Ευτυχώς δεν έχει εφευρεθεί ακόμα η μηχανή του χρόνου. Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια μουσικόφιλων θα συνωστίζονταν στην ουρά για μια θέση για το ταξίδι στο Seattle της περιόδου 1989 - 1990, ώστε να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν από κοντά μια από τις πρώτες συναυλίες των Nirvana. Αμέσως μετά την επίσκεψη μου στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο της εποχής του punk, αυτός θα ήταν και ένας από τους δικούς μου επιθυμητούς προορισμούς.
Σκεφτείτε όμως επίσης τι ζημιά θα πάθαινε ο Kurt Cobain βλέποντας ξαφνικά τη δημοτικότητα του να εκτοξεύεται και να γίνεται με το ζόρι rock star πριν την ώρα του. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα πρόφταινε καν να γράψει το "Nevermind", οπότε αναλογιστείτε την ανεπανόρθωτη ζημιά που θα συνέβαινε στο συνεχές χρόνου-μουσικής.
Οι Monovine δεν προσπαθούν να διεκδικήσουν δάφνες πρωτοτυπίας (παρόλο που η διασκευή τους στο "Secret" της Madonna είναι πράγματι έκπληξη), αλλά ασφαλώς και δημιουργούν το σωστό θόρυβο αν επιθυμείτε την επιστροφή του grunge-punk θορύβου ως αντίδοτο στη μόδα του chillwave. Το πνεύμα του ήχου της σκηνής του Seattle ζει και βασιλεύει σε κομμάτια όπως το "Odd" ή το "Come Out" και είναι αυτό ακριβώς που διέταξε ο γιατρός για όσους δεν μπορούν ακόμα να κλείσουν το ταξιδάκι με τη χρονομηχανή που λέγαμε. Σας είπα και για την πολύ καλή διασκευή που κάνουν στο "Return of the Rat" των Wipers; Πιστεύω ότι και ο Greg Sage, αν άκουγε, θα έδινε την έγκρισή του.
Αν όμως όλα εκείνα τα επεισόδια του Twilight Zone γίνονταν πραγματικότητα και η μηχανή του χρόνου έπαιρνε σάρκα και οστά, είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολλοί εκείνοι που στο μέλλον θα πληρώνουν καλά λεφτά για να πάνε πίσω στο χρόνο και να δούνε την ιστορική, για τα ελληνικά συναυλιακά δεδομένα, πρώτη εμφάνιση της Erika M. Anderson στην Αθήνα.
Συμφωνώ, είναι κάπως πρόωρο να χαρακτηρίζω ιστορική μια συναυλία λίγο μετά τη λήξη της. Ο χρόνος είναι ο μόνος κριτής του τι θα μείνει και τι θα ξεχαστεί. Κρίνοντας όμως με βάση το πρόσφατο solo δισκογραφικό ντεμπούτο της ΕΜΑ, το εξαιρετικό "Past Life Martyred Saints", και τη συναρπαστική εμφάνιση που παρακολουθήσαμε όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο στο Bios, το ένστικτο μου λέει ότι η Erika διαθέτει όλα τα απαιτούμενα προσόντα ώστε να εξελιχθεί σε ένα όνομα ανάλογης βαρύτητας με αυτό της Polly Jean Harvey ή τουλάχιστον της Chan Marshall. Φαντάζεστε να έπαιζε στην Αθήνα λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του "Dry" η P.J. Harvey; Δεν θα ήταν μια τέτοια συναυλία, τώρα, ένα μυθικό γεγονός για την Αθηναϊκή μουσική πραγματικότητα που θα άξιζε το ταξίδι πίσω στο χρόνο για να το ζήσει κανείς; Αυτή ακριβώς τη σπάνια εμπειρία έχω την αίσθηση ότι ζήσαμε από κοντά το βράδυ του Σαββάτου και είμαι πρόθυμος να δεχτώ στοιχήματα.
Τι και αν ο ενισχυτής βγήκε για λίγο off ή το keyboard σταμάτησε να ακούγεται κάποια στιγμή, διακόπτοντας προσωρινά τη ροή του live. Αυτές οι μικρές ατυχίες δεν ήταν το αποτέλεσμα της δυσμένειας των Μουσών, όπως είπε η Erika, αλλά η απαίτηση τους να συμπεριλάβει ένα ακόμα solo κομμάτι στο σετ της. Ένα σετ που ξεκίνησε δυνατά με το σύντομο "Dog" και το ορμητικό "Milkman" (από τα ιδιαιτέρως αγαπημένα μου τραγούδια της χρονιάς) και εξελίχθηκε όλο και συναρπαστικότερο, συμπεριλαμβάνοντας όλα σχεδόν τα κομμάτια από το "Past Life Martyred Saints" σε εκτελέσεις που συχνά ξεπερνούσαν τη στούντιο εκδοχή τους, τη διασκευή της στο "Add it Up" των Violent Femmes καθώς και ένα ολοκαίνουργο, συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι που μας έδωσε μια πρώτη γεύση για το τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή στο άμεσο μέλλον.
Ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς θα έβαζα το μαγευτικό "Anteroom", το επικό "fuck you" του "California", στη διάρκεια του οποίου η Erika έκανε και τη βόλτα της ανάμεσα στον κόσμο, τη συναισθηματική πληγή του "Butterfly Knife" και την ακραία διακήρυξη αφοσίωσης του "Marked". Τι ίσως μας έλλειψε; Η απίστευτη διασκευή που έχει κάνει στο "Endless Nameless" των Nirvana (να το πάλι το φάντασμά τους μπροστά μας) για λογαριασμό του Spin - μακράν η κορυφαία στιγμή εκείνης της συλλογής. Αλλά η ΕΜΑ έχει ήδη αρχίσει σιγά-σιγά να χτίζει με το δικό της υλικό ένα σετ που μπορεί σύντομα να θεωρείται κλασικό - οι διασκευές, όσο διασκεδαστικές και να είναι, δεν της είναι απαραίτητες.
Το set list από την Αθηναϊκή βραδιά της EMA που μπορεί στο μέλλον να αποτελέσει τουριστική ατραξιόν για τους ταξιδιώτες του χρόνου:
Dog
Milkman
Grey Ship
Add It Up (Violent Femmes cover)
Butterfly Knife
Cherylee
Solo (new track)
Marked
Anteroom
California
Encore:
Breakfast
Red Star
Το μότο της βραδιάς, από το μπλουζάκι της EMA με το μήνυμα της προς την Arte Fiasco που τόλμησε και την κάλεσε για τη συναυλία: "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ρίσκο".