτέρωσε τις ελπίδες πολλών οπαδών του συγκροτήματος για ενδεχόμενη επιστροφή του τελευταίου. Μεταξύ μας, είναι κάτι που υποψιάζομαι και εγώ. Στο δια ταύτα όμως, ο δίσκος αυτός είναι μια πολύ προσεγμένη δουλειά που μυρίζει Petrucci από την πρώτη κιόλας νότα. Θα έλεγε κανείς ότι όλες οι ιδέες του για τους D.T. που δεν κατέληξαν σε κάποιο κομμάτι, πήραν σάρκα και οστά εδώ. Σαφείς είναι και οι αναφορές στο μεγάλο του καθαριστικό ήρωα, τον Joe Satriani με πιο ξεκάθαρο παράδειγμα το "Happy Song". Το σχήμα είναι τρίο με τον εξαιρετικό μπασίστα Dave LaRue να ολοκληρώνει το παζλ. Σπουδαία παιξίματα από τρεις πρωτεργάτες του προοδευτικού ήχου που κάνεις δεν μπορεί να αγνοήσει. Μια πολύ καλή κυκλοφορία που κλείνει το καλοκαίρι μας με τον καλύτερο τρόπο.
Deep Purple - Whoosh
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το καλοκαίρι.]
Σίγουρα δεν είναι ούτε το "Burn" ή το "Perfect Strangers" ή ακόμα και το "Machine Head". Οι γερόλυκοι ωστόσο έχουν την σπίθα ακόμα αναμμένη. Το λέει η ψυχούλα τους, πώς το λένε; Μια υπερ-τίμια δουλειά που έχει πολλά από τα στοιχειά του τους χαρακτηρίζουν. Ο Steve Morse στην κιθάρα έχει μελώσει τόσο πολύ και σε συνδυασμό με τον Don Airey στα πλήκτρα δημιουργούν ένα εξαιρετικό δίδυμο. Οι υπόλοιποι της παρέας σε τρελά κέφια δίνοντάς μας να καταλάβουμε για τα καλά το πόσο πολύ γουστάρουν αυτό που κάνουν. Η φωνή του Ian Gillan σίγουρα δεν είναι αυτή που ήταν κάποτε, όμως ο τύπος τα λέει ακόμα και σίγουρα τα κομμάτια είναι κάπως στα μέτρα των τωρινών του ικανοτήτων. Παρόλα αυτά το μέταλλο και η χροιά του φέρουν ανεξίτηλη την σφραγίδα του και όλοι εμείς που μεγαλώσαμε μαζί τους δεν μπορούμε παρά να ανατριχιάσουμε στο άκουσμά της. Για το rhythm section, Glover-Paice τι μένει να πούμε. Πιο σφιχτό από μπετό, βάζει τα πάντα στη θέση τους. Οι συνθέσεις σίγουρα δεν θα μας κάνουν να ανυπομονούμε να ακούσουμε ζωντανά κάποιο από τα κομμάτια αυτά αλλά είναι άρτιες και κάνουν τον ακροατή να περνάει πολύ ευχάριστες στιγμές ακούγοντάς τον.
Κiko Loureiro - Open Source
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το καλοκαίρι.]
Όταν καλείσαι να παίξεις κιθάρα δίπλα στον Dave Mustane τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Όταν όσο παίζεις με τον Mustaine και τους Megadeth βρίσκεις λίγο χρόνο να αφιερώσεις στο νέο σου προσωπικό δίσκο τότε τα πράγματα είναι ακόμα σοβαρότερα. Ο λόγος για έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες που πέρασαν ποτέ από το στρατόπεδο των Megadeth (ο Marty Friedman είναι εκτός συναγωνισμού) μάς παρουσίασε το καλοκαίρι αυτό το νέο του δίσκο, ακριβώς δέκα χρόνια μετά από τον προηγούμενο. Κιθαριστικός οργασμός σε όλη του την έκφανση. Progressive και fusion στοιχεία που φλερτάρουν με όλες του τις επιρροές που δεν τις λες και λίγες. Στο κομμάτι "Imminent Threat" μάλιστα έχει καλεσμένο τον Marty Friedman δηλώνοντας με κάποιο τρόπο τη σχέση που έχουν οι δυο αυτοί κιθαρίστες (λόγω Megadeth), αλλά και το ότι ο δεύτερος αποτελεί μια βασική επιρροή στο παίξιμο και στον ήχο του Βραζιλιάνου βιρτουόζου. Πρόκειται για ένα δίσκο που οι φίλοι κιθαρίστες θα αγαπήσουν για τους τόνους τεχνικής που περιέχει. Μακάρι στις επόμενες προσωπικές δουλειές του να έχει εδραιώσει ένα πιο δικό του ύφος, αλλά, αν ρωτάτε εμένα, τον προτιμώ ως κιθαρίστα των Megadeth.
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το καλοκαίρι.]
