Οι προβληματισμοί μου γύρω από την παράσταση «Ο πατέρας του Άμλετ»

Το Θέατρο Θησείον αποτελεί έναν ακόμη αγαπημένο προορισμό για τους θεατρόφιλους που αναζητούν το «κάτι παραπάνω». Φιλοξενεί ενδιαφέρουσες παραστάσεις και ιδιαίτερες καλλιτεχνικές προσωπικότητες, αποσκοπώντας σε ένα άρτιο ποιοτικά αποτέλεσμα. Το Mix Grill δε θα μπορούσε να μην παρευρεθεί, λοιπόν, στον πρώτο θεατρικό μονόλογο του Μάνου Ελευθερίου, τον «Πατέρα του Άμλετ». Σε συνεργασία με τον Θοδωρή Γκόνη δίνουν σάρκα και οστά στο εγχείρημα αυτό έχοντας ως «εργαλείο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη.  

O νεκρός πατέρας του Άμλετ επιστρέφει στο όνειρο του γιου του, για να του μεταφέρει τα αποστάγματα της σοφίας του, της εμπειρίας του, καθώς και τους φόβους και τις ανησυχίες για το μέλλον τόσο εκείνου όσο και του βασιλείου του. Σε μία de profundis εξομολόγηση δείχνει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του και καλεί το κοινό να δει ιδίοις όμμασι τα μύχια της ψυχής του. 

Θα χρησιμοποιήσω αυτούσια τα λόγια του Μάνου Ελευθερίου, όπως αυτά παρουσιάζονται στο Δελτίο Τύπου της παράστασης, θεωρώντας πως όποια προσπάθεια μεταφοράς των λεγομένων του δε θα αποδώσει τις προθέσεις και τον σκοπό του εγχειρήματος αυτού. 

Πρόκειται όντως για ένα ρίσκο. Η γραφή του Μάνου Ελευθερίου, καθότι ποιητική, είναι αρκετά συμπυκνωμένη και απαιτεί το εκατό τοις εκατό της προσοχής του εκάστοτε αναγνώστη, εν προκειμένω θεατή. Γι’ αυτό, όσο πιο «απλή» είναι η μεταφορά ενός τέτοιου κειμένου, τόσο πιο επιτυχημένη θεωρείται, καθώς επιτρέπει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό στον θεατή να αντιληφθεί και να αποκωδικοποιήσει τα νοήματα χωρίς να αποσπάται από ένα φορτωμένο σκηνικό ή από την έντονη κινησιολογία. 

Ο σκοπός αυτός δεν επετεύχθη πλήρως. Πράγματι, με κύριο εφόδιο την ερμηνεία του σε ένα λιτό σκηνικό που αποτελείται από διαφόρων μεγεθών κουτιά, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης προσπαθεί να αποδώσει πλήθος στοχασμών, εννοιών και συναισθημάτων. Ένα φορτίο πολύ βαρύ από μόνο του. Μία αποστολή που κατάφερε με την ερμηνεία του να φέρει σε πέρας σε έναν ικανοποιητικό βαθμό.

Ωστόσο, δεν είναι λίγα τα σημεία που δε γίνονται πλήρως κατανοητά, κάτι που πιθανώς οφείλεται σε μία σειρά παραγόντων. Παραδείγματος χάρη θα ήταν θεμιτή η πιο έντονη εναλλαγή χρώματος στη φωνή, αφού με την απουσία της αποδυναμώνεται η μεγάλη προσπάθεια αλλαγής ύφους και η προσπάθεια του κοινού να παρακολουθήσει το κείμενο γίνεται ένα ακόμη πιο δύσκολο εγχείρημα. Ένα ακόμη στοιχείο που αποτελεί τροχοπέδη στην προσήλωση των θεατών είναι η κακή ηχομόνωση. Σίγουρα ο ήχος από τον πολυσύχναστο δρόμο πίσω από το θέατρο απέσπασε περισσότερες από μία φορές τους θεατές. 

Το στοιχείο που ήταν καθόλα πετυχημένο και μου φάνηκε εξαιρετικά εύστοχο από πλευράς σκηνοθεσίας είναι ο φωτισμός από διαφορετικές γωνίες και με ποικίλες αποχρώσεις. Έτσι, σχηματίζεται η φιγούρα του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη παραλλαγμένη και κάθε φορά ταιριαστή με το ύφος των λόγων του. Αξίζει επίσης να παρατηρηθεί το σχήμα κύκλου, η αρχή δηλαδή και το τέλος της παράστασης με την ίδια σκηνή, την επιστροφή του ηθοποιού στην αρχική του θέση. Η ενδυμασία ταιριαστή κι επιβλητική συμπληρώνει την απόδοση του ύφους της εποχής. 

Ο θεατής αποχωρεί  με αρκετά ερωτηματικά σχετικά με τη συνέχεια  του κειμένου. Ο προβληματισμός αυτός έγκειται σε έναν γενικότερο προβληματισμό μου που αφορά στην απόδοση ενός ιδιαίτερου κειμένου στο θεατρικό σανίδι. Αν και επεξεργασμένος με σκοπό τη θεατρική απόδοση, είναι a priori αντιληπτό ότι δεν θα γίνει κατανοητός. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα ενδιαφέρον εγχείρημα και σίγουρα αξιέπαινο καθότι δύσκολο.

Σχετικό θέμα

μουσική

Καινούργιοι δίσκοι στο grill #17