Ηπείρου 48 και Αχαρνών. Κύτταρο. Με ένα σχεδόν χρόνο καθυστέρηση η συναυλία που περίμενα. Όλοι οι γνωστοί στη θέση τους, τα παιδιά στην πόρτα, η Μαρία στο μπαρ, ο Αλέξανδρος service, ο Βασίλης, ο κ. Γιάννης. Πήγα νωρίς γιατί μου 'χε λείψει η φάση. Εκ των υστέρων, όταν γέμισε ο χώρος (πάντα σύμφωνα με τα μέτρα για την αντιμετώπισης της πανδημίας και μόνο για εμβολιασμένους ή με πιστοποιητικό νόσησης), κατάλαβα ότι δεν ήμουν ο μόνος. Κακά τα ψέματα, η ζωντανή μουσική έχει λείψει σε όλους τους φίλους της.
Υπήρχε κάτι καλό στον αέρα, στη διάθεση του κόσμου, στα χαμόγελα. «Ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα» που έλεγε κι ο Ηλιόπουλος στην ταινία «Ο Ατσίδας» μέχρι που άρχισαν τα όργανα. Κυριολεκτικά όμως... και σαν άλλοι Blues Brothers εμφανίστηκαν στη σκηνή υπό τους ήχους του "Run Sally Run" και όλοι μαζί άρχισαν να το τραγουδούν με τον κόσμο να χειροκροτά ενθουσιασμένος.
Ο Λάκης, ο Γιόκα, ο Νίκος κι ο Γιάννης επανήλθαν στη βάση τους, στο «σπιτικό» τους, έστω με ένα χρόνο καθυστέρηση κι αμέσως φρόντισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Η ζωντανή επαφή με το κοινό είχε λείψει και σ’ αυτούς. «Σαν Σταρ Του Σινεμά», «Τσικαμπούμ», «Να Δεις Που Κάποτε», «Γυριστρούλα» όλοι με τη σειρά οι καλλιτέχνες έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους και η προσμονή και η επιθυμία για μια συναυλία όπως παλιά, έγινε σιγά σιγά πραγματικότητα.
Όλα τα γνωστά τραγούδια, οι μεγάλες επιτυχίες των αγαπημένων τραγουδοποιών, γίνονταν αποδεκτά με ενθουσιασμό και οι πρώτοι θεατές δειλα-δειλά άρχισαν να χορεύουν σε ένα άτυπο πάρτυ. «Για Να Σε Εκδικηθώ», «Νοσταλγός Του Rock 'n' Roll», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Greko Μασκαρά». Μέσα στη χαρά της μουσικής, μεγάλη και βέβαια θετική εντύπωση μου έκανε που δεν ξέχασαν να τραγουδήσουν και να αφιερώσουν σε κάποιους καλλιτέχνες της γενιάς τους, παλιούς φίλους και συνεργάτες, οι οποίοι δεν βρίσκονται πια μαζί μας (Π. Σιδηρόπουλος, Λ. Κηλαϊδόνης, Αρλέτα, Σ. Μπουλάς).
«Γοριλάκι», «Βασιλική», «Για Το Καλό Μου», «Ευλαμπία» και ο χορός καλά κρατεί και εκτός από τη γνωστή παρέα πάνω στη σκηνή το χειροκρότημα του κόσμου κερδίζουν και οι ικανότατοι και δεξιοτέχνες μουσικοί που βρίσκονται μαζί τους. Είναι οι Δημήτρης Χατζηδημητρίου στα πλήκτρα και στη φωνή, Άλκης Κουκουλίδης στο μπάσο και στη φωνή, Αποστόλης Κατσάνος στα τύμπανα και Γρηγόρης Γιαρέλλης στην ηλεκτρική κιθάρα και στη φωνή.
"Satisfaction", "Suzie Q" κι ο Γιάννης Γιοκαρίνης φροντίζει να ανεβάσει κι άλλο, στα ύψη, την ήδη καλή ψυχολογία που υπάρχει. Αν κάνω άτυπα μια σύγκριση για το ποιός ξεσήκωσε περισσότερο τον κόσμο στις τρεις και κάτι περίπου ώρες που διήρκεσε η συναυλία, νομίζω ότι ο Γιάννης Γιοκαρίνης τους κερδίζει στα... σημεία.
Ένα πρόγραμμα φτιαγμένο με πολλή αγάπη, με έμφαση στις δεκαετίες του '80 και '90 όπου και «μεγαλούργησαν» και μόνοι τους και σε συνεργασίες και ο Λάκης και o Γιόκα και ο Νίκος κι ο Γιάννης. Με τις παρλάτες και τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν, δείγμα του πόσο «ωραία ατμόσφαιρα ήμασταν». Χάρηκα πραγματικά πολύ που βρέθηκα στην παρέα τους. Είμαι και παιδί των '80s. Μια παρέα, φίλων, καλλιτεχνών, τραγουδοποιών που έχουν αφήσει τη δική τους ανεξίτηλη στάμπα στη σύγχρονη ελληνική μουσική.
Κι αν δεν βρεθήκατε στο Κύτταρο στις 15 Οκτωβρίου μη στεναχωριέστε. Τα παιδιά (και τι παιδιά) ο Λάκης, ο Γιόκα, ο Νίκος κι ο Γιάννης θα είναι και τις επόμενες δύο Παρασκευές, δηλαδή στις 22 και στις 29 Οκτωβρίου.
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωνσταντίνο Ρουμελιώτη και το MixGrill.