Υπάρχει αυτό το ρημάδι το «προσωπικό γούστο», η μυστηριακή κατάσταση του υποκειμενισμού που σου λέει «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα» και ξεμπερδεύει. Αυτό πήγε να με φάει και παραλίγο να αδικήσω αυτό το album. Το οποίο διαπνέεται από πολύ ήρεμους τόνους και από ήχους που μυρίζουν ακτές Βορείου Ατλαντικού (ένθεν και ένθεν). «Κι επειδή εσένα η εσωτερική σου ζυγαριά γέρνει πάντα λίγο προς την Ανατολή σημαίνει πως ο δίσκος αυτός δεν είναι καλός; Μόνο και μόνο επειδή νομίζεις ότι δεν είναι του γούστου σου;», ακούστηκε μέσα μου μια φωνή και δεν σταμάτησε εκεί: «Κι επειδή οι τόνοι είναι χαμηλοί σημαίνει πως δεν λέει σημαντικά πράγματα; Κούνια που σε κούναγε»...
Ευτυχώς την άκουσα τη φωνή την εσωτερική κι έβαλα το δίσκο ξανά και ξανά και τον άκουσα πιο προσεχτικά. Κι έτσι μπήκα στον κόσμο του Μάρκου Δεληβοριά, κάτω από τη Γη, πάνω σε καράβι, στην ακτή του Μαλαμπάρ, στο ψυχιατρείο και σε όλες τις άλλες νοερές βόλτες του δημιουργού, ο οποίος επιλέγει το λεπτό χιούμορ, τον ευγενικό σαρκασμό, τον υπαινιγμό για να χτίσει ιστορίες που διηγούνται τις προσωπικές του σκέψεις. Η φωνή είχε δίκιο. Έχει πολύ σημαντικά πράγματα να διηγηθεί αυτό το δισκάκι.
Αυτή η... λοξή ματιά, το γλυκόπικρο χαμόγελο είναι ένα μικρό σημείο επαφής του Μάρκου με τον (συγγενή του;) Φοίβο Δεληβοριά, τον οποίο και συναντά σε αυτό εδώ το πρώτο του ελληνόφωνο album, καθώς αναλαμβάνει την ερμηνεία δύο τραγουδιών. «Πρώτο του ελληνόφωνο» σημαίνει πως έχουν προηγηθεί έξι - παρακαλώ - αγγλόφωνοι δίσκοι, εξαιρετικά ενδιαφέροντες όπως λένε οι γνωρίζοντες. Συμμετέχουν ακόμα ο νέος τραγουδοποιός Δημήτρης Μπαλογιάννης, αλλά και ο Κώστας Παρίσης (ναι, των Υπογείων Ρευμάτων), που θα μπορούσε να θεωρηθεί συνδημιουργός του δίσκου καθώς παίζει κιθάρες, κρουστά, μπάσο (κ.ά.), τραγουδά, συν-διακευάζει με τον Μάρκο, συνθέτει τη μουσική σε ένα κομμάτι και γενικώς συμβάλει ποικιλοτρόπως και κυρίως ενορχηστρωτικά αφήνοντας έντονα το στίγμα του.
Οι εισαγωγικές αναφορές σε ακτές Ατλαντικού δεν ήταν τυχαίες. Τρία κομμάτια του δίσκου είναι διασκευές σε παραδοσιακά της Ιρλανδίας, τα εξής δύο: το γλυκά αισιόδοξο Πώς να μην τραγουδήσω που μας λέει να μην φοβόμαστε το κύμα και το υπέροχο Η Ακτή του Μαλαμπάρ που παρατίθεται τόσο σε διασκευή στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά. Γενικώς το album αυτό περιέχει χαμηλότονες μπαλάντες που θυμίζουν έντονα, όχι μόνο το ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο ύφος της Ιρλανδικής παράδοσης, αλλά και κάτι απ’τους τροβαδούρους των ΗΠΑ των 60s. Απ’τα μισά του δίσκου και μετά, το χιούμορ που λέγαμε γίνεται πιο έντονο και από εκεί ξεχώρισα με άνεση τα Ο Σκύλος κι ο Χιονάνθρωπος για το έξυπνα εκφρασμένο όμορφο νόημά του μέσα σε μαγευτική σύνθεση με πιάνο και την απίστευτη σύλληψη που λέγεται Το Κρανίο του Άρη Βελουχιώτη και τι βρήκε η σφαίρα εκεί, όπου η στιχουργική ικανότητα του Μάρκου Δεληβοριά να σχολιάζει, να κριτικάρει και να δένει το ατομικό με το κοινωνικό χτυπάει ταβάνι.
