Κυκλοφορεί:
Σεπτέμβριος 2015
Τι θα ακούσεις:
Indie Rock
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Gunga Din, Fame And Fortune, Heart Of The Matter
«Είναι απόλυτα στο ήθος του συγκροτήματος να ξαναπαίξουμε μαζί για τα λεφτά» είχε δηλώσει ο Pete Doherty λίγες εβδομάδες πριν από την εμφάνιση του συγκροτήματος στο Hyde Park, το καλοκαίρι του 2014. Ήταν η δεύτερη επανένωσή τους, μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ και τη διάλυσή τους το 2004, η οποία οφείλεται κυρίως σε προσωπικές διαμάχες – και στα μισά ναρκωτικά του Λονδίνου. Όσο ωραία κι αν ήταν η επιστροφή και οι αναμνήσεις από την αρχή μιας σκηνής που γέννησε λίγα χρόνια αργότερα συγκροτήματα όπως οι Arctic Monkeys, λίγοι πίστευαν πως ο Pete Doherty δεν ήθελε απλά να αναζωογονήσει τον τραπεζικό του λογαριασμό. Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του τρίτου τους άλμπουμ συνέβαλε, για πολλούς, στην παραπάνω θεωρία, αλλά όσοι περίμεναν ένα δίσκο κολλημένο στο παρελθόν με μόνο σκοπό να εξυπηρετήσει μια περιοδεία, διαψεύδονται πανηγυρικά.
Ο Carl Barat κυκλοφόρησε τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, μαζί με τους Jackals, στις αρχές της χρονιάς, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να συναντήσει τον παλιόφιλό του στην Ταϊλάνδη και να γράψουν μερικά καλά τραγούδια. Οι πολύ καλοί Gary Powell και John Hassall σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα ήταν και πάλι εκεί για να κρατούν το ρυθμό πίσω απ’ τις κιθάρες και τις εναλλασσόμενες φωνές των δύο μπροστάρηδων. Μια ουσιαστική διαφορά του ‘Anthems Of Doomed Youth’ από τα άλμπουμ της νιότης τους, πέρα από τη φαινομενική απουσία ναρκωτικών, είναι η αλλαγή στην καρέκλα του παραγωγού. Την απλότητα και «αταξία» του Mick Jones (ναι, των Clash) αντικατέστησε πλήρως η φιλική προς την pop «καθαριότητα» του Jake Gosling, ο οποίος έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την πρόσφατη επιτυχία του Ed Sheeran και των One Direction. Το άλμπουμ γενικά δεν ηχεί όπως οι Libertines που ξέραμε και όταν αυτό επιδιώκεται, το αποτέλεσμα υστερεί πλάι στις ελάχιστα πιο ήρεμες και αναπόφευκτα πιο ώριμες στιγμές τους.
Οι στίχοι τους βασίζονται στην προσωπική τους ζωή και, όπως παλιά, έχουν μια τραγικά ρομαντική αίσθηση, η οποία συχνά ενισχύεται από την πολύ καλή ερμηνεία τους. Διότι, πέρα από κάθε στραβό, ο Carl Barat και ο Pete Doherty είναι το πιο επιτυχημένο σύγχρονο ντουέτο τραγουδοποιών στο νησί, που ενώ έμοιαζαν να είχαν έρθει για να συμπληρώσουν το κενό που είχαν αφήσει οι αδερφοί Gallagher, ηχούν πιο κοντά σε μια πιο αυτοκαταστροφική εκδοχή του Joe και του Mick. “Yes we thought that they were brothers, then they half-murdered each other, then they did a karaoke turn and murdered our best song” τραγουδάνε στο ομότιτλο, το οποίο θυμίζει ηχητικά το ‘Music When The Lights Go Out’. Πέρα απ’ τον εξαιρετικά ταιριαστό τίτλο του άλμπουμ και το ομώνυμο τραγούδι, το ‘Heart Of The Matter’ περιέχει κι αυτό μια αναφορά για την πορεία του συγκροτήματος, αν και ίσως γράφτηκε για την καρδιά του Doherty: “With all the battering it’s taken, I’m surprised it’s still ticking”. Ο ίδιος είχε γράψει και το ‘You’re My Waterloo’, το μοναδικό τραγούδι ξεθαμμένο από τα παλιά συρτάρια τους, το οποίο εικάζεται πως αναφέρεται στον Carl, εδώ ηχογραφημένο με βάση το πιάνο αντί για την κιθάρα που υπάρχει στο demo.
