Το Gimme Danger παρακολουθεί την πορεία των Stooges, από τα παιδικά τους χρόνια στο Ann Arbor του Michigan, μέσα από την καλλιτεχνική τους δημιουργία στα 60s και 70s, τη διάλυσή και την επανένωσή τους και μας αφήνει στο 2010, με την είσοδο της μπάντας στο Rock and Roll Hall of Fame.
Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, διαισθάνεσαι ότι εκεί ακριβώς συναντιέται ένα αχτύπητο δίδυμο: ο Iggy Pop, με μια υπέροχη ιστορία πίσω του, και ο Jim Jarmusch, ο κατάλληλος άνθρωπος για να την εκμαιεύσει, να την ακούσει και να τη διηγηθεί. Ο Jarmusch, όμως, δεν θα μπορούσε να αρκεστεί σε μια απλή καταγραφή. Η ιστορία μπαίνει στο χωροχρονικό πλαίσιο που της αντιστοιχεί, μέσα από κινηματογραφικές σεκάνς της εποχής, αρχειακές τηλεοπτικές μεταδόσεις, αλλά και το απολαυστικό animation του James Kerr.
Ο Iggy Pop, ως φιλικός οικοδεσπότης, μας οδηγεί στα άδυτα της ιστορίας μέσα από το φυσικό σκηνικό του σπιτιού του και του τροχόσπιτου όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια με τους γονείς του. Μεγαλώνοντας μέσα σε έναν τόσο μικρό χώρο, οι γονείς του δεν παραπονέθηκαν ποτέ για τις ατελείωτες ώρες που περνούσε ως παιδί, κοπανώντας τα αυτοσχέδια ντραμς που είχε φτιάξει ο ίδιος από κομμάτια των παλιών του παιχνιδιών. Τους ευχαριστούμε πολύ για την υπομονή που επέδειξαν!
Μας μιλά για το πώς σχημάτισε την πρώτη του μπάντα, τους Iguanas, πώς γνώρισε στο Σικάγο την κουλτούρα των μαύρων μουσικών που τόσο αγαπούσε και πώς βίωσε την επιρροή που είχαν εκείνοι στη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων. Όπως λέει χαρακτηριστικά, οι μαύροι ήξεραν πώς να περνούν καλά και παρόλο που ήταν ενήλικοι, ήταν προφανές ότι η παιδικότητά τους δεν είχε χαθεί. Όταν ο Iggy συνειδητοποίησε ότι δεν ανήκει μαζί τους, αποφάσισε ότι θέλει να κάνει το ίδιο για τους δικούς του ανθρώπους: να τους κάνει να περνούν καλά, σαν παιδιά.
Τα αδέρφια Scott και Ron Asheton αφηγούνται μέσα από υλικό που πρόλαβε να κινηματογραφηθεί όσο οι ίδιοι βρίσκονταν εν ζωή τη γνωριμία του Iggy με τους ίδιους και με τον φίλο τους Dave Alexander, η οποία πολύ άμεσα οδήγησε στο σχηματισμό της μπάντας τους. Μας μιλούν για την κοινοβιακή ζωή τους, για το πώς μοιράζονταν – σαν κομμουνιστές που αδιαφορούν για την πολιτική – τα χρήματα, τα δικαιώματα των τραγουδιών, την ίδια τη ζωή τους. Το όνομά τους το δανείστηκαν από το γνωστό τρίο των γκαφατζήδων, γιατί πίστευαν ότι, όπως το γνωστό τρίο έτσι κι εκείνοι, υφίσταντο κακοποίηση από το κοινό τους χωρίς να πειράζουν οι ίδιοι κανέναν! Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι λίγα τα μπουκάλια που έχουν προσγειωθεί στο κεφάλι του Iggy για διάφορους λόγους, ή και χωρίς λόγο. Ο ίδιος βεβαίως παραδέχεται ότι εκείνη την εποχή, άλλοτε ήταν σε θέση να
ανταποκριθεί στις ανάγκες των live και άλλοτε έπεφτε θύμα των καταχρήσεών του, εξοργίζοντας όσους είχαν επενδύσει στη μπάντα, αλλά και το ακροατήριό τους.
