Και φέτος το Mix Grill δηλώνει το παρών στην «εποχή της λίστας». Οι
συντάκτες μας ψήφισαν και βαθμολόγησαν τους αγαπημένους τους δίσκους και
καταλήξαμε στους 50 καλύτερους της χρονιάς. Κάθε μέρα θα σας
παρουσιάζουμε μια δεκάδα, αρχίζοντας σήμερα με τις θέσεις #41-#50 και
ολοκληρώνοντας την Παρασκευή με τα κορυφαία 10!
50. Nadine Shah - Holiday destination
Το "Holiday Destination" είναι το τρίτο και καλύτερο μέχρι στιγμής άλμπουμ της Nadine Shah. Η γεννημένη στην Αγγλία με πακιστανική καταγωγή τραγουδοποιός έχει ζήσει στο πετσί της τι σημαίνει ξενοφοβία και με αφορμή την προσφυγική κρίση και το κλίμα ισλαμοφοβίας καταθέτει τις εμπειρίες της σε ένα έντονα πολιτικοποιημένο αλλά ταυτόχρονα απολύτως προσωπικό δίσκο. Ο post-punk παλμός των τραγουδιών ενσωματώνει krautrock ρυθμολογία αλλά και εμπνευσμένες pop πινελιές από τον παραγωγό και συνεργάτη της Ben Hillier, δημιουργώντας το ιδανικό ηχητικό υπόβαθρο για να αναδειχτεί η εξαιρετική ερμηνεία της που συχνά θυμίζει τη μεγάλη PJ Harvey.
[Οδυσσέας Παύλου]
49. Lukas Nelson & Promise of the Real - Lukas Nelson & POTR
Οι Promise of the Real μέχρι την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου ήταν γνωστοί ως το συγκρότημα που περιοδεύει με τον Neil Young. Με το άκουσμα του ντεμπούτου τους, ένα μείγμα soul, country και funky blues είναι προφανές ότι η μπάντα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. H φωνητική προσέγγιση θυμίζει κατά κάποιο τρόμο μια μοντέρνα έκδοση του διάσημου country τραγουδοποιού Willie Nelson, πατέρα του Lukas. Οι συνθέσεις και το παίξιμο της μπάντας πατάει πάνω στα Rhythm & Blues, με αυτοπεποίθηση βετεράνων. Στον δίσκο συμμετέχει και ο Willie, αλλά και η Lady Gaga που προσαρμόζεται απόλυτα στην americana των Promise of the Real. Είναι μία από τις πιο απρόσμενες και απολαυστικές κυκλοφορίες του 2017.
[Ξενοφών Καράμπαλης]
48. Father John Misty - Pure Comedy
Η ιδιαίτερη περσόνα που έχει δημιουργήσει ο Joshua Tillman επιστρέφει μετά την πρώτη επιτυχία του "I Love You, Honeybear" του 2015 με ένα άλμπουμ που ανοίγει διάπλατα το παράθυρο με θέα στους εντός του προβληματισμούς. Η δύναμη των τραγουδιών πηγάζει από τους στίχους, αλλά τον (αυτο)σαρκασμό και την κοινωνική κριτική - μεταξύ άλλων θεμάτων - συνοδεύουν μελωδίες, που καθιστούν το "Pure Comedy" πολύ πιο εύκολο στην ακρόαση από όσο θα περίμενε κανείς από ένα δίσκο με διάρκεια μεγαλύτερη από μια ώρα και αντίστοιχη πυκνότητα σε στίχους. Το ότι ο Father John Misty θα μας απασχολεί στο μέλλον είχε ήδη αποδειχτεί από το προηγούμενο άλμπουμ· τούτο εδώ είναι απλά μια διακριτική επιβεβαίωση συνοδευόμενη από λίγα ακόμα σημάδια πρώιμης λάμψης.
[Δημήτρης Όρλης]
47. Ryan Adams – Prisoner
Μετά τον δίσκο που περιείχε διασκευές σε ολόκληρο το "1989" της Taylor Swift, o Ryan Adams έκανε μία 80s/ AOR στροφή που όλοι ξέραμε ότι είχε μέσα του. Με τον Don Was στο δωμάτιο του παραγωγού ηχογράφησε μία από τις καλύτερες δουλειές του, με μία γερή δόση από τους δίσκους που τον επηρέασαν όπως το "Born in the USA" του Bruce Springsteen αλλά και το "Reckless" του Bryan Adams, με τον οποίο εκτός από το ίδιο όνομα έχουν και την ίδια μέρα γενέθλια. Είναι διάφορα ρεφρέν και μουσικές γέφυρες που θα συνειδητοποιήσετε πως τα έχετε ξανακούσει μερικές δεκαετίες πριν – ειδικά τη μελωδία του “I’m On Fire” του Springsteen που θα πηγαινοέρχεται στα αυτιά σας. Όμως το σύνολο είναι τόσο καλά δομημένο και εκτελεσμένο που κατατάσσεται στις απαραίτητες δισκογραφικές κυκλοφορίες της χρονιάς που φεύγει.