Σίγουρα δεν είναι ούτε το "Burn" ή το "Perfect Strangers" ή ακόμα και το "Machine Head". Οι γερόλυκοι ωστόσο έχουν την σπίθα ακόμα αναμμένη. Το λέει η ψυχούλα τους, πώς το λένε; Μια υπερ-τίμια δουλειά που έχει πολλά από τα στοιχειά του τους χαρακτηρίζουν. Ο Steve Morse στην κιθάρα έχει μελώσει τόσο πολύ και σε συνδυασμό με τον Don Airey στα πλήκτρα δημιουργούν ένα εξαιρετικό δίδυμο. Οι υπόλοιποι της παρέας σε τρελά κέφια δίνοντάς μας να καταλάβουμε για τα καλά το πόσο πολύ γουστάρουν αυτό που κάνουν. Η φωνή του Ian Gillan σίγουρα δεν είναι αυτή που ήταν κάποτε, όμως ο τύπος τα λέει ακόμα και σίγουρα τα κομμάτια είναι κάπως στα μέτρα των τωρινών του ικανοτήτων. Παρόλα αυτά το μέταλλο και η χροιά του φέρουν ανεξίτηλη την σφραγίδα του και όλοι εμείς που μεγαλώσαμε μαζί τους δεν μπορούμε παρά να ανατριχιάσουμε στο άκουσμά της. Για το rhythm section, Glover-Paice τι μένει να πούμε. Πιο σφιχτό από μπετό, βάζει τα πάντα στη θέση τους. Οι συνθέσεις σίγουρα δεν θα μας κάνουν να ανυπομονούμε να ακούσουμε ζωντανά κάποιο από τα κομμάτια αυτά αλλά είναι άρτιες και κάνουν τον ακροατή να περνάει πολύ ευχάριστες στιγμές ακούγοντάς τον.
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το καλοκαίρι.]
Όταν καλείσαι να παίξεις κιθάρα δίπλα στον Dave Mustane τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Όταν όσο παίζεις με τον Mustaine και τους Megadeth βρίσκεις λίγο χρόνο να αφιερώσεις στο νέο σου προσωπικό δίσκο τότε τα πράγματα είναι ακόμα σοβαρότερα. Ο λόγος για έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες που πέρασαν ποτέ από το στρατόπεδο των Megadeth (ο Marty Friedman είναι εκτός συναγωνισμού) μάς παρουσίασε το καλοκαίρι αυτό το νέο του δίσκο, ακριβώς δέκα χρόνια μετά από τον προηγούμενο. Κιθαριστικός οργασμός σε όλη του την έκφανση. Progressive και fusion στοιχεία που φλερτάρουν με όλες του τις επιρροές που δεν τις λες και λίγες. Στο κομμάτι "Imminent Threat" μάλιστα έχει καλεσμένο τον Marty Friedman δηλώνοντας με κάποιο τρόπο τη σχέση που έχουν οι δυο αυτοί κιθαρίστες (λόγω Megadeth), αλλά και το ότι ο δεύτερος αποτελεί μια βασική επιρροή στο παίξιμο και στον ήχο του Βραζιλιάνου βιρτουόζου. Πρόκειται για ένα δίσκο που οι φίλοι κιθαρίστες θα αγαπήσουν για τους τόνους τεχνικής που περιέχει. Μακάρι στις επόμενες προσωπικές δουλειές του να έχει εδραιώσει ένα πιο δικό του ύφος, αλλά, αν ρωτάτε εμένα, τον προτιμώ ως κιθαρίστα των Megadeth.
Septic Flesh - Infernus Sinfonica MMXIX
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το καλοκαίρι.]
[Από τις metal κυκλοφορίες που ξεχωρίσαμε για το καλοκαίρι.]
Επιτέλους ήρθε μέσα στο κατακαλόκαιρο η στιγμή να κυκλοφορήσει αυτή η περίφημη συναυλία των συμπατριωτών μας στο Μεξικό. Να θυμίσω ότι ήταν μια ιστορική συναυλία που έδωσαν οι Septic Flesh στις 2 Φεβρουαρίου 2019 στο Metropolitan Theatre of Mexico City με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας 140 μουσικών. Ήταν ένα εγχείρημα που το σχεδίαζαν για πολύ καιρό και η επιτυχία κάτι παραπάνω από δεδομένη ήταν. Πάνω από τρεις χιλιάδες Μεξικάνοι και φίλοι του συγκροτήματος που είχαν έρθει από διάφορα μέρη, έγιναν μάρτυρες μιας sold out συναυλίας που δημιούργησε ιστορία. Η ορχήστρα πλέκεται εξαιρετικά με την μπάντα (να τα ακούτε αυτά εσείς εκεί στους Metallica) λες και είναι αναπόσπαστο μέλος της μέσα στα χρόνια και όλοι μαζί συνθέτουν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Μακάρι να καταφέρουμε να δούμε μια τέτοια παραγωγή και στη χώρα μας. Είναι η κορυφαία στιγμή της μέχρι τώρα πορείας του σχήματος που δικαίως ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε καθώς αξίζει να μείνει ως παρακαταθήκη στο κοινό τους που τους ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια. Δυνατή στιγμή το "Communion", αλλά και η ζωντανή χορωδία που δίνει μια άλλη διάσταση στα τραγούδια. Μετά από αυτή την εμφάνιση και τη ζωντανή ηχογράφηση άντε να δεις ξανά την μπάντα ζωντανά με προ-ηχογραφημένα μέρη και όχι με ορχήστρα. Δεν σου πάει καρδιά ρε παιδί μου.
Σχετικό θέμα