Ανοιξιάτικο απόγευμα. Ακούω στο "Μελωδία" την εκπομπή του Οδυσσέα Ιωάννου, τη μία από τις τρεις αιτίες (Ελληνοφρένεια και Πανούσης οι άλλες δύο) που με κάνουν να κολλάω στο ράδιο ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο εκείνη τη στιγμή.
Παίζει Μοσχολιού, αν θυμάμαι καλά και γενικώς εκείνο το απόγευμα το είχε ρίξει στα "εντεχνολαϊκά" του '60-'70. Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Έτσι! Η ανταπόκριση του κοινού στο αναπάντεχο... αφιέρωμα μεγάλη! Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι: "αχ και να βαζε τώρα το Σαββατόβραδο του Θεοδωράκη"... Δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ, δεν προλαβαίνω να πιάσω το κινητό για να στείλω μήνυμα-παραγγελιά και ξεκινά η ανατριχιαστική εισαγωγή με το μπουζούκι του Χιώτη. Τρελάθηκα! Αυτές τις στιγμές δεν μπορεί να τις φτιάξει καμία playlist...
Γυρνάς απ'τις διακοπές και μαθαίνεις ότι ο αγαπημένος σου σταθμός αλλάζει μορφή. Οι οικείες φωνές των παραγωγών που σε συντρόφευαν χρόνια λείπουν ήδη. Το σοκ έρχεται στις 6 το απόγευμα, όταν από το σύνηθες σκηνικό με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή και τον διπλό ελληνικό στο γραφείο λείπει μόνο η φωνή του Οδυσσέα Ιωάννου.
Του Οδυσσέα με τις εμμονές, τη μελαγχολία, το σαρκασμό, την ειρωνία, την απαισιοδοξία. Με τα στραβά και τ'ανάποδα που τ'αγαπάς το ίδιο κοντά στα θετικά του. Τις γνώσεις και την τρέλα για τη μουσική. Τα κολλήματα που σου φαίνονται ολόιδια με τα δικά σου. Τη φωνή της συνείδησης και του συναισθήματος κατά περίσταση... Τις ερωτήσεις που θα ήθελες κι εσύ να κάνεις στον καλεσμένο καλλιτέχνη. Τις συναυλίες που θα ήθελες κι εσύ να έχεις εμπνευστεί και οργανώσει...
Σοκ μεγαλύτερο ήταν η περιήγηση στο διαδίκτυο για να δω αντιδράσεις σχετικά με την είδηση των απολύσεων στο "Μελωδία". Έντεχνοι και άτεχνοι, εργοδότες και τσιράκια, απολύσεις και συμφέροντα, "καλά να πάθει" και "κάτω τα χέρια". Το δίπολο δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ στην Ελλάδα...
Το ζήτημα είναι ότι ένας πολύ αξιόλογος σταθμός αλλάζει μορφή. Όλα τ'άλλα είναι δευτερεύοντα. Ο "Μελωδία", με όλα τα στραβά του, ήταν ένας σταθμός που επί πολλά χρόνια χάραξε δρόμους ποιότητας και πραγματικού ραδιοφώνου. Ήταν φρούριο και μάλιστα απ'τα τελευταία! Όπως είχε πει και μια ακροάτρια κάποτε, μπορεί ώρες-ώρες να μας έσπαγε τα νεύρα και να τον βαριόμασταν, αλλά ξέραμε πάντα ότι ήταν εκεί!
Παίζει Μοσχολιού, αν θυμάμαι καλά και γενικώς εκείνο το απόγευμα το είχε ρίξει στα "εντεχνολαϊκά" του '60-'70. Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Έτσι! Η ανταπόκριση του κοινού στο αναπάντεχο... αφιέρωμα μεγάλη! Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι: "αχ και να βαζε τώρα το Σαββατόβραδο του Θεοδωράκη"... Δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ, δεν προλαβαίνω να πιάσω το κινητό για να στείλω μήνυμα-παραγγελιά και ξεκινά η ανατριχιαστική εισαγωγή με το μπουζούκι του Χιώτη. Τρελάθηκα! Αυτές τις στιγμές δεν μπορεί να τις φτιάξει καμία playlist...
***
Γυρνάς απ'τις διακοπές και μαθαίνεις ότι ο αγαπημένος σου σταθμός αλλάζει μορφή. Οι οικείες φωνές των παραγωγών που σε συντρόφευαν χρόνια λείπουν ήδη. Το σοκ έρχεται στις 6 το απόγευμα, όταν από το σύνηθες σκηνικό με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή και τον διπλό ελληνικό στο γραφείο λείπει μόνο η φωνή του Οδυσσέα Ιωάννου.
Του Οδυσσέα με τις εμμονές, τη μελαγχολία, το σαρκασμό, την ειρωνία, την απαισιοδοξία. Με τα στραβά και τ'ανάποδα που τ'αγαπάς το ίδιο κοντά στα θετικά του. Τις γνώσεις και την τρέλα για τη μουσική. Τα κολλήματα που σου φαίνονται ολόιδια με τα δικά σου. Τη φωνή της συνείδησης και του συναισθήματος κατά περίσταση... Τις ερωτήσεις που θα ήθελες κι εσύ να κάνεις στον καλεσμένο καλλιτέχνη. Τις συναυλίες που θα ήθελες κι εσύ να έχεις εμπνευστεί και οργανώσει...Σοκ μεγαλύτερο ήταν η περιήγηση στο διαδίκτυο για να δω αντιδράσεις σχετικά με την είδηση των απολύσεων στο "Μελωδία". Έντεχνοι και άτεχνοι, εργοδότες και τσιράκια, απολύσεις και συμφέροντα, "καλά να πάθει" και "κάτω τα χέρια". Το δίπολο δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ στην Ελλάδα...
Το ζήτημα είναι ότι ένας πολύ αξιόλογος σταθμός αλλάζει μορφή. Όλα τ'άλλα είναι δευτερεύοντα. Ο "Μελωδία", με όλα τα στραβά του, ήταν ένας σταθμός που επί πολλά χρόνια χάραξε δρόμους ποιότητας και πραγματικού ραδιοφώνου. Ήταν φρούριο και μάλιστα απ'τα τελευταία! Όπως είχε πει και μια ακροάτρια κάποτε, μπορεί ώρες-ώρες να μας έσπαγε τα νεύρα και να τον βαριόμασταν, αλλά ξέραμε πάντα ότι ήταν εκεί!