Το Σάββατο στις 28/4 το Fuzz φιλοξένησε στη σκηνή του ένα πολύ μεγάλο group του progressive metal. Τους Psychotic Waltz. Μαζί τους, οι Pagan’s Mind καθώς και οι Royal Hunt με τον D.C. Cooper στα φωνητικά. Και μόνο από τα ονόματα των συγκροτηματων θα μπορουσε να πει κανείς ότι θα είχαμε ένα πολύ όμορφο heavy metal – hard rock μαραθώνιο. Και αυτό μάλιστα γνωρίζοντας πως οι Royal Hunt θα έπαιζαν για μιάμιση ώρα (για support στην ουσία group ήταν αρκετή ώρα) και οι Psychotic Waltz 2,5 ώρες. Οι ώρες εμφάνισης ήταν όντως αυτές, αλλά το live είχε εκπλήξεις τόσο ευχάριστες, όσο και δυσάρεστες. Ας μην κουράζουμε όμως το θέμα και ας μπούμε στο ψητό.Στις επτά ακριβώς, όπως έλεγε και το πρόγραμμα, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Pagan’s Mind. Ανοιχτό ήταν μόνο το κάτω μέρος του Fuzz. Κόσμος αρκετός, αλλά όχι ο κακός χαμός. Ήχος μέτριος, καλή σκηνική παρουσία. Οι Pagan’s Mind ήταν ένα κράμα με βάση από Dream Theater (χωρίς πολλές μπουρμπουλήθρες) και Fates Warning, αλλά χωρίς να αντιγράφουν. Αξιόλογοι αρκετά, αλλά με χάλασε στην αρχή λίγο ό ήχος τους, ο οποίος διορθώθηκε με το πέρασμα της ώρας. Πάντως για έναρξη τέτοιου είδους συναυλίας ήταν ιδανικοί.
Οι Pagan’s έμειναν επί σκηνής για περίπου 70 λεπτά, εισέπραξαν το θερμό χειροκρότημα του κόσμου που ολοένα γινόταν και περισσότερος. Έφτανε η ώρα για τους Royal Hunt. Τους Royal Hunt τους γνώρισα από τους δίσκους Moving Target και Paradox όπου τραγουδιστής ήταν ο Cooper. Με είχαν εντυπωσιάσει και τους είχα ψάξει πολύ σαν συγκρότημα. Έτσι, ήταν μεγάλη ευκαιρία για μένα αλλά και για πάρα πολύ κόσμο που θα έβλεπε επί σκηνής τον Cooper. Και επειδή τα όνειρα εκτός του να εκπληρώνονται είναι και για να γκρεμίζονται, ο Cooper και οι υπόλοιποι Hunt κατάφεραν να με απογοητεύσουν. Όχι φωνητικά ουτε εκτελεστικά, προς θεού ήταν πάρα πολύ καλός, (παρόλο που και εδώ είχαμε θεματάκια με τον ήχο αλλά όσο πέρναγε η ώρα διορθώνονταν). Το πρόβλημα μου ήταν στην όλη σκηνική παρουσία και σε αυτά που έλεγε στον κόσμο. Πιο συγκεκριμένα: ενδυματολογικά ο Cooper νόμιζα πως ήταν pop star με φιγουρες και χορευτικές κινήσεις λες και ήταν ο Ρουβάς ( δεν έχω τίποτα με το Σάκη, αλλα διάολε μεταλλάδες και ροκάδες είμαστε ). Τα αστεία του ήταν σαχλές αμερικανιές όπου μόνο ο ίδιος μπορούσε να γελάσει με αυτά. Τώρα, σαν setlist και εδώ έχω παράπονα. Είστε οι Royal Hunt έχετε μιάμμιση ώρα στη διάθεση σας , έχετε καινούριο δίσκο και σέβομαι ότι πρέπει να προωθηθεί. Μετά, όμως τι μου παίζεις Age Gone Wild και Step by Step (οχί των New Kids On The Block, έχουν και οι Royal Hunt από δαύτο). Που είναι τα Epilogue, Silent Scream, Time, Running Wild, Time Will Tell; Τι να πω! Eυτυχώς, η παρτίδα από τα παλιά σώθηκε με τα Flight, Kingdom Dark, Last Goodbye. Πάντως για να ειμαι σωστός υποστηρικτές των Hunt υπήρχαν αρκετοί και φάνηκε να τους άρεσε αυτό που έβλεπαν. Γούστα είναι αυτά. Εμένα πάντως νομίζω ότι μου έφαγαν τσάμπα μιάμιση ώρα.
Τέλος και από Royal Hunt. Ανάσες, νεράκι, μπύρες, θέση μπροστά μπροστά γιατί οι κύριοι που ακολούθησαν δεν αστιεύτηκαν καθόλου. Η ώρα ήταν σχεδόν 23:15 οι Psychotic Waltz ξεπρόβαλαν, από πίσω ακουγόταν το Sleeping Dogs. Εμείς εξστασιασμένοι αποθεώναμε αυτή την υπερμπάντα από την Καλιφόρνια. Και βγαίνει ο Graves : η κόλαση η ίδια! Ξεκινούν με το Ashes από το Into The Everflow. Ρίγη συγκίνησης και τίποτα άλλο! Ήθελα να τραγουδήσω και δεν μου έβγαινε. Απλά κοίταζα και άκουγα.
Ο ήχος στα φωνητικά ήταν απαράδεκτος στην αρχή. Σταδιακά διορθώθηκε και το συγκρότημα απέδωσε τα μέγιστα. Όλοι τους!!! Όσο για την επιλογή των κομματιών... αν κάποιος πει τίποτα μάλλον δεν ξέρει τι του γίνεται. Δυόμιση ώρες live ήταν, τέσσερεις δίσκους έχουν, οπότε φαναστείτε τι έγινε. Στα περισσότερα κομμάτια, για να μην πω σε όλα, ο κόσμος τραγούδαγε με όλη του την ψυχή. Η ευχαρίστηση που έδιναν στο κοινό τους οι Psychotic ήταν τόσο μεγάλη, που πραγματικά μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να την περιγράψω με απλά λόγια. Για την ιστορία και μόνο μεγάλος χαμός έγινε στα Mosquito, Faded, My Grave, I Remember, Locust, Morbid . Ο μεγάλος πυροβολισμός έσκασε γαι το τέλος : 5 κομμάτια από τον πρώτο τους δίσκο! Another Prophet Song, Halo Of Thorns, I Of The Storm, …And The Devil Cried, Spiral Tower. Μόνο τα κλάματα δεν έβαλα! Παιδικά όνειρα έστω και τώρα εκπληρώνονται και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.
Μετά από δυόμιση ώρες μουσικής πανδαισίας δεν έχω να περιγράψω κάτι άλλο. Όποιος δεν τους είδε απλά έχασε. Τέτοιες εμφανίσεις δεν γίνονται στη χώρα μας τόσο συχνά από τέτοια group γι’αυτό να αρπάζετε τις ευκαιρίες. Τα λέμε στην επόμενη συναυλία! Stay Heavy!