Η επαφή με το κοινό υπήρξε πάντα το βασικό ενδιαφέρον του Iggy, μένοντας πιστός στο αρχικό του κίνητρο, να κάνει τον κόσμο να περνά καλά. Υπήρξε πάντοτε αληθινός, δεν αποτελούσε μια περσόνα που ενσάρκωνε ο James Osterberg, παρόλο το υπονοούμενο των τίτλων της ταινίας. Την εποχή που οι Stooges έπαιζαν ακόμα support για μεγαλύτερα ονόματα, όπως οι θρυλικοί MC5, θεωρώντας ότι προς το τέλος της εμφάνισης εξακολουθούσε να μην έχει κερδίσει τον κόσμο, αποφάσισε για πρώτη φορά να κάνει κάτι που είχε δει τα παιδιά να κάνουν όταν ήθελαν να κερδίσουν την προσοχή των γονιών τους: να πέσει από κάπου ώστε να τον κρατήσουν, στην προκειμένη περίπτωση από τη σκηνή. Το πρώτο του stage diving, λοιπόν, το οποίο δε βγήκε όπως ακριβώς περίμενε, μια και το κοινό παραμέρισε αντί να τον πιάσει, χαρίζοντάς του μερικά σπασμένα δόντια… Αλλά αυτά έχουν τα παιδιά!
Στο κλίμα της εποχής και της ιστορίας των Stooges μας βάζουν επίσης οι απολαυστικές διηγήσεις του James Williamson, ο οποίος προστέθηκε αργότερα στο line-up και την αύρα τους στην ιστορία και κατά συνέπεια στην ταινία αφήνουν – άλλοι διακριτικά και άλλοι πολύ πιο έντονα –πολλές σπουδαίες προσωπικότητες, όπως οι Lou Reed, David Bowie, John Cale, Nico, Andy Warhol, Rod Stewart, αλλά και ο κυνηγός ταλέντων Danny Fields που τους ανακάλυψε και τους έδωσε τις προϋποθέσεις για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους album. Αμέτρητα μεταγενέστερα ονόματα του μουσικού στερεώματος που επίσης οφείλουν πολλά στους Stooges περνούν από τα πλάνα της ταινίας, μεταξύ των οποίων, εντελώς ενδεικτικά οι Sisters of Mercy, Sonic Youth, Sex Pistols, White Stripes, Nick Cave, Kurt Cobain, The Ramones, Slayer, Red Hot Chilli Peppers, REM, Rage Against the Machine και Guns ‘n’ Roses. Πέρα όμως από τις επιρροές τους και την επίδραση που οι ίδιοι άσκησαν σε άλλους καλλιτέχνες, όπως λέει ο ίδιος ο Iggy, ποτέ του δεν θέλησε να ανήκει σ
την όποια σκηνή, στην όποια κλίκα. ‘I just want to be.’, μας λέει με την ίδια, αφοπλιστικά παιδική ευθύτητα.
Πάντως, το Gimme Danger είναι μια άκρως απολαυστική ταινία, ακόμα κι αν δεν είναι κανείς θαυμαστής των Stooges. Κι αυτό γιατί στις ιδιαιτερότητες των προσώπων που παρουσιάζονται έρχονται να προστεθούν οι ιδιαιτερότητες του ανθρώπου που ξεδιπλώνει την ιστορία μέσα από τη σκηνοθετική του ματιά. Ο Jarmusch, φανατικός θαυμαστής και γνώστης σε βάθος της πορείας των Stooges και προσωπικός φίλος του Iggy, συμπληρώνει αριστοτεχνικά τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών με εύστοχες σεκάνς από ταινίες της εποχής και τηλεοπτικά ντοκουμέντα, με χιούμορ, εξυπνάδα και συγκίνηση. Όπως λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, η ταινία αποτελεί περισσότερο μια εργασία με θέμα τους Stooges, παρά ένα μουσικό ντοκιμαντέρ. Αποτελεί μια ερωτική επιστολή στην μπάντα που πιθανότατα υπήρξε η σπουδαιότερη στην ιστορία του rock'n'roll. Το κερασάκι στην τούρτα βάζει ο James Kerr με το απολαυστικό του animation, που δίνει στην ταινία την τελική της αίσθηση.
Από την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους Άστυ και Πτι Παλαί και δεν πρέπει να τη χάσετε!