[Ξενοφών Καράμπαλης]
46. Fleet Foxes - Crack-up
Για τους Fleet Foxes το διάλειμμα μετά το Helplessness Blues κράτησε έξι ολόκληρα χρόνια. Το τρίτο τους album "Crack-Up" είναι εδώ και είναι μάλλον το καλύτερό τους. Άλλες φορές αιχμηρό, όσο το λαμπερό τρισδιάστατο εναρκτήριο τραγούδι, άλλες φορές μεταφορικό, όσο το "I Should See Memphis", το "Crack-Up" καταφέρνει να διατηρεί ατόφια στα 55 λεπτά που διαρκεί τα χαρακτηριστικά του: τολμηρό, μυστηριώδες, γεμάτο πολύπλοκες συνθέσεις πλήρες σε τόνους και χρώματα, σε αφήνει με μια αίσθηση πληρότητας καθώς εδώ τα πάντα είναι περισσότερα. Περισσότερη και πιο απρόβλεπτη διάρκεια, περισσότερες κιθάρες, περισσότερα κρουστά, περισσότεροι στίχοι. Η ζοφερή μελαγχολία είναι η κυρίαρχη διάθεση και είναι αυτή που στιγματίζει το album. Πιο γοητευτικοί από ποτέ, η επιστροφή των Fleet Foxes με το Crack-Up είναι ένα σημαντικό βήμα για τη μπάντα.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
45. Bob Dylan – Triplicate
Το "Triplicate" είναι το πρώτο τριπλό άλμπουμ της καριέρας του Ντύλαν. Περιέχει 30 κλασσικά αμερικάνικα τραγούδια διασκευασμένα μοναδικά από τον ίδιο. Κάθε δίσκος είναι θεματικός και περιλαμβάνει μια ακολουθία 10 κομματιών, με τη μουσική αυτών να έχουν γράψει μερικοί από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς συνθέτες, οι οποίοι επηρέασαν την παγκόσμια μουσική σκηνή. Οι τίτλοι των επί μέρους δίσκων είναι “Til The Sun Goes Down”, “Devil Dolls” και “Comin’ Home Late” και ξεδιπλώνουν περίτεχνα τόσο τη φωνητική ιδιαιτερότητα, όσο και τις καλλιτεχνικές ικανότητες του Μπομπ Ντύλαν. Μην ξεχνάμε πως ο συγκεκριμένος διέπεται από ένα ιδιόμορφο στιχουργικό ύφος, έχοντας αφήσει το στίγμα του μέσα στη διάρκεια των χρόνων που βρίσκεται στο προσκήνιο. Είναι ένας δίσκος που έχει κάτι να δώσει, όσες φορές και να τον ακούσεις, θα σου μείνει και κάτι διαφορετικό.
[Βαγγέλης Γκρέκο]
44. Flotation Toy Warning - The Machine That Made Us
O πάγος έχει λιώσει, η δασύτριχη γούνα ξεπάγωσε και το μεγάλο μάλλινο κτήνος σηκώθηκε (πάλι), από την εκτεταμένη χειμέρια νάρκη του. O λόγος για τους Flotation Toy Warning που, μετά από 13 χρόνια από το ντεμπούτο τους, κυκλοφόρησαν το δεύτερο album τους. Αυτή η χειμέρια νάρκη δεν κατάφερε να παγώσει τη μουσική του συγκροτήματος, αλλά δεν το έκανε να ακούγεται και σαν οποιοδήποτε indie rock μπάντα του 2017. Η δεύτερη κυκλοφορία είναι φρέσκια, με μεγαλύτερη έμφαση στην αμεσότητα των τραγουδιών, αλλά ποτέ σε βάρος της πολυεπίπεδης αισθητικής των Flotation. Η φωνή του Paul Carter αναλαμβάνει τον ρόλο του συνοδού σε αυτό το ταξίδι και πιέζοντας τον εαυτό μου θα πω πως τις πιο δυνατές στιγμές τις βίωσα στο πρώτο μισό του ταξιδιού. Αν ξεσκεπάσεις τον μανδύα του "Greatest Band No One has Heard Of" θα βρεις από κάτω τους Floatation Toy Warning.