Το πρώτο single, ‘Gunga Din’, είναι ένα από τα καλύτερα του δίσκου, σε μια διασταύρωση της reggae με τον χαρακτηριστικό indie rock ήχο τους, όπως το πολύ πιο οικείο ‘Fame And Fortune’ αμέσως μετά. Στο ‘Fury Of Chonburi’ και περισσότερο στο ‘Glasgow Coma Scale Blues’ προσπαθούν να δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα του ‘Up The Bracket’, αλλά δίχως επιτυχία. Στα πιο ήρεμα σημεία, το ‘Dead For Love’ στο κλείσιμο με ήχους από μπομπίνες, λίγο πιάνο και διακριτικά τύμπανα σαν από trip-hop σχήμα, είναι γραμμένο για τον φίλο του Doherty, Alan Wass, που πέθανε πριν μερικούς μήνες (από ναρκωτικά).
Το ‘Anthems For Doomed Youth’ είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό άλμπουμ. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο της μέχρι τώρα πορείας τους – άποψη που δε θα ήταν εύκολα αποδεκτή – αλλά είναι σίγουρα άξιο να είναι αυτό που θα επανεκκινήσει την πορεία τους. Ή αυτό που θα την κλείσει αξιοπρεπώς ανεπιστρεπτί. Δεν υπάρχουν αντίστοιχα τραγούδια του ‘Time For Heroes’ εδώ, αλλά αρκετά κι εξίσου ωραία τραγούδια. Μετά απ’ όλα τα «χτυπήματα» που οι ίδιοι έδωσαν στο δημιούργημά τους, οι Libertines είναι εδώ και «χτυπούν» ακόμα. Και οι καινούριες τους μουσικές είναι μια πιο ευχάριστη έκπληξη από το ίδιο το γεγονός της ύπαρξής τους.
1. Barbarians
2. Gunga Din
3. Fame And Fortune
4. Anthems For Doomed Youth
5. You’re My Waterloo
6. Belly Of The Beast
7. Iceman
8. Heart Of The Matter
9. Fury Of Chonburi
10. The Milkman’s Horse
11. Glasgow Coma Scale Blues
12. Dead For Love
Σεπτέμβριος 2015
Τι θα ακούσεις:
Indie Rock
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Gunga Din, Fame And Fortune, Heart Of The Matter
«Είναι απόλυτα στο ήθος του συγκροτήματος να ξαναπαίξουμε μαζί για τα λεφτά» είχε δηλώσει ο Pete Doherty λίγες εβδομάδες πριν από την εμφάνιση του συγκροτήματος στο Hyde Park, το καλοκαίρι του 2014. Ήταν η δεύτερη επανένωσή τους, μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ και τη διάλυσή τους το 2004, η οποία οφείλεται κυρίως σε προσωπικές διαμάχες – και στα μισά ναρκωτικά του Λονδίνου. Όσο ωραία κι αν ήταν η επιστροφή και οι αναμνήσεις από την αρχή μιας σκηνής που γέννησε λίγα χρόνια αργότερα συγκροτήματα όπως οι Arctic Monkeys, λίγοι πίστευαν πως ο Pete Doherty δεν ήθελε απλά να αναζωογονήσει τον τραπεζικό του λογαριασμό. Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του τρίτου τους άλμπουμ συνέβαλε, για πολλούς, στην παραπάνω θεωρία, αλλά όσοι περίμεναν ένα δίσκο κολλημένο στο παρελθόν με μόνο σκοπό να εξυπηρετήσει μια περιοδεία, διαψεύδονται πανηγυρικά.
Ο Carl Barat κυκλοφόρησε τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, μαζί με τους Jackals, στις αρχές της χρονιάς, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να συναντήσει τον παλιόφιλό του στην Ταϊλάνδη και να γράψουν μερικά καλά τραγούδια. Οι πολύ καλοί Gary Powell και John Hassall σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα ήταν και πάλι εκεί για να κρατούν το ρυθμό πίσω απ’ τις κιθάρες και τις εναλλασσόμενες φωνές των δύο μπροστάρηδων. Μια ουσιαστική διαφορά του ‘Anthems Of Doomed Youth’ από τα άλμπουμ της νιότης τους, πέρα από τη φαινομενική απουσία ναρκωτικών, είναι η αλλαγή στην καρέκλα του παραγωγού. Την απλότητα και «αταξία» του Mick Jones (ναι, των Clash) αντικατέστησε πλήρως η φιλική προς την pop «καθαριότητα» του Jake Gosling, ο οποίος έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την πρόσφατη επιτυχία του Ed Sheeran και των One Direction. Το άλμπουμ γενικά δεν ηχεί όπως οι Libertines που ξέραμε και όταν αυτό επιδιώκεται, το αποτέλεσμα υστερεί πλάι στις ελάχιστα πιο ήρεμες και αναπόφευκτα πιο ώριμες στιγμές τους.
