Το «Μείνε Αληθινός» του Ταϊβανέζου Hua Hsu, με το οποίο κέρδισε το βραβείο Πουλιτζερ, είναι ουσιαστικά το χρονικό της βαθιάς φιλίας του με τον Ken, συμφοιτητή του στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90. Μια φιλία που διακόπηκε βάναυσα από ένα σοκαριστικό και εντελώς αναπάντεχο συμβάν. Αυτό το κάνει ακόμα πιο σκληρό και ο Hsu, όπως μας λέει, θεωρεί ότι μπορεί να ερμηνευτεί και να κατανοηθεί από τον ίδιο μόνο με τη γραφή.
Πραγματικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, μέσω του Hua Hsu, είναι η ασιατική διασπορά στην Αμερική, ειδικά οι μετανάστες δεύτερης γενιάς που ζουν στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Οι τοποθεσίες, τα ασιατικά εμπορικά κέντρα, η μακρά διαδρομή κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου I-80, η μοναδική κουλτούρα του Μπέρκλεϋ στις δεκαετίες του '80 και του '90, τα mixtape CD, τα μουσικά fanzines, αντανακλούν την ευρύτερη εικόνα της φοιτητικής εμπειρίας. Ιδιαίτερα η μουσική φαίνεται να κατέχει πρωταρχικό ρόλο τόσο στο βιβλίο όσο και γενικότερα στην ζωή του συγγραφέα (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την λατρεία του για τους Pavement και τη σφοδρή αντιπάθειά του προς τους Pearl Jam).
Ο Hsu και ο Ken εκ πρώτης όψεως είναι εντελώς διαφορετικοί, με τον Ken να είναι ο τυπικός Ασιάτης μετανάστης που θέλει να αφομοιωθεί. Ο τρόπος που μιλάει θυμίζει κολεγιόπαιδο μέλος αδελφότητας (frat boy), τα τραγούδια που ακούει είναι τα κλασσικά αμερικανικά φοιτητικά ακούσματα των ΄90s (Dave Mathews Band) και με τα ρούχα που φοράει μπορεί κανείς, αν δεν ξέρει, να φανταστεί ότι είναι λευκός. Ενώ ο Hsu λατρεύει τα fanzines, τα vintage ρούχα και την indie μουσική που κανείς άλλος δεν ακούει. Αλλά κάτω από τις διαφορές τους, υπάρχει η ίδια λαχτάρα και προσπάθεια και των δυο να ανήκουν κάπου. Μια καλοσύνη που διοχετεύεται ανάμεσά τους.
Κάτω από την κύρια αφήγηση κρύβεται μια λυρική και ακριβής περιγραφή των λεπτών ισορροπιών της γονεϊκότητας, στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτή των μεταναστών, όπου η παλαιότερη γενιά προσπαθεί να αγαπήσει τα παράξενα «αμερικάνικα» παιδιά της με κάποιο υβριδικό τρόπο. Σε μια συνεδρία θεραπείας, ο Hsu παλεύει να θυμηθεί αν η μητέρα ή ο πατέρας του είπαν ποτέ «Σ’ αγαπώ». Οι γονείς μετανάστες είναι πρακτικοί και χωρίς συναισθηματισμούς και η γνώση των παιδιών τους στη νέα γλώσσα τούς απομακρύνει όλο και περισσότερο. «Η πρώτη γενιά σκέφτεται την επιβίωση. Αυτοί που ακολουθούν αφηγούνται τις ιστορίες», λέει. Ο πατέρας του συνήθιζε να του στέλνει με φαξ επιστολές από την Ταϊβάν, προσπαθώντας να διατηρήσει μια σχέση με το γιο του μέσω της μουσικής και των πολιτιστικών ειδήσεων.
Κάτω από όλη αυτή την ευκολία, την άνεση και τη γοητεία, ο Ken, επίσης αναζητούσε απαντήσεις. Ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του «άνθρωπο χωρίς πολιτισμό».
Αυτοί οι στοχασμοί δίνουν στη γραφή χάρη και βάθος. Το «Μείνε Αληθινός» λειτουργεί ως απομνημονεύματα φιλίας, ιστορία ενηλικίωσης, ιστορία μετανάστευσης και αφομοίωσης ή ως φιλοσοφική ενατένιση. Είναι όλα αυτά και πολλά άλλα, ιδωμένα υπό το πρίσμα μιας εφηβείας στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του '90.
Ο Hua Hsu μάς λέει ότι το να μείνει κανείς πιστός στον εαυτό του είναι μια πρόκληση δια βίου, αλλά το να μείνει πιστός στη ζωή, με τις αναπόφευκτες τραγικές απώλειες που φέρνει, είναι ακόμα πιο δύσκολο.