[Σταύρος Κασιμάτης]
43. Nothing But Thieves - Broken Machine
Μετά από το ξεχωριστό ντεμπούτο τους έκαναν το βήμα προς την σωστή κατεύθυνση και η κυκλοφορία του «Broken Machine» δεν απογοητεύει. Το συγκρότημα ακούγεται από τη μία ζωώδες και πεινασμένο και από την άλλη ευαίσθητο και ανέμελο, με τραγούδια αναζωογονημένα από το πάθος που το διακρίνει.To “Live Like Animals” και “I’m Not Made By Design” είναι δύο από τα highlights και τα δύο κομμάτια που τονίζουν τα σημάδια μιας εξέλιξης στον ήχο τους. Με το «Broken Machine», έχουν δημιουργήσει ένα γεμάτο και πληθωρικό rock album, με δραματικά, άρτια και μεστά φωνητικά και αυθεντικό ήχο που φέρει την υπογραφή τους. Αυτός ο δίσκος, αποδεικνύει ότι υπάρχουν σύγχρονα rock συγκροτήματα, παρά την παρακμή και την αμφισβήτηση που δέχεται το είδος.
42. Jamiroquai – Automaton
41. Dropkick Murphys - 11 Short Stories Of Pain & Glory
Με τη φετινή της κυκλοφορία, η μπάντα από τη Βοστόνη επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό της ως μιας από τις κορυφαίες του είδους της, που πολύ απλά συνίσταται στο celtic-folk punk-rock. Άξιοι διάδοχοι των μεγάλων ονομάτων του παρελθόντος όπως οι The Dubliners, οι Pogues αλλά και οι Stiff Little Fingers, έρχονται να ακολουθήσουν αλλά και να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση της ιρλανδικής μουσικής παράδοσης με την παρακαταθήκη των Ramones και των The Clash.
50. Nadine Shah - Holiday destination
Το "Holiday Destination" είναι το τρίτο και καλύτερο μέχρι στιγμής άλμπουμ της Nadine Shah. Η γεννημένη στην Αγγλία με πακιστανική καταγωγή τραγουδοποιός έχει ζήσει στο πετσί της τι σημαίνει ξενοφοβία και με αφορμή την προσφυγική κρίση και το κλίμα ισλαμοφοβίας καταθέτει τις εμπειρίες της σε ένα έντονα πολιτικοποιημένο αλλά ταυτόχρονα απολύτως προσωπικό δίσκο. Ο post-punk παλμός των τραγουδιών ενσωματώνει krautrock ρυθμολογία αλλά και εμπνευσμένες pop πινελιές από τον παραγωγό και συνεργάτη της Ben Hillier, δημιουργώντας το ιδανικό ηχητικό υπόβαθρο για να αναδειχτεί η εξαιρετική ερμηνεία της που συχνά θυμίζει τη μεγάλη PJ Harvey.
[Οδυσσέας Παύλου]
49. Lukas Nelson & Promise of the Real - Lukas Nelson & POTR
Οι Promise of the Real μέχρι την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου ήταν γνωστοί ως το συγκρότημα που περιοδεύει με τον Neil Young. Με το άκουσμα του ντεμπούτου τους, ένα μείγμα soul, country και funky blues είναι προφανές ότι η μπάντα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. H φωνητική προσέγγιση θυμίζει κατά κάποιο τρόμο μια μοντέρνα έκδοση του διάσημου country τραγουδοποιού Willie Nelson, πατέρα του Lukas. Οι συνθέσεις και το παίξιμο της μπάντας πατάει πάνω στα Rhythm & Blues, με αυτοπεποίθηση βετεράνων. Στον δίσκο συμμετέχει και ο Willie, αλλά και η Lady Gaga που προσαρμόζεται απόλυτα στην americana των Promise of the Real. Είναι μία από τις πιο απρόσμενες και απολαυστικές κυκλοφορίες του 2017.
[Ξενοφών Καράμπαλης]
48. Father John Misty - Pure Comedy
Η ιδιαίτερη περσόνα που έχει δημιουργήσει ο Joshua Tillman επιστρέφει μετά την πρώτη επιτυχία του "I Love You, Honeybear" του 2015 με ένα άλμπουμ που ανοίγει διάπλατα το παράθυρο με θέα στους εντός του προβληματισμούς. Η δύναμη των τραγουδιών πηγάζει από τους στίχους, αλλά τον (αυτο)σαρκασμό και την κοινωνική κριτική - μεταξύ άλλων θεμάτων - συνοδεύουν μελωδίες, που καθιστούν το "Pure Comedy" πολύ πιο εύκολο στην ακρόαση από όσο θα περίμενε κανείς από ένα δίσκο με διάρκεια μεγαλύτερη από μια ώρα και αντίστοιχη πυκνότητα σε στίχους. Το ότι ο Father John Misty θα μας απασχολεί στο μέλλον είχε ήδη αποδειχτεί από το προηγούμενο άλμπουμ· τούτο εδώ είναι απλά μια διακριτική επιβεβαίωση συνοδευόμενη από λίγα ακόμα σημάδια πρώιμης λάμψης.
[Δημήτρης Όρλης]
47. Ryan Adams – Prisoner
Μετά τον δίσκο που περιείχε διασκευές σε ολόκληρο το "1989" της Taylor Swift, o Ryan Adams έκανε μία 80s/ AOR στροφή που όλοι ξέραμε ότι είχε μέσα του. Με τον Don Was στο δωμάτιο του παραγωγού ηχογράφησε μία από τις καλύτερες δουλειές του, με μία γερή δόση από τους δίσκους που τον επηρέασαν όπως το "Born in the USA" του Bruce Springsteen αλλά και το "Reckless" του Bryan Adams, με τον οποίο εκτός από το ίδιο όνομα έχουν και την ίδια μέρα γενέθλια. Είναι διάφορα ρεφρέν και μουσικές γέφυρες που θα συνειδητοποιήσετε πως τα έχετε ξανακούσει μερικές δεκαετίες πριν – ειδικά τη μελωδία του “I’m On Fire” του Springsteen που θα πηγαινοέρχεται στα αυτιά σας. Όμως το σύνολο είναι τόσο καλά δομημένο και εκτελεσμένο που κατατάσσεται στις απαραίτητες δισκογραφικές κυκλοφορίες της χρονιάς που φεύγει.
[Ξενοφών Καράμπαλης]
46. Fleet Foxes - Crack-up
Για τους Fleet Foxes το διάλειμμα μετά το Helplessness Blues κράτησε έξι ολόκληρα χρόνια. Το τρίτο τους album "Crack-Up" είναι εδώ και είναι μάλλον το καλύτερό τους. Άλλες φορές αιχμηρό, όσο το λαμπερό τρισδιάστατο εναρκτήριο τραγούδι, άλλες φορές μεταφορικό, όσο το "I Should See Memphis", το "Crack-Up" καταφέρνει να διατηρεί ατόφια στα 55 λεπτά που διαρκεί τα χαρακτηριστικά του: τολμηρό, μυστηριώδες, γεμάτο πολύπλοκες συνθέσεις πλήρες σε τόνους και χρώματα, σε αφήνει με μια αίσθηση πληρότητας καθώς εδώ τα πάντα είναι περισσότερα. Περισσότερη και πιο απρόβλεπτη διάρκεια, περισσότερες κιθάρες, περισσότερα κρουστά, περισσότεροι στίχοι. Η ζοφερή μελαγχολία είναι η κυρίαρχη διάθεση και είναι αυτή που στιγματίζει το album. Πιο γοητευτικοί από ποτέ, η επιστροφή των Fleet Foxes με το Crack-Up είναι ένα σημαντικό βήμα για τη μπάντα.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
45. Bob Dylan – Triplicate
Το "Triplicate" είναι το πρώτο τριπλό άλμπουμ της καριέρας του Ντύλαν. Περιέχει 30 κλασσικά αμερικάνικα τραγούδια διασκευασμένα μοναδικά από τον ίδιο. Κάθε δίσκος είναι θεματικός και περιλαμβάνει μια ακολουθία 10 κομματιών, με τη μουσική αυτών να έχουν γράψει μερικοί από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς συνθέτες, οι οποίοι επηρέασαν την παγκόσμια μουσική σκηνή. Οι τίτλοι των επί μέρους δίσκων είναι “Til The Sun Goes Down”, “Devil Dolls” και “Comin’ Home Late” και ξεδιπλώνουν περίτεχνα τόσο τη φωνητική ιδιαιτερότητα, όσο και τις καλλιτεχνικές ικανότητες του Μπομπ Ντύλαν. Μην ξεχνάμε πως ο συγκεκριμένος διέπεται από ένα ιδιόμορφο στιχουργικό ύφος, έχοντας αφήσει το στίγμα του μέσα στη διάρκεια των χρόνων που βρίσκεται στο προσκήνιο. Είναι ένας δίσκος που έχει κάτι να δώσει, όσες φορές και να τον ακούσεις, θα σου μείνει και κάτι διαφορετικό.
