Ωραίες οι μεγάλες συναυλίες, αυτές που γίνονται σε ευρύχωρους ανοιχτούς (ή και κλειστούς) χώρους, που η προσέλευση του κοινού μετριέται σε χιλιάδες. Τα lives, όμως, σε μικρά μπαράκια όπου ο κόσμος στριμώχνεται διακριτικά και η απόστασή σου από τον καλλιτέχνη είναι μικρή –και αντιστρόφως ανάλογη της οικειότητας που αισθάνεσαι - δεν τα αλλάζω με τίποτα.
Κάπου στο Κουκάκι υπάρχει ένα όμορφο μαγαζί το Tiki Bar, κοκτεϊλάδικο που τον τελευταίο καιρό φιλοξενεί και lives. Κάπου στην απεραντοσύνη της μουσικής υπάρχει μια ιδιαίτερη φωνή φωλιασμένη σε μια ακόμη πιο ιδιαίτερη καλλιτεχνική προσωπικότητα, αυτή του Ορέστη Ντάντου. Τι γίνεται όταν αυτά τα δύο ενωθούν ένα οκτωβριανό βράδυ Τρίτης και 13;
Πρόκειται για έναν ταλαντούχο τραγουδοποιό που είναι σχετικά χαμηλών τόνων, ενώ τα τραγούδια του αντανακλούν το αντίθετο. Ο στίχος του απλός μα οξύς, η μουσική του μελωδική μα δυναμική. Με ήπια παρουσία και εκφραστική φωνή, εκπέμπει ηλεκτροφόρα σήματα φωτίζοντας όλα αυτά τα –φαινομενικά- καθημερινά αλλά –ουσιαστικά- σημαντικά που απασχολούν τη σκέψη μας, όλα αυτά που αναζητούμε γύρω μας ή μέσα μας ακόμα και τις στιγμές που απλώς κάνουμε μια βόλτα.
Στη σκηνή του Tiki Bar ο Ορέστης Ντάντος ανέβηκε μαζί με την μπάντα του την οποία πλαισίωναν οι: Λεωνίδας Πετρόπουλος (μπάσο, πιάνο, τραγούδι), Γιώργος Καρδιανός (ηλεκτρική κιθάρα) και Στέφανος Σακελαρίου (τύμπανα). Ο ίδιος είχε καθίσει στα πλήκτρα όπου έπαιζε και τραγουδούσε παράλληλα κι έτσι δεν μπορούσες να διακρίνεις κάποιον «πρωταγωνιστή», αλλά μια δεμένη και καλά δουλεμένη ομάδα με βασική φωνή αυτή του Ορέστη.
Ακούσαμε πολλά τραγούδια από τους δύο προηγούμενους δίσκους του «Είναι κι άλλοι σαν κι εμάς» (2009) και «Τελευταία Ανατολή» (2012) όπως τα αγαπημένα: «Όταν γυρνάς το βράδυ απ’ τα ξενύχτια», «Συνεργεία παντού», «Γιατί είναι Σάββατο» και φυσικά το «Θα πάω όταν γουστάρω» που αποτελεί πλέον μουσικό ύμνο.
Ακούσαμε, όμως, και αρκετά από τη νέα του δισκογραφική δουλειά που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε ψηφιακή μορφή και φέρει τον τίτλο «Θα το ‘κανα ξανά» (2015). Το ομώνυμο τραγούδι και το «Ανοιχτά» έχουν ήδη γίνει γνωστά στα χείλη και στα αυτιά του κοινού του, κάτι το οποίο φάνηκε και στο live, ενώ ιδιαίτερη αίσθηση έκαναν και τα - επίσης καινούργια - «Επαρχία», «Κοντεύει έξι», «Γι’ αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά» και «Κόκκινος Στρατός».
Τόσο τα νέα κομμάτια όσο και τα παλαιότερα ήταν κάπως «πειραγμένα», ντυμένα με όμορφες και δυναμικές ενορχηστρώσεις. Αυτό το διαφορετικό μουσικό στίγμα που τους δόθηκε σε συνδυασμό με την απίστευτη ενέργεια που είχε και ο Ορέστης και οι μουσικοί, απογείωσε κάποια κομμάτια και μας έκανε να νιώσουμε ότι τώρα τα ακούμε, τα βιώνουμε και τα αισθανόμαστε πραγματικά.
Όσο κι αν η μουσική, ο στίχος ή ερμηνεία του Ορέστη Ντάντου ταλαντεύεται ανάμεσα σε κάποιους άλλους καλλιτέχνες, δεν θα μπορούσα να τον εντάξω σε κάποια κατηγορία. Έχει τον δικό του τρόπο, ένα ύφος απόλυτα προσωπικό. Αν και δεν συνηθίζει να κάνει πολλές εμφανίσεις και τα lives του είναι μετρημένα, ελπίζουμε φέτος να τον απολαύσουμε ζωντανά λίγο περισσότερο.