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
Animator: James Kerr
Εμφανίζονται: James Osterberg ως Iggy Pop (!), Mike Watt, Ron Asheton, James Williamson, Scott Asheton, Danny Fields, Kathy Asheton, Steve Mackay, Ed Sanders.
Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, διαισθάνεσαι ότι εκεί ακριβώς συναντιέται ένα αχτύπητο δίδυμο: ο Iggy Pop, με μια υπέροχη ιστορία πίσω του, και ο Jim Jarmusch, ο κατάλληλος άνθρωπος για να την εκμαιεύσει, να την ακούσει και να τη διηγηθεί. Ο Jarmusch, όμως, δεν θα μπορούσε να αρκεστεί σε μια απλή καταγραφή. Η ιστορία μπαίνει στο χωροχρονικό πλαίσιο που της αντιστοιχεί, μέσα από κινηματογραφικές σεκάνς της εποχής, αρχειακές τηλεοπτικές μεταδόσεις, αλλά και το απολαυστικό animation του James Kerr.
Ο Iggy Pop, ως φιλικός οικοδεσπότης, μας οδηγεί στα άδυτα της ιστορίας μέσα από το φυσικό σκηνικό του σπιτιού του και του τροχόσπιτου όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια με τους γονείς του. Μεγαλώνοντας μέσα σε έναν τόσο μικρό χώρο, οι γονείς του δεν παραπονέθηκαν ποτέ για τις ατελείωτες ώρες που περνούσε ως παιδί, κοπανώντας τα αυτοσχέδια ντραμς που είχε φτιάξει ο ίδιος από κομμάτια των παλιών του παιχνιδιών. Τους ευχαριστούμε πολύ για την υπομονή που επέδειξαν!
Μας μιλά για το πώς σχημάτισε την πρώτη του μπάντα, τους Iguanas, πώς γνώρισε στο Σικάγο την κουλτούρα των μαύρων μουσικών που τόσο αγαπούσε και πώς βίωσε την επιρροή που είχαν εκείνοι στη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων. Όπως λέει χαρακτηριστικά, οι μαύροι ήξεραν πώς να περνούν καλά και παρόλο που ήταν ενήλικοι, ήταν προφανές ότι η παιδικότητά τους δεν είχε χαθεί. Όταν ο Iggy συνειδητοποίησε ότι δεν ανήκει μαζί τους, αποφάσισε ότι θέλει να κάνει το ίδιο για τους δικούς του ανθρώπους: να τους κάνει να περνούν καλά, σαν παιδιά.
Τα αδέρφια Scott και Ron Asheton αφηγούνται μέσα από υλικό που πρόλαβε να κινηματογραφηθεί όσο οι ίδιοι βρίσκονταν εν ζωή τη γνωριμία του Iggy με τους ίδιους και με τον φίλο τους Dave Alexander, η οποία πολύ άμεσα οδήγησε στο σχηματισμό της μπάντας τους. Μας μιλούν για την κοινοβιακή ζωή τους, για το πώς μοιράζονταν – σαν κομμουνιστές που αδιαφορούν για την πολιτική – τα χρήματα, τα δικαιώματα των τραγουδιών, την ίδια τη ζωή τους. Το όνομά τους το δανείστηκαν από το γνωστό τρίο των γκαφατζήδων, γιατί πίστευαν ότι, όπως το γνωστό τρίο έτσι κι εκείνοι, υφίσταντο κακοποίηση από το κοινό τους χωρίς να πειράζουν οι ίδιοι κανέναν! Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι λίγα τα μπουκάλια που έχουν προσγειωθεί στο κεφάλι του Iggy για διάφορους λόγους, ή και χωρίς λόγο. Ο ίδιος βεβαίως παραδέχεται ότι εκείνη την εποχή, άλλοτε ήταν σε θέση να
ανταποκριθεί στις ανάγκες των live και άλλοτε έπεφτε θύμα των καταχρήσεών του, εξοργίζοντας όσους είχαν επενδύσει στη μπάντα, αλλά και το ακροατήριό τους.Η επαφή με το κοινό υπήρξε πάντα το βασικό ενδιαφέρον του Iggy, μένοντας πιστός στο αρχικό του κίνητρο, να κάνει τον κόσμο να περνά καλά. Υπήρξε πάντοτε αληθινός, δεν αποτελούσε μια περσόνα που ενσάρκωνε ο James Osterberg, παρόλο το υπονοούμενο των τίτλων της ταινίας. Την εποχή που οι Stooges έπαιζαν ακόμα support για μεγαλύτερα ονόματα, όπως οι θρυλικοί MC5, θεωρώντας ότι προς το τέλος της εμφάνισης εξακολουθούσε να μην έχει κερδίσει τον κόσμο, αποφάσισε για πρώτη φορά να κάνει κάτι που είχε δει τα παιδιά να κάνουν όταν ήθελαν να κερδίσουν την προσοχή των γονιών τους: να πέσει από κάπου ώστε να τον κρατήσουν, στην προκειμένη περίπτωση από τη σκηνή. Το πρώτο του stage diving, λοιπόν, το οποίο δε βγήκε όπως ακριβώς περίμενε, μια και το κοινό παραμέρισε αντί να τον πιάσει, χαρίζοντάς του μερικά σπασμένα δόντια… Αλλά αυτά έχουν τα παιδιά!
