Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Μανώλης Φάμελλος - Η Ευτυχία Είναι Αυτό...
Η Ευτυχία Είναι Αυτό... [2000]
Στιχουργός: Μανώλης Φάμελλος
Μοιάζει με τσιτάτο από βιβλίο αυτοβοήθειας, αλλά δεν είναι. Μπορεί ο Κοέλιο να το λάτρευε σαν απόφθεγμα αν έπεφτε στην αντίληψη του, αλλά δεν το έγραψε αυτός. Και τέλος, αν μου έλεγες πριν το 2000 πως ο Φάμελλος θα άλλαζε τόσο τη γραφή του ώστε να καταλήξει στο συγκεκριμένο τραγούδι, θα σε κοιτούσα με μισό μάτι.
Την εποχή που γινόταν γνωστός με τους Ποδηλάτες ο στιχουργός μάς είχε συνηθίσει σε μια πιο εξωστρεφή στιχουργική και πιο γενικόλογη. Αυτό που ξεκινάει την εποχή του «Καθώς Μικραίνει Η Μέρα» το 1999 είναι κάτι πιο εσωτερικό, κάτι που φανερώνει μια καλή κατάδυση στο βαθύτερο σκοτάδι μέσα του. Κι από αυτή την άβυσσο βγαίνει γεμάτος εικόνες.
Πια το τρένο από 'δω δεν περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει
Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
Ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...
Και δεν είναι καθόλου παράξενο που οι στίχοι του Φάμελλου ακροβατούν μία στο μαύρο και μία στο λευκό. Παράξενοι χειμώνες και μεγάλα φωτεινά καλοκαίρια. Εκεί που πέφτεις να σηκώνεσαι, εκεί που απελπίζεσαι να λες πως υπάρχει κάτι να περιμένω. Κάτι μεγαλύτερο. Κάτι περισσότερο.
Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει
Και δεν πέφτει στη παγίδα της μοιρολατρίας. Αναπνέει την ελπίδα απ' όπου μπορεί. Δεν είναι μια αναμονή για τη χαρά της αναμονής. Είναι η ευτυχία του να είσαι ζωντανός και να ζητάς μία ακόμα μέρα για να δεις τι υπάρχει παρακάτω. Να ανακαλύψεις τα μικρά και τα μεγάλα αινίγματα του κόσμου.
Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα
Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είν' το τέλος και η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει
Είναι τρυφερή η στιχουργία του Φάμελλου. Τρυφερή κι αναπάντεχη στιγμές στιγμές. Κι αυτό το αναπάντεχο είναι που δημιουργεί μικρά αριστουργήματα σαν αυτό το τραγούδι. Άσε που είναι κολληματικό και ως τραγούδι.
Διαβάστε επίσης: