Είμαι από εκείνα τα παιδιά που μεγάλωσαν συλλέγοντας τις ιστορίες του Λούκυ Λουκ, του Ιζνογκούντ, του Λεονάρντο και άλλων ηρώων που έφερνε -και φέρνει ακόμα- κοντά μας η Μαμουθκόμιξ (ανάμεσά τους πρέπει να βρίσκονται και κάποια λίγα τεύχη του Ψαρόπουλου). Από όλους αυτούς τους ήρωες, που απέχουν παρασάγγας από τους υπερήρωες της Marvel, της DC Comics και των συναφών, οι αγαπημένοι μου ήταν οι χαρακτήρες στις περιπέτειες του Αστερίξ του Γαλάτη. Όχι για την εγκεφαλικότητα, όσο για τον αυθορμητισμό τους. Θυμάμαι κι εκείνο το απόγευμα που περάσαμε με τον αδερφό μου συναρμολογώντας την «Ασπίδα της Αρβέρνης», που βρέθηκε σκορπισμένη στον κήπο... θύμα κι αυτή της εντατικοποίησης στην εκπαίδευση.
Η ανάγνωση κάθε νέου τεύχους, παρά τον από καιρό θάνατο του Goscinny και την πρόσφατη συνταξιοδότηση του Uderzo, εμπεριέχει μεν κάτι από την τρέλα του συλλέκτη, αλλά είναι κι ένα κλείσιμο του ματιού στο παιδί που δε λέει ακόμα να με εγκαταλείψει.
Για να έρθουμε και στο προκείμενο, «Ο Πάπυρος του Καίσαρα» είναι το 36ο τεύχος των περιπετειών του Αστερίξ, πρωτοκυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2015 και είναι διαθέσιμος στα ελληνικά από τον περασμένο Μάιο. Είναι η δεύτερη δουλειά των Jean-Yves Ferri (κείμενα) και Didier Conrad (σχέδιο) μετά τον «Αστερίξ στους Πίκτους» του 2013. Ομολογώ ότι εκείνο το τεύχος δεν μου είχε κάνει αίσθηση και αυτό δεν οφειλόταν μόνο στην απουσία του Uderzo, καθώς αρκετές από τις ιστορίες που είχε παρουσιάσει μόνος του ο 89χρονος πλέον Γάλλος σκιτσογράφος κινούνταν επίσης στη μετριότητα.
«Ο Πάπυρος του Καίσαρα» κατορθώνει να κάνει μια τομή στον κατήφορο και να θέσει τα πράγματα σε νέα βάση, αποτελώντας ένα άκρως
επίκαιρο και προσεγμένο δημιούργημα. Ο Καίσαρας συγγράφει τα απομνημονεύματά του από τον πόλεμο εναντίον των Γαλατών, αλλά αποφασίζει να ακολουθήσει τη συμβουλή του εκδότη του και να παραλείψει το κεφάλαιο που αναφέρεται στο γνωστό μας χωριό της Αρμορίκης. Για κακή τους τύχη, όμως, ένας από τους αντιγραφείς του εκδοτικού οίκου (σικ!) διασώζει ένα αντίγραφο του κεφαλαίου και το παραδίδει σε έναν «σεσημασμένο» Γαλάτη ρεπόρτερ. Διόλου τυχαία, με τη λογοκρισία στο κατόπι του, ο Γαλάτης ρεπόρτερ βρίσκει καταφύγιο στο χωριό του Αστερίξ. Και από εκεί ξεκινά ουσιαστικά η ιστορία της αποκατάστασης και διαφύλαξης της αλήθειας για τους Γαλάτες.
Στην εποχή της πληροφορίας το νέο τεύχος του Αστερίξ επικεντρώνεται ακριβώς στην ουσία, στη μάχη της πληροφορίας, η οποία μπαίνει σε πρώτο πλάνο και «παραγκωνίζει» τους συνήθεις κεντρικούς ήρωες. Δε δίνονται μεγάλες ατάκες στον Οβελίξ (τουλάχιστον στη μετάφραση), οι πειρατές κάνουν ένα φευγαλέο πέρασμα και -ίσως το κυριότερο μειονέκτημα- υπάρχει ένα λογικό άλμα στον τρόπο που αποφασίζουν οι Γαλάτες να διαχειριστούν τον πάπυρο. Ωστόσο, η ζυγαριά γέρνει προς τα πλεονεκτήματα. Ας ξεχωρίσω τα περιστέρια ως το twitter του 50 π.Χ. και τα ψυχολογικά του Μαζεστίξ που εξελίσσονται σε συγγραφικό οίστρο, ώστε να σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας περισσότερα.
«Ο Πάπυρος του Καίσαρα» συνιστά μια φρέσκια πινελιά και θεωρώ ότι μπορεί να πετύχει την αναγέννηση της σειράς, καθώς -μη γελιόμαστε- στον νέο αιώνα οι ιστορίες του Αστερίξ ήταν από αδιάφορες ως κακές. Κλασσικά στοιχεία είναι πάντα παρόντα, όπως οι αναχρονισμοί, το αδιανόητο μεγαλείο και ήθος του Καίσαρα, τα πετυχημένα λογοπαίγνια (οι αρχαίοι Έλληνες τα έλεγαν «πτερόεντα», οι Λατίνοι θεωρούσαν ότι "volant", αλλά οι Γαλάτες επέμεναν ότι "manent") και αυτός ο υπέροχος σουρεαλισμός στις σκηνές των μαχών. Η ιστορία δε φτάνει βαθιά και οι όποιες νύξεις για παραλληλισμό με τις υποθέσεις των Assange και Snowden ακούγονται μάλλον υπερβολικές. Παρόλα αυτά, ήδη από την σελίδα 8 ο Πανοραμίξ έχει φτάσει σε επίπεδο δύσκολα διαχειρίσιμο από ένα κόμικ αυτού του είδους: «Συχνά οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν ό,τι γράφεται. Είναι ένα παράξενο φαινόμενο».
Οι Ferri και Conrad έχουν συμβόλαιο για ακόμα μία ιστορία, την οποία πιθανότατα πρέπει να περιμένουμε το φθινόπωρο του 2017. Ομολογώ ότι την περιμένω ήδη με ανυπομονησία.
Υστερόγραφο: Ο εγκιβωτισμός που επιτυγχάνεται με το υστερόγραφο της ιστορίας είναι απλώς μεγαλοφυής!
Η ανάγνωση κάθε νέου τεύχους, παρά τον από καιρό θάνατο του Goscinny και την πρόσφατη συνταξιοδότηση του Uderzo, εμπεριέχει μεν κάτι από την τρέλα του συλλέκτη, αλλά είναι κι ένα κλείσιμο του ματιού στο παιδί που δε λέει ακόμα να με εγκαταλείψει.
Για να έρθουμε και στο προκείμενο, «Ο Πάπυρος του Καίσαρα» είναι το 36ο τεύχος των περιπετειών του Αστερίξ, πρωτοκυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2015 και είναι διαθέσιμος στα ελληνικά από τον περασμένο Μάιο. Είναι η δεύτερη δουλειά των Jean-Yves Ferri (κείμενα) και Didier Conrad (σχέδιο) μετά τον «Αστερίξ στους Πίκτους» του 2013. Ομολογώ ότι εκείνο το τεύχος δεν μου είχε κάνει αίσθηση και αυτό δεν οφειλόταν μόνο στην απουσία του Uderzo, καθώς αρκετές από τις ιστορίες που είχε παρουσιάσει μόνος του ο 89χρονος πλέον Γάλλος σκιτσογράφος κινούνταν επίσης στη μετριότητα.