Κάπου στο Κουκάκι υπάρχει ένα όμορφο μαγαζί το Tiki Bar, κοκτεϊλάδικο που τον τελευταίο καιρό φιλοξενεί και lives. Κάπου στην απεραντοσύνη της μουσικής υπάρχει μια ιδιαίτερη φωνή φωλιασμένη σε μια ακόμη πιο ιδιαίτερη καλλιτεχνική προσωπικότητα, αυτή του Ορέστη Ντάντου. Τι γίνεται όταν αυτά τα δύο ενωθούν ένα οκτωβριανό βράδυ Τρίτης και 13;
Πρόκειται για έναν ταλαντούχο τραγουδοποιό που είναι σχετικά χαμηλών τόνων, ενώ τα τραγούδια του αντανακλούν το αντίθετο. Ο στίχος του απλός μα οξύς, η μουσική του μελωδική μα δυναμική. Με ήπια παρουσία και εκφραστική φωνή, εκπέμπει ηλεκτροφόρα σήματα φωτίζοντας όλα αυτά τα –φαινομενικά- καθημερινά αλλά –ουσιαστικά- σημαντικά που απασχολούν τη σκέψη μας, όλα αυτά που αναζητούμε γύρω μας ή μέσα μας ακόμα και τις στιγμές που απλώς κάνουμε μια βόλτα.
Στη σκηνή του Tiki Bar ο Ορέστης Ντάντος ανέβηκε μαζί με την μπάντα του την οποία πλαισίωναν οι: Λεωνίδας Πετρόπουλος (μπάσο, πιάνο, τραγούδι), Γιώργος Καρδιανός (ηλεκτρική κιθάρα) και Στέφανος Σακελαρίου (τύμπανα). Ο ίδιος είχε καθίσει στα πλήκτρα όπου έπαιζε και τραγουδούσε παράλληλα κι έτσι δεν μπορούσες να διακρίνεις κάποιον «πρωταγωνιστή», αλλά μια δεμένη και καλά δουλεμένη ομάδα με βασική φωνή αυτή του Ορέστη.
Ακούσαμε πολλά τραγούδια από τους δύο προηγούμενους δίσκους του «Είναι κι άλλοι σαν κι εμάς» (2009) και «Τελευταία Ανατολή» (2012) όπως τα αγαπημένα: «Όταν γυρνάς το βράδυ απ’ τα ξενύχτια», «Συνεργεία παντού», «Γιατί είναι Σάββατο» και φυσικά το «Θα πάω όταν γουστάρω» που αποτελεί πλέον μουσικό ύμνο.
Ακούσαμε, όμως, και αρκετά από τη νέα του δισκογραφική δουλειά που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε ψηφιακή μορφή και φέρει τον τίτλο «Θα το ‘κανα ξανά» (2015). Το ομώνυμο τραγούδι και το «Ανοιχτά» έχουν ήδη γίνει γνωστά στα χείλη και στα αυτιά του κοινού του, κάτι το οποίο φάνηκε και στο live, ενώ ιδιαίτερη αίσθηση έκαναν και τα - επίσης καινούργια - «Επαρχία», «Κοντεύει έξι», «Γι’ αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά» και «Κόκκινος Στρατός».
Τόσο τα νέα κομμάτια όσο και τα παλαιότερα ήταν κάπως «πειραγμένα», ντυμένα με όμορφες και δυναμικές ενορχηστρώσεις. Αυτό το διαφορετικό μουσικό στίγμα που τους δόθηκε σε συνδυασμό με την απίστευτη ενέργεια που είχε και ο Ορέστης και οι μουσικοί, απογείωσε κάποια κομμάτια και μας έκανε να νιώσουμε ότι τώρα τα ακούμε, τα βιώνουμε και τα αισθανόμαστε πραγματικά.
Όσο κι αν η μουσική, ο στίχος ή ερμηνεία του Ορέστη Ντάντου ταλαντεύεται ανάμεσα σε κάποιους άλλους καλλιτέχνες, δεν θα μπορούσα να τον εντάξω σε κάποια κατηγορία. Έχει τον δικό του τρόπο, ένα ύφος απόλυτα προσωπικό. Αν και δεν συνηθίζει να κάνει πολλές εμφανίσεις και τα lives του είναι μετρημένα, ελπίζουμε φέτος να τον απολαύσουμε ζωντανά λίγο περισσότερο.