[Βαγγέλης Γκρέκο]
44. Flotation Toy Warning - The Machine That Made Us
O πάγος έχει λιώσει, η δασύτριχη γούνα ξεπάγωσε και το μεγάλο μάλλινο κτήνος σηκώθηκε (πάλι), από την εκτεταμένη χειμέρια νάρκη του. O λόγος για τους Flotation Toy Warning που, μετά από 13 χρόνια από το ντεμπούτο τους, κυκλοφόρησαν το δεύτερο album τους. Αυτή η χειμέρια νάρκη δεν κατάφερε να παγώσει τη μουσική του συγκροτήματος, αλλά δεν το έκανε να ακούγεται και σαν οποιοδήποτε indie rock μπάντα του 2017. Η δεύτερη κυκλοφορία είναι φρέσκια, με μεγαλύτερη έμφαση στην αμεσότητα των τραγουδιών, αλλά ποτέ σε βάρος της πολυεπίπεδης αισθητικής των Flotation. Η φωνή του Paul Carter αναλαμβάνει τον ρόλο του συνοδού σε αυτό το ταξίδι και πιέζοντας τον εαυτό μου θα πω πως τις πιο δυνατές στιγμές τις βίωσα στο πρώτο μισό του ταξιδιού. Αν ξεσκεπάσεις τον μανδύα του "Greatest Band No One has Heard Of" θα βρεις από κάτω τους Floatation Toy Warning.
[Σταύρος Κασιμάτης]
43. Nothing But Thieves - Broken Machine
Μετά από το ξεχωριστό ντεμπούτο τους έκαναν το βήμα προς την σωστή κατεύθυνση και η κυκλοφορία του «Broken Machine» δεν απογοητεύει. Το συγκρότημα ακούγεται από τη μία ζωώδες και πεινασμένο και από την άλλη ευαίσθητο και ανέμελο, με τραγούδια αναζωογονημένα από το πάθος που το διακρίνει.To “Live Like Animals” και “I’m Not Made By Design” είναι δύο από τα highlights και τα δύο κομμάτια που τονίζουν τα σημάδια μιας εξέλιξης στον ήχο τους. Με το «Broken Machine», έχουν δημιουργήσει ένα γεμάτο και πληθωρικό rock album, με δραματικά, άρτια και μεστά φωνητικά και αυθεντικό ήχο που φέρει την υπογραφή τους. Αυτός ο δίσκος, αποδεικνύει ότι υπάρχουν σύγχρονα rock συγκροτήματα, παρά την παρακμή και την αμφισβήτηση που δέχεται το είδος.
[Σταύρος Κασιμάτης]
42. Jamiroquai – Automaton
Είχαμε να δούμε τα ιδιαίτερα καπέλα και να ακούσουμε τη χαρακτηριστική φωνή του Jay Kay από το "Rock Dust Light Star" του 2010. Μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια οι Jamiroquai απέκτησαν την ικανότητα να δημιουργήσουν έναν δίσκο που συνδέει με εκπληκτική ισορροπία το παρελθόν με το μέλλον. Συγκροτήματα ηλικίας σχεδόν 25 ετών σπάνια καταφέρνουν να αγγίξουν τον ήχο του παρόντος, χωρίς, όμως, να χάνουν από τον πρωτότυπο ήχο για τον οποίο τους αγαπήσαμε. Φαίνεται πως σε αυτά τα επτά χρόνια, ο Jay Kay βρήκε την κατάλληλη συνταγή: λίγο robot στη funk, λίγο mainstream στην acid jazz, λίγο groove στην pop, κάλυψε με ένα neon-light καπέλο σε σχήμα transformers- αρμαντίλο και έτοιμος ένας από τους πιο γκρουβαριστούς δίσκους της χρονιάς.
[Ελένη Πεφάνη]
41. Dropkick Murphys - 11 Short Stories Of Pain & Glory
Με τη φετινή της κυκλοφορία, η μπάντα από τη Βοστόνη επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό της ως μιας από τις κορυφαίες του είδους της, που πολύ απλά συνίσταται στο celtic-folk punk-rock. Άξιοι διάδοχοι των μεγάλων ονομάτων του παρελθόντος όπως οι The Dubliners, οι Pogues αλλά και οι Stiff Little Fingers, έρχονται να ακολουθήσουν αλλά και να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση της ιρλανδικής μουσικής παράδοσης με την παρακαταθήκη των Ramones και των The Clash.
[Απόστολος Κουφοδήμος] -Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κρτιική του Απόστολου.
Αύριο οι δίσκοι στις θέσεις 31-40.
Αύριο οι δίσκοι στις θέσεις 31-40.