Στο κλίμα της εποχής και της ιστορίας των Stooges μας βάζουν επίσης οι απολαυστικές διηγήσεις του James Williamson, ο οποίος προστέθηκε αργότερα στο line-up και την αύρα τους στην ιστορία και κατά συνέπεια στην ταινία αφήνουν – άλλοι διακριτικά και άλλοι πολύ πιο έντονα –πολλές σπουδαίες προσωπικότητες, όπως οι Lou Reed, David Bowie, John Cale, Nico, Andy Warhol, Rod Stewart, αλλά και ο κυνηγός ταλέντων Danny Fields που τους ανακάλυψε και τους έδωσε τις προϋποθέσεις για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους album. Αμέτρητα μεταγενέστερα ονόματα του μουσικού στερεώματος που επίσης οφείλουν πολλά στους Stooges περνούν από τα πλάνα της ταινίας, μεταξύ των οποίων, εντελώς ενδεικτικά οι Sisters of Mercy, Sonic Youth, Sex Pistols, White Stripes, Nick Cave, Kurt Cobain, The Ramones, Slayer, Red Hot Chilli Peppers, REM, Rage Against the Machine και Guns ‘n’ Roses. Πέρα όμως από τις επιρροές τους και την επίδραση που οι ίδιοι άσκησαν σε άλλους καλλιτέχνες, όπως λέει ο ίδιος ο Iggy, ποτέ του δεν θέλησε να ανήκει σ
την όποια σκηνή, στην όποια κλίκα. ‘I just want to be.’, μας λέει με την ίδια, αφοπλιστικά παιδική ευθύτητα.Πάντως, το Gimme Danger είναι μια άκρως απολαυστική ταινία, ακόμα κι αν δεν είναι κανείς θαυμαστής των Stooges. Κι αυτό γιατί στις ιδιαιτερότητες των προσώπων που παρουσιάζονται έρχονται να προστεθούν οι ιδιαιτερότητες του ανθρώπου που ξεδιπλώνει την ιστορία μέσα από τη σκηνοθετική του ματιά. Ο Jarmusch, φανατικός θαυμαστής και γνώστης σε βάθος της πορείας των Stooges και προσωπικός φίλος του Iggy, συμπληρώνει αριστοτεχνικά τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών με εύστοχες σεκάνς από ταινίες της εποχής και τηλεοπτικά ντοκουμέντα, με χιούμορ, εξυπνάδα και συγκίνηση. Όπως λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, η ταινία αποτελεί περισσότερο μια εργασία με θέμα τους Stooges, παρά ένα μουσικό ντοκιμαντέρ. Αποτελεί μια ερωτική επιστολή στην μπάντα που πιθανότατα υπήρξε η σπουδαιότερη στην ιστορία του rock'n'roll. Το κερασάκι στην τούρτα βάζει ο James Kerr με το απολαυστικό του animation, που δίνει στην ταινία την τελική της αίσθηση.
Από την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους Άστυ και Πτι Παλαί και δεν πρέπει να τη χάσετε!
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
Animator: James Kerr
Εμφανίζονται: James Osterberg ως Iggy Pop (!), Mike Watt, Ron Asheton, James Williamson, Scott Asheton, Danny Fields, Kathy Asheton, Steve Mackay, Ed Sanders.