Οι στίχοι τους βασίζονται στην προσωπική τους ζωή και, όπως παλιά, έχουν μια τραγικά ρομαντική αίσθηση, η οποία συχνά ενισχύεται από την πολύ καλή ερμηνεία τους. Διότι, πέρα από κάθε στραβό, ο Carl Barat και ο Pete Doherty είναι το πιο επιτυχημένο σύγχρονο ντουέτο τραγουδοποιών στο νησί, που ενώ έμοιαζαν να είχαν έρθει για να συμπληρώσουν το κενό που είχαν αφήσει οι αδερφοί Gallagher, ηχούν πιο κοντά σε μια πιο αυτοκαταστροφική εκδοχή του Joe και του Mick. “Yes we thought that they were brothers, then they half-murdered each other, then they did a karaoke turn and murdered our best song” τραγουδάνε στο ομότιτλο, το οποίο θυμίζει ηχητικά το ‘Music When The Lights Go Out’. Πέρα απ’ τον εξαιρετικά ταιριαστό τίτλο του άλμπουμ και το ομώνυμο τραγούδι, το ‘Heart Of The Matter’ περιέχει κι αυτό μια αναφορά για την πορεία του συγκροτήματος, αν και ίσως γράφτηκε για την καρδιά του Doherty: “With all the battering it’s taken, I’m surprised it’s still ticking”. Ο ίδιος είχε γράψει και το ‘You’re My Waterloo’, το μοναδικό τραγούδι ξεθαμμένο από τα παλιά συρτάρια τους, το οποίο εικάζεται πως αναφέρεται στον Carl, εδώ ηχογραφημένο με βάση το πιάνο αντί για την κιθάρα που υπάρχει στο demo.
Το πρώτο single, ‘Gunga Din’, είναι ένα από τα καλύτερα του δίσκου, σε μια διασταύρωση της reggae με τον χαρακτηριστικό indie rock ήχο τους, όπως το πολύ πιο οικείο ‘Fame And Fortune’ αμέσως μετά. Στο ‘Fury Of Chonburi’ και περισσότερο στο ‘Glasgow Coma Scale Blues’ προσπαθούν να δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα του ‘Up The Bracket’, αλλά δίχως επιτυχία. Στα πιο ήρεμα σημεία, το ‘Dead For Love’ στο κλείσιμο με ήχους από μπομπίνες, λίγο πιάνο και διακριτικά τύμπανα σαν από trip-hop σχήμα, είναι γραμμένο για τον φίλο του Doherty, Alan Wass, που πέθανε πριν μερικούς μήνες (από ναρκωτικά).
Το ‘Anthems For Doomed Youth’ είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό άλμπουμ. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο της μέχρι τώρα πορείας τους – άποψη που δε θα ήταν εύκολα αποδεκτή – αλλά είναι σίγουρα άξιο να είναι αυτό που θα επανεκκινήσει την πορεία τους. Ή αυτό που θα την κλείσει αξιοπρεπώς ανεπιστρεπτί. Δεν υπάρχουν αντίστοιχα τραγούδια του ‘Time For Heroes’ εδώ, αλλά αρκετά κι εξίσου ωραία τραγούδια. Μετά απ’ όλα τα «χτυπήματα» που οι ίδιοι έδωσαν στο δημιούργημά τους, οι Libertines είναι εδώ και «χτυπούν» ακόμα. Και οι καινούριες τους μουσικές είναι μια πιο ευχάριστη έκπληξη από το ίδιο το γεγονός της ύπαρξής τους.
1. Barbarians
2. Gunga Din
3. Fame And Fortune
4. Anthems For Doomed Youth
5. You’re My Waterloo
6. Belly Of The Beast
7. Iceman
8. Heart Of The Matter
9. Fury Of Chonburi
10. The Milkman’s Horse
11. Glasgow Coma Scale Blues
12. Dead For Love