«Ο Πάπυρος του Καίσαρα» κατορθώνει να κάνει μια τομή στον κατήφορο και να θέσει τα πράγματα σε νέα βάση, αποτελώντας ένα άκρως
επίκαιρο και προσεγμένο δημιούργημα. Ο Καίσαρας συγγράφει τα απομνημονεύματά του από τον πόλεμο εναντίον των Γαλατών, αλλά αποφασίζει να ακολουθήσει τη συμβουλή του εκδότη του και να παραλείψει το κεφάλαιο που αναφέρεται στο γνωστό μας χωριό της Αρμορίκης. Για κακή τους τύχη, όμως, ένας από τους αντιγραφείς του εκδοτικού οίκου (σικ!) διασώζει ένα αντίγραφο του κεφαλαίου και το παραδίδει σε έναν «σεσημασμένο» Γαλάτη ρεπόρτερ. Διόλου τυχαία, με τη λογοκρισία στο κατόπι του, ο Γαλάτης ρεπόρτερ βρίσκει καταφύγιο στο χωριό του Αστερίξ. Και από εκεί ξεκινά ουσιαστικά η ιστορία της αποκατάστασης και διαφύλαξης της αλήθειας για τους Γαλάτες.Στην εποχή της πληροφορίας το νέο τεύχος του Αστερίξ επικεντρώνεται ακριβώς στην ουσία, στη μάχη της πληροφορίας, η οποία μπαίνει σε πρώτο πλάνο και «παραγκωνίζει» τους συνήθεις κεντρικούς ήρωες. Δε δίνονται μεγάλες ατάκες στον Οβελίξ (τουλάχιστον στη μετάφραση), οι πειρατές κάνουν ένα φευγαλέο πέρασμα και -ίσως το κυριότερο μειονέκτημα- υπάρχει ένα λογικό άλμα στον τρόπο που αποφασίζουν οι Γαλάτες να διαχειριστούν τον πάπυρο. Ωστόσο, η ζυγαριά γέρνει προς τα πλεονεκτήματα. Ας ξεχωρίσω τα περιστέρια ως το twitter του 50 π.Χ. και τα ψυχολογικά του Μαζεστίξ που εξελίσσονται σε συγγραφικό οίστρο, ώστε να σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας περισσότερα.«Ο Πάπυρος του Καίσαρα» συνιστά μια φρέσκια πινελιά και θεωρώ ότι μπορεί να πετύχει την αναγέννηση της σειράς, καθώς -μη γελιόμαστε- στον νέο αιώνα οι ιστορίες του Αστερίξ ήταν από αδιάφορες ως κακές. Κλασσικά στοιχεία είναι πάντα παρόντα, όπως οι αναχρονισμοί, το αδιανόητο μεγαλείο και ήθος του Καίσαρα, τα πετυχημένα λογοπαίγνια (οι αρχαίοι Έλληνες τα έλεγαν «πτερόεντα», οι Λατίνοι θεωρούσαν ότι "volant", αλλά οι Γαλάτες επέμεναν ότι "manent") και αυτός ο υπέροχος σουρεαλισμός στις σκηνές των μαχών. Η ιστορία δε φτάνει βαθιά και οι όποιες νύξεις για παραλληλισμό με τις υποθέσεις των Assange και Snowden ακούγονται μάλλον υπερβολικές. Παρόλα αυτά, ήδη από την σελίδα 8 ο Πανοραμίξ έχει φτάσει σε επίπεδο δύσκολα διαχειρίσιμο από ένα κόμικ αυτού του είδους: «Συχνά οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν ό,τι γράφεται. Είναι ένα παράξενο φαινόμενο».
Οι Ferri και Conrad έχουν συμβόλαιο για ακόμα μία ιστορία, την οποία πιθανότατα πρέπει να περιμένουμε το φθινόπωρο του 2017. Ομολογώ ότι την περιμένω ήδη με ανυπομονησία.
Υστερόγραφο: Ο εγκιβωτισμός που επιτυγχάνεται με το υστερόγραφο της ιστορίας είναι απλώς μεγαλοφυής!