Το «Κάτω από τη Γη» αξίζει να το έχει κανείς στη δισκοθήκη του, για όλους τους παραπάνω λόγους, για άλλους τόσους που δεν μεταφέρονται εύκολα και για έναν παραπάνω, το εξαιρετικό ένθετο με τις ζωγραφιές του Διονύση Γαλάνη που του δίνουν τη μορφή μικρού προσωπικού κόμικ. Εύχομαι ο Μάρκος Δεληβοριάς να ξαναδουλέψει σε ελληνικό στίχο για να τον ξανασυναντήσουμε κι εμείς που συγκροτούμε τη συμπαθή τάξη των... υστερούντων εις την αγγλικήν.
Ευτυχώς την άκουσα τη φωνή την εσωτερική κι έβαλα το δίσκο ξανά και ξανά και τον άκουσα πιο προσεχτικά. Κι έτσι μπήκα στον κόσμο του Μάρκου Δεληβοριά, κάτω από τη Γη, πάνω σε καράβι, στην ακτή του Μαλαμπάρ, στο ψυχιατρείο και σε όλες τις άλλες νοερές βόλτες του δημιουργού, ο οποίος επιλέγει το λεπτό χιούμορ, τον ευγενικό σαρκασμό, τον υπαινιγμό για να χτίσει ιστορίες που διηγούνται τις προσωπικές του σκέψεις. Η φωνή είχε δίκιο. Έχει πολύ σημαντικά πράγματα να διηγηθεί αυτό το δισκάκι.
Αυτή η... λοξή ματιά, το γλυκόπικρο χαμόγελο είναι ένα μικρό σημείο επαφής του Μάρκου με τον (συγγενή του;) Φοίβο Δεληβοριά, τον οποίο και συναντά σε αυτό εδώ το πρώτο του ελληνόφωνο album, καθώς αναλαμβάνει την ερμηνεία δύο τραγουδιών. «Πρώτο του ελληνόφωνο» σημαίνει πως έχουν προηγηθεί έξι - παρακαλώ - αγγλόφωνοι δίσκοι, εξαιρετικά ενδιαφέροντες όπως λένε οι γνωρίζοντες. Συμμετέχουν ακόμα ο νέος τραγουδοποιός Δημήτρης Μπαλογιάννης, αλλά και ο Κώστας Παρίσης (ναι, των Υπογείων Ρευμάτων), που θα μπορούσε να θεωρηθεί συνδημιουργός του δίσκου καθώς παίζει κιθάρες, κρουστά, μπάσο (κ.ά.), τραγουδά, συν-διακευάζει με τον Μάρκο, συνθέτει τη μουσική σε ένα κομμάτι και γενικώς συμβάλει ποικιλοτρόπως και κυρίως ενορχηστρωτικά αφήνοντας έντονα το στίγμα του.Οι εισαγωγικές αναφορές σε ακτές Ατλαντικού δεν ήταν τυχαίες. Τρία κομμάτια του δίσκου είναι διασκευές σε παραδοσιακά της Ιρλανδίας, τα εξής δύο: το γλυκά αισιόδοξο Πώς να μην τραγουδήσω που μας λέει να μην φοβόμαστε το κύμα και το υπέροχο Η Ακτή του Μαλαμπάρ που παρατίθεται τόσο σε διασκευή στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά. Γενικώς το album αυτό περιέχει χαμηλότονες μπαλάντες που θυμίζουν έντονα, όχι μόνο το ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο ύφος της Ιρλανδικής παράδοσης, αλλά και κάτι απ’τους τροβαδούρους των ΗΠΑ των 60s. Απ’τα μισά του δίσκου και μετά, το χιούμορ που λέγαμε γίνεται πιο έντονο και από εκεί ξεχώρισα με άνεση τα Ο Σκύλος κι ο Χιονάνθρωπος για το έξυπνα εκφρασμένο όμορφο νόημά του μέσα σε μαγευτική σύνθεση με πιάνο και την απίστευτη σύλληψη που λέγεται Το Κρανίο του Άρη Βελουχιώτη και τι βρήκε η σφαίρα εκεί, όπου η στιχουργική ικανότητα του Μάρκου Δεληβοριά να σχολιάζει, να κριτικάρει και να δένει το ατομικό με το κοινωνικό χτυπάει ταβάνι.
Το «Κάτω από τη Γη» αξίζει να το έχει κανείς στη δισκοθήκη του, για όλους τους παραπάνω λόγους, για άλλους τόσους που δεν μεταφέρονται εύκολα και για έναν παραπάνω, το εξαιρετικό ένθετο με τις ζωγραφιές του Διονύση Γαλάνη που του δίνουν τη μορφή μικρού προσωπικού κόμικ. Εύχομαι ο Μάρκος Δεληβοριάς να ξαναδουλέψει σε ελληνικό στίχο για να τον ξανασυναντήσουμε κι εμείς που συγκροτούμε τη συμπαθή τάξη των... υστερούντων εις την αγγλικήν.
Σχετικό θέμα